X

Pierres vermoedens omtrent Boris waren terecht. Boris twijfelde tussen de twee rijkste huwelijkskandidates van Moskou. Prinses Marja, hoe lelijk ook, trok hem meer aan dan Julie, maar hij was bang dat het met haar nog een hele toer zou worden en hij hield het dus op Julie. Hij werd een dagelijks bezoeker van de Achrosimovs. Marja Dmitrijevna, nog altijd even fier, zij het innerlijk gebroken door het verlies van haar zoons, minachtte diep in haar hart haar dochter die zo weinig op haar leek en wachtte vol ongeduld op een gelegenheid om van haar af te komen. Julie was zevenentwintig. Ze vond zichzelf niet alleen nog even knap als vroeger, maar zelfs veel aantrekkelijker dan voorheen. En dat was ze inderdaad, enerzijds omdat ze rijk was, en anderzijds omdat ze naarmate ze ouder werd steeds minder gevaarlijk werd voor mannen en steeds vrijer met hen omging. Ze hield haar eigen ontvangsten en legde in haar eentje visites af, waarbij ze dan een eenvoudig kapje op had.

Een man die het tien jaar eerder niet zou hebben gedurfd elke dag een huis te betreden waar een zeventienjarige jongedame woonde, uit angst haar te compromitteren, kwam nu zonder blikken of blozen op haar diners (dat was de manier van doen bij haar). Ze kon allerlei mogelijke poses aannemen, of liever, nadoen, en afhankelijk van het soort bezoek speelde ze de preutse aristocrate, de hofdame, de naïeve Moskouse, het gezellige meisje

of de poëtische, melancholieke, gedesillusioneerde maagd. Aan de laatstgenoemde pose, die ze zich al in haar jeugd eigen had gemaakt en nog gebruikt had in de tijd dat ze met Nikolaj koketteerde, gaf ze de voorkeur. Maar al die poses bleven zo aan de oppervlakte dat ze degenen die echt melancholiek of gewoon gezellig waren er pijnlijk mee trof en afstootte. Aangezien echter de meeste mensen alleen maar doen alsof en niet echt leven, bleef de meerderheid wel om haar heen hangen en haar leuk vinden. Ze was net zo goed bevriend met Karamzin, destijds een armoedzaaier, als met Vasili Poesjkin en Pjotr Andrejevitsj Vjazemski, die gedichten voor haar schreef. Allemaal vonden ze het leuk om een beetje inhoudsloos en vrijblijvend met haar te babbelen. Van alle aanbidders vond ze Boris wel de aardigste en om hem in te palmen meende ze haar favoriete melancholieke pose te moeten aannemen. Zolang Boris nog geen keus had gemaakt kon hij vrolijk lachen en gezellig doen, maar zodra hij definitief zijn keuze voor haar gemaakt had, werd hij plotseling ook neerslachtig en melancholiek, waaruit Julie opmaakte dat hij voor de bijl was. Julies album kwam vol te staan met ontboezemingen in zijn handschrift van het soort dat je ook wel aantreft boven portretjes op grafstenen: ‘De dood brengt uitkomst en het graf verschaft rust. Er is geen andere schuilplaats voor verdriet.’ Of: ‘Eeuwenoude bomen, uw donkere takken zwaaien mij duisternis en weemoed toe. Er schuilt melancholie in het struweel, in de schaduw waarvan ik als een kluizenaar wil rusten.’ Of: ‘Hoe dichter bij het verscheiden, hoe minder ik vreze…’ enzovoort. Julie speelde voor Boris dieptreurige marsen op de harp. Boris slaakte zuchten en las haar Arme Liza voor. Die situatie sleepte zich twee weken voort, maar begon toen toch zwaar te vallen. Beiden voelden aan dat ze uit die sfeer van doodsverwachting, hang naar het graf en levensonlust moesten treden; Julie om echtgenote te worden van de vleugeladjudant en Boris om met deze melancholische bruid de begeerde drieduizend zielen in het gouvernement Penza in zijn bezit krijgen. Het viel niet mee die stap te zetten maar het was onvermijdelijk en nadat het tot hem was doorgedrongen dat dromen over bovenaardse liefde niet volstond, besloot Boris op een dag de koe bij de horens te vatten en zijn aanzoek te doen. Tot afschuw van de oude gravin Rostova en tot teleurstelling van Natasja (die Boris nog steeds als haar eigendom beschouwde) werd het aanzoek geaccepteerd. De dag daarop vonden beide spelers het niet langer nodig de melancholie te beoefenen en begonnen ze als een verloofd stel opgewekt bezoeken af te leggen, zich in theaters en op balavonden te vertonen, en in de ochtenden winkels te bezoeken om inkopen voor de bruiloft te doen. De op handen zijnde bruiloft van Julie en Boris was de laatste en belangwekkendste roddel op het moment dat Ilja Andrejevitsj Rostov tegen het eind van de winter in Moskou aankwam om zijn huis te verkopen en Natasja meebracht om haar eens een verzetje te gunnen.