58

Kimberly had de paniekaanval weerstaan. Ze ademde zwaar en voelde zich zweverig, maar het pandemonium in haar hoofd was tot zwijgen gebracht. De rillingen die over haar hele lichaam liepen, nam ze voor lief. Er was weer hoop. En daar had het tot voor kort niet naar uitgezien.

Waar de man vandaan was gekomen, bleef voor haar nog steeds een raadsel. Als een soort stripheld was hij uit de nacht tevoorschijn gesprongen. Tijdens dat ene moment van onoplettendheid, had die rotmeid zich van haar los weten te rukken. Voordat ze besefte wat er gebeurde, was het kleine kreng haar moeder achternagegaan. Nu stond ze met lege handen. Ook haar lantaarn was in de sloot gerold en haar handtas was al in een eerder stadium verdronken.

Ze stond dus moederziel alleen in een weiland ver van huis. Het kind nogmaals veroveren was onmogelijk. Ze was al blij dat de man niet op haar geschoten had. Vanaf de boerderij kwamen de hulptroepen aangerend. Dansende lichtbundels. Ze volgde haar eerste impuls en zette het op een lopen. Blind rennen naar de plek waar de vluchtauto stond. Haar enige kans op een uitweg.

Midden in haar spurt was ze van gedachten veranderd. Op het landweggetje dat ze via het weiland wilde bereiken, werd het druk. Zwaailichten gaven het landschap de uitstraling van een kermis. Ergens in die drukte stond de vluchtauto. Of was die inmiddels ontdekt? Ze stopte met rennen en nam een beslissing die door haar vader ingegeven kon zijn.

‘Doe iets onverwachts,’ fluisterde Kimberly terwijl ze het beslissende ogenblik van daarnet weer voor de geest kreeg. ‘Alleen dan kun je iemand verrassen.’ Ze had het haar vader talloze malen horen zeggen. Hoewel ze begreep wat hij ermee bedoelde, had ze nooit geweten wat je dan moest doen. Tot nu toe, dan. Want op dit moment wist ze exact wat hij bedoelde. Tevens bekroop haar het gevoel dat alleen zij zichzelf nog kon redden. Met al het geweld om haar heen was ze ervan overtuigd dat haar vader niet meer leefde.

In plaats van door te rennen en na verloop van tijd rechts af te slaan, was ze naar links gegaan. Zo kwam ze bij de plek waar de sloten samenkwamen. Een plek die ze kende. Het was het einde van de lap grond die bij de boerderij hoorde. Alleen bekeek ze het tafereel nu vanaf het aangrenzende weiland dat rechts van de boerderij lag.

Op het terrein van de boerderij bleef het druk en op de weg was men actief aan het zoeken. Regelmatig hoorde ze honden blaffen. Aan de hoeveelheid zwaailichten te zien had men veel politie ingezet. Het was een kwestie van tijd voordat ze de vluchtauto zouden vinden.

Kimberly waadde nu door de sloot. Ze had nog even gewacht of er toch niet nog iemand in een hinderlaag lag. Ze was het water in gegaan en had de oever binnen handbereik gehouden. Toen ze bij de plek kwam waar de sloten in elkaar opgingen en één brede vaart vormden, had ze enkele meters moeten zwemmen. Nadat ze de monding achter zich had gelaten, zocht ze weer de kant op zonder het water te verlaten. Ze probeerde zich zo onzichtbaar mogelijk te houden. Langzaam maar zeker liet ze de onheilsplek achter zich. Haar plan was geniaal.

Kimberly stopte even om uit te rusten. Ze was doodop. Door het koude water waden vrat energie. Ze draaide zich om. De boerderij was niet meer dan een lichtgevend punt in een zwart doek. De gekleurde lichten leken op twinkelingen uit een magisch land ver van haar vandaan.

Ze spoorde zichzelf aan om nog wat verder te lopen. Ze moest het zekere voor het onzekere nemen. Als ze uit het water kroop, moest ze onzichtbaar zijn voor verrekijkers van de politie.

Eenmaal uit het water zou ze langs de vaart blijven lopen. Net zo lang tot ze bij een weg aanbelandde. Daar zou ze blijven wachten op een voorbijkomende auto. Ze zou vertellen dat ze een ongeluk had gehad. De bestuurder zou haar dan afzetten bij een taxistandplaats. Met taxichauffeurs kon ze lezen en schrijven. Die wilden haar zeker naar Amsterdam brengen. Ook als het betekende dat ze meer moest beloven dan alleen geld. Ze had geen scrupules.

De steek in haar rechteronderbeen ging direct over in een onvoorstelbare pijn. Ze gilde het uit. Door een ongecontroleerde beweging verloor haar linkervoet contact met de drassige bodem, waardoor ze weggleed. Ze viel naar links, terwijl onzichtbare kaken haar rechterbeen in een onverzoenlijke omklemming hielden. Water golfde haar keel binnen. Ze kokhalsde en schreeuwde gelijktijdig.

Haar linkervoet vond houvast. Door een uiterste inspanning van haar beenspieren, kwam haar hoofd weer boven water. Ze zoog wild de frisse lucht naar binnen en betaalde hiervoor meteen de prijs. Heel even dacht ze dat haar hoestbui haar longen zou laten scheuren.

Net boven haar enkel hadden metalen tanden zich in het vlees vastgebeten. Toen ze haar been probeerde te bewegen, gilde ze het nogmaals uit van de pijn. Het duurde even voordat de stekende pijnen overgingen in een dof geklop. Ze verzamelde haar krachten en moed en haalde diep adem. Ze boog voorover en voelde aan het martelwerktuig dat om haar been zat. Het was een val, dacht ze. Een kerkhof voor ratten, bevers, otters of hoe die rotbeesten ook mochten heten. Uit alle macht probeerde ze het metaal opzij te buigen.

Snakkend naar lucht kwam ze boven. De klem zat nog steeds om haar been. Hoewel ze steeds duizeliger werd van de pijn, wist ze zichzelf te motiveren tot nog een poging. Weer vulde ze haar longen. Haar vingers trokken hard. Haar armspieren gingen tot het uiterste om de vrijheid te heroveren. Er kwam speling in de bovenkant van de klem, waardoor ze een adrenalinestoot kreeg. Nog enkele centimeters en ze kon haar voet uit de val halen. Ineens was haar kracht op. De val klapte dicht, waarna een helse stoot door haar lichaam gierde.

Ze gilde en ademde in. Slootwater stroomde haar longen binnen. Volledig in paniek verplaatste ze haar linkervoet. De modderbodem week uiteen. Ze gleed weg. Omsloten door het donkere water en aan het einde van haar krachten, zonk ze weg.