♥ 7 ♥

Rots in de branding

“Waar is Paul?” vroeg Val zo hard dat de parkeerhulpen die buiten bij Bertini stonden het konden horen. “Je had toch gezegd dat hij zou komen?”

Tijdens de repetitie had niemand zijn afwezigheid opgemerkt, maar nu in het restaurant was het groot nieuws.

Cates moeder deed ook een duit in het zakje. “Heb je ze niet verteld dat hij niet kon komen? Ik dacht dat je Jims ouders zou bellen om af te zeggen voor hem?”

Iedereen keek naar haar. Haar vader, haar zus Emily, haar zwager Bradley, Vals verloofde en vijf mensen die ze nog nooit in haar leven had gezien, wachtten allemaal op haar verklaring.

“Ik heb ook gebeld. Ik heb met Jims moeder gepraat en uitgelegd dat hij werd opgehouden in Boston en vanavond niet kon komen.”

“Maar komt hij wel op de bruiloft?” vroeg Val.

“Ja. Morgen is hij zeker van de partij.”

Val trok Cate een stukje weg. “Ik ben hartstikke gestrest,” fluisterde ze. “De cadeautjes voor de bruidsmeisjes zijn vandaag gekomen, maar er mankeert iets aan.”

“Kan ik iets voor je doen?” vroeg Cate.

“Nee.”

“Zeg, het spijt me van Paul. Ik hoop dat het geen al te groot probleem is.”

“Natuurlijk niet. Trouwens, we hoorden net dat oom Jack vanavond allevier zijn kinderen meeneemt, dus we kunnen de extra ruimte goed gebruiken.”

“Ik heb hem niet meer gezien sinds zijn laatste scheiding,” zei Cate.

“Ongelooflijk, hè, dat die idioot weer is vreemdgegaan.”

Net toen Cate haar mening wilde geven over de beruchte overspeligheid van oom Jack, kneep Val hard genoeg in haar arm om haar aderen dicht te knijpen. “O! Daar zijn Loni en Nikki. Ik móét ze even gedag zeggen.” En weg was ze.

Er kwam een ober met een dienblad bij haar staan. “Wilt u wat bruschetta?” vroeg hij.

“Graag, dank u.” Net toen ze wat van de bruschetta pakte, hoorde ze een bekende stem achter zich.

“Daar is ze dan!” schreeuwde opa, voor hij een raspend rokershoestje liet horen.

“Oma en opa!”

Ze liet de bruschetta voor wat die was om hen te omhelzen.

“Leuk om je te zien, popje,” zei oma. “Wat zien jullie meiden er toch mooi uit. Hoe blijf je zo mager, liefje?”

“U kent me. Ik ben veel te gestrest. Ik heb heel vaak geen trek.”

Haar grootmoeder drukte een kus op haar wang. “Waar moet je je zorgen over maken als je jong, knap en vrij bent? Geniet ervan nu het nog kan, popje.”

Het viel Cate op dat zij de enigen waren die niet hadden gevraagd waar Paul was. Ze was dol op hen.

“Wat heb je van de zomer eigenlijk allemaal gedaan?” vroeg opa.

“Ik heb…”

Ze werden onderbroken door de luidste kindergil die Cate ooit had gehoord in haar hele bestaan als kleuterleidster. Oom Jack was gearriveerd en hij had vier schreeuwende kinderen van onder de tien bij zich.

Cate merkte dat er zweet langs zijn slaap liep toen ze zich vooroverboog om hem te omhelzen.

“Waar is de bar?” vroeg hij en Cate wees over haar schouder. Even snel als hij was gekomen, was hij weer vertrokken.

Het jongste kind, Madison, keek onzeker om zich heen en leek zich af te vragen of ze haar vader achterna moest lopen. Ze klemde haar barbiepop stevig vast en keek haar vader na die naar de bar liep. Cate zag dat haar witte sandaaltjes aan de verkeerde voet zaten.

“Heb je helemaal zelf je schoenen aangetrokken, schatje?” vroeg ze.

Madison knikte en keek Cate met de grote ogen van een vierjarige aan.

“Je hebt ze goed vastgemaakt. Zullen we het nog eens proberen? Dan draaien we ze even om.”

“Je hebt je schoenen verkeerd om aan!” schreeuwde Travis, een brutaaltje van zeven, voor hij Madison recht op haar voorhoofd raakte met zijn lawaaiige speelgoedgeweer.

Cate hielp haar met het omwisselen van de schoenen. Daarna greep het meisje haar hand en klemde zich er uit alle macht aan vast. Ze bleef naast Cate staan, terwijl die van de bruschetta proefde.

Cate keek neer op haar nichtje. “Wil je iets drinken, liefje?”

Ze knikte.

“Appelsap?”

“Ja.”

Net toen Cate appelsap bestelde bij de bar, werd er een harde stok in haar rechterbil geramd. Gevolgd door een loeihard gierend geluid. Ze draaide zich om en zag Travis, die kleine aap, nog net wegrennen met zijn speelgoedwapen in de lucht gestoken. Binnen een paar seconden had hij Val gekozen als zijn nieuwe slachtoffer en drukte hij zijn wapen tegen haar bil. Met zijn lippen deed hij het geluid van een pistoolschot na. Cate zag Val een sprong van schrik maken en haar cocktail morsen op haar peperdure pump.

Cate keek om zich heen waar oom Jack was. Iemand moest zijn horde toekomstige bajesklanten in de gaten houden. Hij was druk in gesprek met Vals jaarclubgenoten.

Gelukkig kwam er voortijdig een einde aan de aanval op de billen toen een ober vroeg of iedereen wilde gaan zitten.

De plaatsen waren toegewezen en Cate zag haar naam op een tafel samen met die van haar zus Emily en haar echtgenoot Bradley. Er kwamen nog twee stellen aan hun tafeltje zitten. Ze begon Paul te missen. Niet alleen voelde ze zich eenzaam, maar ze wilde ook dat hij deel uitmaakte van familiegebeurtenissen. Paul speelde een belangrijke rol in haar leven. Het voelde als een gemis als hij er niet was om bijzondere gelegenheden te delen of haar familieleden te ontmoeten.

Ze keek op het naamkaartje rechts van haar. Joanna. Het enige bruidsmeisje dat er in Las Vegas niet bij was geweest. Cate was blij dat er nog een single aan haar tafel zat. “Hoi, Joanna. Ik ben Cate.” Ze stak haar hand uit naar haar mede-bruidsmeisje.

“Hoi. Je spreekt het uit als Jo-hann-aa.” Het was een klein meisje met een groot hoofd en grote, amandelvormige ogen die op die van een buitenaards wezen leken.

“O. Het spijt me, Johannaa. Hoe dan ook, leuk je te ontmoeten.”

“Insgelijks.” Na die woorden draaide ze zich om naar het stel dat aan haar rechterkant zat zodat Cate een goed uitzicht had op haar kaarsrechte, zwarte bobkapsel.

Het grootste deel van de maaltijd leunde Cate achterover om Joanna’s arm te ontwijken. Haar magere onderarm schoot de hele tijd over Cates bord zodat iedereen aan de tafel de vierkaraats diamant goed kon zien. Cate stelde zich voor hoe het sieraad los zou raken en in de pompoensoep zou vallen.

“Konden jullie Cody maar ontmoeten,” zei ze, terwijl haar arm langs Cates gezicht vloog. Als die diamant haar per ongeluk raakte, kon ze wel een oog kwijtraken. “Hij heeft voedselvergiftiging, daarom kon hij niet komen.”

Cate wendde zich tot haar. “Hoelang ben je al verloofd?”

“Acht maanden.” Ze trok haar roze sjaal strakker om haar schouders. “Ik moet Cody even bellen om te vragen hoe het met hem gaat.” Toen ze opstond, zag Cate dat ze opengewerkte schoenen met hoge hakken droeg die een maat te groot leken. Of misschien hingen haar tenen alleen over de rand. Bij de hielen zat minstens twee centimeter ruimte.

De drie stellen aan tafel begonnen herinneringen op te halen aan hun eigen bruiloft. Cate verveelde zich en luisterde niet meer naar hen. Ze liet haar ogen door het vertrek dwalen. Oma probeerde de gillende Madison te kalmeren. De andere drie kinderen zaten elkaar achterna om de tafel. Oom Jack was druk in gesprek met Loni, die niet eens aan zijn tafel hoorde te zitten. In zijn linkerhand hield hij losjes een flesje Bud Light. Haar moeder discussieerde over het een of andere morele onderwerp met familievrienden. Dat wist Cate vanwege de manier waarop ze haar wenkbrauwen vol walging fronste. Haar vader leunde achterover in zijn stoel, waarschijnlijk zonder een woord van het gesprek te horen.

“Ik zal je vertellen wat er mankeert aan de huidige generatie.” Vol overtuiging sloeg Connie met haar palm op tafel, alsof het een voorzittershamer was. “Wat deze generatie heeft bedorven…” Haar publiek, onder wie Cate, wachtte af. “Was de komst van de pil. Voor de pil er was, gingen mensen niet met elkaar naar bed tot ze getrouwd waren. Tegenwoordig kunnen mannen zoveel seks krijgen als ze willen, en is er geen reden meer om te trouwen. Dat weet ik, omdat een van mijn dochters nog altijd een echt singleleven leidt.”

Wat? Cate was niet eens aan de pil! Zij en Paul gebruikten heel trouw condooms. Trouwens, geboortebeperking bestond toch al tientallen jaren? Waar had Connie het eigenlijk over? Ze kon niet horen hoe de mensen aan de andere tafel reageerden op Connies theorie, wat vast maar goed was ook.

Toen Joanna weer terug was, kwam Val naar hun tafeltje toe met twee prachtig ingepakte pakjes in haar hand. Aan ieder bruidsmeisje gaf ze er een. “Dit zijn mijn cadeautjes omdat jullie meedoen aan mijn bruiloft.”

“Dank je,” zei Cate. Op Sarahs bruiloft had ze een zilveren spiegeltje gekregen met haar initialen erin gegraveerd. Ze vroeg zich af wat Val had uitgezocht.

Val boog zich dichter naar Cate toe. “Die van jou is een beetje mislukt. Ik wilde je alleen laten zien wat het was, maar we kunnen het laten herstellen.”

Cate trok het pakpapier open. In het witte doosje lag een klein zilveren spiegeltje met haar initialen. Eh…nee. Dat waren niet haar initialen. In plaats van CAP, voor Catherine Agnes Padgett, stond er CAT.

“Dank je, Val. Maak je niet druk. Ik vind dat cat wel leuk. Het is net mijn naam, maar dan zonder de e.”

Val gaf een klopje op Cates rug. “Wat ben je toch sportief.”

Joanna slijmde bij Val, bedankte haar voor de spiegel en vertelde haar hoe vereerd ze was dat ze deel mocht uitmaken van de bruiloft.

Nadat Val weer weg was, vroeg Emily aan Joanna hoe haar vriend haar ten huwelijk had gevraagd.

Onmiddellijk begon Joanna vol animo te vertellen. “Dat was zo lief! Cody is zo creatief.” Ze drukte haar linkerpalm tegen haar borst.

“Hij nam me mee uit eten in ons favoriete restaurant. Ik wist dat er iets aan de hand was, want hij deed heel zenuwachtig.”

Cate zag dat ze allerlei wilde gebaren maakte met haar linkerhand terwijl ze praatte. Ze greep echt elke kans aan om met haar ring te zwaaien.

“Hij ging wel drie keer naar het toilet. Hij heeft altijd indigestie omdat hij niet tegen lactose kan, dus ik dacht dat het daardoor kwam, maar toen zag ik dat hij zweette en wist ik dat hij iets bijzonders ging doen.” Haar tanden staken naar voren, en niet zo zuinig ook. “Hoe dan ook, we waren klaar met eten en er was niks gebeurd, dus ik dacht dat ik het mis had.” Ze schaterde het uit en haar tanden hingen belachelijk ver over haar onderlip. “Toen bleef hij maar aandringen dat ik een toetje zou bestellen. Ik hou niet echt van zoete dingen, maar uiteindelijk heb ik toch maar iets besteld. Toen de ober aan kwam lopen met het blad, lag de ring naast de crème brûlée. Hij knielde zelfs voor me.”

Emily hield haar hoofd schuin. “Oóóó, wat ontzettend lief,” kirde ze.

“Leuk gedaan,” zei Bradley.

“Hij had fotografen ingehuurd om foto’s te nemen terwijl hij het aanzoek deed,” zei Joanna. “Die heb ik bij me. Willen jullie ze zien?”

Ze liet de foto’s de tafel rondgaan en Cate hoorde iedereen zeggen dat Cody heel knap was, en zo creatief. Eigenlijk wilde Cate zeggen dat ze twee afleveringen van A Wedding Story had gezien waarin op precies dezelfde manier een aanzoek werd gedaan, maar ze besloot haar mond te houden.

Toen de foto’s bij Cate waren, zag ze dat Joanna daarop dezelfde grote schoenen droeg. Wat raar. Ze zag zelfs haar lange middelste teen over de rand van een sandaal hangen.

Cate snakte ernaar om met andere mensen te praten. Ze luisterde nog een paar minuten naar Joanna die maar doorpraatte over wat een goede vangst Cody was en toen excuseerde ze zich. Een heleboel gasten zaten ook niet meer aan hun tafeltje en zochten andere mensen op.

Ze zag dat haar vader een drankje bestelde aan de bar en besloot om naar hem toe te gaan. “Hé, meid.” Met die woorden sloeg hij een arm om Cates schouders. “Heb je het naar je zin?”

“Jawel. Weet je…het is nogal vermoeiend…dit gedoe.”

Hij kneep in haar schouder. “Ik ben hartstikke trots op je. Je bent een beste meid, kindje. Ik ben blij dat je je niet halsoverkop in het huwelijk stort. Je hebt alle tijd van de wereld om de juiste man te vinden.”

“Dank je, pa.” Ze legde haar hoofd op zijn schouder. Bij haar vader voelde ze zich altijd op haar gemak. Als ze moeilijke besluiten moest nemen over haar carrière of over geld, vroeg ze hem om raad. Hij was advocaat en een heleboel mensen waardeerden zijn verstandige advies en zijn wijsheid. Daarom duurde het niet lang voor ze werden gestoord door een verre neef die juridisch advies nodig had vanwege een aanrijding.

Net toen ze een gin-tonic bestelde, hoorde ze haar moeder roepen: “Cate! Cate! Kom eens hier. Bradley en ik moeten je iets vertellen.” Toen Cate zich omdraaide, zag ze dat de andere twee iets bijzonder grappig vonden.

“Bradley en ik weten eindelijk waarom je nog niet getrouwd bent, Cate,” zei haar moeder met een Spa rood in haar hand.

Bradley grijnsde. Ze keken allebei alsof ze net een raadselachtige misdaad hadden opgelost.

“En?” vroeg Cate, terwijl ze wachtte op hun theorie.

“Wij denken dat je niet getrouwd bent omdat je te veeleisend bent.” Ze keken elkaar aan en barstten in lachen uit. Toen werd haar moeder weer ernstig. “Nee, echt. We denken dat Emily heel meegaand is, en dat jij de veeleisende bent.”

“Ja.” Bradley knikte. “Mannen willen niet met een vrouw trouwen die veeleisend is.”

Veeleisend? Cate had genoeg van dit gesprek. Net toen ze terug wilde gaan naar de bar om een dubbele borrel te halen, kwam Joanna naar haar toe.

“Is dit je moeder, Cate?” vroeg ze met haar buitenaardse ogen en vooruitstekende tanden.

“Ja. Dit is mijn moeder Connie.”

Joanna stak haar linkerhand uit. “Aangenaam kennis te maken.”

Haar moeder klaarde helemaal op. “Wat een mooie ring. Ben je pas verloofd?”

“Ja, in augustus gaan we trouwen.” Ze stak haar hand uit alsof het een geladen wapen was.

“Wat een prachtige ring.” Connie bewonderde de diamant van alle kanten.

Ze praatten verder over trouwplannen tot een van Vals vriendinnen riep: “Joanna, kom eens. Ik moet iemand je ring laten zien!”

Haastig nam ze afscheid.

Connie hield haar hoofd schuin alsof ze een schattige baby bewonderde. “Vind je Vals vriendinnen niet aardig?”

Gelukkig hoefde ze daar geen antwoord op te geven omdat Jims vader net met een vork tegen een champagneglas tikte.

“Wil iedereen even gaan zitten? De moeders van Val en Jim hebben een videoband gemaakt die we graag aan jullie allemaal willen laten zien.”

Alle gasten gingen terug naar hun plaats en een ober rolde een televisie en video naar binnen. De lichten werden gedempt en Jims vader deed de videoband in de recorder. De engelachtige stem van Enya vulde de kamer terwijl op het scherm de woorden: ‘VALERIE EN JAMES: EEN LIEFDESGESCHIEDENIS’ verschenen. De videoband was een geschiedenis van hun leven in beelden, beginnend met babyfoto’s van beiden. Het gaf een overzicht van hun leven tijdens de puberteit en liet foto’s zien van hen met vrienden, huisdieren en een aantal familieleden.

Er was zelfs een foto van Val en Cate, toen ze nog kinderen waren. Val leek natuurlijk op een tienermodel, terwijl Cate een beugel had en op haar voorhoofd zat een pukkel ter grootte van Joanna’s diamant. Iedereen moest lachen, Joanna het hardste van allemaal.

Enya maakte plaats voor Frank Sinatra met ‘The Way You Look Tonight’. Er werden foto’s getoond van Val en Jim tijdens hun eerste afspraakje. Het was echt een heel knap stel.

Het nummer ‘Can’t Help Falling in Love’ van Elvis Presley vulde de zaal en er verschenen foto’s van Val en Jim, terwijl ze aan bijna alle denkbare hobby’s deden, behalve seks. Zwemmen, wandelen, snorkelen, paardrijden, skiën, snowboarden en dansen kwamen voorbij. Hun liefde voor elkaar bleek duidelijk uit de manier waarop ze elkaar aankeken en aanraakten. Ze voelden zich helemaal op hun gemak en wisselden liefdevolle blikken uit.

Onwillekeurig vroeg Cate zich af wat er op een video van Cate en Paul te zien zou zijn. Het zou beginnen met een foto van hun eerste kus, tijdens het verlovingsfeest van Sarah en Miles. Die kus had plaatsgevonden nadat hij een ongelooflijke hoeveelheid wodka had gedronken. Ze wist nog hoe ze uit Sarahs badkamer was gekomen en hem tot haar verbazing in de gang had gezien. Op zijn gezicht had een sluwe glimlach gelegen.

“Hoi, Paul,” had ze gezegd.

Ineens had hij haar bij haar middel gepakt, dicht tegen zich aan getrokken en een natte, ruwe zoen op haar lippen gedrukt. Ze had zich losgerukt.

“Wat doe je in godsn…”

Hij had haar weer tegen zich aan getrokken. Ze kenden elkaar al drie jaar en ze had hem altijd aantrekkelijk gevonden. Die avond had hij haar naar huis gereden en gevraagd of ze de volgende avond met hem uit wilde. Omdat ze al plannen had gemaakt met Beth, had ze bedankt. De week erna had hij haar drie keer gebeld, maar ze had elke keer al iets anders te doen.

Ze had een foto van hun eerste afspraakje. Een polaroid die was gemaakt bij een café door een Smirnoff-meisje. Op de foto droegen ze de rode zonnebrillen die mevrouw Smirnoff had uitgedeeld. Daarna hadden ze veel meer tijd samen doorgebracht.

‘I Belong to You’, van Lenny Kravitz zou de achtergrondmuziek zijn bij het volgende deel. Ze had heel veel foto’s gemaakt toen ze waren gaan appels plukken in Julian. Bovendien had ze vaak onverwacht foto’s van hem gemaakt als hij aan het surfen was, of zijn spullen inpakte voor zijn reizen, of de krant las.

Er was hun reisje naar Santa Barbara geweest en foto’s van hen op de bruiloft van haar zus.

De latere perioden van hun relatie zouden worden getoond op de klanken van ‘At last’ van Etta James. Ze wilde een videoband. Pas toen bedacht ze dat er na de vijfde maand van hun relatie geen foto’s meer waren gemaakt waar ze samen op stonden. Er waren bijna vijf maanden voorbijgegaan sinds de laatste keer dat ze samen foto’s hadden gemaakt. Kwam dat omdat ze niet zo vaak bij elkaar waren, of was er iets tussen hen veranderd? Ze dacht aan het begin van hun relatie, toen hij veel werk van haar had gemaakt en hoe die hofmakerij minder was geworden.

De vrees die haar langzaam bekroop, werd verjaagd door hard applaus. De laatste foto van Val en Jim op de video was hun officiële verlovingsfoto. Die was op het strand gemaakt en ze waren allebei blootsvoets en droegen dezelfde kaki broeken en marineblauwe truien.

“Dat was enig,” hoorde Cate haar moeder boven het applaus uit zeggen. “Wat een geweldig idee.”

Een van de kinderen van oom Jack begon te gillen en er kwam een ober aanrennen met een handdoek.

Jims vader stond op. “Ik wil graag een korte toast uitbrengen.” Hij haalde diep adem. “In de eerste plaats wil ik jullie allemaal bedanken omdat jullie vanavond zijn gekomen. Jullie betekenen stuk voor stuk heel veel voor ons en we zijn blij dat jullie deze bijzondere gelegenheid met ons vieren.” Cate had ze één keer eerder ontmoet. “We zijn zo blij dat Val deel gaat uitmaken van ons gezin en dat Vals familie bij onze familie gaat horen. Er is vandaag de dag moed voor nodig om de grote stap te zetten en ik ben er trots op dat Jim en Val dapper genoeg zijn om te trouwen.” Hij hief zijn glas. “Op Val en Jim.”

Cate had zin om hem in de rede te vallen, om te voorkomen dat iedereen op die woorden zou drinken. Ze wilde uitleggen dat er wel meer voor nodig was dan moed om een boterbriefje te halen. Alsof zij niet verliefd durfde te worden, of samen met een ander een huis durfde in te richten, of boxershorts durfde op te vouwen als zij de was had gedaan, of voor twee personen durfde te koken. Soms was er een rots in de branding voor nodig.