3

Koen Sanders legde zijn hand op de bovenarm van zijn schoonvader.

‘Wil je iets drinken?’ Hij glimlachte veelzeggend. ‘Ik heb een uitstekende cabernet sauvignon staan.’

De twinkeling in Willem Boumans ogen was die van een connaisseur wiens passie ter sprake werd gebracht.

‘Zuid-Afrikaans?’ vroeg hij. ‘Zo’n licht kruidig rood wijntje…’ Als groot liefhebber greep hij elke gelegenheid aan om van zijn favoriete drank te genieten. Sinds zijn vervroegde pensionering nam hij dagelijks een glas wijn.

‘Ach, waarom niet? Aan rode wijn is nog nooit iemand gestorven. Datzelfde geldt voor witte,’ grijnsde hij. Zijn vrouw Margreet, Isabel en Koen lachten plichtmatig. Ze kenden die grap nu wel.

Koen stond op en liep naar de keuken. In het langslopen wierp hij een snelle blik op de halfvolle glazen van Isabel en Margreet. Zij dronken mineraalwater. Zijn vrouw omdat ze fris wilde blijven, zijn schoonmoeder omdat ze nog moest rijden.

Willem keek op zijn horloge. ‘Hoe laat moet Bibi tegenwoordig naar bed?’ Met ‘tegenwoordig’ doelde hij op de zomervakantie die afgelopen week was begonnen.

‘Negen uur,’ antwoordde Isabel. ‘In de vakantie mag ze een uurtje later.’

‘Ik neem aan dat daarover flink is onderhandeld,’ zei Margreet. ‘Ik kan me namelijk haar moeder nog herinneren toen ze negen jaar oud was…’

Isabel trok een quasiverongelijkt gezicht. ‘Toe nou mama, mijn vriendinnetjes mogen allemaal tot tien uur opblijven!’

In Margreets zucht klonk melancholie door. Even was ze weer terug in het verleden. De tijd waarin haar dochters nog door het huis drentelden. Geluiden die ze toen soms als irritant ervoer, klonken haar nu als muziek in de oren. Ze had steeds vaker heimwee naar vroeger.

‘Dus je weet nog precies hoe je kon doordrammen,’ antwoordde Margreet een beetje afwezig. ‘Om over je zus maar te zwijgen,’ voegde ze er in een adem aan toe.

‘Bij haar vergeleken was ik een zoet meisje,’ zei Isabel.

‘Isolde is twee jaar ouder,’ zei Koen. Hij was terug met een fles rode wijn en twee glazen. ‘Op die leeftijd scheelt dat een slok op een borrel.’

‘Laten wij het maar bij wijn houden,’ grapte Willem die uitkeek naar zijn glas wijn.

Koen schonk het glas van zijn schoonvader bijna tot aan de rand vol. Zelf nam hij een bescheiden hoeveelheid. Hij was geen drinker. Enkel bij speciale gelegenheden zoals vandaag dronk hij weleens alcohol. Bij voorkeur wijn, dat viel niet zo zwaar.

‘Op de eerste grote zaak van rechter Isabel Bouman,’ zei Willem trots en hief zijn glas.

‘Dat er nog maar vele mogen volgen,’ viel Koen hem enthousiast bij en hij nam een slok. Willem Bouman gaf zijn dochter eerst een vette knipoog en nam daarna twee flinke teugen. Niet veel later zat er nog maar een bodempje rode wijn in het glas.

Isabel stond op. ‘Ik ga Bibi halen. Dan kan ze nog een halfuurtje bij ons zitten.’

‘Maak daar maar een uurtje van, lieverd,’ klonk het op vaderlijke toon. ‘Die kleine vindt het heerlijk om met opa te keutelen.’ Daarna knikte hij tevreden naar Koen die zijn glas volschonk.

Isabel liep de trap op. Het gekraak hoorde bij de authentieke sfeer die het huis uitademde: vermoeid, maar nog lang niet versleten. De dertigerjarenvilla was een droom die anderhalf jaar geleden was uitgekomen. Hiervoor hadden ze hun twee-onder-een-kapwoning in Muiden met alle liefde verkocht. De hoge hypotheek was een last, maar die woog niet op tegen het woongenot dat ze hier hadden. Moderne keuken, eet- en huiskamer, vijf slaapkamers, op elke verdieping een toilet, en een grote tuin. Daarbij kwam dat de wijk weliswaar onder Bussum viel, maar een wereldje op zich was. Brede lanen en veel groen. Heel veel groen. Rust was het sleutelwoord. Een ideale plek om te wonen en je kind op te laten groeien. Toen bleek dat ze het financieel rond konden krijgen, was de beslissing snel genomen. Hier wilden ze leven en oud worden. Op zwoele zomeravonden in het gras naar de sterren kijken, in de serre naar het ritme van de vallende regen luisteren, met Bibi over de aangrenzende hei banjeren.

Isabel nam de volgende trap, die uitkwam op de zolder. Hun au pair Anna had daar haar onderkomen. Ruim elf maanden geleden was de eenentwintigjarige Zweedse hier gekomen. Na een wat stroeve start was ze langzaam maar zeker deel van het gezin uit gaan maken. Bibi was inmiddels dol op haar. Helaas liep het éénjarig contract van Anna deze maand af. Dan ging ze terug naar Zweden om te studeren. Bibi had het daar moeilijk mee, hoe voorzichtig en duidelijk ze het haar ook probeerden uit te leggen. Omdat het moeilijk zou zijn Bibi aan een nieuwe au pair te laten wennen en omdat ze weer een jaartje ouder was, overwogen ze om na Anna geen nieuwe au pair meer in te huren. De band die Bibi met haar had opgebouwd was eigenlijk te sterk om te verbreken. Isabel klopte op de deur. Ze wachtte tot ze Anna ‘binnen’ hoorde zeggen voordat ze de kamer betrad. Bibi zat naast haar grote vriendin op het bed. Tussen hen in lag een plaatjesboek met hier en daar wat tekst.

‘Hallo! Bibi gaat erg best met haar Engelse les,’ zei Anna opgewekt.

‘Gaat erg goed met haar Engelse les,’ verbeterde Isabel routineus. Toen Anna bij hen kwam wonen had ze aangegeven dolgraag Nederlands te willen leren. Het gezin zou haar corrigeren bij fouten. Maar Anna beheerste de basis al snel en Koen en Bibi waren het er samen over eens dat Anna inmiddels uitstekend Nederlands sprak. Na verloop van tijd was Isabel de enige die de au pair nog op grammaticale fouten wees.

‘ I am learning English ,’ zei Bibi met een duidelijk accent en serieuze gezichtsuitdrukking. ‘ And I like it .’

Isabel kuste Bibi op haar wang. ‘Ik ben hartstikke trots op je.’ Ze gaf Anna een snelle knipoog en vormde met haar lippen het woord ‘bedankt’. Hierna pakte ze Bibi bij haar hand.

‘Ga je mee naar beneden? Dan mag je nog een halfuurtje bij opa en oma zitten.’

Bibi’s vertwijfelde blik ging van het leesboek naar Anna. De au pair speelde echter goed op de situatie in.

‘Morgen gaan we weer verder, oké? Jij gaan nu naar opa en oma. Dat is leuk.’

Bibi stemde in en Isabel hield bewust haar mond. Samen met Bibi liep ze de trap af. Bij elke tree die kraakte, trok Isabel een raar gezicht.

‘Spoken,’ zei Bibi keer op keer. Een grapje waarvan ze maar geen genoeg kon krijgen.

De lollige stemming verdween zodra ze de woonkamer binnenkwamen. Het vertrouwde geroezemoes was er niet meer. Een drukkende stilte werd onderbroken door een licht gerochel. Wat Isabel zag, benam haar de adem. Haar vader lag half onderuit op de bank. Het ging helemaal niet goed met hem.

‘Bel 112,’ zei Koen die naast haar vader zat. In zijn stem klonk opkomende paniek door.

Isabel was met drie grote stappen bij de bank. Haar vader ademde zwaar. Het bloed was uit zijn gezicht weggetrokken en hij zweette overmatig.

‘Papa, wat is er aan de hand? Papa…’

‘Een hartaanval, verdomme,’ siste Koen. ‘Tenminste, dat denk ik. Bel het alarmnummer.’

Verstijfd van schrik keek ze naar de hulpeloze blik van haar vader.

‘Nu, Isabel,’ spoorde Koen haar aan. ‘Nu!’

In een trance liep ze naar de telefoon en drukte de rode toets in. Terwijl de telefoniste tegen haar sprak, zag ze hoe haar moeder voor zich uit staarde. Ze leek versteend, totaal van de wereld. Haar mond was half geopend, alsof ze iets wilde zeggen maar de woorden haar niet te binnen wilden schieten.

‘Het duurt minstens een kwartier,’ zei Isabel met haar hand op de hoorn. ‘Er moet een ambulance uit Huizen komen.’

Koen schudde zijn hoofd onbeheerst. ‘Dat duurt te lang…’ Hij nam de beslissing in een fractie van een seconde. ‘We brengen hem zelf. Zeg maar dat we eraan komen. Ziekenhuis Gooi Noord. We zijn er over tien minuten.’

Isabel herhaalde zijn woorden tegen de telefoniste en verbrak de verbinding. Samen met Koen ondersteunde ze haar vader die nauwelijks op zijn benen kon staan.

‘Het komt goed, papa,’ fluisterde ze. ‘Heus, het komt…’

Bibi stond recht voor hen. Met grote ogen keek ze angstig naar haar opa die als een lappenpop tussen haar ouders hing. Koen reageerde als eerste.

‘Margreet, wil jij met Bibi naar de zolder gaan en aan Anna snel uitleggen wat er aan de hand is? Bibi blijft bij haar. Wij nemen contact op.’ In afwachting van een antwoord, deed hij een stap naar voren. Omdat de reactie uitbleef, verhief Isabel haar stem.

‘Mam, gaat het? Kom, sta op en breng Bibi naar boven!’

De stemverheffing van haar dochter deed Margreet Bouman opschrikken uit haar apathische houding. Ze liep naar Bibi toe en pakte haar kleindochter bij de hand.

‘Kom, we gaan naar Anna,’ sprak ze op fluistertoon. In eerste instantie reageerde Bibi niet. Ze bleef naar haar opa staren. Toen Margreet haar voorzichtig maar beslist met zich meetrok, gaf ze toe en liet zich door haar oma mee naar de zolder nemen.

‘We komen straks weer terug, lieverd,’ zei Isabel. Ze verbeet haar tranen. ‘Opa voelt zich niet lekker. Wij brengen hem even naar de dokter.’

‘Dag opa, word maar snel beter,’ zei Bibi terwijl Margreet haar voorttrok.

Koen en Isabel droegen Willem Bouman naar de auto en legden hem op de achterbank. Ze wachtten gespannen op Margreet die verrassend snel terugkwam. Ze wurmde zich op de achterbank en legde het hoofd van haar man in haar schoot. Met haar linkerhand aaide ze door zijn grijze haren.

Koen gaf gas. Twaalf minuten later stonden ze voor de ingang van het ziekenhuis. De reeds gealarmeerde broeders vingen hen op. De twee mannen werkten snel. Willem Bouman werd op een brancard gelegd en het ziekenhuis binnengereden. De achterblijvers konden niets anders doen dan toekijken en hopen op een goede afloop. Het zenuwslopende wachten begon.