Roseira que o trebón deixou espida

é a sagra Terra nosa.

¡Temos que pola ergueita, frorecida

cada pinga de sangue nunha rosa!

Ladren os cans á beira do camiño

ou cuspa solimáns a torta Envexa,

por riba da silveira e o tremesiño

ten de trunfar nosa vontade rexa.

¡Somos os máis, os fortes e os mellores!

¡Temos nas nosas mans encortizadas

o lume e o ferro! ¡Adiante forxadores!

¡Fragüemos as espadas!

Bicados polo Amor e a Saudade

¿quen poderá afogar nosas arelas?

¡Non hai vento que abafe a craridade

da máis murcha e cativa das estrelas!

¡Batide o ferro e avivade o lume!

¡No Miño azul temprade o limpo aceiro!

¡Xa, descida do ceo, ras do cume,

voa a branca pombiña do Cebreiro!

De casal en casal, sóbor dos agros

corren na noite verbas e soídos.

Son as voces do Alén, os berros sagros:

¡A Terra chama ós mortos e ós durmidos!

«¡Elaia! ¡Oonda! ¡Elaia!» ¡A cubizada

plenitude dos tempos é chegada!

¡Foron ditas as verbas do Conxuro!

¡En pé! ¡Mirade! ¡A Fada

da Renacencia abreu o Ponte Escuro!

¡Tornou ó Sil místico tesouro

que o novo Nibelungo lle roubara!

¡Xa é noso o Anel de ouro

con que o cacique a terra asoballara!

¡Xa a nosa Terra é nosa!

¡Namorados

da Beleza e do ben!

¡Cantores do Ideal! ¡Novos Cruzados!

¡Adiante! ¡Máis adiante!

¡Alén!

¡¡Alén!!