61

Isabel keek tussen haar wimpers door hoe Bibi en Isolde een zandkasteel bouwden. De twee hadden het duidelijk naar hun zin. Samen verstevigden ze een toren, die even later door de branding voor de helft werd weggespoeld. Verontwaardigd stortte het tweetal zich op een ander gedeelte van het bouwwerk dat uit handen van de hebberige zee moest worden gered. Het bleef een merkwaardig gezicht om haar zus met een plastic schepje in het zand te zien ploeteren. Als ze niet zo moe zou zijn, had ze er hartelijk om gelachen.

Zuid-Frankrijk. Zon en zee. Bibi die op het strand speelde. Het leven was zo onvoorspelbaar. Van de hel in de hemel. En dat in een tijdsbestek van een paar weken. Ze keek naar de eindeloze horizon.

Nu leek het alsof de voorbije periode in een langgerekte flits aan haar was voorbijgegaan. Nadat ze voor Bibi’s en haar eigen leven had gevochten, was de tijd voortgeraasd zonder dat zij daar eigenlijk iets van had gemerkt.

De dagen na hun hereniging en veilige thuiskomst waren ze binnengebleven. De deur ging op slot en werd ’s avonds alleen voor haar ouders en Isolde geopend. Als Bibi sliep, vaak in hun bed, legden zij uit in welke situatie ze hadden gezeten en waarom ze zo hadden gehandeld. Bleef Bibi wakker, wat meestal het geval was, dan spraken ze over alledaagse dingen of deden een spelletje.

Haar ouders en Isolde waren begripvol. Als het hun was overkomen, hadden zij precies hetzelfde gehandeld. Dan hadden ze ook de werkelijke situatie voor iedereen verborgen gehouden. Niemand viel iets te verwijten. Het waren emotionele momenten waarop de familieband nog hechter werd dan hij al was.

Isabel kneep haar ogen nog verder samen. De warme bries en de sluimerende vermoeidheid kregen steeds meer vat op haar. Ze had behoefte aan een middagslaapje. Maar ze moest Bibi in de gaten houden. Rustig nou. Isolde is bij haar. En Koen en je ouders zijn er ook.

Toen ze na ongeveer een week hun leven weer probeerden op te pakken, stortte ze in. Dat kon ook niet anders na zo’n traumatische gebeurtenis. Rust werkte echt, zei de huisarts. Ze had gewoon tijd nodig om alles te verwerken.

De hele familie steunde haar. Ze sliep een gat in de dag en ging ’s avonds vroeg naar bed, maar niet voordat ze zich er elke keer van verzekerd had dat Bibi veilig was.

Het zou nog heel lang duren voordat ze niet meer bij het minste of geringste over haar schouder achteromkeek of opkeek om te zien of Bibi nog in de buurt was.

De mooie nazomer hielp bij haar herstel. In een ligstoel in de tuin zitten met een glas vruchtensap was een luxe die ze zich kon veroorloven maar ook hard nodig had. Af en toe als ze weggedoezeld was, schrok ze met heftige hartkloppingen wakker. Het beklemmende gevoel zwakte maar beetje bij beetje af. Ze wist dat ze niets meer hoefde te vrezen. Dat het afgelopen was en dat de mensen die verantwoordelijk waren geweest hun niets meer aan konden doen. Maar toch.

Koen was er constant voor haar. Al had hij het wel erg moeilijk gehad met haar beslissing om ineens op eigen houtje te opereren. Haar plotselinge vertrek richting Friesland was hem niet in zijn koude kleren gaan zitten. Hij had talloze keren geprobeerd haar te bereiken, maar ze had haar mobiel uitgezet. Zonder haar bestemming te weten had het geen zin haar achterna te gaan, maar de angst, machteloosheid en woede hadden hem gek gemaakt tijdens het wachten die avond. Uiteindelijk had de opluchting dat ze als gezin herenigd waren het gewonnen van de boosheid en het onbegrip.

Hij was er toen ik hem echt nodig had, dacht Isabel. En dat was belangrijk, want samen moesten ze sterk zijn voor Bibi. Die was het meest beschadigd. Zo jong en dan zoiets mee moeten maken. Het gekke was dat hun dochter niet in een shock raakte, zoals ze verwacht hadden.

Bibi was eerder vrolijk en haar schaterlach fleurde het huis regelmatig op. Ook sprak ze ongevraagd over haar tijd in de schuur. Terwijl iedereen op die momenten zijn of haar adem inhield, moest Bibi haar verhaal kwijt. Ze vertelde over de man met de bivakmuts. Hoe kortaf en eng hij was. Dat ze hem het liefst een klap voor zijn hoofd had willen geven, maar dit niet durfde. Zijn dood liet ze onbesproken. Alsof ze er niet meer over nadacht. Omdat het zo hoorde.

Bibi was trots op haar ontsnapping. Ze herhaalde steeds maar weer hoe ze had gegraven in het donker. Opgelucht dat Bibi haar angsten vertelde en ze niet verzweeg, maar ongerust over de schijnbaar zorgeloze manier waarop ze met haar ontvoering omsprong, besloten Isabel en Koen een psychiater in te schakelen. ‘Ieder mens verwerkt het op zijn eigen manier,’ zei deze generaliserend. Maar het was natuurlijk waar. De psychiater meldde verder dat Bibi’s vrolijke gedrag geen garantie was voor een onbezorgde toekomst. Later konden haar belevenissen in die periode op geheel andere wijze boven komen drijven. Voor nu moesten ze het op zich af laten komen en alert blijven op signalen die afweken van haar normale manier van doen. Zo te zien verwerkte Bibi de gebeurtenissen op natuurlijke wijze. Intensieve begeleiding kon altijd nog.

Isabel was vreemd genoeg pas echt in elkaar gestort toen ze van Eric Donkers had vernomen dat Herman Hoogland was gearresteerd. Ze had gedacht dat ze opgelucht zou zijn als de verantwoordelijke voor hun drama gepakt zou worden. Nu voelde ze hoe de bodem onder haar bestaan werd weggeslagen. Alles waarvoor ze stond, de redenen waarom ze rechter was geworden… Het stond allemaal op losse schroeven toen bleek dat haar baas, nota bene de man die de rechtbank leidde, die eindverantwoordelijk was voor het afstraffen van criminaliteit, hen de afgrond in had geduwd. En juist zij moest vanuit haar vak weten dat mensen niet zijn wat ze lijken, dat het vlees zwak is. Maar ze was er kapot van dat anderen haar vertrouwen zo konden misbruiken en beschadigen.

Koen pakte het op door veel met haar te spreken. Hij zei de dingen die ze wel wist maar die ze nu zo in twijfel trok. Door ze van hem te horen, werd ze gerustgesteld. Hoogland was ook maar een mens die onder gigantische druk had gestaan. Hij zou zijn verdiende straf niet ontlopen. Uiteindelijk zegevierde het recht. Daar moest ze in blijven geloven.

Het was ook Koen geweest die vond dat ze eruit moesten. Hij huurde voor twee weken een grote villa voor de hele familie in Zuid-Frankrijk. Geld was geen probleem. John Oudenaar had het grootste gedeelte van zijn honorarium op hun rekening teruggestort. Dan hoefden ze zich in elk geval na het hele drama niet ook nog druk te maken om hun financiën. Hij had slechts een bedrag voor ‘administratieve kosten’ afgetrokken. Toen ze het bankafschrift onder ogen kregen, hadden ze hem gebeld en nogmaals bedankt. De eerste keer was in het ziekenhuis. Daar hadden ze uitvoerig hun dank betuigd voor zijn optreden. Oudenaar wilde hier overigens niets van weten. Hij wuifde de complimenten weg en liet merken zich ongemakkelijk te voelen onder de belangstelling voor zijn persoon.

Isabel schrok van de beltoon van haar mobiele telefoon. Nadat ze wat had moeten graaien in haar strandtas nam ze enigszins argwanend op. Ze had gezien dat het een nummer uit Amsterdam was.

De stem klonk warm en oprecht geïnteresseerd toen hij vroeg hoe het ging.

‘Dank u wel. Het gaat inmiddels de goede kant op. Het hele gezin komt nu pas echt tot rust.’

Ze luisterde naar het voorstel dat hij deed. Toen hij was uitgesproken, aarzelde ze geen seconde.

‘Dat lijkt mij ook een goed idee. Dan heb ik nog een paar weken om langzamerhand alles weer op de rit te zetten en voorbereid te beginnen.’ Ze wenste hem nog een fijne dag toe en hing op.

Isolde en Bibi stonden inmiddels op de veranda van de villa die aan het strand grensde. Margreet bracht hun limonade. Isabel beantwoordde Koens vragende blik. Hij was net terug uit de keuken en stond met een blikje bier in zijn hand.

‘Dat was Henri Wapenveld, een rechter die de positie van Hoogland heeft ingenomen.’

Isabel probeerde zo neutraal mogelijk te kijken, wat niet lukte. Ze was opgewonden.

‘Ik kan in oktober weer beginnen.’

Koen reageerde enthousiast. Hij wist hoeveel haar baan voor zijn vrouw betekende. En dat, ondanks de klap die ze op persoonlijk en professioneel vlak had gekregen, de behoefte om recht te spreken nog groter was geworden.

‘Geweldig liefje! Dat moeten we vieren in de Middellandse Zee.’ Hij zette zijn blikje op de tafel en pakte Isabel bij haar hand.

‘Wij gaan ook mee,’ zei Bibi beslist. Isolde lachte hardop met haar hoofd in haar nek.

‘Het is dat je het zo vriendelijk vraagt, deugniet.’ Hierna tilde ze Bibi omhoog en kuste haar nichtje op haar wangen. Gezamenlijk liepen ze naar de zee. Isolde liep met Bibi op haar arm iets achter hen. In een reflex keek Isabel nog eens achterom. Volgde Bibi? Isolde zette haar nichtje neer, die naast haar moeder ging lopen. Het zou nog wel even duren voordat Isabel echt zorgeloos ergens rond kon lopen. Isolde lachte haar bemoedigend toe. Achter haar zus zag Isabel hun ouders hand in hand op de veranda zitten en naar hen kijken. Hier kon hun niets gebeuren.