Foi á bocanoite, ó punto

que rompía a estrelecer.

Diante do carro, a pasiño,

co rapaz a carón del,

viña baixando o camiño

que leva ó pinal do Rei.

Os morcegos revoaban

a tecer e destecer

os seus agoiros.

Doída,

unha campana tangueu.

Súpeto os bois recuaron

e romperon a tremer

cos ollos arregalados

fitando pra non sei que.

Tensou a corda e faloulles:

«¡Ei! ¡Que demo tedes! ¡Ei…!»

Mais, ó revirarse, o gando

guindouno en terra, e fuxeu

muxindo, tolo, abravado,

sempre a tremer, a tremer…

Pasoulle a roda por riba

e pillándoo de través

esmagoulle a arca do peito.

¡Daba compasión de o ver!

¡Quedou cos ollos abertos

fitando pra non sei que!

Ós berros do rapaciño

chegou correndo a muller.

¡Pobre! ¡Ficou alelada

sin dar a man nin a pé!

Con tres fillos que caben

debaixo dun cesto os tres

e coa sogra encamadiña…

¡quen lle terá de valer!

Os bois foron dar ó río

sempre a tremer, a tremer,

cos ollos arregalados

¡fitando pra non sei que!