Fotosessie

(januari 2008)

Ik had twee weken geleden een interview met Voetbal international. Oké, het verhaal ging over voetbal, maar vooral over Lesley en Sven, natuurlijk. En nu ik vier maanden vader van mijn derde zoon, Lyns, ben, ging het ook over hem. Want als Lesley en Sven en nu ook Lyns maar één keer genoemd worden, ben ik al tevreden. 

   Het vervelende van interviews is dat er ook een foto moet worden gemaakt, want ik heb een gruwelijke hekel aan poseren. En ik heb nog nooit een goede foto van mijzelf gezien. Waarschijnlijk ligt dat aan mijn hoofd, maar dit terzijde. De Rotterdamse fotograaf vond het een leuk idee om mij samen met Lyns vast te leggen, voor de foto’s van Les en Sven. Ik kon me daar wel in vinden.

   Toen Pieter, de fotograaf, zijn apparatuur klaarmaakte voor actie, lag Lyns heerlijk in zijn box en gaf geen kik. Ongelooflijk vond Pieter dat; hij had zelf een dochter van zes maanden, die nog geen drie minuten stil in haar box wilde liggen.

   ‘Ja,’ pronkte ik, ‘het is zo’n rustig ventje. Je hebt echt geen kind aan hem.’ De fotosessie zou dan ook geen probleem worden. Maar toen begon Lyns een beetje te jengelen. Pieter wilde mij in kleermakerszit voor de muur zetten, met de kleine jongen tus  sen mijn benen. De kleermakerszit was al een groot probleem: ik ben zo stijf als een plank en heb sinds kort ook behoorlijk veel last van mijn heup. Inderdaad, je wordt ouder, papa! Lyns had intussen de grote flitslamp ontdekt en werd steeds onrustiger. Maar goed, na enig gewrik, gesteun en gemopper zaten Lyns en ik eindelijk in de goede houding. Het fotograferen begon. 

   Na een foto of tien zei Pieter niet tevreden te zijn over mijn krampachtige zithouding. Ikzelf ook niet, want de pijn schoot door mijn liezen en heupen en het zweet brak me aan alle kanten uit. Een andere pose dan maar. Pieter wilde zijn statief en het belichtingsscherm ook verschuiven, en dat was een foute keuze. Hij stootte een lampje uit zijn scherm en dat brak in honderden stukjes op de vloer uiteen. Met stoffer en blik en de stofzuiger hebben we er een half uur over gedaan om de vloer weer glasvrij te krijgen.

   Om een lang verhaal kort te maken: Lyns heeft daarna nog anderhalf uur gehuild, omdat hij last kreeg van kramp. Pieter heeft zijn spullen maar ingepakt en is een week later teruggekomen. Het resultaat is volgende week woensdag in Voetbal International te zien. Ik hou mijn hart vast…