Naast elkaar

Paul Bosvelt, mijn maatje en nu collega bij Go Ahead Eagles, was Lesleys grote idool. Hij had Pauls shirtjes op zijn kamer hangen. Dat een shirt van Paul op Lesleys kist ligt, onder de grond op de begraafplaats in Lelystad, is bijzonder en bizar tegelijk. 

   Toen Paul bij FC Twente ging spelen, zat ik al een jaar in Enschede. Ik ben zeven jaar ouder, maar bij onze eerste ontmoeting klikte het gelijk. Natuurlijk had Paul net als ik een Eaglesverleden en dat schept op voorhand een band. Maar vooral zijn echtheid, authentieke voetbalhumor en eerlijkheid spraken mij aan.

   Bij Twente hebben we veel gelachen en het kwam dikwijls voor dat Paul me te grazen nam als ik als aanvoerder weer eens een speech moest houden voor een overvolle zaal. Telkens als ik een paar woorden had gesproken, stond Paul op uit zijn stoel en begon keihard te applaudisseren. Leuk als dat één keer gebeurt, maar bij de vierde keer ben je het wel zat. Bij de achtste keer kon ik zijn bloed wel drinken.

   Nu hebben we het er nog wel eens over. Toen ik weg moest bij Twente, verwaterde het contact een beetje. We hielden elkaar wel in de gaten, maar van een afstand. Lesley vond Paul als voetballer geweldig. Dat kwam natuurlijk ook omdat hij hem kende en hij later bij Feyenoord speelde. Toen ik met Les aanwezig was bij de bekerfinale tussen Feyenoord en FC Utrecht in de Kuip in 2003, kreeg Paul rood. Les was furieus en had de tranen in zijn ogen staan.

   Paul vertrok nog datzelfde jaar naar Manchester City en in juli gebeurde het vreselijke ongeluk.

   Natuurlijk wilde Paul bij de begrafenis zijn, maar zijn toenmalige trainer Kevin Keegan verbood hem te komen. Ik vond het verschrikkelijk, vooral voor Lesley.

   Een jaar later gingen Angela en ik met kerst naar Manchester, waar Paul een hotelkamer voor ons had geregeld. We bekeken twee wedstrijden van City en ‘genoten’ ondanks alle ellende. De avond voordat we terug naar Nederland zouden gaan, gingen wij uit eten met vrienden van Paul en Monique (Pauls vrouw). Het werd een emotionele avond die ik nooit meer zal vergeten. 

   Vriendschap bestaat, ik weet het zeker. Paul is een vriend van mij en ik zal hem altijd dankbaar blijven voor die tijd in Manchester. Nu trekken we elke dag met elkaar op en lachen en juichen we veel. We zijn biljartmaatjes en genieten van de gasten die op het veld staan. Zeiken ook regelmatig op ze, maar altijd met een kwinkslag. Het is vreselijk dat Lesley dit niet mag beleven. Papa en zijn held, gebroederlijk naast elkaar op de bank bij Go Ahead Eagles. Wat zou hij trots zijn geweest.