Hoofdstuk 10.
Het begint hier behoorlijk hectisch te worden, en niet alleen vanwege de Zoeker Er zijn veel mensen op bezoek geweest. Velen van hen heb ik nog nooit gezien, maar er zijn er ook die ik me nog herinner van over de hele wereld - Manhattan, New Orleans, Californië, Engeland, Oostenrijk. Ze komen en gaan ieder moment. Ik kom continu in kluitjes mensen in kamers tegen die met de hoofden bij elkaar zitten te praten, te debatteren of magie te beoefenen. Ik weet niet precies wat er allemaal gaande is, maar het is wel duidelijk dat onze ontdekking hier heel wat heeft teweeggebracht. En de cirkels! We houden er nu bijna iedere dag één. Ze zijn heel krachtig en stimulerend, maar ik ben er de volgende dag wel moe van.
- Sgàth
Na school wilde ik met Cal praten over wat ik had gehoord, maar hij was al weg. Hij had een briefje op mijn kastje achtergelaten, waarop stond dat hij naar huis moest om vrienden van zijn moeder te ontmoeten. Voorlopig zat ik dus in mijn eentje met mijn vragen over Bree en Raven en hun coven. Zelfs Mary K. ging niet met me mee naar huis. Op het moment dat ik in Das Boot stapte, kwam ze aanrennen om te zeggen dat ze naar Jaycee ging.
Ik knikte en wuifde haar na, maar kon geen glimlach forceren. Ik wilde niet alleen zijn met zoveel problemen aan mijn hoofd.
Gelukkig kwam Robbie naar de auto slenteren. 'Wat ga je doen?' vroeg hij.
Ik hield mijn hand boven mijn ogen vanwege de bleke novemberzon, en keek hem aan. Moest ik hem nu wel of niet vertellen wat ik op mijn hart had? Ik besloot het niet te doen. Het was te gecompliceerd. In plaats daarvan zei ik: 'Ik denk erover om naar Butlers Ferry park te gaan, om dennenappels en dergelijke te verzamelen voor Thanksgiving. '
Robbie dacht even na. 'Dat lijkt me leuk, ' zei hij. 'Vind je het gezellig als ik meega?'
'Absoluut, ' zei ik, en ik maakte het portier aan de andere kant open.
'En, krijgen jullie familie op bezoek met Thanksgiving?' vroeg hij.
Ik knikte en reed de uitrit af. Toen trapte ik Das Boot op zijn staart. 'De ouders van mijn moeder, de broer van mijn vader en zijn gezin. En iedereen die hier woont. Het diner is dit jaar bij ons thuis. '
'Wij gaan naar mijn oom en tante, ' zei Robbie, weinig enthousiast. 'Daar gaan ze zitten schreeuwen bij het football op de televisie. Het eten is waardeloos, mijn vader en oom Stan worden stomdronken en gooien vervolgens alle remmen los. '
'Nou, dat doen ze ieder jaar, ' probeerde ik wat humor in deze niet zo vrolijke toestand te brengen. Robbie had me dit wel eens eerder verteld en het stemde altijd erg treurig. 'Dus je kunt het haast een traditie noemen. '
Hij lachte, terwijl ik Milton Pike opreed. 'Dat kun je wel zeggen. Traditie is goed. Dat heb ik bij Wicca geleerd. '
Even later stopte ik op de parkeerplaats van Butler's Ferry park en zette de motor af. Ik pakte een hengselmand uit de achterbak. De zon deed, ondanks de kou, zijn uiterste best om te schijnen en liet de verschrompelde bladeren onder onze voeten glinsteren. De bomen waren kaal en leken net sculpturen. De hemel was weids en bleekblauw. De vredigheid van deze plek maakte zich van me meester en kalmeerde me. Ik was plotseling blij dat ik hier met Robbie, die ik al zo lang kende, was.
'Zijn er nog kruiden of zo in deze tijd van het jaar?' vroeg Robbie.
Ik schudde mijn hoofd. 'Niet veel. Ik heb in mijn veldgids gekeken. Misschien komen we iets tegen, maar ik reken er niet op. Ik zal tot het voorjaar moeten wachten. Dan kan ik planten in het wild gaan verzamelen en met mijn eigen tuin beginnen. '
'Vreemd hè, dat jij zoveel macht hebt in Wicca, ' zei Robbie plotseling. Maar het was niet onaardig of als een ondervraging bedoeld.
Even hield ik mijn adem in en overwoog hem alles te vertellen wat ik de afgelopen maand over mezelf te weten was gekomen. Robbie wist niet eens dat ik geadopteerd was. Maar ik kon het gewoon niet. Hij was al zo lang mijn vriend. Hij had me horen klagen over mijn familie en hij had mij altijd beschouwd als een van hen, een Rowlands. Ik kon de emotionele reactie, die ik zou hebben als ik het hele verhaal weer moest vertellen, niet aan. Ooit zou ik het hem vertellen. We waren té close met elkaar om zo'n enorm geheim te hebben. Maar vandaag niet.
'Ja, dat is wel zo, ' zei ik ten slotte, en ik hield mijn stem luchtig. 'Ik bedoel, het is verbazingwekkend. Wie had dat nou verwacht?'
We grinnikten naar elkaar en ik vond een mooie dennentak op de grond, met drie volmaakte appeltjes eraan. Ik stopte ook om een paar eikentakjes op te rapen, waaraan nog wat verdroogde blaadjes zaten. Ik ben dol op de vorm van eikenbladeren.
'Het heeft alles veranderd, ' mompelde Robbie die een mogelijk geschikte tak oppakte en hem aan mij gaf. Ik pakte hem aan en legde hem bij de andere in de mand. 'De magie, bedoel ik. Het heeft je leven totaal veranderd. En je hebt mijn leven ook totaal veranderd. ' Hij wees naar de huid van zijn gezicht. Even voelde ik een steek van schuld. Ik had alleen een kleine, geneeskrachtige bezwering willen uitproberen om de acne te laten verdwijnen, waardoor zijn gezicht vanaf de zevende klas ontsierd werd. Maar die bezwering was doorgegaan met hem te perfectioneren. Hij had zelfs geen bril meer nodig. Het hield me af en toe nog steeds bezig.
'Ja, dat denk ik ook, ' zei ik zachtjes. Ik boog me naar een kleine, donzige klimplant die tegen een boom groeide, om hem beter te bekijken. Er zaten felrode, verwelkte blaadjes aan.
'Niet aankomen, ' zei Robbie. 'Die is giftig. '
Ik lachte geschrokken. 'Fijne heks ben ik. ' We glimlachten naar elkaar, terwijl het begon te schemeren in het stille bos om ons heen. 'Ik ben blij dat ik alleen met jou ben, ' vervolgde ik. 'Ik weet dat jij niet denkt dat ik een volslagen idioot ben. '
Robbie knikte, maar zijn glimlach verdween. Hij beet op zijn lip.
'Wat is er?' vroeg ik.
'Mis je Bree?' vroeg Robbie opeens.
Ik staarde hem aan en wist niet wat ik zeggen moest. Ik wist wel hoe hij zich voelde: wij liepen hier en hadden het fijn, net zoals vroeger, maar nu was Bree er niet bij om te delen in de pret.
'Ik ben verliefd op haar, weet je, ' zei hij.
Mijn mond viel open. Wauw. Ik had zo mijn vermoedens gehad over zijn gevoelens voor haar, maar nooit gedacht dat ze zó sterk waren. En ik had niet verwacht dat hij het er zomaar zou uitgooien.
'Eh, ik heb wel gemerkt dat je dol op haar bent, ' gaf ik verlegen toe.
'Nee, het is meer dan dat, ' zei Robbie. Hij wendde zijn gezicht af en gooide een eikel de bosjes in. 'Ik ben verliefd op haar. Volslagen gek op haar; altijd geweest ook. Al jaren. ' Hij schudde zijn hoofd en glimlachte. Ik keek even steels naar hem. Alle gevoel van spijt dat ik zijn gezicht had genezen, verdween. Ik had iets goeds gedaan. Hij was knap, zelfverzekerd en had nu gladde, krachtige kaken. Hij leek wel een model.
'Al jaren?' vroeg ik. 'Dat wist ik niet. '
Hij haalde zijn schouders op. 'Ik wilde niet dat je het wist. Niemand mocht het weten. Bree al helemaal niet. Zij gaat altijd voor die domme, goed uitziende types. Ik heb gezien hoe ze met de ene na de andere zak omging en ik besefte dat ik geen enkele kans maakte. ' Zijn glimlach verdween. 'Weet je dat ze me erover vertelde toen ze ontmaagd was?' Hij draaide zich naar me om. In het afnemende zonlicht glinsterde er iets in zijn blauwgrijze ogen. Hij schudde nog eens zijn hoofd en op zijn gezicht was te zien dat die herinnering hem pijn deed. 'Ze was zo gelukkig en opgewonden. Het allerbeste op koffie verkeerd na, zei ze. En ook nog met die loser van een Akers Rowley. '
Ik fronste mijn voorhoofd. 'Ik weet het. Akers was een lui. Het is heel erg, Robbie. '
'Heb je me de laatste tijd een beetje gevolgd?'
'Ie ziet er fantastisch uit, ' zei ik meteen. 'Ie bent een van de knapste jongens van school. '
Robbie lachte. Even klonk hij weer als die oude onhandige, verlegen jongen van destijds. 'Dank je. Maar, eh, denk je dat ik nu een kans heb?'
Ik beet op mijn lip. Wat een beladen vraag. Geheel afgezien van het feit dat Bree misschien aan zwarte magie deed, was het heel vreemd om haar en Robbie als een stel voor me te zien. Ze waren al zo lang bevriend. 'Dat weet ik niet, ' zei ik na een tijdje. 'Ik weet niet hoe Bree jou ziet. Het zou kunnen dat ze je meer als een broer beschouwt. Je kent haar eigenlijk te goed om haar te kunnen betoveren. Of andersom. ' Ik trok een grijns. 'Niet magisch bedoeld, hè?'
Robbie knikte en schopte met zijn laarzen door de bladeren. Hij had rimpels in zijn voorhoofd.
We liepen dieper het bos in. We hadden nog maar twintig minuten voor het donker werd, dus moesten we gauw terug.
Ik stak mijn arm door de zijne. 'Er is nog iets, ' zei ik. Ik vond dat ik hem moest waarschuwen, zodat hij voorbereid zou zijn. 'Vandaag hoorde ik Bree en Raven over hun nieuwe coven praten. '
Ik vertelde hem in het kort wat ik in de toiletten had gehoord, maar liet het gedeelte over mijn haar eruit. Dat was iets wat ik zelf, met hulp van Cal, moest afhandelen. Trouwens, ik wist niet eens zeker wat dat met die haar te betekenen had. Ik wilde niet dat Robbie zich nog meer verscheurd zou voelen tussen Bree en mij. Tegelijkertijd wilde ik ook niet dat ze hem gebruikte.
'Ja, ik weet dat ze nieuwe leden willen rekruteren, ' gaf hij toe. 'Maak je geen zorgen. Ik ben daarin niet geïnteresseerd. Ik ga er alleen heen om te zien wat er gebeurt. '
Nu ik hier met Robbie in het bos liep, leken mijn gedachten over Bree en Raven en hun coven een beetje paranoïde. Ze wilden een eigen coven. Nou, en? Dat hoefde toch niet verkeerd of slecht te zijn? Het was gewoon anders, een extra spaak in het wiel. En die haar... ach, wie weet waar dat over ging? Sky had hen verteld dat er niemand kwaad werd gedaan en zij schenen haar te vertrouwen. Maar het allerbelangrijkste was dat ik Bree niet als een slecht iemand kon zien. Ze was zo lang mijn beste vriendin geweest. Ik zou het zeker hebben geweten als ze niet helemaal spoorde. Nietwaar?
Ik schudde mijn hoofd. Dit was te moeilijk om over na te denken. Toen herinnerde ik me nog iets dat ik hen had horen zeggen. 'Ken jij iemand die Thalia heet?' vroeg ik aan Robbie. 'Zij zit in de coven van Bree en Raven. '
Hij dacht na en schudde zijn hoofd. 'Misschien is ze een vriendin van Raven. '
'Nou, mijn informanten zeggen dat zij jou wil inpakken. ' Ik zei het als grapje, maar het kwam er op een nogal sombere toon uit.
Robbie klaarde op. 'Uitstekend, ' zei hij.
Ik lachte en gaf hem onder het lopen een por in zijn zij.
'Kijk wel uit, hè?' zei ik na een poosje. 'Met Bree, bedoel ik. Ze valt nogal op jongens die ze kan domineren. Jongens die ze kan intimideren en die precies doen wat zij wil. En dat duurt niet lang. '
Robbie hield zijn mond. Ik hoefde hem dat allemaal niet te vertellen; dat wist hij al.
'Als Bree nou om je kon geven zoals jij verdient, ' vervolgde ik, 'was het geweldig. Maar ik wil niet dat je wordt gekwetst. '
'Dat weet ik, ' zei hij.
Ik kneep een beetje harder in zijn arm. 'Veel geluk, ' fluisterde ik.
'Dank je, ' glimlachte hij.
Ik dacht heel even aan liefdesformules, liefdesdrankjes, en of zoiets nou werkte. Maar Robbie brak in mijn gedachten in, alsof hij ze kon lezen.
'Haal het niet in je hoofd, je er magisch mee te bemoeien, ' waarschuwde hij.
Ik veinsde gekwetstheid. 'Natuurlijk niet! Ik zou denken dat ik al genoeg had gedaan... '
Robbie lachte.
Opeens bleef ik stokstijf staan en trok aan zijn arm. Hij keek me vragend aan. Ik hield mijn vinger tegen mijn lippen. Met mijn ogen zocht ik de bossen af. Ik zag niets, maar mijn zesde zintuig zei me dat er iemand was. Twee zelfs. Ik kon ze voelen. Maar waar waren ze?
Even later hoorde ik gedempte stemmen.
Zonder nadenken lieten we ons allebei achter een grote zwerfkei langs het pad vallen.
'Je hebt het mis. Ik wil het niet, ' zei iemand.
Robbie en ik keken elkaar met grote ogen aan. Het was de stem van Matt.
'Doe niet zo raar, Matt. Natuurlijk wil je het wel. Ik zie toch hoe je naar me kijkt. '
Dat was Raven. Ze probeerde Matt te verleiden. Het klopte allemaal precies. Ik herinnerde me hoe ze zijn naam in het toilet had gezegd en hoe ze erbij had gelachen.
Zonder iets te zeggen gluurden Robbie en ik over de kei. Ongeveer zes meter bij ons vandaan stonden Matt en Raven tegenover elkaar. De zon begon nu snel te dalen en het werd kouder. Raven ging dichter bij hem staan en er speelde een lachje om haar lippen. Er kwam een frons op zijn gezicht en hij deed een stap achteruit, maar botste daarbij tegen een boom. Ze drukte zich tegen hem aan, van borst tot knieën.
'Houd op, ' zei hij zwakjes.
Raven sloeg haar handen om zijn nek en ging op haar tenen staan om hem te kussen.
'Stop daarmee, ' herhaalde hij, maar dat klonk net zo krachtig als het miauwen van Dagda. Hij weerstond haar vijf volle seconden, toen sloeg hij zijn armen om haar heen, hield zijn hoofd schuin en trok haar dicht tegen zich aan. Naast me liet Robbie zijn gezicht in zijn handen zakken. Ik bleef nog even met open mond naar hen kijken. Toen Matt de jas van Raven los ritste en die van hem open knoopte, kon ik het niet langer aanzien. Robbie en ik gingen met onze rug tegen de steen zitten. Ik hoorde een zacht gekreun en kromp in elkaar. Dit was te gênant voor woorden.
Robbie kwam dichter naar me toe en fluisterde in mijn oor: 'Denk jij dat ze het gaan doen?'
Ik trok een grimas. 'Ik weet het niet. Ik bedoel maar, het is hier bar koud. '
Robbie snoof gesmoord. Toen begon ik te giechelen. We bleven een paar tellen diep weggedoken op onze mouwen zitten bijten. We stikten haast van de lach. Uiteindelijk moest Robbie toch kijken. 'Ik kan niet veel zien, ' klaagde hij zachtjes. 'Het is te donker onder de bomen. '
Ikzelf wilde niet kijken, hoewel ik alles heel duidelijk zou kunnen zien. Mijn nachtzicht was enorm versterkt. Ik kon nu heel gemakkelijk in het donker kijken, alsof alles van binnen uit verlicht was. Ik had in een boek over hekserij zelfs een verwijzing naar dat vermogen gevonden: het heette het magische zicht.
'Ik geloof niet dat ze het doen, ' fluisterde Robbie die zijn ogen samenkneep. 'Het lijkt er meer op dat ze hevig aan het zoenen zijn. Ze staan nog steeds rechtop. '
'Dank de God en de Godin, ' bromde ik.
Ik hoorde de stem van Matt. 'We moeten hiermee ophouden. Jenna... '
'Vergeet Jenna toch, ' mompelde Raven verleidelijk. 'Ik wil jou. Jij wilt mij. Je wilt bij mij in de coven zijn. '
'Nee, ik... '
'Matt, houd nou op met je ertegen te verzetten. Geef je eraan over, dan kun je mij hebben. Wil je me niet?'
Hij kreunde gesmoord. Nu was het mijn beurt om mijn handen voor mijn gezicht te slaan. Ik wou dat ik Matt op een of andere manier kon tegenhouden. Natuurlijk vond ik hem ook een ontzettende lui.
'Je wilt mij écht wel, ' lokte Raven. 'En ik kan jou geven wat je wilt. Wat Jenna niet voor je kan doen. Wij kunnen samen magie beoefenen, heel sterke magie, in mijn coven. Je wilt echt niet meer bij Cal zitten. Dat is een control freak. '
Ik verstijfde en trok een kwaad gezicht. Wat wist zij in godsnaam over Cal?
'In onze coven kun je doen wat je wilt, ' ging Raven verder. 'Niemand houdt je tegen. En je kunt bij mij zijn. Kom op... '
Ravens stem had nog nooit zo lief en vleiend geklonken. Er liep een rilling over mijn rug, maar niet van de kou.
'Ik kan het niet, ' antwoordde Matt met een gekwelde stem. We konden hun voetstappen in de gevallen bladeren horen. Gelukkig liepen ze bij ons vandaan.
'Ik heb een bevroren kont, ' fluisterde Robbie. 'Laten we hier weggaan. '
Zo stil en snel als we konden haastten we ons terug over het pad naar Das Boot. Zonder een woord te zeggen gooide ik mijn mand met versiering in de kofferbak en sprongen we in de auto.
'Dat was raar, ' bromde Robbie uiteindelijk en hij blies op zijn handen.
Ik knikte en draaide het contactsleuteltje om. 'Nu weten we waarom hij zo vreemd doet, ' zei ik, terwijl ik de verwarming aanzette. Ik trok een grijns. 'Raven geilt op hem. '
Robbie lachte niet en mijn eigen gezicht verstrakte ook. Dit was niet leuk. Totaal niet. Het was kwetsend. Ik reed met Das Boot de parkeerplaats af.
'Doen we er iets aan?' vroeg ik. 'Ik heb medelijden met Jenna. Ik vind het zelfs zielig voor Matt. Hij is gewoon... de weg kwijt. '
'Denk jij dat Raven hem op een magische manier manipuleert?' vroeg Robbie.
Ik schudde mijn hoofd. 'Dat zou ik niet weten. Ze is geen bloedheks. Het zou iets anders zijn als ze al jaren bij Wicca zat en meer in contact was met haar innerlijke vermogens. Maar dat zie ik nog niet echt. Tenzij Sky iets met haar heeft gedaan, waardoor ze in staat is iets met Matt uit te halen...'
'Ik neem aan dat seks al voldoende betovering is, ' merkte Robbie droogjes op.
Ik dacht aan wat ik had gevoeld in die paar keren dat Cal en ik dicht tegen elkaar aan hadden liggen vrijen. Hoe ik ervan in vervoering was geraakt en hoe ongeveer alles vaag was geworden, behalve hij.
'Ja, ' mompelde ik. 'Maar wat gaan we doen?'
Robbie dacht na. 'Ik weet het niet. Ik zie mezelf geen confrontatie aangaan met een van beiden. Het is eigenlijk ook niet onze zaak. Als je het Cal eens vertelde? Het is zijn coven die ze uit elkaar proberen te drijven. Vertel hem wat je op school hebt gehoord. '
Ik knikte met een zucht. 'Een goed idee. ' Ik beet op mijn lip. 'Robbie, dank je wel dat je me hebt verteld wat je voor Bree voelt. Ik ben blij dat je me in vertrouwen neemt. En ik vertel het aan niemand. Maar wees wel... voorzichtig, oké?'
Robbie knikte. 'Dat beloof ik. '