Altijd twaalf(februari 2008)
Columns schrijven gaat me redelijk af, maar soms kost het me wat meer tijd. Vooral als ze persoonlijk worden en ik probeer mijn diepste gevoelens aan het papier toe te vertrouwen. Best pijnlijk, maar ik verstop die gevoelens niet. Wat heb ik nou te verliezen? De pijn in hart en lichaam als je kinderen er opeens niet meer zijn, is eigenlijk niet te beschrijven. En als er weer een verjaardag aankomt van je kind, dat er niet meer is…
Lesley zou vandaag, maandag 25 februari, zeventien jaar zijn geworden. Dit is een dag die ik het liefst helemaal zou overslaan. Als ik met mijn Lelystad 3 in ons eigen sportpark wedstrijdjes speel, zie ik de ex-ploeggenootjes van Les voetballen en ronddartelen. Eigenlijk moet ik zeggen ploeggenoten, want wat zijn ze groot geworden! Onbewust zoek ik elke keer naar mijn blonde kanjer, of ik kijk om me heen waar mijn andere kanjer, Sven, is. Struint-ie weer door de bossen?
Tevergeefs, natuurlijk. Mijn mannetjes, onze mannetjes… ik mis ze zo. Voetbal was alles voor Les. ‘Pap, ik heb op het schoolplein weer een nieuw trucje geleerd. Ik laat het zaterdag in de wedstrijd aan je zien,’ zei hij vaak. Bijna iedere ouder is trots op zijn kind, en terecht. Ik was niet anders. Wat kon ik intens genieten van Lesley als hij het voor zijn broertje opnam wanneer die werd gepest. Wat kon ik genieten van zijn stralende lach, zijn humor en zijn ouder en wijzer worden.
Vier weken voor het ongeluk speelde Lesley op zijn school De Branding de hoofdrol in de afscheidsmusical. Het zat in groep 8, het laatste jaar. De nieuwe school wachtte. Les speelde monsieur Bonnet, een Franse campinghouder. De dvd van de musical ligt al bijna vijf jaar in een la. Ik durf er niet naar te kijken. Misschien komt dat ooit nog eens, maar ik kan het nu nog niet aan.
Wat was ik weer trots op hem, die avond. Wat speelde hij goed en wat was hij zichzelf in die rol! Sven vond het geweldig om Les te zien optreden. Telkens als zijn grote broer opkwam, keek hij zo trots als een pauw. Lesley speelde de beste rol in zijn veel te korte leven. Ik was zo trots, daar kon zijn allermooiste doelpunt niet tegenop.
Vier weken later reed een onbenul onze twee mannetjes dood. Lesley en Sven, wat mis ik ze en wat heb ik veel van ze geleerd en genoten. Ik zal nog veel over Lesley en Sven blijven schrijven, want dat is wel het minste wat ze hebben verdiend. Schrijven over wat voor een geweldige mannetjes ze zijn geweest en altijd zullen blijven. Over hoe trots ik ben dat ik de vader van Lesley en Sven Boerebach heb mogen zijn en ook altijd zal blijven.
Vandaag, 25 februari, wordt Lesley geen zeventien jaar. Hij zal altijd twaalf blijven.