28

De enge man had het ontbijt gebracht. Hij had het neergezet op de tafel en pakte daarna de emmer. Zonder een woord te zeggen liep hij de deur weer uit. Ongeveer driehonderd tellen later kwam hij weer terug om de omgespoelde emmer in de hoek te zetten. Tot aan de lunch zou ze hem niet meer zien. Elke dag hetzelfde.

Bibi schrokte de boterhammen naar binnen. Ze was nerveus. Vandaag zou ze iets gaan doen waar ze al dagenlang over had nagedacht. Maar eerst moest ze haar brood opeten. Want als ze dat niet deed, werd de man met het masker misschien wel kwaad. En dat wilde ze voorkomen. Eigenlijk was het geen masker wat hij droeg. Het was een bivakmuts. Zoals ze criminelen op televisie zag dragen die een bank overvielen. Of iemand ontvoerden. Zoals haar.

Toen ze haar ontbijt had opgegeten, liep Bibi naar de muur waar ze elke nacht naar keek. Het was meer een rij houten planken. Ze stonden recht tegen elkaar aan, waardoor het leek alsof het hout één geheel vormde. Zij wist wel beter. Het maanlicht had de muur verraden.

Met de vingertoppen van haar linkerhand wreef ze over de planken. Ze duwde met haar vinger op een naad. Hier hadden de stralen van de maan haar toegelachen: wij kunnen er wel doorheen, kom zelf maar kijken. Toen had ze nog niet gedurfd. Nu wilde ze niets liever dan een opening vinden waardoor ze deze gevangenis kon ontvluchten.

De teleurstelling was groot. Ze kreeg haar vingertoppen niet tussen de planken. De speelruimte was nauwelijks groot genoeg voor het uiteinde van haar nagels. Ze duwde harder. Het hout beet direct venijnig in haar vingertoppen.

Wanhopig zakte ze op haar knieën. Terwijl haar handpalmen op het dikke zeil rustten, vocht ze tegen haar tranen. Ze snikte en leunde naar voren. Haar linkerhand gleed over het zeil naar de onderkant van de houten wand en… in een reflex kromde ze haar vingers. Opeens had ze grip.

Verbaasd keek ze naar het stukje zeil dat door haar vingertoppen was omgebogen. Tussen de houten vloer en de opstaande planken van de wand zat een ruimte van zeker twee centimeter. Zonder er verder bij na te denken, duwde ze haar vingers omlaag. De aarde onder de vloer voelde vochtig aan. Bibi trok haar hand weer terug en ging op haar billen zitten. Ze wilde even nadenken over wat ze net gezien had. Maar een plotselinge opwinding maakte zich van haar meester en ze ging meteen op onderzoek uit. Ze pakte het uiteinde van het zeil en trok het voorzichtig omhoog. Toen er geen beweging in het vinyl kwam, zette ze meer kracht. Het zat vast. Met spijkers. Ze trok haar hand terug.

Bibi keek naar de muur vlak voor haar. Ze had onder het zeil een stuk van de spijker gevoeld, dus die was niet helemaal in de plank eronder geslagen. Je moest de spijker altijd tot de kop in het hout slaan, had ze haar vader dikwijls horen zeggen als hij in het tuinhuisje met klusjes bezig was. Anders liet het hout de spijker na verloop van tijd los.

Ze stak haar hand weer in de opening. In de ruimte tussen beide planken kon ze met gemak haar vinger kwijt. Impulsief zette ze haar schouder tegen de houten wand en duwde. De wand gaf wat mee en ze was op haar hoede om niet te veel geluid te maken. Het leek alsof het hout zachtjes kreunde. Ze voelde aan de spijker. De punt was uit de vloerplank gesprongen!

Door de piepkleine opening peuterde ze het stugge zeil langs de zijkanten omhoog. Centimeter voor centimeter kroop ze naar rechts totdat haar vingertoppen de volgende spijker vonden. Ze glimlachte en duwde enthousiast tegen de plank, waarna hetzelfde geluid als zo-even klonk. Weer was er een spijker los!

Geconcentreerd werkte ze elke plank af. Ze was nu bijna bij de lege emmer. Nadat ze die weggezet had, omklemde ze het zeil stevig met beide handen en moest flink trekken om het los te krijgen. Toen ze de laatste spijker uit het hout hoorde floepen en het zeil in de rechterhoek van de ruimte omhoog krulde, liet Bibi los. Ze wilde even bijkomen van de inspanning, maar kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ze trok het zeil naar zich toe. Met een vloeiende beweging stapte ze over de opstaande rand heen en zette beide voeten op het losgetrokken stuk kunststof. De planken die de vloer vormden zagen er anders uit dan het hout waar ze de hele dag tegenaan keek. Ze waren donkerder van kleur en er zaten veel barsten in. Ze hurkte. Er steeg een vreemde geur op van de grond. Het leek op een hoop bladeren die in het bos stilletjes lagen te vergaan.

De plank onder haar lag parallel aan de rechtopstaande planken voor haar. Aan de rechterkant zat een spijker. Deze was wel helemaal tot de kop in een onderliggend stuk hout geslagen. De scheuren in het hout gaven haar hoop. Ze ging op haar knieën zitten, pakte de plank en trok uit alle macht. Met een scherp protesterend geluid liet de spijker los. Het hout kwam een aantal centimeters omhoog. Geschrokken van het geluid en van haar onverwachte succes, liet Bibi de plank weer terugzakken. De spijker gleed geluidloos in de opening. Alsof niemand hem had aangeraakt.

Opeens realiseerde ze zich dat na het ontbijt de lunch volgde. Ze had geen flauw idee hoe lang ze bezig was geweest.

Terwijl een angstig gevoel haar besloop, rolde ze het zeil weer terug. Daarna drukte ze de punt van de spijkers weer in het vermolmde hout. Voor het oog moest alles normaal lijken. De man met het masker mocht niets van haar actie te weten komen. Best wel eng, dacht ze. Om weg te glippen terwijl de man met de bivakmuts in de buurt was.