Levenslang

(maart 2007)

Vorige week vrijdag reisden wij met Go Ahead Eagles af naar Roosendaal. Op die dag was in Leeuwarden het hoger beroep bezig tegen de veroorzaker van het ongeluk waarbij mijn zoontjes Lesley en Sven om het leven kwamen. 

   Ik was er niet bij, in Leeuwarden. Bewust niet, om mezelf in bescherming te nemen. Ik had mij een jaar eerder behoorlijk laten gaan toen de rechtbank in Lelystad het vonnis had uitgesproken: vier maanden voorwaardelijke celstraf, 240 uur werkstraf en een rijontzegging van anderhalf jaar vond ik schandalig laag. Het deed mijn bloed koken. Ik bedreigde de veroorzaker toen met de dood en heb daar absoluut geen spijt van.

   Begrijp me niet verkeerd: het waren maar woorden. Toch geef ik eerlijk toe dat ik er wel eens aan heb gedacht. Ik zou het nooit doen, omdat de ellende dan helemaal niet meer te overzien zou zijn. Welke straf deze man ook krijgt, de straf is voor ons altijd te laag. Hij heeft het ongeluk niet bewust veroorzaakt, dat wil ik best geloven. Maar ik heb wel moeite met het liegen en bedriegen van deze man.

   Hij moet om te beginnen eens toegeven dat hij, door niet goed op te letten, het fatale ongeluk heeft veroorzaakt. En niet proberen om Dora (mijn ex-vrouw) de schuld in de schoenen te schuiven, terwijl drie technische rapporten en maar liefst zeven getuigen hem als schuldige aanwijzen.

   Hij heeft nooit enig berouw getoond of een spijtbetuiging gegeven, op welke manier dan ook. De eis van het Openbaar Ministerie is nu tien maanden onvoorwaardelijk en drie jaar rijontzegging. Tja… wat moet ik ervan zeggen? Wij zijn Lesley en Sven kwijt. Twee parels van kinderen, twee geweldige mannetjes die zo veel mensen gelukkig maakten. En die zo veel mensen nog gelukkig hadden kunnen maken. 

   Wij hebben levenslang, en Lesley en Sven liggen op de begraafplaats in Lelystad. Degene die hiervoor verantwoordelijk is, is straks misschien voor twee jaar zijn rijbewijs kwijt en zal hoogstwaarschijnlijk binnen drie maanden weer fluitend zijn hondje uitlaten. En iedereen die zegt dat deze man er ook zijn leven lang last van zal hebben, weet niet wat-ie zegt. Deze lafaard zal er geen last van hebben, deze gluiperd heeft nog nooit enig medeleven getoond. Dat zegt mij genoeg.

    Ja, ik kook weer. Van machteloze woede. Kunt u het begrijpen? Hoe zou u zich voelen als door een roekeloze automobilist twee van uw dierbaren om het leven kwamen? Op 23 maart is de uitspraak, ik ga er waarschijnlijk weer niet naartoe. Dat lijkt mij het verstandigste.