Ese vento que vai sóbor da Terra

ouveante, ruxindo, esgazador,

¡é a man, é o alento,

é a xenreira de Dios!

Veñen ó chan as portas aferradas

das medosas prisións,

coma facho de palla arde na noite

o casal do señor,

montaña abaixo rodan as sobreiras

enraizadas nos cons…

¡É a man, é o alento,

é a xenreira de Dios!

¡Forxadores do ferro agrilloante

e o puñal feridor!

¡Abride os ollos ó craror do ceo!

¡A hora sagra zoou!

¡Sóbor das veigas núas, arrasadas,

e das chouzas que o lóstrego queimou,

rachando as nubes, vai caír, criadora,

a raiola do sol!

¡Solta a tralla, negreiro,

e limpa o corazón!

¡O escravo libertado,

batido do delor,

que sufreu

e sangrou,

aniñados nos beizos descoridos

ten os bicos do Amor

e leva, a frorecer, dentro do peito,

a Rosa do Perdón!