♥ 15 ♥

Tekens van leven

Het stortregende op Maui. Paul moest de hele dag werken en Cate verveelde zich dood.

Die ochtend ging ze met een taxi naar de dichtstbijzijnde minisupermarkt om een tube anti-jeukzalf te kopen. Paul en zij waren levend opgegeten door de muggen in Hana. ‘s-Nachts waren ze allebei een paar keer wakker geworden om verschillende ledematen te krabben. Zij had een steek op haar achterste en ze snapte niet hoe de mug door haar short en strakke, degelijke slip heen had kunnen prikken om haar leeg te zuigen.

Paul bleek allergisch te zijn voor muggen. Enkele van zijn steken waren opgezwollen tot het formaat van een golfbal en hij had bultjes op zijn gezicht gekregen.

In de minisupermarkt kocht ze een boek uit het uiterst kleine aanbod. Het was een rechtbankthriller van een schrijver van wie ze nog nooit had gehoord.

Nadat ze weer in het hotel was aangekomen, smeerde ze al haar muggenbulten in met zalf en deed ze haar best om niet op de jeuk te letten die ze overal op haar lichaam voelde. Omdat ze toch niks beters te doen had, telde ze de steken: vijfentwintig in totaal.

Had ze maar wat kralen meegenomen naar het eiland, dan had ze in elk geval een ketting kunnen maken. Ze besloot een stukje in het boek te lezen, maar ze kon zich niet concentreren. Haar gedachten dwaalden af van het verhaal naar Paul.

Ze had gehoopt dat ze door deze reis meer naar elkaar toe zouden groeien, maar ze had nog nooit zo’n afstand tussen hen gevoeld. Het stoorde haar dat hij zo weinig rekening met haar hield en haar twee avonden had laten wachten. Ze vroeg zich af of ze eigenlijk wel bij elkaar pasten. De wandeling in Hana was wat dat betreft een openbaring geweest. Ze had geweten dat Paul altijd nogal een pietje precies was geweest. Dat was bijvoorbeeld te merken aan de reiskaarsen en zijn dwangmatige netheid. Ze werd ineens bang dat zijn verlangen naar orde en netheid zou botsen met haar karakter.

Maar ach, iedereen had zijn of haar fouten en ze kende geen enkel stel dat perfect bij elkaar paste. Voorbeeld: Leslie en Russ. Leslie was de grootste perfectionist die Cate ooit had gekend en hij was zo zorgeloos dat hij een keer zijn eigen verjaardag had vergeten. Voor buitenstaanders leken Beth en Ike een geweldig stel, maar Cate wist dat Ike moeite had met het uiten van zijn gevoelens, terwijl Beth juist de hele tijd vertelde hoe ze overal over dacht. Dat zorgde voor veel spanning in hun relatie.

Zelfs haar ouders hadden dalen gekend, hoewel ze al tweeëndertig jaar getrouwd waren. Haar arme meegaande vader knikte altijd braaf en hield zijn mening over politiek en godsdienst al meer dan dertig jaar voor zich om lange discussies met zijn vrouw te vermijden. Toch nam hij haar nog altijd een keer per week mee uit eten en elke avond deden ze samen kruiswoordpuzzels. Soms zag Cate haar vader naar haar moeder kijken als ze iets aan het vertellen was. Dan zag ze een glinstering in zijn ogen en verscheen er om zijn mond een van de meest tevreden glimlachjes die ze ooit had gezien.

Toch was ze slim genoeg om te weten dat perfectie niet bestond. Perfecte relaties bestonden alleen in sprookjes. Ze vroeg zich af of ze met Pauls minpunten kon leven. Zou ze hun verschillen kunnen accepteren?

Om twee uur stond ze te popelen om de kamer te verlaten. De hele dag over Paul blijven piekeren, ging gewoon niet. Dat was ongezond en bovendien maakte het haar gek. Ze besloot om de computerkamer van het hotel te zoeken en te kijken of ze mail had. Blijkbaar waren alle gasten van het Sheraton op hetzelfde idee gekomen, want ze moest twintig minuten wachten tot er een computer vrijkwam.

Ze had twaalf nieuwe berichten. Nu pas viel haar op hoe afgezonderd ze zich de afgelopen dagen had gevoeld. Er waren mensen die ze miste en met wie ze wilde praten.

Tot haar teleurstelling waren negen berichten reclameboodschappen. Van de andere drie was er eentje van haar baas op de Tierra Bonita Elementary School.

Huisbezoekjes vond ze het minst leuk aan kleuterjuf zijn. De meesten van haar leerlingen waren nog nooit naar school geweest. Hoewel een thuisbezoekje de eerste dag op de kleuterschool veel gemakkelijker maakte voor alle betrokkenen, waren de bezoekjes wel erg tijdrovend en zenuwslopend. Van het ene huis naar het andere rijden, je overal opnieuw voorstellen en het praten met kinderen die zich aan het been van hun moeder vastklemden, was uitputtend. In elk geval werd ze ervoor betaald. Het volgende bericht:

Een manicure: minstens vijftien dollar. Een pedicure: minstens achttien dollar. Nog eens drieëndertig dollar extra voor de eer om bruidsmeisje van Leslie Lyons te mogen zijn. Ze schreef terug.

En leer eens goed spellen, wilde ze eraan toevoegen.

Ze kon de verleiding niet weerstaan. Trouwens, het sarcasme zou Leslie toch ontgaan. Volgende bericht:

Had haar moeder e-mail?

Cate stuurde een kort antwoord naar haar moeder waarin stond dat ze hoopte dat het mailen haar van pas zou komen en dat ze morgen terug zou zijn.

Het regende nog steeds pijpenstelen toen ze de computerkamer weer verliet. De regen was warm en het kon haar niet schelen dat haar haren nat werden. Eenmaal terug op haar kamer, luisterde ze haar voicemail af. Ze gebruikte haar telefoonkaart, zodat de telefoontjes niet op rekening van de kamer zouden komen.

“Hoi. Met mij.” Jill. “Ik weet dat je op Hawaii bent, maar ik wilde je toch even bellen. Ik zorg heel goed voor Grease. We missen je! Tot binnenkort.”

“Dag, Cate. Met Ethan. Ik vroeg me af of je al terug was uit Hawaii. Ik wilde even vragen wat je plannen voor vanavond zijn. Maak je geen zorgen over de foto’s. Ik heb je al verteld dat ik ze pas over een paar weken nodig heb. Bel me als je de gelegenheid hebt. Pas goed op jezelf.”

Eerst belde ze Jill. “Aloha.”

“Cate! Bel je van Hawaii?”

“Ja. Het stortregent hier, Paul is aan het werk en ik verveel me. Hoe gaat het daar?”

“O, prima. Met Grease is alles in orde. Er is eigenlijk niks bijzonders gebeurd. Hoe gaat het met Paul?”

Ze zuchtte. “Goed hoor. Maar hij is veel aan het werk, dus we hebben elkaar niet zoveel gezien.” Cate wilde Jill vertellen dat ze het eigenlijk niet erg naar haar zin had en dat er iets ontbrak aan haar relatie met Paul. Ze wilde vertellen dat ze zich leeg voelde, maar ze had gebeld om wat aanspraak te hebben en om zichzelf op te vrolijken, dus ze deed het niet. “Maar goed, dit gesprek kost me waarschijnlijk tien dollar per minuut, dus ik ga hangen. Jij haalt me morgen toch op?”

“Absoluut.”

Nadat ze afscheid had genomen van Jill, belde ze Ethan.

“Hé! Waar bel je vandaan, Cate?”

“Ik ben nog op Hawaii, met Paul.”

“Leuk. Ik ben helemaal jaloers. Wat heb je allemaal gedaan?”

Ze vertelde hem over Hana, het bamboebos en de waterval.

“Dat is een geweldige wandeling. Die heb ik een paar jaar geleden ook met wat vrienden gemaakt.”

“Ik heb heel veel foto’s gemaakt,” zei ze.

“Ze worden vast prachtig. Ik heb er een heleboel gemaakt met een wegwerpcamera, maar die zijn helemaal mislukt. Ik wil de jouwe graag zien.”

“Ik zal ze meenemen als we de foto’s van de gerechten gaan bekijken.”

Ze spraken af om elkaar te ontmoeten op de dag nadat Cate terug was van Hawaii.

Toen ze ophing, had ze zich nog nooit zo eenzaam gevoeld.

∗

Om zes uur ‘s-ochtends verstoorde Pauls mobiele telefoon de stilte. Hij had een van die ringtones die een klassiek melodietje speelden.

Ze trok een kussen over haar hoofd terwijl hij opnam. Nadat hij het gesprek had beëindigd, ging hij naast haar liggen. “Ik wou dat je nog niet terug hoefde,” zei hij, terwijl hij haar ruggelings tegen zich aan trok.

“Echt niet?” Ze ging overeind zitten.

“Nee. Het was geweldig om je hier te hebben.”

Ze hadden elkaar niet meer dan vijftien uur wakker gezien sinds ze vier dagen geleden was gekomen. Wat was er zo geweldig geweest? Het feit dat ze in het hotel op hem wachtte?

“Vond jij het leuk?” vroeg hij.

Goede vraag. Ze keek naar zijn gezicht dat nog steeds pafferig en opgezwollen was door de muggenbeten. Als ze niet beter wist, zou ze denken dat hij twee kilo was aangekomen en te lang in de zon had gelegen. Maar ze zei: “Ja. Ik vind Maui heel mooi.”

“Hadden we maar meer tijd samen gehad.” Hij drukte een kus op haar lippen. “Het spijt me dat ik het zo druk had.”

Hij trok haar tegen zich aan en zijn stijve pik drukte tegen haar been. Ochtendseks. Dan moest er door de neus worden geademd om te voorkomen dat de mondmeur zou worden geroken, er zou geen voorspel zijn en ze moest hopen dat Paul de slaap in haar ogen niet zou zien.

De vrijpartij duurde ongeveer een minuut. Dat verbaasde haar niks. Meestal was hij een ware bedkampioen, maar ochtendseks was andere koek. Dan kon hij zich niet beheersen.

“Sorry,” zei Paul, terwijl hij zich terugtrok. “Ik moet heel nodig pissen en ik kon me echt niet langer beheersen.”

Hij gebruikte plassen altijd als een excuus bij een vluggertje in de ochtend. Vanwege haar onbevredigde verlangen voelde ze zich gespannen toen ze haar koffer pakte. Gelukkig maakte hij het een uur later goed onder de douche. Ze verliet het hotel met een nat hoofd.

Bij het vliegveld zette Paul de auto langs de stoep. “Het spijt me dat ik niet met je mee naar binnen kan,” zei hij. “Maar ik moet aan het werk.”

“Dat weet ik. Het geeft niet.”

Hij haalde haar koffer uit de achterbak van de Ford Focus. Daarna omhelsde hij haar. “Ik zie je later wel weer,” zei hij.

Ze knikte. “Ja.” Ze staarde de Ford na toen die optrok. Er zaten nog steeds strepen modder op de rode lak. Het leek net een oude rammelkar door de ontbrekende wieldop. Ze liep weg en vroeg zich af wat Paul met ‘later’ had bedoeld. Zou ze vanavond nog iets van hem horen? Morgen? Volgende week, misschien? Eigenlijk kon het haar niet veel meer schelen.