WAAR IS SOPHIE DUGUET GEBLEVEN?

LE MATIN 13.02.2003 14.08 uur.

De experts waren toch duidelijk, en volgens de bronnen liepen de voorspellingen slechts een paar uur uiteen: in het ergste geval zou Sophie Duguet binnen veertien dagen worden opgepakt.

Wel, het is nu meer dan acht maanden geleden dat de meest gezochte vrouw van Frankrijk is verdwenen.

Communiqué na communiqué, tijdens persconferenties en in verklaringen, hebben de opsporingsdienst en het ministerie van Justitie elkaar voortdurend de zwartepiet toegespeeld.

De feiten op een rijtje.

Op 28 mei jongstleden, even voor twaalf uur in de middag, ontdekt de werkster van meneer en mevrouw Gervais het lichaam van de zesjarige Leo. Het kind is in zijn bed gewurgd met een veter van een wandelschoen. Er wordt onmiddellijk alarm geslagen. Al heel snel valt de verdenking op het kindermeisje, Sophie Duguet, geboren Auverney, 28 jaar, die de zorg voor het kind had en nu onvindbaar is. De eerste resultaten van het onderzoek zijn belastend voor de jonge vrouw: er is geen spoor van braak in het appartement. Mevrouw Gervais, de moeder, heeft Sophie Duguet 's morgens tegen negen uur in haar huis achtergelaten, terwijl ze dacht dat het kind nog sliep... Autopsie zal uitwijzen dat het kind op dat tijdstip al een tijd dood was, zonder enige twijfel 's nachts gewurgd in zijn slaap.

De recherche hoopte vooral op een snelle arrestatie, omdat het misdrijf in de dagen die volgden een storm van verontwaardiging opwekte. Het nieuws heeft vooral de belangstelling van de media gewekt, omdat het slachtoffertje de zoon was van een naaste medewerker van de minister van Buitenlandse Zaken. Extreemrechts, in de persoon van Pascal Mariani, en een aantal verenigingen waarvan sommige geacht worden ontbonden te zijn, profiteerden ervan door ervoor te pleiten de doodstraf weer in te voeren voor 'buitengewoon afgrijselijke misdrijven', daarbij luid gesteund door de rechtse afgevaardigde Bernard Strauss.

Volgens het ministerie van Binnenlandse Zaken was er nauwelijks kans dat de vlucht van Sophie Duguet lang zou duren. Door de snelle reactie van de politie had ze het land niet kunnen verlaten. Luchthavens en stations bleven in staat van alarm. 'De zeldzame geslaagde vluchten hebben dat slechts te danken aan ervaring en aan een intensieve voorbereiding,' verzekerde commissaris Bertrand van de recherche vol vertrouwen. De jonge vrouw beschikte slechts over beperkte financiële middelen en ze had geen relaties die in staat waren om haar doeltreffend te helpen, met uitzondering van haar vader, Patrick Auverney, gepensioneerd architect, die onmiddellijk onder politiebewaking was gesteld.

Volgens het ministerie van Justitie was de arrestatie van Sophie Duguet een kwestie van een paar dagen. Het ministerie van Binnenlandse Zaken waagde zelfs een maximale termijn van acht tot tien dagen te voorspellen. De politie was voorzichtiger en had het over 'hoogstens een paar weken'. En dat alles is nu meer dan acht maanden geleden.

Wat is er gebeurd? Niemand weet het precies. Maar het feit ligt er: Sophie Duguet is letterlijk in het niets verdwenen. Met een verbazingwekkende koelbloedigheid heeft de jonge vrouw het appartement verlaten waarin het lichaam van de kleine Leo lag. Ze is naar haar huis gegaan om papieren en kleren in te pakken, daarna is ze naar haar bank gegaan, waar ze bijna al het geld dat ze bezat heeft opgenomen. Haar aanwezigheid op het Gare de Lyon is bewezen. Daarna is er geen enkel spoor meer. De rechercheurs zijn er zeker van dat niets, noch de moord op het kind noch haar vlucht, was beraamd. Sophie Duguets improvisatievermogen is zorgwekkend.

Vrijwel alles in deze zaak blijft mysterieus. De echte beweegredenen van de jonge vrouw, bijvoorbeeld, zijn onbekend. De rechercheurs hebben vermeld dat ze ongetwijfeld zwaar heeft geleden door twee sterfgevallen, vlak na elkaar. De dood van haar moeder, dokter Catherine Auverney, aan wie ze erg gehecht leek, gestorven in februari 2000 aan de gevolgen van een kanker die zich in haar hele lichaam had uitgezaaid. En daarna de dood van haar man, Vincent Duguet, een scheikundig ingenieur van eenendertig jaar, die verlamd was geraakt na een auto-ongeluk en een jaar later zelfmoord pleegde. De vader van de jonge vrouw - en naar het schijnt haar enige steun - blijft sceptisch over deze hypotheses, maar hij wil absoluut geen contact met de pers.

Deze zaak is snel een 'hoofdpijndossier' geworden voor de autoriteiten. Op 30 mei, twee dagen na de moord op de kleine Leo, is het lichaam van Véronique Fabre, een tweeëndertigjarige vertaalster, in haar Parijse woning gevonden. Door haar vriend, Jacques Brusset. De jonge vrouw is een paar keer met een mes in haar buik gestoken. Autopsie maakte al snel duidelijk dat het misdrijf gepleegd is op de dag van Sophie Duguets vlucht, aan het begin van de middag. Dat staat buiten kijf. Het DNA-onderzoek dat op de plaats van het misdrijf is gedaan bevestigt dat Sophie Duguet zonder enige twijfel aanwezig is geweest in het appartement van het slachtoffer. Bovendien is er een auto gehuurd door een jonge vrouw met papieren die uit de woning van Véronique Fabre zijn gestolen. Alle blikken richten zich natuurlijk op de jonge voortvluchtige.

Voorlopige balans: twee dagen na haar vlucht werd de jonge vrouw al van twee moorden verdacht. De jacht op haar wordt verdubbeld, maar zonder resultaat.

Oproep tot getuigenis, bewaking van alle plaatsen waar ze haar toevlucht zou hebben kunnen nemen, de inschakeling van talrijke 'verklikkers', niets heeft geholpen. En men vraagt zich zelfs af of Sophie Duguet er niet in geslaagd is om Frankrijk te verlaten... Justitie en de politie spelen elkaar de zwartepiet toe, maar zonder enthousiasme: het ziet er niet naar uit dat de vlucht (voorlopig geslaagd) te danken is aan technische fouten over en weer, maar hoofdzakelijk aan de vastberadenheid van de jonge vrouw, aan een goed beraamd plan (in tegenstelling tot de veronderstelling van de politie) of aan een bijzonder improvisatievermogen. De hoofdcommissaris van politie ontkent de hulp te hebben ingeroepen van een deskundige die gespecialiseerd is in crisissituaties.

De netten zijn gespannen, wordt ons van alle kanten verzekerd. We moeten wachten. Bij de recherche duimt men, in de hoop dat het volgende nieuws van Sophie Duguet niet de aankondiging van een nieuwe moord zal zijn... En wat voorspellingen betreft toont men zich natuurlijk meer dan terughoudend. Men aarzelt tussen morgen, overmorgen en nooit.