Dou o queixume derradeiro o inxente

bardo doutras edás, forte e varudo

cantor dun pobo lexendario e rudo

asoballado de estranxeira xente.

Dos guerreiros de Suevia posto ó frente,

ós pés a lanza e o batido escudo,

agárdao Breogán, doído e mudo,

antre os pinos da costa verdecente.

Mentras… da praia ó castro solitario

vai do vento costeiro no bruído,

como un puñal, este ferinte berro:

¡Morreu Pondal, o vello lexionario!

¡Caieu en terra o pino máis brandido!

¡Crebouse a lira celta de ouro e ferro!