Hoofdstuk 18.
22 januari, 1999
Ik weet het nu. Linden, mijn broer van nog maar net vijftien jaar oud, is dood. Godin, help me, ik ben helemaal alleen, op Alwyn na. En ze zeggen dat ik hem heb vermoord.
Als ik naar de woorden kijk die ik net heb opgeschreven, kan ik het niet bevatten. Linden is dood, en ik word beschuldigd van de moord op Linden.
Ze zeggen dat mijn proces binnenkort begint. Ik kan niet denken. Mijn hoofd doet de hele tijd pijn en mijn lichaam weigert alle eten. Ik ben bijna dertien kilo afgevallen. Ik kan mijn ribben tellen. Mijn broer is dood.
Als ik hem zag, zag ik het gezicht van mam. Hij is dood, en ik krijg er de schuld van, hoewel ik zoiets absoluut niet gedaan zou hebben.
- Giomanach
Toen ik thuiskwam, was er niemand. Daar was ik blij om, want op de terugweg van Robbie had ik een idee gekregen, en dat wilde ik in alle rust kunnen testen.
Eerst was het zaak om voorzorgsmaatregelen te treffen. Ik pakte een kruiskopschroevendraaier uit pa's gereedschapskist in de rommelkast. Toen bracht ik de doos met Maeves magische voorwerpen naar de overloop op de eerste verdieping. Daar schroefde ik de klep van de verwarmingsventilator los, haalde hem van de muur en zette de doos in de ventilatorschacht. Als de klep er weer op geschroefd was, zou hij volstrekt onzichtbaar zijn. Dat wist ik, want ik had deze plek al jaren in gebruik als geheime opbergplaats - ik had er mijn eerste dagboek verstopt en ook Mary K. 's lievelingspop, na een enorme ruzie.
Voordat ik de ventilatorschacht afsloot, pakte ik de athame, die prachtige, antieke athame met mijn moeders initialen erop. Ik vond het geweldig dat mijn initialen dezelfde waren als die van haar en mijn grootmoeder. Ik liet mijn vingers zachtjes over het gesneden heft gaan en nam vervolgens de athame mee naar beneden.
Een week eerder was ik online op zoek gegaan naar informatie over Wicca. Daarbij was ik op een oud artikel gestuit, geschreven door een vrouw die Helen Vuurdochter heette. Ze beschreef daarin het traditionele hekseninstrumentarium en de toepassing ervan. De athame, zo zei het artikel, was verbonden met het element vuur. Hij werd gebruikt om energie te richten, symboliseerde verandering en bracht die ook teweeg. Hij werd tevens gebruikt om licht te geven en verborgen dingen aan het licht te brengen.
Ik trok mijn jas aan, ging naar buiten het kille schemerdonker in en sloot de voordeur achter me. Met een snelle blik op de straat vergewiste ik me ervan dat niemand me in de gaten hield. Met de athame voor me uit als een metaaldetector begon ik om het huis te lopen. Ik ging met het oeroude lemmet over de vensterbanken, de deuren, de overnaads aangebrachte betimmering aan de zijkant, overal waar ik maar bij kon.
Het eerste runenzegel trof ik aan op de leuning van de veranda, aan de zijkant. Met het blote oog was er niets te zien, maar toen ik er met de athame overheen ging, gloeide de rune flauw op, met een blauwachtig, etherisch licht. Mijn keel werd dichtgeknepen. Daar was het dus - het bewijs dat Sky en Hunter hier gisteravond magisch bezig waren geweest. Ik trok met mijn vingers lijntjes na. Perth. Dat stond voor het openbaren van verborgen dingen.
Ik haalde diep adem en probeerde kalm en rationeel te blijven. Perth. Nou ja, dat zei nog niets over hun plannen. Ik zou verder moeten zoeken.
Terwijl ik het hele huis rondging, gloeiden er steeds meer runen op onder het lemmet van de athame. Dag, voor ontwaken en helderheid. Eoh, het paard, wat verandering betekende. Odil, voor geboorterecht, erfenis. Toen vond ik, op het hout vlak onder het raam van mijn slaapkamer, de rune waarvoor ik zo bang was. De dubbele vishaak: de Yr.
Ik staarde ernaar en ik had het gevoel alsof de lucht uit mijn longen werd gewrongen. Yr, de doodsrune. Cal had me verteld dat het niet altijd een dood betekende - dat het een ander soort belangrijk einde kon inhouden. Ik probeerde troost te putten uit die mogelijkheid. Maar het was niet gemakkelijk om mezelf daarvan te overtuigen.
Op dat moment voelde ik mijn magische voelhorentjes tintelen. Er was iemand in de buurt. Iemand die naar me keek.
Ik draaide me snel om en tuurde in het vage winterse duister. Een enkele straatlantaarn wierp een lichtkring net buiten onze tuin. Maar ik kon geen schimmige gestalte, geen glimpje beweging ontwaren, zelfs niet toen ik mijn magische oog inschakelde. Ook voelde ik de aanwezigheid niet langer. Had ik het me verbeeld? Voelde ik dingen die er niet waren?
Ik wist het niet. Ik wist wel dat ik geen seconde langer in mijn eentje buiten wilde blijven. Ik draaide me om, vloog het huis in en draaide de deur achter me op slot.
Tegen de tijd dat Cal me kwam afhalen, was ik alweer zover gekalmeerd om opgewonden te kunnen zijn over mijn bijzondere verjaardagsfeestje.
'Wat is er anders aan je?' vroeg Cal, toen ik de voordeur dichttrok. Hij glimlachte verbaasd. 'Je ziet er anders uit. Je ogen staan anders. '
Ik knipperde verleidelijk met mijn oogleden. 'Ik heb make-up op, ' zei ik. 'Mary K. heeft me eindelijk te pakken. En ik dacht, ach, waarom ook niet? Het is een speciale gelegenheid. '
Lachend pakte hij mijn arm en samen liepen we naar zijn auto. 'Je ziet er prachtig uit, maar denk niet dat je het voor mij moet doen. ' Hij maakte mijn portier open en liep toen om naar zijn kant.
'Heb je mijn boodschappen gekregen?' vroeg ik, toen hij de motor startte.
Hij knikte. 'Mam zei dat je had gebeld. ' Hij had het niet over de heksenboodschap. 'Jammer dat ik je gemist heb. Ik moest een paar boodschappen doen. ' Hij liet zijn wenkbrauwen op en neer wippen. 'Geheime boodschappen, als je voelt wat ik bedoel, jarige Job. '
Ik glimlachte eventjes, maar ik zat te popelen om hem te vertellen over de gebeurtenissen van het afgelopen etmaal. 'Ik heb een nogal hectische dag gehad, zonder jou. Eigenlijk twee hectische dagen. ' Ik zakte wat dieper weg in mijn jas.
'Wat is er dan gebeurd?' vroeg hij.
Toen ik mijn mond opendeed, kwam alles als een waterval naar buiten rollen: de koplampen achter me, waardoor ik mijn auto in puin reed, het vuurschouwen, Sky en Hunter bij mijn huis, gisteravond. Cal vuurde de ene na de andere blik op me af, soms verbluft, dan weer geschokt of bezorgd. Toen kwam ik met het klapstuk op de proppen: de vondst van Maeves magische wapens.
'Heb je jouw moeders magische wapens gevonden?' schreeuwde hij. De auto begon te slingeren. Ik vroeg me even af, of het nu dezelfde kant opging als met Das Boot. Maar gelukkig sloegen we al af naar zijn oprit.
Ik gooide met een grijns mijn handen in de lucht. 'Ik kan het zelf nog niet geloven. '
Hij zette de motor af en bleef verbaasd naar me zitten staren. 'Heb je ze meegebracht?' vroeg hij gretig.
'Nee, ' bekende ik. 'Ik heb ze achter de klep van de ventilatorschacht verstopt. Toen ik wegging, was pap net bezig een wandcontactdoos in de gang te repareren, dus kon ik er niet bij. '
Cal keek me geamuseerd en samenzweerderig aan. 'In de ventilatorschacht, ' herhaalde hij. Ik kon niet anders dan met hem mee lachen. Een tamelijk idiote bergplaats voor een stel magische voorwerpen, als je erover nadacht.
'Nou ja, maakt niet uit. Je kunt ze me morgen ook laten zien, ' zei hij, en ik knikte.
'Wat vind jij van dat ongeluk?' vroeg ik.
'Ik weet het niet. ' Hij schudde zijn hoofd. 'Het kan een of andere lijpo zijn geweest die haast had. Maar als je zo bang bent geweest - en ik vind wel dat je op je intuïtie moet vertrouwen - moeten we daarbij vraagtekens zetten. ' Er kwam een harde blik in zijn ogen, leek het, maar toen versmolt zijn gezicht weer tot een bezorgde glimlach. 'Waarom heb je me dat gisteravond niet verteld? En dat van Hunter en Sky bij je huis?'
'Ik heb je een telepathische boodschap gestuurd, ' vertelde ik hem. 'Maar je kwam niet. Ik vroeg me af of Sky hem geblokkeerd kon hebben. '
Cal trok een geërgerd gezicht en sloeg zichzelf voor zijn kop. 'Nee, dat is het niet geweest. Ik weet exact wat het was. Mam en ik hadden een heel sterke, magische verzegeling gedaan voordat we met de cirkel begonnen, voor het geval mensen als Sky of Hunter zouden proberen bij ons binnen te dringen. Dat zou je boodschap geblokkeerd kunnen hebben. Jemig, dat spijt me ontzettend. Het is niet bij me opgekomen dat je me misschien zou proberen te roepen. '
'Het is al goed, ' zei ik. 'Er is me niets overkomen. ' Ik huiverde bij de herinnering aan de angst van gisteravond. 'Althans, niets blijvends. '
We stapten uit. Rillend van de kou holden we samen de stoep op.
Daar kwamen we Selene tegen die juist op dat moment wegging. Ze was gekleed in een zwartfluwelen mantel die helemaal tot op de grond reikte. Ze droeg glinsterende paarse amethisten om haar nek en in haar oren. Ze zag er weer verbluffend mooi uit, zoals altijd.
'Prettige avond, lieverds van me, ' glimlachte ze. Ze geurde verrukkelijk, wat me een indruk gaf van rijkdom en volwassenheid. Daarbij vergeleken kwam mijn eigen vleugje patchouli naïef en hippieachtig over - meisjesachtig bijna.
'Wat ziet u er mooi uit, ' zei ik welgemeend.
'Dank je wel, jarige Job. Jij ook. ' Ze trok zwarte handschoenen aan. 'Ik ga naar een party. ' Ze keek Cal veelbetekenend aan. 'Ik ben pas laat terug, dus gedraag je een beetje. '
Ik geneerde me, maar Cal lachte ontspannen. Terwijl Selene vertrok, klommen wij de trap op naar de tweede verdieping, waar zijn kamer was.
'Eh, wat denkt je moeder dan dat we gaan doen?' vroeg ik nogal dom. Mijn voetstappen werden gedempt door het dikke tapijt op de treden.
'Ik neem aan dat ze denkt dat we gaan vrijen, ' zei Cal. Te oordelen naar de toon waarop hij dat zei, was het alsof hij het had over een potje Mens-erger-je-niet. Hij schonk me een terloopse glimlach en ik viel bijna van de trap.
'Eh - zal ze niet... je weet wel, boos worden?' Ik deed mijn uiterste best om rustig te praten, maar dat mislukte jammerlijk. De ouders van al mijn vriendinnen zouden een rolberoerte krijgen, bij de gedachte dat hun kinderen zoiets onder hun dak deden. Nou, die van Jenna misschien niet. Maar al die anderen wel.
'Nee, ' zei Cal. 'Bij Wicca heeft vrijen niet hetzelfde stigma als bij andere religies. Het wordt als een viering van de liefde en het leven beschouwd - een erkenning van de God en de Godin. Het is mooi. Iets bijzonders. '
'O. ' Het bloed joeg door mijn aderen. Ik knikte en deed een poging zelfverzekerd te lijken.
Cal deed de deur achter zich dicht. Toen trok hij me naar zich toe en kuste me. 'Het spijt me zo dat ik gisteravond niet bereikbaar voor je was, ' fluisterde hij dicht tegen mijn lippen. 'Ik word de laatste tijd wel erg in beslag genomen door het werk van mijn moeder. Maar ik ga ervoor zorgen dat ik voortaan meer tijd voor jou heb. '
Ik vlijde mijn armen om zijn nek. 'Mooi zo, ' zei ik.
Hij hield me eventjes vast, maar maakte zich toen zachtjes uit mijn armen los en pakte een doosje lucifers van het nachtkastje bij zijn bed. Terwijl ik toekeek, stak hij alle kaarsen in zijn kamer aan, tot er overal kleine vlammetjes brandden. De kaarsen stonden op de schoorsteenmantel, boven op boekenkasten, in kaarsenhouders op de grond; er hing zelfs een ouderwetse, ijzeren kaarsenkroon aan het plafond. Toen hij het elektrische licht uitdeed, waren we gehuld in een cocon van vuur. Het was dromerig, mooi en romantisch.
Vervolgens liep Cal naar zijn donkerhouten bureau, waar een fles sprankelende cider stond, naast een schaal met volmaakt gave, rode aardbeien en een schaal met dipchocola. Hij schonk twee glazen cider in en bracht mij er één.
'Dank je wel, ' zei ik blij, 'wat heerlijk is dit. ' De sterachtige bubbeltjes van de lichtgouden cider tintelden in mijn keel.
Hij kwam naast me zitten en we dronken van onze cider. 'Wat wil ik graag de magische wapens van Maeve zien, ' zei hij, terwijl hij het haar langs mijn slaap streelde. 'De historische waarde alleen al - het lijkt wel of je de graftombe van koning Toet hebt geopend. '
Ik lachte. 'De Wicca-versie van de tombe van Toet, dan. Trouwens, ik had er één ding uitgelaten, en dat heb ik bij me. ' Ik zette mijn glas op het nachtkastje, sprong overeind en liep naar mijn jas. Ik pakte de athame uit het borstzakje. Ik had hem in een zakdoek gewikkeld. Zonder iets te zeggen gaf ik hem aan Cal en ik keek naar zijn gezicht, toen ik me weer naast hem nestelde.
'Godin, ' fluisterde hij, toen hij hem uitpakte. Zijn ogen schitterden en er speelde een begerige glimlach om zijn lippen. 'O, Morgan, wat is dit schitterend!'
Ik moest lachen om zijn enthousiasme. 'Ik weet het. Is het niet fantastisch?'
Hij streek met zijn vingers over de initialen die in het lemmet waren gegraveerd. 'Morgen, ' zei hij afwezig. Toen keek hij me aan. 'Morgen, ' zei hij iets krachtiger, 'krijg ik een drukke dag. Allereerst ga ik Hunter en Sky opzoeken en hen zeggen dat ze jou verdomme met rust moeten laten. Daarna moet ik naar jouw huis om al hun sigils te verwijderen, als me dat lukt. En vervolgens ga ik zitten kwijlen bij je moeders magische voorwerpen. '
'Nou, dat is een heerlijk vooruitzicht, ' lachte ik. 'Heel fijn. '
Hij lachte ook en kwam tegen me aan zitten, om te zoenen en cider te drinken. Magisch, dacht ik, terwijl ik hem dromerig aanstaarde.
Cal kuste me opnieuw en keek me aandachtig aan. Toen knipperde hij met zijn ogen en liet me los.
'Cadeautjes!' zei hij, en hij wees. Het duurde even voor ik de stapel prachtig ingepakte geschenken zag die op een tafel tegen de muur op me lagen te wachten.
'Wat heb je nou gedaan?' vroeg ik, en ik bracht mijn hand naar mijn keel, waar het zilveren pentagram van hem warm op mijn huid lag. Dat was het allereerste wat hij me had gegeven, en ik koesterde het daarom.
Hij trok een grijns en stond op om de cadeaus naar het bed te brengen, waar hij ze op de matras voor me uitspreidde. Ik nam nog een slokje cider en zette het glas op het nachtkastje.
Eerst kreeg ik een rechthoekige doos. Ik begon het papier eraf te halen.
'Dit is nu een beetje overbodig geworden, ' zei hij.
Ik begon breeduit te glimlachen. In de doos lag de zilveren athame die we bij 'Practical Magick' hadden gezien, die met de versiering van rozen en een doodskop. Ik keek hem aan.
'Hij is prachtig, ' zei ik, terwijl ik er met mijn vingers overheen gleed.
'Je kunt hem als reserve gebruiken, ' zei hij vrolijk, 'of als taartmes. Of als briefopener. '
'Dank je wel, ' fluisterde ik.
'Ik wilde dat jij hem kreeg, ' zei Cal. 'Volgende. '
Hij hield een klein doosje omhoog en ik hield mijn adem in toen ik het openmaakte. Er lagen prachtige zilveren oorbellen in, met goudkleurige tijgerogen. De stenen leken zó op de ogen van Cal dat ik er even naar moest kijken, gewoon om te vergelijken.
'Wat zijn ze mooi. ' Ik schudde mijn hoofd.
'Doe ze in, ' moedigde hij me aan, 'dan is het net alsof ik altijd bij je ben. ' Hij streek mijn haren naar achteren om mijn oorlelletjes te ontbloten.
Ik hield de oorbellen vast en wist niet wat ik moest zeggen.
'Je hebt geen gaatjes in je oorlelletjes, ' zei Cal verbaasd.
'Klopt, ' mompelde ik spijtig. 'Mam heeft mij en Bree, toen we twaalf waren, een keer meegenomen om het te laten doen, maar ik durfde niet.'
'Ach, Morgan, het spijt me, ' lachte hij. 'Dat is mijn schuld. Niet te geloven dat ik het nog niet had gezien. Ik had iets anders voor je moeten kopen. Geef maar - ik zal ze ruilen voor iets anders. '
'Nee!' zei ik, en ik sloot het doosje weer. 'Ik vind ze heel mooi - het mooiste wat ik ooit heb gezien. Ik wilde al een tijdje gaatjes laten prikken, en dit is mijn inspiratie. '
Cal keek me even taxerend aan, maar hij scheen het te accepteren. 'Hm, goed dan. ' Hij knikte naar het volgende cadeautje.
Dat was een mooi gebonden boek met illustraties over het creëren van bezweringen. Het bevatte een beknopte geschiedenis over hoe bezweringsformules tot stand zijn gekomen en een hoofdstuk vol met voorbeelden. Hoe je ze moet toepassen en hoe je ze een persoonlijk karakter kunt meegeven voor je eigen specifieke situatie.
'O, dit is geweldig, ' zei ik enthousiast, toen ik het doorbladerde. 'Dit is perfect. '
'Ik ben blij dat je het mooi vindt, ' grijnsde hij. 'We kunnen er wel een paar doen als je wilt, om te oefenen. '
Ik knikte gretig als een kind, en hij lachte opnieuw.
'En tot slot... ' zei hij, terwijl hij me een vrij grote doos aanreikte.
'Nog meer?' Ik kon het haast niet geloven. Ik vond dat hij me wel erg verwende. In de doos lag een gebatikte blouse in gedempte tinten lavendel, paars en pruimkleur. Hij zag eruit als de ondergaande zon tijdens een storm. Ik staarde ernaar en raakte de stof met mijn vingers aan. Ik nam de kleuren in me op en kon als het ware de donder horen rollen en de regen horen vallen.
'Ik vind hem heel erg mooi, ' zei ik, en ik boog naar hem toe om hem te omhelzen. 'Ik vind het allemaal even prachtig. Dank je wel voor al deze dingen. ' Mijn keel zat dicht van emotie. Opnieuw had ik dat gevoel van verbondenheid, van pure tevredenheid. 'Dit zijn de mooiste verjaardagscadeaus die ik ooit van iemand heb gekregen. '
Cal lachte lief naar me en even later lag ik in zijn armen op het bed. Ik hield zijn hoofd stevig vast en strengelde mijn vingers door zijn haren toen we elkaar kusten.
'Houd je van me?' fluisterde hij bij mijn mond. Ik knikte overweldigd en hield hem heel dicht tegen me aan. Ik wilde nog dichter bij hem zijn.
De cider, de kaarsen overal om ons heen, de lichte geur van wierook, het gevoel van zijn gladde huid onder mijn handen - het was alsof hij een liefdesbetovering om me heen weefde, waarvan ik dromerig werd en vervuld van een hevig lichamelijk verlangen. En toch... en toch. Ik had het andere eind van het touwtje tussen ons nog steeds in handen. Ondanks mijn liefde voor hem, ondanks de donkere golf van verlangen die hij in me opwekte, voelde ik hoe ik mezelf inhield.
Onder het zoenen besefte ik tot mijn verbazing dat ik nog niet zover was om me totaal aan hem te geven. Ook al waren we waarschijnlijk mùirn beatha dans, ik was er nog niet klaar voor om tot het uiterste te gaan met vrijen, en me lichamelijk en geestelijk helemaal met hem te verenigen. Ik kende er de reden niet van, maar ik moest op mijn gevoel afgaan.
'Morgan, ' zei Cal zachtjes. Hij kwam op één elleboog overeind en keek me aan. Wat was hij toch ontzettend mooi, de allermooiste man die ik ooit had gezien. Zijn wangen bloosden, zijn mond was donkerrood van het kussen. Hunter en hij konden gewoon geen broers zijn, dacht ik vaag - en ik vroeg me af hoe Hunter in mijn hoofd was gekomen. Hunter was gemeen en gevaarlijk, een leugenaar.
'Kom, ' zei Cal met een hese stem en hij streelde over mijn middel door mijn zwarte trui heen.
'Eh... '
'Wat is er?' fluisterde hij.
Ik ademde uit en wist niet wat ik moest zeggen. Hij legde één been over me heen en krulde zijn arm onder mijn rug, zodat ik lekker dicht tegen hem aan lag. Hij wreef met zijn neus in mijn hals en schoof met zijn hand via mijn middel omhoog tot net onder mijn borst. Dat gaf een ongelooflijk heerlijk gevoel en ik dwong mezelf eraan toegeven, om me te laten meevoeren op de golf van gevoelens, naar een nieuwe ervaring. Morgen werd ik zeventien, het was er het moment voor. Maar ik kon het op een of andere manier gewoon niet...
'Morgan?' Er lag een vraag in zijn stem en mijn ogen schoten naar hem toe. Hij streek het haar uit mijn gezicht. 'Ik wil met je vrijen. '