10

‘Ik gooi die bakjes wel weg,’ zei Koen. ‘Ga jij maar op de bank zitten.’

‘Is het zo duidelijk?’

Hij nam een laatste hap Chinees, knikte met volle mond, verzamelde het afhaalplastic en liep ermee naar de keuken.

‘Ik ben inderdaad gebroken,’ beaamde Isabel. ‘Het is gewoon belachelijk hoeveel werk ik in deze week heb gepropt. Die rechtbank komt me zo langzamerhand mijn neus uit.’

‘Ik kan me herinneren dat je vorig jaar rond deze tijd precies hetzelfde zei,’ klonk het vanuit de keuken. ‘En het jaar daarvoor ook.’

‘Dat weet ik wel. Maar dat is nog geen reden om me daar op zo’n weinig subtiele wijze aan te helpen herinneren.’

Koen produceerde een honend, wat geforceerd lachje. Ook hij was doodmoe.

‘Draai een dagje met mij mee. Dan wil je de volgende morgen op je knieën terug naar Amsterdam.’

Isabel klakte zogenaamd geïrriteerd met haar tong. Hoewel ze moe was, genoot ze van deze zogenaamde woordenwisselingen.

‘Ah, de macho man spreekt. Natuurlijk is zijn job de zwaarste ter wereld. Tenminste, als je onderling moppen uitwisselen en ritjes langs “ontdek-je-plekje-locaties” werken noemt.’

Ze liet een overdreven lange zucht ontsnappen. ‘Schei toch uit, joh.’

Koen liep de kamer in. Toen hij voor haar stond hield hij nonchalant een fles rode wijn omhoog.

‘Kan deze bordeaux uw goedkeuring wegdragen, mijn koninklijke hoogheid?’

‘Als er niets beters voorhanden is…’

Koen maakte een lichte buiging. ‘Ik ben maar een nederige dienaar met een karig loon.’

Met een beslist gebaar van haar rechterhand wuifde ze hem weg.

‘Vul mijn glas en scheer je daarna weg, hoveling!’

Koen draaide zich om en liep op een kruiperige manier naar de keuken.

‘Hoveling,’ fluisterde hij net iets te luid. ‘Het moet niet veel gekker worden.’ Daarna rechtte hij zijn rug, draaide zich om en keek haar strijdlustig aan.

‘Volgend jaar omstreeks deze tijd ruilen wij van baan. Dat betekent dat jij van negen tot zes afgezanten van Arabische ministeries moet amuseren. Terwijl de chauffeur naar de bezienswaardigheden rijdt, zet jij alles op alles om hen te overtuigen van jouw product. Dat ze nergens anders zulke kwalitatief hoogstaande printers kunnen krijgen. Eenmaal in het Rijksmuseum, de Euromast of lieflijk Volendam, kom je tussen de regels door steeds weer terug op je voorgestelde deal. Verkopen is namelijk je enige doel. Na een slopende dag van Rembrandt, de Rotterdamse haven en gerookte paling, neem je ze mee uit eten om de deal erdoorheen te drukken. Met een beetje mazzel ben je om elf uur ’s avonds klaar. Heb je daarentegen pech, dan hang je nog tot diep in de nacht aan de bar van een obscure club op de Wallen.’

Isabel keek demonstratief op haar horloge. ‘Het is pas vijf over half negen…’

Koen schudde verongelijkt met zijn hoofd. ‘Vanavond neemt Roderick het over. Meer uit beleefdheid dan uit noodzaak. De contracten zijn vanmiddag getekend.’

‘Hoe zat het ook alweer met die obscure clubs?’

‘Dat was bij wijze van spreken. Jij denkt toch niet dat ik me in zo’n hol waag? Dat laat ik lekker aan de vrijgezellen over.’

‘Jaja.’ Ze grinnikte. ‘Als je moe bent, word je best oubollig.’

Koen liep naar de keuken en schonk twee glazen rode bordeaux in. ‘Zullen we maar stoppen met deze onzin?’

‘Ik vind het anders best grappig.’

‘En ik vermoeiend.’ Koen ging naast haar zitten. Het was inmiddels kwart over acht en voor de eerste keer hadden ze een moment voor zichzelf. De stilte in het huis werkte rustgevend. Nu konden ze eindelijk eens nadenken over de dingen die hen bezighielden, maar die overdag op het werk toch opzijgezet moesten worden. Nu was er eindelijk tijd voor een overzicht, een evaluatie. Het was donderdagavond, de vierde dag van hun week zonder Bibi liep ten einde. Bibi genoot van haar verblijf in Eagles Lodge. Alleen bij het afscheid nemen op de stoep van het resort had ze even gehuild. Daarna had ze zich omgedraaid en was ze naar haar kamer gelopen. Op de terugweg hadden ze de hele rit een brok in hun keel gehad.

Van ontbijt tot avondeten deed Bibi mee aan allerlei activiteiten. Ze sliep op een kamer met Maartje Loonstra, een leeftijdgenootje uit Bilthoven. De meiden konden het goed met elkaar vinden en trokken de hele dag samen op. Elke avond tussen acht en negen belde Bibi naar huis. Via een vaste lijn, aangezien de directie van Eagles Lodge geen prijs stelde op mobiele telefoons. Een andere optie was e-mail. Van drie tot vier ’s middags mochten de gasten een bericht voor hun ouders of verzorgers achterlaten. Vreemd genoeg werd er van deze optie weinig gebruikgemaakt. Volgens de leiding van het resort was dit kenmerkend voor hun filosofie: vermaak de gasten en ze talen niet naar de computer. Maar daarnaast deed het telefonische contact iedereen gewoon goed.

‘Heb jij nog naar je ouders gebeld?’ wilde Koen weten.

‘Ze hebben vandaag een korte wandeling door het centrum van Abcoude gemaakt,’ antwoordde Isabel afwezig. Ze was met haar gedachten bij Bibi. De tijd leek te kruipen. Ze wilde zo graag de stem van haar dochter horen.

Om kwart voor negen ging de telefoon. Isabel sprong op om de hoorn op te nemen. ‘Dag lieverd. Hoe was je dag?’

Terwijl ze naar Bibi’s verslag luisterde, zag Koen de liefde voor hun kind van Isabel afstralen. Hij was blij dat zij de moeder van zijn kind was.

‘Dus morgenavond is die dropping?’ Het klonk als een bevestiging van een ouder die het programma talloze keren had doorgespit. ‘Oké. Morgen bel je tussen halfelf en elf uur, hè? Tjeetje, dat is laat, bofkont.’

Ze luisterde met onveranderde gezichtsuitdrukking naar haar dochter die de dropping ontzettend spannend vond.

‘Hier is papa,’ sprak Isabel na een lang verhaal van Bibi. Ze gaf de hoorn aan Koen, die stond te popelen om Bibi’s stem te horen. Hij vond het heerlijk om haar te horen vertellen over haar dag. Na vele kusjes in de hoorn hing hij na een tijdje op.

Ze genoten van nog twee glazen wijn toen Isabel voorstelde om naar bed te gaan. De alcohol hakte er flink in.

‘Als ik mijn bed zie, ben ik vertrokken,’ mompelde ze.

‘Ik ook,’ loog Koen. Zijn lichaamstaal zei duidelijk iets anders.

‘Dat kun je echt vergeten.’ Ze schrok van de overtuiging die in haar stem lag.

Koen ook.