52

Isabel weigerde naar haar lichaam te luisteren. De steken in haar zij namen in hevigheid toe. Haar maag speelde op. Jankend van vermoeidheid en pijn lachte ze zichzelf uit vanwege haar slechte conditie. Je bent helemaal niets gewend, Isabel. Mensen lopen voor de lol een marathon. Kun je nagaan hoe ver je kunt gaan als je kind in gevaar is. Doorlopen! Opgeven is voor zwakkelingen.

De achterlichtjes van de auto waarin John Oudenaar was gesprongen waren haar bakens. Hoewel de auto hard weggereden was, kon ze hem nog steeds volgen, omdat het terrein zo open was. Ze brachten haar tot de eerste T-splitsing. Ze zag hoe de bestuurder rechts afsloeg. Toen zij zelf op die kruising aanbelandde, waren de achterlichten niet meer dan rode speldenknopjes die in de verte verdwenen. Ze bleef rennen. Het kon niet ver meer zijn, hield ze zichzelf voor. Het was onmogelijk dat Oudenaar zich pakweg twintig kilometer van de actieplek liet oppikken. Dat sloeg nergens op. Daarom moest ze doorzetten. Het kon gewoon niet meer zo ver zijn.

Om de tweehonderd meter stond een lantaarnpaal. Eenzame lichtbundels die slechts stukjes van het uitgestrekte landschap beschenen. Het werden richtpunten. Van de ene paal naar de andere. Meters maken. Kom op!

Ze had geen seconde spijt van haar leugen. Oudenaar speelde het op zijn manier en zij deed het op de wijze die haar het beste uitkwam. Dit was geen ethisch reveil. Het ging hier om leven of dood. Het leven van haar dochter.

Ook tegenover Koen voelde ze geen spijt. Ze hield van hem, maar dit moest ze alleen doen. Schuin links werd een eenzaam licht zichtbaar. Ze zag het tussen twee lantaarnpalen in. Ze hield haar pas in. Naast de weg liep een greppel. Bedacht op oneffenheden die een blessure konden veroorzaken, daalde Isabel een kleine anderhalve meter af. Stapje voor stapje vervolgde ze haar weg, zodanig dat haar hoofd net boven de greppel uitstak.

Het felle licht hing boven de deur van een boerderij die twintig meter van de weg stond. De luiken voor de ramen waren gesloten. Op het erf lag een hond te slapen. Voor zover zij het kon beoordelen lag het beest niet aan een ketting. Er stonden twee auto’s geparkeerd. Een terreinwagen en een stadsmodel. Haar hart maakte een sprongetje. Naast het huis was een fietsstuurtje zichtbaar. Van een kinderfiets.

De deur ging open. De hond sprong op. Een vrouw kwam naar buiten. In haar kielzog een jongetje van een jaar of zeven. Hij droeg een pyjama. De hond wilde tegen haar opspringen. Een kort bevel weerhield het dier daarvan. De vrouw pakte de fiets en liep weer naar binnen. Het jongetje leek dolgelukkig. De deur ging dicht.

Teleurgesteld klom Isabel omhoog. Ze zette het weer op een rennen. Even later kwam ze weer bij een T-splitsing. Links of rechts? Hierover nadenken was verloren tijd. Na een korte aarzeling koos ze voor links.

Het geluid van een schot sneed door haar zenuwen. De steentjes onder haar zolen knisperden toen ze stopte. Al haar spieren protesteerden toen ze zich omdraaide en weer begon te sprinten. Het schot was van achteren gekomen. Ze had op de splitsing voor rechts moeten kiezen.