♥ 7 ♥

Onze familie

Toen Cates wekker om halfacht ging, wist ze dat het een lange dag zou worden. Haar haar en make-up moesten worden gedaan. Er moesten eerst foto’s worden genomen. Daarna was er de plechtigheid, gevolgd door meer foto’s en de receptie. Zo langzamerhand wist ze alles over het verloop van een bruiloft.

Haar haar en make-up zouden om halfnegen worden gedaan bij Val thuis. Daar kwam ze op tijd aan, met haar jurk in een plastic beschermhoes over haar schouder.

Dasha, de huishoudster, nam de jurk van haar aan. “Ik zal hem voor je ophangen,” zei ze en ze hing hem naast acht of negen andere jurken in de gangkast. “De andere meisjes zijn in de keuken.”

Vals Italiaanse hazewindhond Gino kwam aanrennen. Op het vlinderdasje dat hij om zijn nek had stond: BRUIDEGOM. Net toen Cate zich vooroverboog om zijn feestelijke uitrusting wat beter te kunnen bekijken, tilde hij zijn poot op en piste vlak naast haar Adidas-gympen op de marmeren tegels.

Dasha gooide haar handen in de lucht en gromde iets in het Russisch. Gino ging er als een haas vandoor.

“Heb je hulp nodig om dat op te ruimen?” vroeg Cate.

“Nee. Ga maar gauw.” Ze wees naar de keuken. “Maak je niet druk. Ik ruim op. Ik dat altijd doen.” Ze haalde al een fles schoonmaakmiddel uit haar schortzak.

“Zorg ervoor dat jullie genoeg eten,” zei tante Margie toen Cate de keuken binnenkwam. “Ik wil niet dat een van jullie meisjes flauwvalt. We hebben een lange dag voor de boeg.”

Cate keek naar de luxebroodjes, muffins, brie, crackers en flessen champagne die op de keukentafel waren uitgestald.

Val zat in een hoek met haar voeten omhoog, terwijl een vrouw haar teennagels lakte. Achter haar stond een kapper die haar haren kamde en met veel speldjes opstak tot een ingewikkeld kapsel.

“Hoi, Cate! Ga maar ergens zitten,” zei ze. In de keuken stonden allemaal kappersstoelen. “Marcela gaat je haar en make-up doen. En Ron en Cindy zullen je vinger- en teennagels lakken.”

Cate zag dat oom Jack in de hoek met Loni stond te praten.

“Wat doet hij hier?” fluisterde ze.

Val sloeg haar ogen ten hemel. “Hij beweert dat Madison hem nodig heeft. Volgens hem vindt ze het eng om bloemenmeisje te zijn.”

Cate keek naar Madison die zat te giechelen terwijl Nikki haar voordeed hoe ze naar het altaar moest schrijden. Cate vroeg zich af waar de andere kinderen waren en wie er een oogje op hen hield.

Ze ging naast Val zitten en deed haar best niet aan haar gênante oom te denken.

Drie uur lang werd Cate aangevallen door het team van schoonheidsspecialisten.

Marcela deed hete krulspelden in haar korte haar zodat ze een chic kapsel zou krijgen met zachte krullen rond haar gezicht. Daarna bracht ze twee keer zoveel make-up aan als Cate normaal gesproken deed. Val beweerde dat veel make-up beter stond op foto’s. Cate was niet gewend aan haar nep-gezicht, maar ze vond het er wel aardig uitzien.

Terwijl Ron een tweede laag pearl blush aanbracht op Cates nagels, leunde Val naar haar toe.

“Heb je al met Paul gepraat? Hij komt toch wel?” vroeg ze.

“Ik heb niet met hem gepraat, maar ik heb hem vanochtend wel gebeld.” Ze had een boodschap ingesproken op zijn mobieltje met een routebeschrijving en de precieze tijd waarop de bruiloft zou beginnen.

“Weet hij waar hij heen moet?” vroeg tante Margie met krulspelden in haar haar.

“Ik geloof het wel.”

Cate vroeg zich af of ze ook een boodschap had moeten inspreken op zijn telefoon thuis. Wat zou er gebeuren als hij de boodschap op zijn mobieltje niet zou afluisteren? Ze dacht aan haar moeder en Bradley. Gedroeg ze zich te veeleisend? Een veeleisende vriendin zou twee keer bellen. Ze besloot om nog even te wachten. Misschien zou hij haar wel bellen. Ze zou hem tot twee uur geven. Als ze dan nog niks van hem had gehoord, zou ze hem nog een keer bellen.

“O, shit!” riep Val uit.

“Valerie!” zei tante Margie. “Zoiets zegt een bruid niet.”

“Ik wilde alle bruidsmeisjes wegwerpcamera’s geven, maar die heb ik gisteren vergeten te kopen.”

Aangezien Cate al klaar was met haar metamorfose, bood ze aan om even naar de Sav-On te gaan om een paar camera’s te kopen.

“Vind je dat niet vervelend?” vroeg Val.

“Nee, hoor.”

Op weg naar de Sav-On luisterde ze haar berichten af. Niets van Paul. Misschien moest zij toch nog een bericht achterlaten. Als Paul niet zou komen, zou dat niet alleen teleurstellend zijn, maar ook heel vernederend. Ineens voelde ze zich onder grote druk staan. Val wilde hem graag ontmoeten. Ze hoorde haar moeders stem die zei hoe onbeleefd en onacceptabel het was als hij nu nog zou afzeggen. Zelfs oom Jack had naar hem gevraagd. Iedereen verwachtte hem. Wat zouden de mensen denken als hij niet zou komen?

Ze voelde zich niet helemaal op haar gemak toen ze door de Sav-On liep. Ze droeg dan wel een spijkershort en een bloesje, maar haar haren en make-up waren tot in de puntjes verzorgd, alsof ze naar de Oscaruitreikingen ging. Ze voelde hoe allerlei mensen haar nakeken. Zo vlug mogelijk kocht ze elf wegwerpcamera’s, ook eentje voor Val. Daarna ging ze haastig terug naar het bruiloftshoofdkwartier.

De fotowaanzin was gelukkig snel voorbij. De fotograaf was een Fransman die ironisch genoeg Paul heette en de hele tijd moppen tapte. Hij zorgde ervoor dat het hele gezelschap zich vermaakte en zich ontspannen voelde, terwijl hij snel een serie foto’s schoot op Vals grote gazon.

Ze besloot om de toevallige naamsgelijkheid als een teken te beschouwen en Paul te bellen. Ze liet een kort bericht achter op zijn telefoon thuis, waarin ze de tijd en de routebeschrijving herhaalde.

Om halfdrie reden ze in een verlengde limousine naar Saint Gregory. Vijftien mensen, onder wie Vals ouders en oom Jack, zaten opgepropt in de wagen. De geur van de gardenia’s in hun boeketten en Vals parfum vulde de limousine. Het was benauwd en Cate dacht dat ze van haar stokje zou gaan van uitputting.

De lavendelkleurige jurk die ze droeg, was de mooiste jurk die ze als bruidsmeisje ooit had gehad. En de meest ongemakkelijke. De enkellange jurk was nauwsluitend en had een diep uitgesneden halslijn. Over haar rug liep een rij van vijftig kleine knoopjes en soms kostte het Cate moeite om diep adem te halen. Ze had het gevoel dat ze een dwangbuis aanhad. De afschuwelijke hitte, samen met de strakke jurk bezorgde haar het gevoel dat ze zou stikken. Gelukkig eiste Val dat de chauffeur de airco harder zou zetten.

Toen de limousine tot stilstand kwam voor de kerk keek ze snel of ze Pauls Mercedes op de parkeerplaats zag staan. De zwarte luxewagen was nergens te bekennen. Misschien had hij hem op straat geparkeerd. Ze trok de jurk los van de achterkant van haar dijen toen ze uitstapte.

Val was doodsbang dat Jim per ongeluk een glimp van haar zou opvangen en daarom zocht ze onmiddellijk haar toevlucht in het kerkportaal. Braaf liep de groep bruidsmeisjes achter haar aan.

Het was bijna zover en Cate had het gevoel dat ze nog zenuwachtiger was dan Val. Haar nichtje zag er kalm en bedaard uit in haar strapless jurk. Door de diamanten om haar hals en in haar oren leek ze net een prinses.

Cates maag leek in haar ingewanden te prikken van spanning en ze was bang dat ze naar het toilet zou moeten rennen om hem te legen.

Net toen ze naar het damestoilet wilde sprinten, greep de huwelijksplanner haar bij de elleboog en schoof haar in de rij bruidsmeisjes. “Denk eraan dat je langzaam naar het altaar loopt,” fluisterde ze ruw in haar oor. Daarbij kreeg Cate een wolk knoflookadem in haar gezicht. “Als je denkt dat je langzaam loopt, loop je waarschijnlijk te snel. Let op mijn teken. Ik zeg wanneer je moet gaan.” Fluisterde ze maar niet, dacht Cate. Door de knoflookgeur raakte haar maag nog erger van streek.

Nikki liep als eerste naar het altaar, gevolgd door Mandy. Daarna kwam Loni. Chrissy. Cate wachtte op het teken van de planner voor ze uit het kerkportaal schoot. Haar ogen dwaalden over de gasten aan de kant van de bruid. Ze zag een aantal van Vals vriendinnen die in Las Vegas waren geweest. Ze zag oom Jack en zijn drie snotapen die geen rol speelden tijdens de plechtigheid. Een van hen tekende met krijt in een bijbel van de kerk. Ze zag een zee van gezichten die ze niet kende. Ze maakte oogcontact met haar moeder die geluidloos ‘langzamer’ tegen haar zei. Ineens zag ze hem, links van haar moeder. Hij keek haar met een glimlach aan.

Precies toen ze bij het altaar kwam, maakte ze haar blik los van Paul en botste ze bijna tegen Chrissy’s rug aan.

“Ben je er nu al?” fluisterde Chrissy. “En ik dacht dat ik snel liep.”

∗

De receptie werd gehouden in Vals country club in Rancho Santa Fe. Paul stond te wachten voor de club toen Cate aankwam.

“Je ziet er prachtig uit.” Met die woorden trok hij haar in zijn armen.

Ze werden onderbroken door Val. “Is dit Paul?” vroeg ze.

“Ja.”

“Hoi. Ik ben Val.” Ze gaf hem een stevige handdruk en keek toen naar Cate. “Het is een stuk,” zei ze waar hij bij stond.

Paul begon te lachen. “Dank je. En bedankt voor de uitnodiging van je prachtige bruiloft. Ik vind het leuk om hier te zijn.”

“Ik mag hem wel.” Stralend liep Val door naar het volgende groepje.

Cate en Paul zaten naast elkaar aan de hoofdtafel. Terwijl ze haar blik door de zaal liet dwalen, besloot ze dat zij geen grootse bruiloft wilde. Val en Jim hadden nauwelijks tijd om te eten. En sinds hun eerste dans samen, had ze hen niet meer bij elkaar gezien. Alles was zo chaotisch geweest; ze hadden zich bezorgd afgevraagd of de bloemen op de goede plaats zouden staan, ze ontmoetten allerlei onbekenden op hun trouwdag, er was een tijdschema voor het eten en het werpen van het boeket. Cate wilde een eenvoudige bruiloft. Ze zou één bruidsmeisje hebben: Beth, haar beste vriendin. Pauls broer kon zijn getuige wel zijn. Ze zouden alleen familie en goede vrienden uitnodigen. Geen sluier. Geen grootse entree en het gooien van de kousenband. Het zou een intieme plechtigheid zijn.

Dat effect hadden bruiloften nou altijd op haar. Ze zorgden voor een speciale sfeer waarin fantasieën tot bloei kwamen, vooral voor mensen die nog alleen waren. Onwillekeurig vroeg ze zich af hoe het zou zijn om zelf de bruid te zijn.

Net toen ze zich afvroeg of Paul zich ooit voorstelde hoe hun bruiloft zou zijn, serveerden de kelners het hoofdgerecht. Ze keek naar de dikke, sappige filet mignon op een bedje van asperges en herinnerde zich de plannen die ze met Ethan had gemaakt om zijn gerechten te fotograferen. Ze zouden elkaar volgende week op zijn kantoor ontmoeten. Ze zag hoe de gele saus met pepertjes het vlees en de groenten die donkerder waren, ophaalde en hoe de aardappels in de vorm van bloemen waren gesneden. Ze had nog nooit voedsel gefotografeerd. Nu snapte ze pas dat het niet erg moeilijk zou zijn. Het eten zou voor zichzelf spreken. Als het goed was bereid, zou het er prachtig uitzien op de foto’s.

Na de maaltijd reden twee kelners een groot, wit projectiescherm naar binnen. De video van Val en Jim zou nog een keer vertoond worden voor de tweehonderd gasten die niet op het repetitiediner waren geweest.

De lichten werden gedimd. Voor de tweede keer luisterde Cate naar het nummer van Enya dat de zaal vulde en keek ze naar de foto’s van Val en Jim.

“Wauw!” zei een luide mannenstem ergens achter Cates tafel. “Moet je Val en Jim zien toen ze klein waren. Te gek, zeg! Wat was Val mollig als baby!”

Ze keek achterom om te ontdekken van wie die harde stem was, maar het was te donker. Ze zag alleen omtrekken en schaduwen van hoofden.

“Kijk, Val en Jim op een paard. Ha, ha! Moet je ze zien.” Hij probeerde een lijzig, zuidelijk accent na te doen, maar het lukte niet erg. “Hi-ho Silver! Howdy! Zet ‘m op, cowboy!”

“Ssst,” zei iemand.

Aan de tafels voor haar draaiden mensen hun hoofd om. Iedereen wilde weten wie de dronken gek was.

“Ha, ha! Dat is grappig,” ging de onbekende stem verder. “Jim als Sonny en Val als Cher tijdens Halloween. Moet je ze zien! Igotyou babe,” zong hij vals.

“Wees stil,” siste iemand.

“Kijk ze toch dansen. Voetjes van de vloer! Zo, hé!”

“Hou je kop!” snauwde iemand.

Als het niet zo donker was, had ze kunnen zien wie de bezopen bruiloftsgast was.

“Val ziet er heel sexy uit in een bikini. Jaaa, ze zou zo badmode kunnen showen!” schreeuwde hij.

Ook bij de volgende drie foto’s leverde hij commentaar, maar toen klonk er wat ruw gefluister achter Cate. Ze verstond er geen woord van, maar tijdens de rest van de video hield de dronkelap zijn mond.

Toen het licht weer aan ging, keek ze achterom, in de hoop zijn gezicht te zien. Een hoop mensen waren al opgestaan om zich onder de andere gasten te begeven en het was moeilijk te zeggen wie er aan de tafel achter haar zat. Hoe dan ook, ze wist zeker dat de dronken gast op een gegeven moment weer boven water zou komen. Ze waren nog niet van hem af.

Samen met Paul liep ze naar de bar om een cocktail te halen. Onderweg stelde ze hem aan een paar van Vals vriendinnen voor die ook in Las Vegas waren geweest, en aan oom Jack.

“Leuk je te ontmoeten, Jack.” Paul gaf hem een stevige hand. “Cate heeft me verteld dat je helemaal vanuit Connecticut hierheen bent gekomen.”

“Ja. Ik heb dat hele eind met de kinderen gereisd.”

“Vorige maand was ik nog voor zaken in Connecticut.”

Paul had altijd wel iets gemeen met de mensen die hij ontmoette. Hij en oom Jack keuvelden een poosje door over Connecticut.

Ze keek hoe haar opa Madison danspassen leerde die in zijn tijd populair waren geweest, toen er ineens uit het niets een man al radslagen makend de dansvloer op kwam. Hij had rood haar, dat even dik en stug was als staalwol. Hij droeg een pak, maar zijn das was losgetrokken en zijn overhemd stak aan de achterkant onder zijn jasje uit. De mensen op de dansvloer trokken zich gejaagd terug en renden alle kanten op om niet geraakt te worden door de idioot die radslagen maakte. Pas op voor de bezopen gast!

Na zijn vijfde radslag belandde hij naast de dansvloer. Ze hoorde Val gillen toen hij weer overeind sprong.

“Kijk uit. Detaaart!”

Blijkbaar hoorde hij de waarschuwing niet, want met zijn volgende salto raakte hij op een haartje de tafel waarop de vijf lagen tellende bruidstaart van Val en Jim stond. Als een ware olympisch kampioen hief hij zijn handen triomfantelijk boven zijn hoofd. “Vijf komma nul,” brulde hij.

Cate herkende zijn stem. Het was de man die het dronken commentaar had geleverd op de video van Val en Jim.

“Cody!” Als een haas schoot Joanna over de dansvloer. “Cody!” Ze greep zijn arm vast alsof hij een kind was, alleen was ze te ruw geweest. Plotseling verloor hij zijn evenwicht en hij graaide naar haar hand. Zijn vingers en palmen vormden samengebalde vuisten toen hij misgreep. Hij viel achterover en de prachtige taart viel op de grond.

Nou, dit zal een mooi verhaal zijn tijdens de brunch van morgen, dacht Cate.

De muziek kwam snerpend tot stilstand. Van alle kanten kwamen kelners aanrennen, als geheim agenten die zich opmaken voor een grote ramp.

Cate hoorde Val huilen. “Het geeft niks. Ik zal een nieuwe taart voor je kopen als we in het Caribisch gebied zijn,” zei Jim.

Ze zagen dat twee obers Cody wegvoerden van de receptie. Joanna liep achter hem aan.

“Verdomme. Die taart zag er heerlijk uit,” zei oom Jack.

Was dat Joanna’s geweldige vangst? De romanticus die een ring naast de crème brûlée had gelegd? Een roodharige zatlap die niet eens een fatsoenlijke achterwaartse salto kon maken? Iemand die bruiloften verpestte?

“Krijgen we geen taart?” vroeg een klein stemmetje naast Cate. Het was Madison die haar barbiepop nog altijd stevig vasthield.

“Nee.” Cate schudde het hoofd. “Er is geen taart meer.”

Madison begon ook te huilen en Cate en Connie troostten het jammerende meisje. Connie nam haar mee naar een tafel en Cate keek toe hoe haar moeder Madison op haar knie liet paardjerijden. Ze wist nog hoe leuk ze het vroeger had gevonden als haar moeder dat met haar deed.

Een paar minuten later pakte Vals vader de microfoon. “Alstublieft, mensen. We willen graag dat jullie deze bijzondere gelegenheid met ons blijven vieren. Er moet nog heel wat worden gedanst. Maak er een leuke avond van.” Hij knikte naar de band.

Er volgde een drumroffel en even later werd ‘Celebration’ gespeeld. Oom Jack was de eerste die verder feestte. Na een poosje kwam de dansvloer weer tot leven.

“Wil je een strandwandeling maken?” vroeg Paul. “Even een frisse neus halen?”

“Goed idee.” Ze wilde dolgraag een poosje alleen met hem zijn.

“Ik moet eerst even naar het toilet.”

Cate wachtte op Paul in de lobby. Ergens was ze blij dat Vals bruiloft bijna voorbij was. Dat betekende dat ze meer vrije tijd had om met Paul door te brengen en dat er een bruiloft minder was om zich druk over te maken. Ze stond daar toen haar grootmoeder op haar afkwam. Oma zag er bezorgd en wanhopig uit.

“O, Cate. Gelukkig heb ik iemand gevonden.” Ze kneep in Cates arm terwijl ze haar meetrok naar een bankje in de lobby. Daar zat haar grootvader voorovergebogen. Hij had zijn ogen tot spleetjes samengeknepen en er lag een glazige blik in. “Je opa heeft te veel gedronken. Hij moet terug naar het hotel. Wil jij oom Jack even gaan halen? We zijn met hem meegereden.” Ze begon te huilen. “O, Cate. Dit was zijn bedoeling niet. Ik vind het zo erg dat hij het grootste deel van de avond zal missen.”

Cate sloeg een arm om haar schouder. “Maakt u zich geen zorgen, oma. Alles komt in orde. Ik zal oom Jack even halen.”

Ze vond oom Jack te midden van Vals jaarclubgenoten. Hij leefde zich helemaal uit op ‘Bust a Move’, alsof hij meedeed aan een dansprogramma op televisie.

Ze tikte op zijn schouder. “Oom Jack!” Ze moest schreeuwen om boven de muziek uit te komen. Swingend draaide hij zich om en klapte in zijn handen.

“Opa voelt zich niet lekker,” gilde ze. “Hij heeft te veel gedronken. Hij moet terug worden gebracht naar het hotel.”

Hij klapte in zijn handen en hij sprong heen en weer. Misschien had hij haar niet gehoord. “Oma en opa moeten worden teruggereden naar het hotel.”

Hij sloeg zijn ogen ten hemel. “Na dit nummer,” zei hij geïrriteerd voor hij terug danste naar de groep meiden. Hij gooide zijn hoofd achterover terwijl een van Vals vriendinnen haar bekken tegen zijn dijbeen drukte. Een ander meisje stortte zich op zijn andere dij en Cate meende oom Jack hardop te horen kreunen.

“Ik wist niet dat je oom miljonair is! En dat hij geheim agent was tijdens het presidentschap van George Bush senior!” gilde Nikki toen ze langs Cate wervelde en zich bij de groep van oom Jack voegde.

“Dat meen je toch niet?” brulde Cate, maar Nikki hoorde haar niet.

Plotseling besefte Cate dat haar bloedeigen oom het maffe familielid was. En nog wel een mafkees van het ergste soort. Wat zo eng was aan oom Jack was dat hij op het eerste gezicht heel gewoon leek. Hij was charmant en aantrekkelijk. Maar vanbinnen was hij een egoïstische, geile sukkel van middelbare leeftijd die liever een wip wilde maken dan voor zijn eigen ouders te zorgen. Om nog maar te zwijgen over zijn eigen kinderen.

Ze had zin om Vals vriendinnen te vertellen dat hij net voor de derde keer was gescheiden en een hele poos in een ontwenningskliniek voor drugs en alcohol had gezeten. Hij was geen miljonair. Hij verkocht mobiele telefoons. Door al zijn drugsverslavingen in het verleden had hij een strafblad en kon hij niet eens een baan als bewaker krijgen. Ineens zag ze dat er iets aan de achterkant van zijn schoen zat: een lang stuk toiletpapier. Ze liet hem dansen met een eind toiletpapier aan zijn instappers.

Ze haastte zich terug naar de lobby. “Paul!” Ze botste bijna tegen hem op.

“Waar was jij gebleven?” vroeg hij. Ze vertelde hem over haar opa en oom Jack.

“Ik ben hier met mijn auto,” zei hij. “Zullen wij ze even terugbrengen naar hun hotel?”

“Vind je dat niet vervelend?”

“Nee.” Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte een zoen op haar voorhoofd.

Cate en oma hielpen opa naar de voorkant van het hotel terwijl Paul de auto haalde. Hij reed zijn Mercedes de oprijlaan op en hielp om opa achterin de gordel om te doen. Oma huilde de hele weg terug naar het hotel.

“Het geeft niks, oma,” zei Cate. “Val en Jim gingen toch bijna naar het vliegveld en dan is de bruiloft voorbij.”

“Bedankt voor je hulp,” zei haar grootmoeder toen ze meeliepen naar hun hotelkamer. “Je bent een schat, Paul.”

“Graag gedaan,” zei hij. “Het was geen enkele moeite.”

“Je bent een bofkont,” zei oma tegen Cate. “Dit is er eentje die je niet moet laten gaan.”

Cate sloeg haar arm om hem heen. “Dat vind ik nou ook.” Ze omhelsden oma allebei.

“Adiosl” zei Paul voor ze vertrokken.

“Adiós, amigo,” riep oma hen na.

Ze gingen terug naar de receptie. Cate was uitgeput. Het liefst zou ze met Paul mee naar huis gaan en de rest van de avond met hem knuffelen, maar ze moesten op zijn minst afscheid nemen van de mensen.

Paul legde zijn hand op haar knie. “Ik heb je gemist,” zei hij.

“Ik jou ook. Wanneer moet je weer weg?”

“Volgende week.”

“Waar ga je heen?”

“Ik ga drie weken naar Maui.” Hij wierp haar een blik toe, alsof hij zich ervoor verontschuldigde.

Ze voelde zich teleurgesteld, maar hij was wel vaker zo lang weg. De laatste keer dat hij naar Colorado was geweest, was hij drie weken weggebleven omdat hij vijf verschillende skioorden moest bezoeken. Ze voelde de warmte van zijn handpalm op haar knie.

“Is alles in orde met je?” vroeg hij toen ze de parkeerplaats opreden.

Ze knikte. “Ik ben alleen moe. Heel erg moe.”