Hoofdstuk 31

Ingrid zat op een rotsblok in het weiland en wachtte tot Halvard weer uit de iglo van het dorpshoofd zou opduiken. Hij had besloten om alleen met haar broers naar binnen te gaan en had tegen haar gezegd dat ze hier moest wachten. Ze keek hem na toen hij wegliep met Boy in zijn arm. Ze hoefde er in ieder geval niet bij te zijn als ze Boy als een gestrikte konijn de nek omdraaiden. Maar wat zou Niroqaq met hen doen? Wat zou hij met haar doen?

Ze kreeg gezelschap van Sigrid en Helga die haar vertelden dat Niroqaq en zijn raadslieden waarschijnlijk niet zouden besluiten om haar vader en haar broers weg te sturen. Per slot van rekening was Leif verloofd met de dochter van Qisuk en Halvard was zijn boezemvriend. 'Bedankt dat jullie me dat komen vertellen,' zei Ingrid. 'Weten jullie soms ook al wat hij met mij gaat doen?'

‘Ingrid!' zei Helga alsof ze een kind berispte. 'Ga mee naar beneden en bied Mitsoq je excuses aan. Waarom wil je niet met hem trouwen? Dan stuurt Niroqaq je vast niet weg.'

'Wij hebben Hella meegebracht. Ze was het enige wat ik nog van thuis over had, tot Mitsoq haar van me afpakte. Het is ook zijn schuld dat Loki dood is. En nu gunt hij me niet eens een pup die hij zelf niet wil hebben. Hij draait hem nog liever de nek om.'

In de stilte die op Ingrids uitbarsting volgde, hoorde ze iemand de heuvel op lopen. Halvard en haar broers waren eindelijk uit de iglo van Niroqaq te voorschijn gekomen en Leif rende naar haar toe. 'Niroqaq wil je spreken. Wij hebben ons best gedaan.' Ingrid liep de heuvel af.

Na het felle zonlicht op het weiland leek het duister in de grote iglo. Toen haar ogen aan het donker waren gewend, zag ze dat ze omringd was door een groep streng kijkende mannen. Boy lag naast de muur op een gescheurd zeehondenvel te slapen. 'Ingrid,' zei Niroqaq. Ze keek hem aan en strengelde berouwvol haar vingers in elkaar. 'Heb je zelf een verklaring voor je gedrag?' vroeg hij.

Ze was verbaasd dat hij het goed vond dat ze zichzelf verdedigde. Zou Boy er iets mee opschieten als ze ging klagen of smeken, of zouden de mannen dan alleen maar minachting voor haar voelen? Ze zou nooit gedwee en gewillig genoeg zijn om een goede echtgenote te worden. En ze weigerde om zich te schikken naar ingeroeste gewoonten in plaats van haar verstand te laten bepalen wat ze deed.

'Hella was van mij,' zei Ingrid. 'Ik heb haar afgericht, net als Loki. Mitsoq had die beer nooit kunnen doden als hij hem niet geholpen had. Het enige wat ik vraag, is toestemming om Heila's pup in leven te houden, zodat ik iets heb wat me aan mijn oude huis doet denken. Hij wordt vast net zo groot en sterk als zijn vader en moeder.' Ze wilde niet smeken, dus meer zei ze niet.

'De honden waren van haar,' zei Leif. 'In ons land hadden veel vrouwen honden, die hen hielpen bij het hoeden van onze kuddedieren en wolven op afstand hielden.'

Niroqaq legde zijn vingertoppen tegen elkaar, keek de andere mannen in de iglo aan en zuchtte. 'Ik heb Halvards dochter nog één kans willen geven om zich nederig te verontschuldigen. Dagdroomster, je hebt je vergrepen aan de eigendommen van een jager. Vrouwen mogen geen honden hebben, niet in ons land. Je wist vanaf het begin dat onze gewoonten anders waren dan die in je oude land. Ik hoopte dat je zou veranderen.'

Dus dit gericht ging niet alleen over wat er met de pup moest gebeuren, maar ook over haar recht om in dit dorp te mogen wonen. Ingrid sloeg haar ogen neer en wachtte af.

'Ik heb naar iedereen geluisterd en mijn oordeel geveld. Jij bent de enige die zich heeft misdragen, Dagdroomster, daar kunnen we je vader en je broers niet de schuld van geven. De enige oplossing is dat jij vertrekt.'

Halvard zat op de rand van de illeq stil en verdrietig te luisteren. Hoewel haar niet was gevraagd om te reageren, zei ze: 'Dank u wel dat u mijn vader en mijn broers dit niet aanrekent. Ik had naar mijn vader moeten luisteren. Hij heeft meteen tegen me gezegd dat ik naar Mitsoq toe moest gaan om hem te vertellen wat ik had gedaan en mijn straf te aanvaarden.'

Niroqaq schraapte zijn keel. 'Dat heb ik allemaal al gehoord. Je vader en broers hebben ons een aanbod gedaan en Mitsoq heeft dat geaccepteerd.' Niroqaq wees met zijn voet naar Boy. 'Ole wordt de nieuwe eigenaar van de pup. In ruil daarvoor zal Mitsoq de eerste keus hebben uit het volgende nest van je vader. De pup kan inmiddels zijn kop optillen. Hij zal nooit een sledehond worden, maar misschien krijgt Ole er een goede jachthond aan.

'Ole wil naar het dorp van Qisuk verhuizen om te kijken of hij daar een vrouw kan vinden. Hij neemt jou mee naar het zuiden. Je vader gaat ook mee, om een bezoek te brengen aan zijn vrienden. Als je in Qisuks iglo woont, kunnen Padloq en je nieuwe zuster je misschien leren hoe je je behoort te gedragen.'

Ole pakte de pup met zeehondenvel en al op en wees naar de tunnel. Ingrid kroop voor hem uit naar buiten. Toen ze buiten gehoorsafstand waren, keek ze hem aan. 'Waarom heb je dat voor me gedaan?' Het was fijn om weer Noors te spreken en niet na te hoeven denken over elk woord, maar haar stem sloeg over. Ze was het niet gewend om Ole naar zijn bedoelingen te vragen.

Ole wierp haar een boze blik toe en wendde zijn ogen af toen hij met een schorre fluisterstem zei: 'Daar had ik mijn redenen voor. Als je het niet goed vindt dat de hond van mij is, vraag je maar of Mitsoq hem de nek wil omdraaien.'

'Dat zou gebeurd zijn als jij niet had ingegrepen en dat aanbod had gedaan. Waarom?'

'Eigenlijk gaat je dat niets aan, maar laten we het er maar op houden dat ik heel lang geleden heb gezworen dat ik voor je zou zorgen. En die eed wil ik niet verbreken.'

'Aan wie heb je dat beloofd?' Toen hij geen antwoord gaf, vroeg ze hem ronduit: 'Wil je die hond eigenlijk wel hebben?'

'Wie weet, heb ik wat aan hem als hij volwassen is.' Hij keek haar zuur aan. 'Misschien ruil ik hem wel voor een boog. In ieder geval mag hij blijven leven. Jammer dat je hem pas weer zult zien als hij van de moedermelk af is. Ik ga nu meteen met je naar het dorp van Qisuk. Vader zal de hond later naar me toe brengen.'

Ze keek even naar de anderen, die inmiddels ook uit Niroqaqs iglo te voorschijn waren gekomen. 'En als ik Mitsoq nu eens zover krijg dat hij ons Hella een tijdje leent? Hij heeft toch niets aan haar zolang ze nog zoogt. Dan kan vader haar later weer terugbrengen.'

Ole keek haar vanuit zijn ooghoeken aan. 'Wat voor leugens wil je nu weer verzinnen?'

'Helemaal geen leugens. Als ik hem zover krijg, mag ik Boy dan bij me houden?'

'In een Inuit-dorp? Je weet best dat ik eigenaar van Boy moet blijven, maar als je een manier kunt bedenken om Helia mee naar het zuiden te nemen en we een plek kunnen vinden waar ze er andere gewoontes op nahouden, mag jij Boy hebben. Maar je moet wel voortmaken. Ze willen zo snel mogelijk van je af.'

Toen ze Boy terugbracht naar Hella bedacht ze dat ze voor het eerst sinds ze door de wolven waren aangevallen weer een band met haar oudste broer voelde. Waarom was hij weer in zijn schulp gekropen, terwijl ze toen het idee had gehad dat ze vrienden zouden worden? Waarom sprong hij altijd voor haar in de bres en wie zou hem die belofte afgedwongen hebben?

Mitsoq zat met zijn vader op de rotsen boven het strand te praten. Ze wachtte bescheiden tot de mannen opstonden en haar zagen staan. Mitsoqs vader keek haar geërgerd aan en wilde zonder iets te zeggen langs haar heen lopen, maar Mitsoq zei: 'Dagdroomster. Ben je hierheen gekomen om me te bedanken dat ik die pup aan je broer heb gegeven? Wilde je je verontschuldigen voordat je weggaat?'

'Iyeh,' zei Ingrid terwijl ze hem aankeek. 'Ik wilde mijn excuses aanbieden en je bedanken. Het was aardig van je om rekening te houden met mijn gevoelens, terwijl dat helemaal niet nodig was, want jij bent een jager en ik ben maar een vrouw.'

'Dat is waar. Ik heb het alleen maar gedaan om jou een plezier te doen. Wil je bij nader inzien toch met me trouwen? Dan zal ik Niroqaq vragen om zijn bevel in te trekken.'

Had hij dat idee nou nog niet opgegeven? 'Ik zou een slechte vrouw voor je zijn,' zei Ingrid zacht, ik zou je niet gelukkig maken, want ik kibbel altijd en ik kan me niet aan de regels houden. Echt waar,' voegde ze eraan toe toen hij haar argwanend en verward aankeek. 'Je verdient een vrouw die beter bij je past. Maar voordat ik wegga, wil ik je nog iets vragen. Misschien kan ik in ruil ook iets voor jou doen.'

Hij reageerde met onbegrip op haar verzoek om Hella mee te mogen nemen, maar ze legde uit: 'Ole wil dat hij zo snel mogelijk afgericht wordt. Als je het goed vindt, zal ik dat ook met jouw pups doen. Ik heb je de fluitsignalen al geleerd. En dan zal ik de Vrouw van de Zee vragen om je geluk te brengen bij de jacht.'

Mitsoqs vader keek haar argwanend aan. 'Waarom zou de Vrouw van de Zee meer aandacht schenken aan jouw gebeden dan aan die van mij of Mitsoq? Terwijl jij maar een vreemdeling bent, die niet eens begrip kan opbrengen voor onze manier van leven?'

Hij zocht meer achter haar opmerking dan ze bedoelde, maar dat kon ze ook niet helpen. 'Nerrivik hield van mijn moeder,' zei Ingrid. 'Mijn moeder woonde vroeger in het dorp van Qisuk en de Vrouw van de Zee heeft tot haar gesproken. Als dank heeft mijn moeder de Vrouw van de Zee daarna altijd vereerd. Omdat ik haar afstammeling ben, wil de Vrouw van de Zee misschien wel naar mijn gebeden luisteren. Ik zal haar vragen of ze ervoor wil zorgen dat Mitsoq en de andere jagers uit dit dorp voldoende voedsel zullen vinden.'

Mitsoqs vader beschouwde dat als een dreigement en vroeg of ze soms van plan was om de Vrouw van de Zee te vragen de dieren weg te lokken als zijn zoon niet aan haar verzoek voldeed, maar Ingrid ontkende dat. 'Ik heb alleen gezegd dat ik de Vrouw van de Zee zal vragen of ze jullie geluk wil brengen bij de jacht als Ole Hella een maand of twee mag lenen.'

Mitsoqs vader knipte met zijn vingers. 'Stuur die vrouw alsjeblieft weg. Geef haar haar zin, maar zeg dat ze morgen verdwenen moet zijn. Mijn hoofd tolt van al die beloften en vragen. Zorg alsjeblieft dat ik een brave schoondochter krijg, Mitsoq, zoals Natuk bijvoorbeeld. Dagdroomster lijkt op de geest van een beer die achterom kijkt en je meelokt. En als je dan op de ijsvlakte bent, verdwijnt ze, zodat jij verdrinkt of van de honger omkomt.' Hij draaide zich om en liep weg.

'Laat je vader Hella en de andere drie pups maar terugbrengen. En laat me verder met rust.' Mitsoq liep achter zijn vader aan.

Han en Helga kwamen haar en Ole samen met Sigrid en Kettil een goede reis wensen. Ole legde zijn armen om de schouders van de beide jongemannen. 'Ik ben jullie veel verschuldigd voor alles wat jullie voor mij hebben gedaan.' De broers woven die opmerking weg en wensten hem in de oude taal geluk. Leif kwam naar hen toe terwijl Halvard hun eigendommen op de slee legde die ze achter zich aan zouden trekken. 'Ik ga nu nog niet met jullie mee. Ik kom pas na mijn eerste jacht op zee naar het zuiden en dan zal ik vlees en geschenken voor Maki en haar familie meebrengen.' De tranen schoten Ingrid in de ogen toen hij haar omhelsde. 'Kleine zus van me,' zei hij. 'Ik heb je zien opgroeien. Het is niet gemakkelijk om je bij de manier van leven van de Inuit aan te passen, maar als je echt je best doet, lukt het je wel. Pas goed op jezelf.'

'Ik zal mijn best doen.' Ze drukte even haar hoofd tegen zijn schouder en keek hem na toen hij wegliep. Toen Ole ook afscheid van hem had genomen, zei Ingrid: 'Ik denk dat we nu maar moeten gaan, vader.'

Ole en Halvard pakten de lijnen op waaraan de slee moest worden voortgetrokken. De pups lagen op de slee, tussen de pakken bevroren vlees, de wapens en de extra kleren. Er kon af en toe nog een koude wind staan. Hella draafde naast de slee mee zodat ze een oogje op hen kon houden.

Toen ze op de top van de heuvel waren, draaide Ingrid zich om en wierp een laatste blik op het dorp van Niroqaq. Ze wist dat ze hier nooit terug zou komen.