9 februari

Eergisteravond, tegen negen uur, stapte Sophie haastig in een taxi.

Vincents kamer bevindt zich op de tweede verdieping. Het is hem gelukt om de deur die toegang geeft tot de oude, monumentale trap te ontgrendelen. Hij is met zijn rolstoel naar beneden gestort. De verpleegkundigen weten niet hoe hij dat voor elkaar heeft gekregen, maar de man had nog verdomd veel energie. Hij had geprofiteerd van het rommelige uur na de maaltijd, waarin er groepjes worden gevormd voor gezamenlijke spelletjes en de andere bewoners voor de televisie worden neergezet. Hij heeft zelfmoord gepleegd. Frappant, trouwens, het is dezelfde dood als die van zijn moeder. Over noodlot gesproken...

12 februari

Sophie heeft ervoor gekozen Vincent te laten cremeren. Er waren weinig mensen die de crematie bijwoonden: Sophies vader, Vincents vader, oud-collega's en een paar leden van beide families, die ze slechts nu en dan ziet. In die omstandigheden kun je inschatten hoezeer ze zichzelf heeft geïsoleerd. Valérie is wel gekomen.

17 februari

Ik hoopte dat ze een beetje opgelucht zou zijn door de dood van Vincent. Waarschijnlijk had ze zich al wekenlang voorgesteld dat ze Vincent jaar in jaar uit zou moeten bezoeken... Maar ze reageert niet opgelucht. Ze wordt gekweld door haar geweten. Als ze hem niet in een verpleeghuis had ondergebracht, als ze de moed had gehad om zich tot aan het eind met hem bezig te houden, zou hij nog in leven zijn. Ook al schreef Valérie dat het zo geen leven voor haar was, toch heeft Sophie ontzettend veel verdriet. Maar ik denk dat de rede zal zegevieren. Vroeg of laat.

19 februari

Sophie is voor een paar dagen naar haar vader gegaan. Ik vond het niet nodig haar te vergezellen. Ze heeft in elk geval haar medicijnen meegenomen.

25 februari

Werkelijk waar, de wijk is oké. Niet dat ik hem zou hebben uitgekozen, maar hij is wel oké. Sophie heeft haar intrek genomen in een appartement op de derde etage. Ik zal een manier moeten zien te vinden om er op een dag rond te snuffelen. Ik kan natuurlijk niet verwachten dat ik een observatiepost vind die net zo geschikt is als de plek waar ik vroeger woonde, in de tijd dat Sophie een stralende jonge vrouw was... Maar ik doe mijn best.

Ze heeft vrijwel niets meegenomen naar haar nieuwe woning. Waarschijnlijk waren er weinig spullen achtergebleven na de grote uitverkoop van het departement l'Oise. De afmeting van de bestelwagen was heel anders dan die van de verhuiswagen van maanden terug. Ik ben bepaald niet gevoelig voor symboliek, maar ik zie er toch iets van een beeld in. Vrij bemoedigend, trouwens. Maanden geleden heeft Sophie Parijs verlaten met een echtgenoot en een enorme hoeveelheid meubels, boeken en schilderijen. En een baby in haar buik. Nu keert ze terug naar Parijs, met alleen een bestelwagen. Ze is niet meer de jonge vrouw van vroeger, fonkelend van liefde en energie. Bij lange na niet. Soms kijk ik naar foto's uit die tijd, vakantiekiekjes.

7 maart

Sophie heeft besloten werk te gaan zoeken. Niet in haar vakgebied, ze heeft geen enkel contact meer met de pers, en ze heeft ook geen fut meer voor zoiets. Afgezien van de manier waarop ze gestopt is met haar laatste job... Ik volg het van verre. Ik vind alles best. Ze gaat weer kantoorgebouwen binnen, maakt afspraken. Klaarblijkelijk kan het haar niet schelen wat voor baan ze krijgt. Het lijkt of ze werk zoekt om met iets bezig te zijn. Ze praat er vrijwel niet over in haar e-mails. Het is gewoon functioneel.

13 maart

Dat had ik nooit verwacht: babysitter! In de advertentie staat: kindermeisje. Sophie is in de smaak gevallen van de manager van het uitzendbureau. En toen duurde het niet lang. Diezelfde avond nog is ze in dienst genomen door meneer en mevrouw Gervais. Ik zal eens inlichtingen over hen inwinnen. Ik heb Sophie gezien met een jongetje van een jaar of vijf. Sinds maanden zag ik haar voor het eerst weer glimlachen. Ik begrijp niet zo goed hoe het met haar werktijden zit.

24 maart

De werkster arriveert tegen twaalf uur 's middags. Meestal doet Sophie de deur voor haar open. Maar ze komt ook binnen op dagen waarop Sophie er niet is, en daaruit heb ik afgeleid dat ze haar eigen sleutel van het appartement heeft. Het is een dikke vrouw van een moeilijk te schatten leeftijd, die altijd een bruine, plastic boodschappentas bij zich heeft. In het weekend komt ze niet werken. Ik heb haar een aantal dagen geobserveerd. Ik weet wat voor route ze volgt en wat haar gewoonten zijn. Ik ben een expert. Voordat ze aan het werk gaat, stopt ze bij de Triangle, het café op de hoek van de straat, om haar laatste sigaret te roken. Waarschijnlijk mag ze in het huis van de familie Gervais niet roken. Ze is dol op gokken, de paardentoto. Ik ben aan een tafeltje naast het hare gaan zitten, terwijl zij in de rij stond om in te zetten. Ik stak mijn hand in haar boodschappentas. Het duurde niet lang of ik vond haar sleutelbos. Zaterdagmorgen ben ik naar Villeparisis gereden. (Wat moet die vrouw een enorme afstand afleggen. Belachelijk!) Terwijl ze zich met haar zaken bezighield, stopte ik haar sleutelbos terug in haar tas. Ze zal met de schrik vrijkomen... Nu heb ik toegang tot het huis van meneer en mevrouw Gervais.

2 april

Niets verandert écht. Na twee weken raakt Sophie haar papieren kwijt en begint haar wekker dienst te weigeren (ze is vanaf de eerste week te laat gekomen)... Ik voer de druk op en wacht op een goede gelegenheid. Tot nu toe ben ik geduldig geweest, maar nu zou ik graag overgaan tot plan B.

3 mei

Sinds twee maanden, en ondanks het feit dat ze van haar nieuwe baan houdt, heeft ze weer precies dezelfde psychologische problemen als een jaar terug. Maar er is iets heel nieuws: haar woedeaanvallen. Ik heb soms een beetje moeite om haar te volgen. Haar onderbewustzijn zal wel in opstand komen en in woede ontsteken. Dat is nog nooit zo geweest. Sophie heeft zich neergelegd bij haar gekte. Sindsdien is er ongetwijfeld iets losgebarsten, ik weet het niet. Ik zie dat ze nerveus wordt en zich met moeite kan beheersen. Ze spreekt kwaad over mensen, het lijkt of ze voortdurend boos op hen is, of ze van niemand meer houdt. Toch is het niet de schuld van de anderen dat ze zo is! Ik vind haar agressief. In de wijk heeft ze al snel een slechte naam gekregen. Geen geduld. En dat voor een kindermeisje! Haar privéproblemen (ik geef toe dat het er heel wat zijn op dit moment) beïnvloeden haar omgeving. Soms zou je denken dat ze zin heeft om een moord te plegen. Als ik de ouders was, zou ik een kind van zes niet aan een meisje als Sophie toevertrouwen.