♥ 25 ♥
Grootse aftocht
De dag voor Leslies huwelijk haalde Cate haar broekpak op. De ceintuur was gemaakt. Ze was bereid om al haar spaargeld over te maken aan de naaister, maar tot haar grote vreugde kostte het wonder haar maar vijf dollar. Het waren de veranderingen aan het bovenstukje die een klein fortuin kostten.
De volgende dag ging snel voorbij en ze vertrok direct na school naar Laguna Beach.
Toen Cate aankwam bij het hotel, zag ze dat de chuppah, het prieeltje waar de bruid en bruidegom tijdens de plechtigheid onder moesten staan, al klaarstond op het gazon naast het hotel. Voor de chuppah stonden rijen witte klapstoelen en een enorme witte tent voor de receptie.
Ze checkte in en ging naar haar kamer, waar ze iets aantrok wat geschikt was voor deze gelegenheid. Ze voelde zich nogal rebels en heel even overwoog ze om een stringbikini aan te doen en haar leesbril op te zetten, alleen om Leslie een hak te zetten. Pas toen ze naar de chuppah liep, besefte ze dat ze geen stringbikini had.
Gelukkig was Paul niet uitgenodigd voor het repetitiediner. Hoefde ze hem die dag tenminste niet te zien.
Leslie stond vlak bij de chuppah met een mobieltje tegen haar oor gedrukt. Ze greep Cates arm vast, liet de telefoon zakken en fluisterde zo zacht mogelijk: “Zeg niets over mijn stiefmoeder waar mijn moeder bij is, oké? Noem zelfs haar naam niet.”
“Oké.”
Waarschijnlijk kon ze het beste bij Leslies moeder uit de buurt blijven. Zorgen dat ze geen verhalen over geslachtsziektes meer hoefde aan te horen. Net toen Cate naar de chuppah liep, haastte mevrouw Van der Berke naar haar toe, wild zwaaiend met haar handen. Alsof Cate haar over het hoofd zou zien in haar felrode en gouden mantelpakje van St. John.
“Cate! Wat leuk om je te zien!”
Leslie had gezegd dat ze botox-injecties had gehad en Cate zag inderdaad een verandering. Haar gezicht bewoog niet als ze sprak. Ook haar borsten leken veel stijver. Ze droeg een hele lading sieraden; zoals een enorme robijn aan haar vingers met de keurig gevijlde nagels.
“Leuk om u te zien, mevrouw Van der Berke,” zei Cate. “Hoe gaat het met u?”
Elke keer dat er een gast arriveerde, vloog haar blik naar de straat. “Godzijdank is die kloterige ex van me er niet met zijn bastaardkind en die hoer met wie hij getrouwd is.”
“O.”
Cate zag een man achter mevrouw Van der Berke staan die minstens tien jaar jonger was dan zij. Het liefst zou ze roepen: Neem het ervan, meid! Ga voor die jonkies! Alleen dacht ze niet dat ze al op zulke goede voet stond met Leslies moeder. De heer die haar begeleidde, droeg een marineblauw kostuum en had een saai kapsel. Zijn handen hingen stijfjes langs zijn lichaam. Ze wachtte tot ze aan hem zou worden voorgesteld, maar mevrouw Van der Berke negeerde hem. Cate had medelijden met hem. Ze wist nog hoe zij zich had gevoeld toen Paul haar had meegenomen om zijn vrienden te ontmoeten die haar geen blik waardig hadden gekeurd.
“Maar ach, het is fijn om je weer te zien, liefje.” Ze kneep in Cates arm.
“Dankuwel. Insgelijks.”
Ineens zag Cate haar rug verstijven en staarde ze strak over Cates schouder. Meneer Lyons was gearriveerd. Zijn vlezige gezicht was zo rood als een rauwe biefstuk en hij wreef met een zakdoek over zijn voorhoofd.
“Excuseer me,” zei mevrouw Van der Berke. Ze wendde zich tot haar vriend en fluisterde iets tegen hem.
Cate vroeg zich af waarom mevrouw Van der Berke niet gelukkig was met haar jonge minnaar. Wat gaf het dat hij eruitzag als een gladde, jonge nieuwslezer? Ze kon hem nog altijd tot haar slaaf maken.
Leslie pakte haar arm vast. “Ik moet je je schoenen geven én ik wil je aan iemand voorstellen.” Ze nam Cate mee naar een hoek van het gazon. Daar stond een grote bruine doos die gevuld was met kleinere schoenendozen. “Maat 38, toch?” vroeg Leslie terwijl ze in de doos zocht.
“Ja. Ik heb maat 38.”
“Alsjeblieft.”
Cate stond te popelen om de schoenen van honderdtachtig dollar te zien. De naam van de ontwerper die op de doos stond, zei haar niks. Op het vloeipapier in de doos lagen twee kobaltblauwe satijnen sandaaltjes met bijpassende satijnen bloemen erop genaaid. “O, wauw,” zei Cate. “Er zitten bloemen op.”
Leslie straalde. “Ja! Raak ze niet kwijt. Berg ze ergens veilig op.”
Ze trok aan Cates arm. “Goed, ik zal je even voorstellen aan de man met wie jij naar het altaar moet lopen. Hij is geweldig, Cate en hij is rijk. Hij heeft een computerbedrijf. Hij woont in Newport in een huis met vier slaapkamers en hij heeft een BMW, een Range Rover en een boot.”
Ze liepen langs een teer uitziende man met een lange baard die een keppeltje droeg. Hij praatte met een zwaargebouwde jongere man in een gewaad. De rabbijn en de dominee. Daarna nam ze Cate mee naar een groep mensen in de buurt van de chuppah.
“Cate, dit is George.” Hij was kleiner dan Cate, wat betekende dat hij maar net een meter zestig was. Hij was een beetje te zwaar en had een opvallende wipneus.
Cate gaf hem een hand. “Hallo, George.”
Ze had helemaal geen zin in beleefde praatjes en was blij toen Sarah en Miles kwamen.
Het grootste deel van de repetitie werd besteed aan de plannen voor het Arabische paard dat Leslie bij de chuppah af zou zetten.
“Ik wil dat Russ me onder mijn armen vastpakt. Kijk zo.” Leslie stak haar handen onder haar oksels. “Dan moet hij me zo’n beetje omhoog tillen, zoals in het ballet, als hij me van het paard tilt.”
Leslie was ruim een meter vijfenzestig en zolang Cate haar kende, probeerde ze al tien kilo kwijt te raken. Russ was hoogstens vijf centimeter langer en woog waarschijnlijk minder dan zij. Hoe moest hij haar rondzwieren als een ballerina? Dit was de Notenkraker niet.
De repetitie werd pas echt lastig toen mevrouw Van der Berke tegen de planner zei dat ze niet aan dezelfde kant van het gazon wilde zitten als haar ex-man.
“Maar hij is de vader van de bruid. Hij begeleidt haar naar het altaar,” zei de planner.
“Het kan me niet schelen wie hij is. Zorg ervoor dat hij minstens tien meter bij me uit de buurt blijft. Hij heeft een straatverbod.”
Er klonk een scherp sissend geluid uit de buurt van mevrouw Van der Berke. Cate draaide zich om en zag dat Leslies moeder een rolmaat had uitgerold over het gazon. Ze hurkte op haar Ferragamo-schoenen met hoge hakken en beval haar vriendje om de andere kant te pakken.
“Tien meter en tien centimeter,” riep hij.
Mevrouw Van der Berke keek de planner aan. “Nou, daar heeft hij mazzel mee.”
Leslie schoof wat dichter naar Cate toe. “Ik schaam me dood.” Ze zag er uitgeput uit. “Dit hoort de mooiste dag van mijn leven te zijn en mijn ouders moeten tien meter bij elkaar vandaan blijven.”
Cate sloeg een arm om Leslie heen. “Dit ïs de mooiste dag van je leven. Als ze wisten hoeveel verdriet ze je hiermee deden, zouden ze wel beleefder zijn. Denk jij nou maar aan het leven dat je met Russ gaat leiden en laat ze hun eigen problemen oplossen.”
Ze gaf een kneepje in Cates hand. “Je hebt gelijk. Ik vind het fijn dat je er bent.”
Het diner dat volgde, ging in een waas voorbij. Cate zat naast Sarah en Miles. Die laatste bestelde aan de lopende band martini’s.
Ergens tussen het hoofdgerecht en het dessert in belde ze Ethan dronken op om te vertellen dat zijn eten lekkerder was dan wat zij voorgezet kregen tijdens het repetitiediner. Hij was er niet, maar ze sprak een lange boodschap in, waarin ze hem nog een keer verzekerde dat hij de beste cateraar was die ze kende en bovendien een fantastische vriend.
Ze kreeg een spiegel met initialen die Leslie had uitgekozen als cadeautje voor haar bruidsmeisjes en raakte hem ergens in het restaurant kwijt. Dat deed er echter niet toe. Ze had al twee dezelfde in haar handtas zitten.
George zat ergens links van haar. Tegen de tijd dat het toetje werd geserveerd, vroeg hij aan Cate of hij haar mocht mailen. Aangezien ze straalbezopen was, mocht de hemel weten wat voor e-mailadres ze op haar servet had geschreven.
∗
De telefoon ging en Cate nam versuft op, helemaal klaar om de wekdienst van het Marriott Hotel te horen.
“Hallo.” Ze hoorde dat haar stem klonk alsof ze een kettingrookster was.
“Cate! Waar ben je in godsnaam?” Het was niet de wekdienst die ze had verwacht, het was Leslie.
Met een ruk ging Cate overeind zitten. “Hoe laat is het?”
“Halftwaalf!”
“O, mijn god. De wekdienst heeft niet gebeld. Ongelooflijk, zeg.” Ze had een bruiloftsmisdrijf begaan.
“Heb je de instructies niet gelezen? Over een uur horen we weer in het hotel te zijn voor de foto’s!”
“Heb ik nog tijd om mijn haar te laten doen?”
“Als je opschiet!”
Cate sprong uit bed. Meer dan tien seconden hield ze het niet uit onder de ijskoude douche. Ze droogde zich nauwelijks af en schoot snel wat kleren aan die niet bij elkaar pasten. Daarna rende ze het hotel uit.
“Hè, hè,” zei Leslie. Aan haar kapsel werd net de laatste hand gelegd.
“Ik heb vanochtend op je deur geklopt,” zei Sarah. “Toen je niet reageerde, nam ik aan dat je onder de douche stond.”
Een kapper die sterk naar eau de cologne rook, kwam op Cate af. “Hoi, ben jij Cate?”
Ze knikte.
“Ik ben Michael. Kom maar mee. Als we opschieten, kunnen we je haar nog wel doen.” Zodra Cate zat, begon hij met zijn vingers door haar haren te kammen. “Omdat we niet veel tijd hebben, kunnen we het beste warme krulspelden in je haar doen zodat het mooi gaat golven.” Hij praatte tegen haar reflectie in de spiegel. “Het duurt te lang om het op te steken.”
Cate moest aan Vals bruiloft denken. Daar had de kapper hete krullers gebruikt en had haar haar leuk om haar gezicht gekruld. “Prima.”
Leslie beklaagde zich zo hard over haar sluier dat de mensen in het winkelcentrum aan de overkant van de straat haar konden horen. Nadat de arme kapster de sluier voor de achtste keer had veranderd, nam Leslie afscheid en gaf ze Sarah en Cate specifieke instructies voor de rest van de middag.
Michael bleek een interessante man te zijn die het heerlijk vond om over zichzelf te praten en dat kwam Cate wel zo goed uit. Zijn verhalen over zijn zus die een pornoster was en over feesten vol cocaïne zorgden ervoor dat ze aan zijn lippen hing. Nadat hij haar hoofd had bedekt met krulspelden, zette hij haar onder de droogkap.
“Blijf hier maar tien minuten zitten. Ik ben zo terug,” zei hij. “Ik ga even een sigaretje roken.” Ze wenste dat hij haar niet alleen zou laten.
Tegen die tijd was Sarahs haar mooi opgestoken in een klassieke wrong. Ze ging naast Cate zitten en samen deden ze de persoonlijkheidstest uit de Cosmo.
Ze zaten net hun horoscoop te lezen toen Michael terugkwam. “Ik ga even naar het toilet,” zei Sarah. “Ik ben zo terug.”
Een voor een werden de krulspelden eruit gehaald. Ze werd ongerust toen ze zag dat de krullen eruitzagen als een heel slecht permanentje. Ze waren veel te strak en deinden op en neer. Het was vreselijk, maar het leek haar nog wat te vroeg om er wat van te zeggen. Waarschijnlijk had hij andere plannen voor haar haar en was hij nog niet klaar. Pas toen hij met zijn vingers door haar haren streek, er lak op spoot en zei: “Zo, jij bent klaar,” kreeg ze het doodsbenauwd.
Ze zag eruit als Shirley Temple die zwaar aan de drugs was geraakt. Dit kon haar niet gebeuren. Ze kon geen woord uitbrengen toen ze zichzelf bekeek in de spiegel. Ze wilde Michaels gevoelens niet kwetsen, maar ze was niet van plan om de kapperszaak als een geëlektrocuteerde poedel te verlaten. Paul zou ook komen.
“Kun je het…eh…wat platter maken? Het staat wat wijder dan ik gewend ben.”
Nietszeggend keek Michael haar aan. Toen haalde hij zijn schouders op. “Tuurlijk. We kunnen het wat platter maken.”
Ze haalde opgelucht adem. Hij sloeg met zijn handen op de krullen alsof hij een stuk vlees plette. Ze stikte haast in een dikke wolk haarlak toen hij de krullen tegen haar hoofd drukte. “Is dat beter?”
Cate moest hoesten. Daardoor kon ze niet zeggen: “Nee, dat is helemaal niet beter.”
In de spiegel zag ze Sarah achter zich staan. Cate voelde gewoon dat zij net zo geschrokken was. “Cate, we moesten er twintig minuten geleden al zijn.”
Cate raakte in paniek. “Michael, het spijt me, maar ik voel me zo niet echt op mijn gemak…” Ze zwaaide met haar hand om haar hoofd. “Kun je het niet veranderen? Zodat het weer wordt zoals het was?”
“Ja.” Sarah knikte. “Kun je er geen haarijzer langs halen? Zodat het wat steiler wordt?”
Hij slaakte een diepe zucht. “Dan moeten we opnieuw beginnen. Ik kan het wel wassen en föhnen, als je wilt.”
“Daar hebben we geen tijd voor.” Cate stond op. “Laat maar zitten. Het is goed zo.” In de auto zou ze wel iets bedenken. Nu wilde ze alleen de kapsalon maar uit. Haar slapen klopten omdat ze een hele tranenvloed inhield. Als ze nog een minuut langer in de spiegel moest kijken, zou ze gaan huilen. Ze betaalde Michael vlug vijftig dollar, al had hij er alleen voor gezorgd dat ze zich doodschaamde.
“Mijn haar zit verschrikkelijk!” gilde Cate zodra ze buiten waren.
“Zo erg is het niet,” loog Sarah niet erg overtuigend. “Het is alleen erg krullerig.”
“Sarah, we moeten iets doen. Zo kan ik niet naar de bruiloft.”
“Bedoel je dat je niet je koningsblauwe discopak wilt dragen terwijl je een kroeskop hebt?” Ze begonnen allebei te lachen en Sarah sloeg met haar vlakke hand op Cates haar. “Jeetje, wat heeft hij er veel lak op gedaan. Ik kan het niet eens indrukken.”
“Zeg dat wel. Als ik per ongeluk tegen iemand op bots, sla ik hem vast bewusteloos.”
“We zullen er in het hotel iets aan doen,” zei Sarah.
In het hotel kon er niks aan gebeuren. Alle andere bruidsslaafjes hadden hun kostuum al aan en stonden op Cate en Sarah te wachten.
Mevrouw Van der Berke kwam op Cate af. “Je moet je meteen verkleden,” zei ze. “Van de andere meisjes worden al foto’s gemaakt.”
Leslie wierp een blik op Cate toen ze voorbij liep. “Je haar ziet er…krullend uit.”
Cate had zin om een potje te huilen.
Vijf minuten lang deed ze haar uiterste best in de badkamer om haar uiterlijk te redden. Kammen maakte het alleen maar erger. Dan veranderden de strakke krullen in kroezige, blonde wattenbollen. Ze wikkelde zelfs een handdoek om haar hoofd terwijl ze zich omkleedde. Over een paar minuten zou ze Paul zien. Hij moest er spijt van krijgen dat hij het had uitgemaakt, niet blij worden. Ze had al weken gedroomd van het moment waarop ze hem zou begroeten. Dan zou haar make-up perfect zitten en zou ze tot in de puntjes zijn gekleed alsof ze naar de Oscaruitreiking ging.
Mevrouw Van der Berke klopte op de deur. “Iedereen wacht op je!”
Een hels uur lang werden er foto’s gemaakt waarvan Cate hoopte dat ze allemaal zouden mislukken.
Ze wilde alleen maar een nieuw kapsel en eten. Ze trilde en was zwak van de honger. Het was twee uur en ze had de hele dag nog niets gegeten. Nadat de foto’s waren gemaakt, probeerde ze weg te glippen. Ze kon de vrijheid haast ruiken, toen Leslie zei: “Niemand mag weggaan. De bruiloft begint over een uur en ik kan me niet permitteren dat er iets met een van jullie gebeurt.”
Buiten het hotel hoorde ze het paard hinniken.
“Ik heb ontzettende honger.”
Leslies oma, een klein vrouwtje met een sneeuwwitte pruik en een nertsstola om, hoorde haar. “Alsjeblieft, schatje,” zei ze. “Ik heb wel wat pinda’s in mijn tas als jullie meiden trek hebben.” Ze haalde een zak pinda’s te voorschijn die zo groot was dat hij niet in haar tas leek te passen.
Cate had zin om haar op beide wangen te zoenen en haar tot ware heldin uit te roepen. “O! Daar wil ik graag wat van.”
Ze verheugde zich al op het vermalen van de noten en de smaak van zout op haar lippen. Haar hand was bijna bij de zak toen Leslie ontplofte.
“Nee!” blafte ze. “Dat mogen ze niet. Ik wil niet dat de bruidsmeisjes vlekken maken op hun kleren voor alle foto’s zijn gemaakt. Bovendien staat in de instructies dat er niet gegeten wordt tot na de fotosessie.”
Leslies oma keek stomverbaasd. Gehoorzaam deed ze de zak weer dicht en stopte hem terug in haar handtas. Cate voelde het moment wegglippen, alsof ze de radio had aangezet en nog net de laatste vijf seconden van haar favoriete nummer hoorde.
Verdomme nog aan toe, Cate zou nog flauwvallen. Eigenlijk wilde ze Leslie eens flink door elkaar schudden en haar vragen wie ze was en wat er was gebeurd met de Leslie die haar vriendin was geweest. Ze kon wel een Arabisch paard huren en vierhonderd tafellakens uit China laten komen, maar ze kon haar vriendinnen niet te eten geven.
Toch werd het feit dat ze niet weg mocht goedgemaakt toen Leslie op het paard getild werd. Er waren drie volwassen mannen voor nodig om haar in het zadel te krijgen, en pas na vijf pogingen zat ze eindelijk goed op het dameszadel. Blijkbaar was het paard daar ook niet blij mee, want hij steigerde en tilde allebei zijn voorbenen op, net als in een western. Leslie klampte zich stevig vast om niet te vallen toen het dier naar voren wilde rennen nadat hij had gesteigerd. Gelukkig greep de trainer de teugel en voorkwam dat er echte schade werd aangericht. Maar toch moest Leslies sluier opnieuw goed worden gedaan, en dus moest haar moeder op een krukje gaan staan om erbij te kunnen.
Net toen mevrouw Van der Berke Leslies sluier weer had vastgespeld, deed het paard zijn achterbenen uit elkaar en tilde zijn staart op.
“O, nee,” fluisterde iemand achter Cate, vlak voor het paard een enorme hoop paardenvijgen op het gazon liet vallen. Iedereen die in de buurt stond, sprong naar achteren alsof er ineens een sproei-installatie was aangegaan. Op een haartje na misten de korrelige stukjes paardenstront hen.
“Heeft het paard gescheten?” Kwaad keek Leslie naar de paardentrainer. “Dat doet hij toch niet als ik bij het altaar ben?”
“Nee. Hij heeft net zijn behoefte gedaan. Nu hoeft hij waarschijnlijk een paar uur niet meer.”
Cate had medelijden met de man. Het was een magere man, die anders waarschijnlijk alleen op verjaardagspartijtjes kwam waar hij kinderen op zijn paard zette en er weer af tilde. Hij was niet gewend aan een gespannen bruid die zijn paard gebruikte om een liefdesscène uit Legends of the Fall na te spelen.
Ze was zo benieuwd wat het paard zou doen als het naar het altaar moest lopen, dat ze niet meer dacht aan Paul, haar kapsel of haar knagende honger. Ze liep op haar dooie gemak naar het altaar. Paul had net zo goed op de zuidpool kunnen zijn. Ze lette er niet eens op of hij wel onder de chuppah stond. De gasten slaakten opgewonden kreten toen Leslie er op het paard aankwam. Een klein meisje ging op haar vaders knieën staan en klapte in haar handjes bij het zien van het sprookjesachtige tafereeltje.
Vanaf het paard keek Leslie naar Russ. Cate meende tranen in zijn ogen te zien glinsteren. Meneer Lyons leidde het paard aan een gouden teugel. De gasten waren betoverd en sommigen betten hun tranen met papieren zakdoekjes. Zoals hem was opgedragen door de bruiloftsplanner, liep Russ op het paard af toen het bij de tweede rij kwam. Op Leslies gezicht lag een stralende uitdrukking toen ze liefdevol op haar bruidegom neerkeek. Dit was haar moment.
Russ tilde haar in zijn armen, waardoor de achterkant van zijn jasje omhoog wipte en er een stuk van zijn ingestopte overhemd te zien was. Even leek het alsof ze keken naar een opvoering van olympische finalisten bij het ijsdansen. Heel even. Toen Russ zijn handen onder haar oksels legde, verplaatste het paard zijn gewicht. In plaats van sierlijk in de armen van haar bruidegom te glijden, werd Leslie naar voren geduwd waardoor de lagen van haar satijnen rok over Russ’ hoofd en armen vielen, als een laken dat een matras bedekt. Door de tent over zijn gezicht raakte hij de kluts kwijt. Hij verloor zijn evenwicht en draaide zijn gezicht van de ene naar de andere kant.
“Help!” gilde Leslie terwijl ze aan haar rokken probeerde te trekken, waarbij haar in kousen gehulde kuiten zichtbaar werden. “Hééélp!”
Russ deed zijn best zijn evenwicht te bewaren, geblinddoekt en nog altijd met Leslie die ergens in de lucht hing. “O, mijn hemel,” riep iemand toen Leslie en Russ op de grond vielen en verstrikt raakten in haar jurk.
Het paard begon geïrriteerd te hinniken en schudde het hoofd. Zijn neusvleugels stonden wijd open en een lok van zijn manen zwaaide over zijn hoofd.
“Aaauuuuwww,” gilde Leslie toen het paard achteruitstapte. “Mijn voeoeoet!”
Meneer Lyons trok aan de teugel. De trainer rende naar het altaar als een agent die een dief achternazit. Daar nam hij direct de leidsels over en leidde het paard weg.
Het meisje dat eerder had geklapt, had nu haar hand voor haar mond geslagen en de mensen die een traantje hadden weggepinkt, keken met grote ogen toe. Cate had het gevoel dat iedereen zich hetzelfde afvroeg: wat nu? Zou de bruiloft doorgaan? Was Leslies enkel gebroken? Zouden ze de paardentrainer aanklagen?
Leslie sprong overeind, streek haar jurk glad en verkondigde: “Het gaat prima met me! Het gaat prima! Dit was precies mijn bedoeling. Echt waar.” Ze greep Russ bij de arm, stak haar kin in de lucht en liep verder naar het altaar. Aan de onderkant van haar jurk zaten een paar limoenkleurige grasvlekken.
De rabbijn en de dominee stonden naast elkaar te wachten tot de bruid en bruidegom bij het altaar waren. Toen Leslie en Russ voor hen stonden, nam de dominee even de tijd om zijn keel te schrapen. Hij spreidde zijn armen uit terwijl hij naar hen keek. “Nou, goed,” zei hij. “We zijn hier vandaag bijeen…” Hij stopte en klemde zijn kaken op elkaar, sloot zijn ogen en drukte zijn samengebalde vuist tegen zijn mond. Elke seconde die voorbijging, kneep hij zijn ogen steviger dicht. Cate dacht dat hij bad tot hij met zijn rug naar de gasten ging staan. Zijn schouders en borst schudden van het lachen en er stroomden tranen over zijn wangen. Hij schudde het hoofd. “Het spijt me. Het spijt me,” zei hij toen alle gasten zich overgaven aan hun eigen vrolijkheid en het uitschaterden als kinderen die werden betrapt bij een bijzonder ongepaste lachbui.
Ondertussen graasde het paard op het gazon van het Marriott en zwaaide met zijn staart.
Na de plechtigheid snakte Cate nog altijd naar iets te eten en wilde ze even wat privacy in een toilet om haar haar goed te krijgen. Hoe drastisch het ook was, ze was in staat om haar hoofd in een wasbak vol water te dompelen. Er moest iets gebeuren. Net toen ze naar het toilet van het Marriott liep, hielden twee andere bruidsmeisjes haar tegen.
“Waar ga je heen?” vroeg Bethany. “We moeten naar de ontvangstrij.”
“Ontvangstrij?”
“Ja.”
Wat was dat nou weer? Zamelden ze soms geld in voor de verkiezingscampagne van een senator? Het was bijna vijf uur en ze had nog steeds niks gegeten. Zij kon toch niet de enige zijn die honger had? Waar haalde de rest van de bruidsmeisjes en jonkers hun energie vandaan?
Ze belandde opgepropt tussen George en Sarah. Ze begon goed kwaad te worden toen ze zich voorstelde aan alle gasten op het huwelijk. Nadat ze bijna tweehonderd mensen een hand had gegeven, keek Cate naar links. De rij gasten verdween nog altijd om de hoek van de tent en het einde was nog lang niet in zicht. Waar was Paul? Het was onvoorstelbaar dat ze hem onder ogen zou komen in dit harde licht. Door de schittering zouden haar vreselijke kapsel en opzichtige kleding extra worden benadrukt. Terwijl ze op Paul wachtte, gaf ze het maffe familielid en de bezopen bruiloftsgast een hand.
Om de titel van dronken gast werd gestreden door meneer Lyons, wiens stem na elk drankje harder klonk en Mia, de onuitgenodigde vriendin van een vriend van Russ. Die had lichte plukken in haar haar en een getoupeerde pony waar veel te veel lak in zat. Een stijl die na de jaren tachtig verboden had moeten worden. Ze was begin dertig en hoewel ze niet dik was, paste ze niet in haar zwart leren minirokje en rugloze topje met kraaltjes. Ze had dezelfde schoenen die strippers graag droegen: plateauzolen met stilettohakken, die met bandjes om haar enkel vastzaten. Het glanzende, rode lakleer zag er gloednieuw uit. Cate zag ook dat ze nieuw waren aan de manier waarop Mia erop liep. Bij elke stap die ze zette, leek het of ze op stelten liep. Ze kon zich er nauwelijks op bewegen, maar dat kon ook komen omdat ze te veel had gedronken. Ze deed heel aanhalig met Russ en de bruidsjonkers en maakte hinnikgeluiden toen ze langs de ontvangstrij liep. Leslie en Russ vonden haar imitatie van een paard lang niet zo grappig als zijzelf.
En dan nog het maffe familielid. Deze keer was dat Leslies neef, een skinhead uit Arkansas die het had gewaagd op de bruiloft te verschijnen op kniehoge rode kistjes.
Op een gegeven moment keek Sarah naar haar. “Nog maar twee seconden per gast. Hou het gesprekje kort en zorg ervoor dat ze blijven doorlopen. Ik heb hier schoon genoeg van,” zei ze met opeengeklemde kaken.
“Ik ook.” Cate zorgde ervoor dat de gasten door bleven lopen. Ze nam nauwelijks de tijd om ‘Hoe gaat het ermee?’ te zeggen. Door de honger was ze licht in haar hoofd geworden. Om het nog erger te maken, roken de gasten naar knoflook en zaten er kruimels op hun kleding. Zij hadden een receptie met cocktails en hapjes gehad, terwijl Leslie de bruidsmeisjes had gedwongen tot een helse fotosessie van een uur.
Hoewel niemand iets had gezegd over de ramp met het paard, was het duidelijk dat het incident op de achtergrond nog meespeelde als een gênant geheim. Het zou beter zijn als Leslie en Russ er een paar geintjes over zouden maken om de stemming wat te verlichten. Leslie hinkte nog altijd en na de plechtigheid had ze haar bruidsmeisjes opdracht gegeven om het niet meer over het voorval te hebben. De avond moest gewoon verdergaan zoals gepland. Kennelijk verkeerde ze in een ontkenningsfase.
Een oneindig uur later was de ontvangstrij eindelijk voorbij. Cate wendde zich tot Sarah. “Blijkbaar kon Paul niet komen.”
“Jawel. Hij is hier. Ik heb hem gezien.”
Ze vroeg zich af waarom hij niet in de rij had gestaan.
Samen met George liep ze de zaal in waar de receptie werd gehouden. Hij hield haar hand vast en weigerde los te laten, zelfs nadat de dj hen aan de gasten had voorgesteld. Blijkbaar meende hij dat het begeleiden van een bruidsmeisje naar het altaar gelijk stond aan een afspraakje. Het was best lief dat hij haar stoel aanschoof en opstond als ze naar het toilet moest, maar ze was hier niet samen met hem.
Het broodmandje op tafel was het mooiste wat ze de hele dag had gezien. Ze stopte een broodje in haar mond en nam er grote happen van. Ze kauwde als een wild dier zonder zich er iets van aan te trekken dat George haar een schrokop zou vinden.
Toen zag ze de speciaal gemaakte tafellakens en servetten. Ze moest toegeven dat het er prachtig uitzag; er zaten kraaltjes op en ze waren met de hand genaaid. Maar wie zou zich morgen in godsnaam nog het tafellinnen herinneren? Al had Leslie de tafels laten dekken met oude kranten, de mensen zouden zich alleen nog herinneren hoe Russ had gestrompeld met haar rok over zijn hoofd.
“Wat krult je haar toch,” zei George terwijl ze zich volpropte. “Het is zo ontzettend krullerig.”
Zag hij dan niet dat ze zat te eten? “Bedankt voor de mededeling, George. Dat wist ik nog niet.”
“Graag gedaan.” Hij had niet door dat ze het sarcastisch had bedoeld.
Ze moest echt even aan George ontsnappen en ze herinnerde zich ineens dat haar mobieltje in haar tas zat. Tijdens de plechtigheid had ze hem uitgezet, maar nu vroeg ze zich af of ze nog nieuwe berichten had. Ze haalde hem uit haar handtas.
“Ik wil niet onbeleefd zijn,” zei ze tegen George. “Maar ik moet echt even mijn berichten afluisteren.”
Eigenlijk verwachtte ze helemaal niks, dus het was een plezierige verrassing om een bericht te horen. Voor Ethan begon te praten, grinnikte hij eerst. “Hoi, dronken droppie. Ik heb je bericht gisteravond gehoord. Bedankt voor je vriendelijke woorden. Zelf doe je het ook niet slecht als vriendin. Maar goed, ik hoop dat je het leuk hebt. Drink een paar cocktails voor me, oké? Ik moet zelf de catering verzorgen voor een huwelijk, dus ik kan niks drinken. Ik ben benieuwd naar je verhalen over vandaag. Ik wacht in spanning op je telefoontje.”
Bij het horen van zijn stem kreeg ze heimwee. Het was net alsof ze een bericht hoorde van haar moeder tijdens de eerste week op de universiteit. Ze had het gevoel dat ze omringd werd door vreemden. Links van haar zat George. Sarah en Miles zaten wel ergens in de buurt, maar die waren nog maar net getrouwd en hadden geen tijd om zich met Cate bezig te houden. Leslie was veranderd in de baarlijke duivel en had ‘veeleisend’ een geheel nieuwe betekenis gegeven. Cate kende haar haast niet terug.
Haar blik vond Paul. Hij zat aan een tafel met een stel vrienden die ze beiden kenden van de universiteit. Tot haar opluchting was hij alleen. Het zou pijnlijk zijn geweest om hem met een andere vrouw te zien terwijl de wonden van hun breuk nog vers waren. Hij zag er goed uit in zijn grijze pak met de helderblauwe das. Even verlangde ze ernaar om haar hoofd tegen zijn borst te leggen en zijn armen om haar heen te voelen. Zou ze naar hem toe gaan om gedag te zeggen? Nee, ze trilde bijna van de zenuwen bij het idee hem voor het eerst sinds hun laatste ontmoeting onder ogen te komen. Bovendien wilde ze bij hem uit de buurt blijven tot ze iets aan haar haar had gedaan. Daarom belde ze Ethan terug. Omdat hij niet opnam, liet ze een kort berichtje achter.
Na het eten vormde het grootste deel van de gasten een kring rond Leslie en Russ en begonnen ze om hen heen te dansen. Cate huppelde mee in de cirkel gasten, terwijl ze toekeek hoe enkele bruidsjonkers de jonggehuwden hoog boven hun hoofd tilden op stoelen. Het was duidelijk te zien dat Leslie zich niet erg op haar gemak voelde bij dit joodse dansgebruik. Ze klampte zich aan alle macht vast aan de randen van de stoel en haar knokkels werden wit. De vrolijke, traditioneel joodse muziek zorgde ervoor dat Cates humeur zienderogen verbeterde. Het kon haar niet meer schelen dat ze George met haar ene hand vasthield en de skinhead-neef met de andere, terwijl ze in kringetjes huppelde. Maar ineens wist ze weer hoe haar haar zat en wat ze aanhad, en hoopte ze vurig dat Paul niet toekeek. Misschien herkende hij haar wel niet met een afrokapsel.
Ze ging terug naar haar plaats omdat ze zich niet voor schut wilde zetten. Bovendien was het veel leuker om bij een bruiloft naar mensen te kijken dan om zelf te dansen. De band speelde de swing-klassieker ‘In the Mood’. Op een stel na, dat duidelijk swinglessen had gevolgd, wist niemand hoe hier op gedanst moest worden.
Mia stond nog altijd op haar steltachtige schoenen. Haar benen waren als boomstronken op de dansvloer geplant. Ze kon nauwelijks dansen op haar strippersandalen. Ze bewoog haar voeten niet, maar liet haar knieën van achter naar voren buigen op het vrolijke trompetgeschal. Haar armen, de enige lichaamsdelen die ze veilig kon bewegen zonder om te vallen, draaiden rond op de maat van de muziek. Soms maakte ze veilig een rondje op haar voeten. Ze deed Cate denken aan de plastic hoeladansers die sommige mensen op hun dashboard plakten.
Cate zag dat de skinhead-neef de joodse nicht van Russ sierlijk naar achteren liet buigen. Misschien was hij vanavond wel een nieuw mens geworden. Er moest toch iets goeds voortkomen uit deze trouwerij.
En daar was Leslie met haar gewonde voet. Ze hinkte op de maat van de muziek en deed net alsof ze alle swingpassen kende. “Ik heb betaald voor deze band! Ik laat ze niet voor niks optreden!”
“Alleenstaande dames! Ik roep alle lieftallige single dames op!” riep de dj door de microfoon. Hij klonk als een man die de voice-overstem doet voor film previews. “Dames, kom naar de dansvloer. Het is tijd om het boeket te gooien!”
Sarah kneep in haar arm. “Hup, ga erheen. Dit boeket is voor jou, Cate. Ik voel het gewoon.”
Cate voegde zich bij ongeveer vijftig andere singles op de dansvloer, van wie de helft onder de achttien was. Bij het zien van Leslies zevenjarige nichtje voelde ze even een steek van vernedering. Als ze zo doorging, zou Leslies nichtje nog eerder voor het altaar staan dan zij.
Leslie gaf Cate een knipoog voor ze met haar rug naar de groep ging staan en het boeket over haar linkerschouder gooide. Vrouwen begonnen te gillen. Armen vlogen omhoog. Een hele kudde vrouwen denderde op de bloemen af, als een stel vampiers dat vers bloed had geroken. Het boeket had te veel vaart en vloog als een raket over hen heen. Cate wilde het kind voor zijn. Maar het boeket was te ver gegaan.
Het kwam omlaag en het plastic handvat met de scherpe punt stak in de richting van zijn doel, als een speer die op weg is een bizon te doden. Plotseling bleef ze doodstil staan en haar mond viel open toen ze zag dat Paul zijn hand opstak om het boeket tegen te houden. Zijn gezicht was vertrokken van afschuw. Hij slaakte een schorre, angstige kreet voor het recht in zijn linkeroog belandde.
De alleenstaande vrouwen verdrongen elkaar en vielen het boeket aan dat voor zijn voeten lag, alsof hij niet meer was dan een oranje kegel die de rand van een voetbalveld markeert. Toen ze eindelijk weer allemaal van elkaar af waren, bleek een tiener de uiteindelijke winnaar te zijn. Triomfantelijk hield ze de nu praktisch bedorven bloemen boven haar hoofd.
Op een paar gasten die zich in de buurt van Paul bevonden na leek niemand zich druk te maken om hem. Iedereen klapte voor het meisje. Zijn cocktail was over zijn das en zijn overhemd gelopen. Een oudere vrouw depte zijn borst met servetjes en Cate rende naar hem toe.
“Gaat het wel?” vroeg ze.
“Ja, niks aan de hand. Ik ben alleen een beetje geschrokken, meer niet.” Ze zag dat zijn oog al dik begon te worden.
“Je moet wat ijs op je oog doen.”
Miles gaf hem een klap op zijn rug. “Hier heb je wat ijs,” zei hij terwijl hij een cocktail tegen Pauls gezicht duwde.
Een ober bracht een zak ijs en een aantal bezorgde gasten boden hun hulp aan. Zodra ze wist dat het in orde zou komen, ging Cate terug naar haar tafel.
De rest van de receptie deed ze haar best om zich George van het lijf te houden. Die was na drie drankjes duidelijk boven zijn theewater. Waarom liet hij haar niet met rust? Dan kon ze tenminste rustig kijken naar de bezopen gast en de hinkende Leslie.
Ze was op weg naar het toilet om zich voor hem te verschuilen toen ze mevrouw Van der Berke tegenkwam. Haar begeleider stond schuin naast haar. Cate vond het maar raar dat ze elkaar nooit aanraakten, en altijd op ongeveer een meter afstand van elkaar bleven.
“Ongelooflijk dat die del het lef had om haar kleine bastaard mee te nemen naar de bruiloft. Wie neemt er nou een kind mee naar een trouwerij? En heb je gezien wat ze aanhad, Cate?”
Cate had gezien dat Kim een chique jurk droeg. Ze wist dat het pijnlijk was dat meneer Lyons haar had verlaten voor een ander. Het was nog erger dat die ander jonger en knapper was. Mevrouw Van der Berke moest diep gekwetst zijn. Maar kon ze zich niet wat waardiger gedragen? Misschien zou meneer Lyons uiteindelijk genoeg krijgen van zijn dure bruidje en voor altijd spijt hebben dat hij zijn vriendelijke, aardige vrouw had verloren.
“Vind je die jurk niet ontzettend ongeschikt voor een bruiloft?” vroeg mevrouw Van der Berke.
“Ik kan hem me niet precies voor de geest halen,” zei ze om verdere drama’s te voorkomen.
“Het lef van die trut. Maandenlang heeft ze me doodsbedreigingen gestuurd en dan durft ze haar neus te laten zien op het huwelijk van mijn kleine meid. Ze hebben hondenpoep door mijn brievenbus geduwd en het op de deurkruk gesmeerd.”
Dat leek Cate eerder het werk van verveelde tieners dan van een aerobicslerares die het hogerop had gezocht, maar ze liet mevrouw Van der Berke verder klagen over haar tegenslagen.
Er welden tranen op in haar ogen. “Wist je dat ik een straatverbod heb moeten aanvragen? Nee? Heeft Leslie je niet verteld dat ze me wilden vermoorden?”
Nee, dat had Leslie nooit aan Cate verteld. “Eh…nee. Dat wist ik niet.”
“Dat kutwijf pakt me eerst mijn man af en probeert me dan de rest af te nemen. Toen ik me verzette, stuurde ze me doodsbedreigingen. Acht maanden lang durf ik mijn huis haast niet uit en ik moet de kat alles laten voorproeven wat ik eet, zodat ik zeker weet dat het niet vergiftigd is.” Ze wierp een blik op haar begeleider. “Dat is mijn bodyguard, Cate.”
“O. Hallo, aangenaam kennis te maken.” Cate zwaaide.
De bodyguard knikte.
Daarna wierp ze een blik achterom omdat ze vreesde dat George elk moment de hoek om kon waggelen.
Ze begon langzaam bij hen weg te lopen. “Nou, ik moet echt even naar het toilet.”
“Ga maar gauw, liefje. We praten straks wel verder!”
Nee. Laten we dat vooral niet doen!
Net toen ze niet langer voor de therapeut van mevrouw Van der Berke hoefde te spelen, werd ze opnieuw aangesproken.
“Cate, kom’s hier,” hoorde ze achter zich brabbelen. Daarna trok hij aan haar arm.
“Ik ben moe, Geor…” Ze draaide zich naar hem toe. “Paul.”
Met zijn goede oog keek hij haar aan alsof hij een schilderij stond te bewonderen. Het andere oog was zo opgezwollen dat het bijna dicht zat. Een paar tellen kon ze hem alleen maar aanstaren. Aan zijn afhangende schouders en de slome grijns op zijn gezicht zag ze dat hij dronken was. “Leuk je weer te zien,” zei hij.
Op dat moment werden ze onderbroken door George. “Daar ben je,” zei hij. “Ik heb overal naar je gezocht.”
Ze wist niet of ze blij of pissig moest zijn.
Paul liet zijn blik over hem heen glijden.
“George, kun je me alsjeblieft een minuutje geven? Ik ben op weg naar het toilet.”
“Goed hoor. Ik zie je wel weer op de dansvloer.”
“Is dat de effectenmakelaar?” vroeg Paul toen George buiten gehoorsafstand was.
Effectenmakelaar? Waar had hij het in godsnaam over? Opeens schoot haar te binnen dat Beth hem had verteld dat ze iets had met een effectenmakelaar. “Nee. Dat is hem niet.”
“Ik moet met je praten. Ga alsjeblieft mee naar mijn kamer. Ik mis je, Cate.”
Dat was hét moment waar iedereen die was gedumpt over droomde. Het gesmeek. De spijt. Het laatste woord.
Hij pakte haar arm beet. “Kunnen we alsjeblieft praten?” Hij wreef over de zijkant van haar elleboog. “Ik moet de laatste tijd heel vaak aan je denken.”
Hij moest haar wel door een hele dronken bril bekijken. Hoe kon hij haar nou willen terwijl haar kapsel leek op het resultaat van een mislukt scheikundeproject op school? “Kom nou toch, Paul. Wat kan er nu nog veranderen? Je bent dronken. In de baai van La Jolla heb je je gevoelens heel duidelijk gemaakt. Laten we hier maar niet aan beginnen.”
“Soms denk ik dat ik een fout heb gemaakt. Ik word helemaal gek omdat ik de hele tijd aan jou moet denken, Cate.”
Voorzichtig trok ze haar arm weg. “Es desafortunado, Paul.” Hij had een mooi uitzicht op haar rug toen ze bij hem vandaan liep.
“Wat betekent dat?” riep hij haar na.
Zonder zich om te draaien zei ze: “Dat zou jij toch moeten weten. Het is Spaans.”
“Hè?”
“Jammer dan,” zei ze, zonder te weten of hij haar gehoord had of niet.