55

De drie mannen slopen door de boerderij. Waar hun tegenstanders zich hadden verschanst was duidelijk geworden. Er was een achterkamer die door een gang verbonden was met de woonkamer. Daar moesten ze zitten. Of boven, maar dat leek onwaarschijnlijk. Dan konden ze helemaal geen kant meer op.

Bredero maakte een vragend gebaar. Oudenaar wees beslist in zijn richting, waarna hij naar zichzelf wees. De Wit deed nog mee, maar was allesbehalve fit. Hoewel een kevlarvest een kogel stopte, voelde het aan alsof je door een vrachtwagen was geschept. Hij sloot de rij. Voor vandaag had hij zijn portie wel gehad.

Bredero schopte de deur in en liet zich meteen zijwaarts vallen. Oudenaar sprong de kamer binnen. Hij zakte door zijn knieën en maakte een koprol. Met zijn schouder stootte hij tegen een hard voorwerp. Een kreet van pijn onderdrukte hij met veel moeite. Hij was in de woonkamer. Wellicht de laatste etappe. Buiten klonk veel lawaai. Eric Donkers had het spel goed gespeeld. Hij had het initiatief constant aan hen gelaten, bewust op de achtergrond. Schaduwen en wachten. Tot het juiste moment. En dat was nu aangebroken, want in zijn huidige functie kon Donkers niet werkeloos blijven toekijken bij een aanstaande schietpartij. Daarom was hij na het eerste schot direct in actie gekomen. Arrestatieteam plus recherche. Minstens vijftien man, schatte Oudenaar in. Veel machtsvertoon, waardoor de wapens sneller neergelegd werden. Althans, daar hoopte Donkers op.

Uiteindelijk zouden zij ook hun wapens neerleggen, wist Oudenaar. Maar niet voordat ze een poging hadden gedaan om Bibi alsnog te bevrijden. Niets was voorspelbaar. Met een beetje geluk liepen ze straks door de achterdeur naar buiten.

Alles draaide om handelingssnelheid. Normaal gesproken ging er een procedure aan het binnenvallen van het arrestatieteam vooraf. Zichzelf per megafoon identificeren als politie, een laatste waarschuwing om naar buiten te komen, et cetera. In die tijd moesten zij toeslaan.

Oudenaar liet de bundel van zijn lantaarn door de ruimte zwenken. Zijn rechterarm was gestrekt. De loop van het pistool bewoog mee met de straal.

Metaal flikkerde in het licht. Het schot bulderde door de kamer. Oudenaar voelde hoe een mokerhamer zijn linkerschouder ramde. Hij sloeg naar achteren. Toen hij de vloer raakte, volgden er drie explosies. Het licht deed pijn aan zijn ogen. Opeens werd de omgeving verlicht door een spookachtige grijze nevel.

Flitsgranaten, ging het door hem heen. Het gestamp van voeten en geschreeuw verstoorde zijn gedachten. Het hield hem wakker, want het liefst zou hij nu wegzakken. Drie schoten gingen door merg en been. Hij kreunde, zijn oogleden werden zwaar.

Toen hij zijn ogen weer opendeed, keek hij in het gezicht van Eric Donkers. De mist was grotendeels opgetrokken.

‘Heb je ze te pakken?’ fluisterde hij.

Donkers knikte. ‘Hou jij je nou maar rustig, John. Da’s een lelijke schouderwond.’

Oudenaar verbeet de pijn. Hij kwam enigszins overeind en maakte Donkers met een enkele blik duidelijk dat hij voorover moest buigen. De jonge rechercheur begreep de hint.

‘Het meisje is misschien ontsnapt,’ fluisterde Oudenaar in zijn oor. ‘Dan loopt ze buiten. God weet wie nog meer. Ga erachteraan. Nu.’ Hij zuchtte diep en liet zich uitgeput achterover zakken.

Donkers schreeuwde wat bevelen aan zijn teamleden en sprintte in z’n eentje weg.

Donny rende over het weiland om aan het licht te ontsnappen. Eenmaal door het donker opgeslokt, hield hij zijn pas in. Het was kantje boord geweest. De adrenaline die hem had voortgedreven nam af, waardoor hij weer na kon denken.

Toen het tot hem doordrong dat de kelder geen mogelijkheid bood voor een ontsnapping, had hij voor het alternatief gekozen. Voortgedreven door de schutters aan de overkant van de kamer en de ophanden zijnde inval aan de voorzijde, aarzelde hij geen seconde. Met zijn rug tegen de muur, sloop hij naar de achterkant van de woonkamer. Hij sprong en greep het koord dat aan het plafond hing. Net toen de ouderwetse trap naar beneden kwam, ontploften de flitsgranaten. Op de tast liep hij omhoog en rende naar het eind van de vliering. Hij opende het achterraam, sprong naar beneden en zette het op een rennen. Tijdens die korte vlucht had hij steeds het idee dat hij neergeschoten zou worden. Donny haalde weer rustig adem. Hij was nog in de race. Op zijn hoede voor alles wat bewoog liep hij verder het weiland in.