Caieu na man dos anxes, certo día

A VIRXE DO CRISTAL,

a lenda meiga, fror de poesía,

duns amores fanal.

Os seus cantos ó ler, —como ferido

que lelo, sin sentido,

do sono doente dunha frebe esperta—,

o coro anxelical

quedou coa boca aberta.

Pasmados do lenguaxe feiticeiro

daquel cantor subrime que os namora,

acordaron de cote no rueiro

ir a falar do caso milagreiro

xunto a Nosa Siñora.

Nun soilo vo, hastra seus pés chegaron,

bicáronlle o mantelo,

poñendo as mans en crus e as aas pecharon,

e no idioma do amor, tenro e sinxelo,

diante da Santa Virxe eisí rezaron:

—«Nun curruncho da terra, aló en Galicia,

hai un cantor dos bos;

tan doce é seu sentir, tanto acaricia

o eco da súa vos,

que, decilo, Señora, é de xusticia…

¡faino millor que nós!

Non achou nos seus eidos nin amores

nin boa voluntá,

e anque en estrana terra lle dan frores

morre de soedá…

si queres ter maiestro de cantores

¡traino pra xunta nós, traino pra acá!»—

E a Nai de Dios surrindo agarimosa,

mentras o ceo enteiro se arremuíña,

dixo coa vos con que falou a Rosa

do val de Vilanova «na Pedriña»:

—«Ben sei de quen falades. Ledas horas

daranos seu cantar de encantos cheo.

Ide a buscalo. Cúmprase o deseo.»—

¡E ó autor das tríadas fungadoras,

—queiras ou non—, metérono no ceo!