Sol de vran. O mar de Arousa,

de praia a praia tendido,

canso de loitar, repousa.

Ceo azuado e senlleiro.

Limpou de néboa á Curota

o maino vento mareiro.

Alá, na boca da ría,

dende a solana da costa

o Con de Noro vixía.

A luz que cai Brava e roxa

encende as cunchas de nácar

dos areeiros da Toxa,

atolada e cantareira

crava frechas de diamante

nos negros cons da ribeira,

e, ardendo e brincando, chove

moída en pingas de ouro

nos pinales de Tragove.

Nas ágoas craras e mornas,

as velas albas ó sol,

agardan o leste as dornas.

Adiantan quedo quediño,

preguiceiras, soñadoras,

durmíndose no camiño,

deixando a popa, tras delas,

leviáns ronseles de prata

como regueiros de estrelas.

Son as doce. Xoga o vento

co fino e dondo tanguido

da campana do Convento,

e rodan as badaladas

sin rumbo, a ir e vir, voando

como pombas asombradas.

Da Isla a San Saturniño,

pasa esguío, silenzoso,

retinto corvo mariño.

Vai lanzado ras das ágoas

como venablo firente,

agoiro de loito e bágoas.

¡Neniña, gomo de rosa,

que á sombra dos vellos olmos

froreces leda e ditosa!

¡Baixo os maternos coidados,

bicada do mar de Arousa

na Calzada de Cambados,

que lonxe estás nesta hora

de saber que anda no aire

unha frecha feridora!

¡Dalle un bico a túa nai,

neniña, gomo de rosa!

¡Dalle un bico, que se vai!