¡Galicia! Nai e Señora,

sempre garimosa e forte;

preto e lexos; onte, agora,

mañán…¡na vida e na morte!

¡Galicia! ¡A Galicia santa

de romeiros e xuglares!

¡A de historia que abrilanta

a Tradición nos fogares!

¡A que suspende e namora

co inespricabre segredo

da gaita que rindo chora

e do alalá triste e ledo!

¡A que sabe as canturías

de Rodríguez do Padrón

e inda leva de Macías

a frecha no corazón!

A dos antigos mosteiros,

a dos pazos encantados,

a dos santos milagreiros

contra os entangarañados.

A das froridas valgadas,

a de barulleiro mar,

a das roibas alboradas

e as noitiñas de luar.

A dos toxos feridores,

a das rosas velaíñas,

a dos ventos berradores

e a das choivas miudiñas.

A do Sar maino e tristeiro,

pazo de almas enloitadas

e o Miño casamenteiro

de trasnos, meigas e fadas.

A dos seráns campesinos,

a dos brilantes orballos,

a dos queixumes dos pinos

e as risadas dos carballos.

O pobo doutras edás,

traballador e guerreiro:

¡o das irtas Irmandás

do Medulio e do Cebreiro…!

¡Sempre Nai, sempre Señora,

con leda ou cativa sorte;

preto e lexos; onte, agora,

mañán… na vida e na morte!

A facenda, o creto, a vida,

o fogar… ¡todo por ela!

Con Castela, ben querida;

aldraxada… ¡sin Castela!

¡Irmáns! ¡Rubamos o cume

desatrancando o camiño,

e botemos man do lume

onde non chegue o fouciño!

¡Todo prá nosa Galicia,

fror de tódalas virtudes;

prá sedenta de xusticia,

ferida de escravitudes!

Namentras o sangre vibre

en beizos e corazón…

¡a espranza de vela libre

e este berro: ¡Redención!

¡Xuremos!

«Dereito ou torto,

«sin máis alcuño ni achego,

«doente ou san, vivo ou morto,

«gallego… ¡soio gallego!»