Conta un esgrevio e mítico poeta

nunha belida e lexendaria historia,

que o primeiro chino que gastou coleta,

o gran Hoang-Ti (que Buda teña en groria)

mandou erguer da China nos lindeiros

trinta centos de torres e valados

para pechala ós pobos estranxeiros

(con máis medo ás ideas que ós soldados).

Dempois de posta a pedra derradeira

do longo, inxente e inasaltabre muro,

coas bibriotecas fixo unha fogueira;

e tranquio coa queima e insolamento

durmeu a perna solta, xa seguro

de que tiña en prisións o Pensamento.

De babuchas, envolto nun kimono

e sacudindo as moscas coa coleta,

Hoang-Ti (que Buda teña no seu trono)

morreu nun ano que non di o poeta.

Un a un, dous a dous e cento a cento,

os días foron indo (todo pasa)

e ceibe da cadea o Pensamento

na China entrou como na súa casa.

Deron en terra torres e valados

(agora un paredón, logo unha esquina)

e unha mañán os chinos revoltados

sírvenlle o «five o'clock tea» (o té da tarde)

cansados de faguer o chino en China,

ó herdeiro de Hoang-Ti (que Buda garde).

Desfixo o tempo a nova faramalla,

e mudados os chinos (todo muda)

cavila a traza de outra Gran Muralla

outro novo Hoang-Ti (que garde Buda).

Como a pedra non dera resultado

contra os chinos de China ni o estranxeiro,

o novo inxente muro foi alzado

con follas bravas de afiado aceiro.

E como, inda que é home para todo,

a queimar bibriotecas non se astreve,

fixo esquirbir os libros ó seu modo.

E así está, satisfeito e descansado,

o herdeiro de Hoang-Ti (que Buda leve

xunto do seu grorioso antepasado).