Epiloog

Dinsdag 25 september 2001

Claire kon haast niet geloven dat het alweer precies een jaar geleden was dat ze aan een paar stropdassen, en aan een mitella, en aan Nicks sterke liefde, aan de Bloodroot River Bridge had gehangen. Nu hingen er mannen in veiligheidsgordels aan, die met hun snijbranders de ijzeren en stalen balken doorsneden. Anderen lieten de balken aan dikke kabels omlaagzakken en maakten er nog kleinere stukken van, zodat ze afgevoerd konden worden.

Zoals ze al enkele dagen deden, hielden Aaron en Nick het publiek weg bij de afzetting van het slopersbedrijf. Deze middag hielden ze de menigte, die extra groot was door alle mensen die getuige wilden zijn van de grote finale, ook nog achter politielint.

Die afschuwelijke gebeurtenissen van een jaar geleden verbleekten, dacht Claire, naast wat er twee weken geleden met de Twin Towers was gebeurd, toen die door toedoen van terroristen waren neergehaald. Vandaag werd de Bloodroot Bridge, om heel andere redenen, ook neergehaald, en ze had al de hele dag dat oude kinderversje in haar hoofd:

London Bridge is falling down, falling down, falling

down... London Bridge is falling down, my fair lady...

Ze werd er bijna gek van.

Alleen stond ze zichzelf niet meer toe zo te denken. Ze was niet gek, en degenen die hadden geprobeerd haar dat te laten denken, waren dood of zaten in de gevangenis. Claire nam Diana, die nu weduwe was en ook haar vader was kwijtgeraakt toen hij met schande overladen voor de rest van zijn leven de gevangenis in ging, niets kwalijk. Ze had ook medelijden met Tess, die hun bedrijf had verkocht aan een boer die er een zalmkwekerij van wilde maken en zelf bij haar moeder was gaan wonen nadat Joel beschuldigd, veroordeeld en opgesloten was.

Al het gebeurde had haar in elk geval dichter bij haar eigen vader gebracht, dacht Claire.

'Nu duurt het niet lang meer,' zei haar vader, die naast haar op de rivieroever stond. Hij sloeg zijn arm om haar schouders en trok haar even tegen zich aan. In tegenstelling tot de anderen om hen heen stond hij niet naar het restant van de brug te kijken maar naar haar - hij keek écht naar haar. 'Straks is dat ding daar, en alle ellende die jij eraan te danken hebt, geschiedenis, meisje,' vervolgde hij, omhoog wijzend. 'Het is maar goed dat de kinderen in San Diego op school zitten. Als ze hier nu ook logeerden, zouden we ze hier beneden moeten vastbinden om ze weg te houden bij die balken en pijlers die die kerels al de hele week aan het afbreken zijn.'

'We zullen er allemaal onze handen aan vol hebben als die twee volgende zomer hier leren vissen,' zei Claire. Ze was heel blij dat haar vaders vrouw en kinderen het heerlijk vonden in de herberg, en lette er bij het inplannen van de betalende gasten zorgvuldig op dat ze kamers vrijhield voor bezoekjes van familie en vrienden.

Tot haar verbazing zag Claire nu dat Tess Markwood ook weer in de stad was; net als veel anderen uit Portfalls stond ze op de rivieroever de doodsstrijd van de brug gade te slaan. Claire had haar sinds de laatste dag van Joels proces niet meer gesproken. Ze had kennelijk ook naar Claire staan kijken, want nu wuifde ze een beetje triest.

'Ik ben zo terug, pa,' zei Claire, waarop ze naar Tess toe liep.

'Hoe gaat het met je moeder?' vroeg ze om de situatie wat minder ongemakkelijk te maken.

'Beter, eigenlijk. Ze zegt dat ik haar opvrolijk,' antwoordde Tess zonder Claire rechtstreeks aan te kijken. Ze sloegen allebei de mannen gade die met de overblijfselen van het ijzeren skelet bezig waren.

'En met jou, Tess?'

Tess fronste haar wenkbrauwen. 'Het is wel wennen, om nu weer bij haar te wonen na al die jaren hier. Maar ook al heeft Noah me een baan in zijn winkels aangeboden, het leek me toch beter te verkassen.'

'Wat mij betreft kom je ons opzoeken zo vaak je maar wilt, ook in de herberg.' Claire legde even een hand op haar arm en keek haar recht aan. 'Zoals ik al eerder heb gezegd, ik neem jou niets kwalijk van wat Joel heeft gedaan. Dat kan ik ook moeilijk, gezien mijn eigen situatie.'

Tess begon te knikken, en leunde toen naar voren om Claire stevig te omhelzen. Ze klampten zich even aan elkaar vast en lieten elkaar toen weer los. Tess sperde haar ogen wijd open toen ze naar Claires hand keek.

'Wat een schitterende ring, met die blauwe saffier, Claire, maar je draagt hem aan je linkerhand. Betekent dat wat ik denk? Nick Braden?'

Glimlachend keek Claire op haar ring neer. Hij ving een straaltje zonlicht op en schitterde feller dan de rivier.

'We hebben besloten dat we het deze keer heel anders willen aanpakken, maar ja, het is een verlovingsring. Volgende maand trouwen we, en de receptie is in de herberg. Daarna vliegen we in ons nieuwe vliegtuigje voor de huwelijksreis naar Santa Fe terwijl mijn vader en stiefmoeder twee weken in de herberg logeren.'

'Gaat Nick je helpen hem te runnen?'

'Alleen in zijn vrije tijd. Verder blijft hij gewoon de beste sheriff die ze hier ooit hebben gehad. Op het moment heeft hij het zelfs extra druk met beveiliging en zo, zelfs hier in de rimboe, sinds de tragedie van elf september. Weet je, soms voel ik me gewoon schuldig omdat ik nu zo gelukkig ben, terwijl er zoveel mensen zijn omgekomen bij die ramp.'

'Voel je nooit schuldig voor je geluk, Claire. Maar weet je, nu ik zelf mijn man kwijt ben, ook al zit de mijne dan in de gevangenis, nu voel ik nog meer mee met al die andere verliezen -zelfs door deze oude rotte brug.'

Bloodroot Bridge is falling down, my fair lady...

Nooit meer zou er een bedroefde of gestoorde ziel van die brug in de schuimende rivier eronder springen, dacht Claire.

Ze zag Anne Cunningham aan de overkant staan, waar het minder druk was omdat die oever moeilijker bereikbaar was.

'Gut gut, moet je haar zien,' zei Tess, die Anne kennelijk ook in het oog had gekregen.

Claire stond op het punt haar te vragen of ze iets van Anne en Keith afwist, maar toen zag ze dat dat niet was wat haar vriendin had bedoeld. Tess' zwager, Noah, liep op Anne af. Zelfs van die afstand konden ze Anne naar hem zien glimlachen voor ze naar elkaar toe leunden en iets fluisterden of misschien riepen om boven het geluid van het water uit te komen. Noah en Anne leken er, in Claires ogen, opeens misschien niet echt gelukkig, maar dan toch hoopvol uit te zien.

Claire voelde Sams aanwezigheid bijna voor ze hem zag. Ze excuseerde zich bij Tess en ging bij hem staan, niet op het pad, waar de meeste mensen stonden te kijken, maar in een bosje scherp ruikende ceders op de oever.

'Je bent zeker wel blij de brug te zien verdwijnen,' zei ze terwijl ze het tafereel samen gadesloegen.

'De brug zelf valt niks te verwijten,' zei hij plechtig. Alleen de mens kan de zalmrivier bederven.'

'Ik wou je nog altijd iets vragen, Sam. Toen jij zei dat de zalm overal antwoord op had en dat Keith dat wist en er gebruik van maakte, daarmee wilde je toch niet zeggen dat je wist dat hij iets had verstopt achter de vier zalmen die hij in de herberg had opgehangen, hè?'

'Nee, dat wist ik niet. Ik bedoelde dat hij net zo listig was als de zalm. Inmiddels weet ik dat jij degene bent die net zo sterk is als de zalm.'

Terwijl Claire hem opnam, draaide hij langzaam zijn hoofd in haar richting om haar aan te kijken. Zijn mondhoeken gingen omhoog in iets wat op een glimlach leek, en precies op dat moment schrok iedereen op van een luid krakend geluid.

Van de rotswand die jarenlang de brug had ondersteund kwam een balk los, waarna men hem op de grond liet zakken.

'Ik wil bij Nick zijn als de laatste balk omlaagkomt,' zei ze tegen Sam. Toen liep ze haastig het rivierpad af.

Met toevoeging van een bouwhelm droeg Nick zijn officiële uniform, net als die dag dat hij toezicht had gehouden op Keiths begrafenis. Deze keer was de plechtigheid echter voor de brug. De hele ochtend liep hij zich al druk te maken over de menigte en iedereen in de gaten te houden - net zoals DeeDee hem vroeger in de gaten hield, dacht Claire.

Met dat arme kind ging het gelukkig beter, nu ze onder de hoede was van artsen die gespecialiseerd waren in lichamelijke én psychische problemen. Die zomer had DeeDee zowel haar als Nick een brief met verontschuldigingen gestuurd. Ze schreef dat ze al bijna twintig kilo was afgevallen, en dat ze hoopte voor haar zusje te gaan werken zodra ze haar tijd in de gevangenis had uitgezeten.

Ze had een aanzienlijk kortere straf gekregen doordat ze op een psychiatrische afdeling was opgenomen, omdat Nick en Claire tijdens haar proces voor haar hadden getuigd. Daarvoor kan ik jullie niet genoeg bedanken, schreef ze, want de dokters kunnen me helpen mijn hoofd weer op orde te krijgen voor ik de gevangenis in moet. Als ik daar weer uit kom ga ik bij mijn zusje werken, op haar kinderen passen. Ze schrijven me heel leuke briefjes, en ik zou niet meer zonder ze kunnen. Nou, ik wou jullie laten weten dat ik probeer te veranderen, en dat ik inzie dat jullie allebei hebben geprobeerd me te helpen toen ik zo in de war was...

Nick en Aaron bleven de mensen verder achteruit dirigeren toen men de laatste balk aan zijn kabels liet zakken. Maar Nicks blik ving die van Claire op, en zijn donkere ogen lichtten op toen hij haar zag. Toen hij er zeker van was dat de mensen volkomen veilig stonden, kwam hij naar haar toe, sloeg een arm om haar middel en trok haar tegen zich aan. Net als iedereen bleven ze zwijgend omhoog staan kijken.

'Ik zal hem daar blijven zien, elke keer dat ik de waterval schilder,' zei Claire.

'Ik zal hem in mijn ergste nachtmerries en in mijn mooiste dromen blijven zien,' zei Nick, zijn adem warm in haar oor. 'In zekere zin heeft hij me jou geschonken.'

Ze keken elkaar in de ogen en kusten elkaar. Wat begon als een luchtig zoentje, veranderde in een hartstochtelijke omhelzing.

Ze lieten elkaar pas los toen de menigte opeens naar adem hapte. Het was een echo van wat Claire voelde als deze man haar alleen maar aankeek: verwachtingsvol, ademloos, duizelig en overdonderd. Ze kon haast niet wachten tot ze getrouwd waren en een gezin gingen stichten.

Weer stond iedereen naar boven te kijken. Ze zag dat een van de drie kabels aan die laatste balk geknapt was. Meteen werd duidelijk waarom de mensen zo hadden gereageerd.

Uit het ene uiteinde van de gekantelde balk stroomde geld -honderden groen-met-witte biljetten, die in de bomen bleven hangen, de oevers bedekten en de rivier in dwarrelden, een stroom op zich.

Ondanks het touw en ondanks het politielint doken en schoten de mensen alle kanten op, geld opvegend of het confetti was. Nick rende erheen om hen weer terug te duwen en schreeuwde dat ze moesten uitkijken niet onder de ronddraaiende balk te komen.

'Vijftigjes en honderdjes!' riep iemand.

'En het is geen oud geld - gloednieuwe biljetten!' verkondigde een andere stem.

'Het regent geld!' gilde een vrouw.

Nick en Aaron hielden de menigte achteruit, maar het bleef maar geld regenen, dichter dan de zalm in de rivier. Claire wrong zich een weg naar het lint, naar Nick.

'Het moet het chantagegeld van Ethan Nance zijn!' riep ze hem toe terwijl de biljetten een sneeuwstorm werden. 'Keith had het echt hier verstopt!'

Ze wist niet of ze moest lachen of huilen. Het was niet bepaald meer nodig als bewijs in een zaak die al voorgekomen en afgehandeld was. Het kon niet naar Ethan terug, en ook niet naar Keith. De mensen zouden nooit willen dat Diana het kreeg, die het weinige dat nog over was van haar vaders bezit al had geërfd, en Claire zou er zeker nooit een cent van willen hebben. Chantage en bloedgeld, dat was het.

'Het lijkt wel of de zelfmoordbrug probeert te zeggen dat hij er spijt van heeft en het ons wil vergoeden!' riep iemand.

'Manna uit de hemel, voor het fonds voor de overlevenden van elf september!' riep Aaron terwijl ook hij biljetten begon te verzamelen, zo vlug als hij kon.

Even later waren er, zo ver het oog reikte, mensen geld aan het verzamelen, nat en droog, om het aan Aaron en Nick te komen overhandigen.

'Dit gaat naar de families van al die mensen die gesprongen, gevallen of vermist zijn in de Twin Towers,' hoorde Claire iemand zeggen. 'Geef het geld hier af, dan geven wij het allemaal door namens de bewoners uit Portfalls!'

Al gauw had ook Claire haar handen, toen haar armen, vol briefjes van vijftig en honderd dollar, al had ze liever nog steeds Nick in haar armen gehad. Maar hoe dan ook, samen hadden ze het overleefd, en op deze geliefde plek zouden ze nieuwe bruggen bouwen, die niemand ooit zou neerhalen.