23

Claire probeerde sneller door de bessen en ranken heen te komen, niet wadend maar zich met haar handen voorttrekkend, weg van de grote machine die Joel het moeras in reed. Hij zat hoog boven het water, over het stuur naar voren geleund. De oogster was breder dan hij hoog was, met grote armen als ondersteuning voor de ronddraaiende metalen klutsers die de bessen van de ranken sloegen. Door de voorwaartse beweging ontstonden er grote golven in het moeras, zodat Claire bijna overspoeld werd. De houterige ranken grepen haar bij haar voeten en ze kreeg water binnen. Haar keel brandde. Ze begon te kuchen en vocht om overeind te blijven, om haar evenwicht te bewaren.

Alles wat Joel tot nu toe moest hebben gedaan, was niets vergeleken bij dit. Hij was van plan haar te verdrinken. Haar te vermoorden. Maar waarom?

Geen lucht meer. Geen kracht meer. Geen hoop...

In die fractie van een seconde voor de machine haar bereikte, zag ze de zalmen voor zich die zich stroomopwaarts vochten. Met haar laatste restje kracht veegde ze het water uit haar ogen en duwde ze haar soppende haar naar achteren. Joel torende boven haar uit op zijn hoge zitplaats. De ronddraaiende metalen klutsers zogen haar dichterbij, gooiden water en bessen tegen haar aan. Ze zat klem tegen het bessenreservoir van aan elkaar bevestigde drijvende planken.

Ze ademde diep in en stortte zich toen in het ondiepe water tussen de bovendrijvende bessen en de ranken. Ze vocht zich een weg onder de planken, uit de buurt van de muil van de machine.

Maar de stroom rukte haar terug. De ronddraaiende armen grepen naar haar, trokken de planken onder water.

Nee, dacht ze. Zo zou ze niet sterven door te verdrinken, net als Keith. Nee!

Ze gooide zich opzij om aan de stuwing van de machine te ontsnappen. De stroom was hier minder sterk, al kolkte het aan alle kanten. Half kruipend, half trekkend werkte ze zich uit het moeras.

Maar de dijk was hier te hoog om eruit te klimmen. Ze zag dat ze alleen zou kunnen ontsnappen op de plek waar Joel de oogstmachine het water in had gereden. Door het water stormend,, zo min mogelijk op haar bonzende enkel lettend, probeerde ze weer onder het drijvende reservoir door te komen en het lage deel van de dijk te bereiken.

Toen ze merkte dat het gebrul van het apparaat was verstomd, keek ze om. Joel was het aan het draaien, maar het wilde niet. Hij klom omlaag, op een van de grote armen, en probeerde de planken die in de klutsers waren blijven steken te bevrijden. Nu had ze kans haar auto te bereiken.

Maar hij zag wat ze van plan was en rende over de lange metalen arm, sprong de dijk op en rende om het moeras.

'Waarom?' schreeuwde ze hem toe toen hij haar weer afsneed. 'Wie betaalt jou? Heeft Noah je eindelijk het geld geleend?'

Hij keek even opgewonden als zij zich voelde, maar hij gaf geen antwoord.

'Je hebt Sam vanavond in elkaar geslagen om hem te waarschuwen dat hij zijn mond moest houden, omdat hij iets had gezien,' schreeuwde ze boven het gerommel van de motor van de machine uit. Ze was zo woedend dat er een nieuwe stoot energie door haar heen schoot. 'Zo'n oude man in elkaar slaan doet je niets, want je hebt Keith ook al vermoord!'

'Ik heb Sam aangepakt, ja, maar Keith niet,' beweerde hij. 'Ik heb alleen maar Bradens bureau gebeld om te zeggen dat hij er een eind aan had gemaakt. Morgen vinden ze jou ook dood in het water, Claire, niet hier maar in de rivier. Het spijt me, maar het is niet anders. Ik moet de bevelen opvolgen.'

'Van Noah. En je hebt met Nicks vliegtuigje geknoeid zodat we zouden neerstorten.'

'En nu is het genoeg!' riep hij, waarop hij achter haar aan het moeras in sprong.

Claire wist dat ze nooit de dijk op zou kunnen krabbelen, bij hem vandaan, maar ze voelde haar redding tegen haar aan drukken. Ja, een van de planken die de machine van het reservoir had losgerukt. Terwijl Joel de ruimte tussen hen in de bloedrode bessenzee verkleinde, klemde ze haar handen eromheen alsof ze zich ergens aan vastklampte in het schommelende water.

Toen hij vlakbij was, tilde ze de plank, loodzwaar van het water, op en haalde uit. Ze stelde zich voor hoe DeeDee Nick met dat wielblok moest hebben geraakt op het vliegveld, en legde al haar kracht in wat weleens haar enige kans zou kunnen zijn.

De plank sloeg krakend tegen de zijkant van Joels hoofd, waardoor hij zijn evenwicht verloor en zijn toupetje door de lucht vloog. Hij leek verdoofd maar woedend. Ze raakte hem een tweede keer, liet de plank toen vallen en strompelde uit zijn buurt. Ze kroop de helling van de dijk op. Joel was weer overeind gekomen, stond verbijsterd in het water, maar keek haar niet na en kwam ook niet achter haar aan.

Claire rende naar haar auto en raakte toen even in paniek uit angst dat ze haar sleutels niet meer had. Maar gelukkig, die zaten nog in de zak van haar kletsnatte spijkerbroek. Ze haalde ze eruit, strompelde naar de auto, opende hem en liet zich naar binnen vallen. De motor kwam brullend tot leven; ze dwong zichzelf bij het moeras voorzichtig achteruit te rijden. Toen ze de koplampen aandeed, verlichtten ze Joels kale hoofd terwijl hij, kennelijk nog steeds verbijsterd, midden in die rode bessenzee stond. Ze kon alleen maar hopen dat hij daar nog steeds zou staan als ze Mike of Aaron hierheen had gestuurd.

Claire reed als een bezetene tot ze de weg naar de kwekerij achter zich liet en dwong zichzelf toen vaart te minderen. Het gebrul van de machine in het water had net als de waterval geklonken; ze was ervan overtuigd dat ze die nog steeds hoorde. Nee, het was de motor van de auto die tekeerging. Ze moest kalm blijven, nadenken.

Wensend dat haar telefoon niet geruïneerd was toen ze met het vliegtuigje in het meer stortten, stopte ze bij de openbare telefoon bij het benzinestation. Terwijl ze 911 intoetste, drong het tot haar door dat dit volgens Nick de cel was van waaruit de anonieme visser had gebeld om te zeggen dat hij Keith van de brug had zien springen.

Joel moest die nacht op weg van de rivier naar huis hebben gebeld. Maar had hij gezien dat iemand Keith vermoordde of had hij het zelf gedaan?

'Peggy,' riep Claire toen de vertrouwde stem antwoordde, 'met Claire Malvern. Joel Markwood heeft zojuist geprobeerd me te vermoorden in zijn cranberrymoeras, en hij is daar nog steeds. Stuur er iemand heen. Zeg tegen Nick dat Joel Keith heeft vermoord of voor zijn moordenaar werkt. Ik zie je straks bij Mike thuis.'

'Wacht, Claire -' zei Peggy, maar Claire, druipnat en nog steeds doodsbenauwd, hing op en rende naar haar auto.

Ze had geen droge kleren bij zich, maar dat was niet de reden waarom ze naar de herberg terugging. Joel was voorlopig uit de weg, zodat ze niet bang was om er alleen heen te gaan. En zelfs als Sam had meegedaan met de pogingen haar lastig te vallen en kwaad te doen, dan lag hij nu in het ziekenhuis. Er zou nu toch niemand meer achter haar aan zitten, want dan zou ze het niet alleen zien maar ook voelen. Ze zou alleen even snel naar binnen gaan en meteen weer naar buiten komen, maar ze moest iets controleren waardoor de misdaad kon worden opgelost.

Omdat Sam had gezegd: 'De vissen hebben overal antwoord op, de zalm heeft overal antwoord op. Dat wist Keith, dat heeft Keith gebruikt.'

Misschien had Sam geprobeerd haar te helpen, niet haar kwaad te doen. De oude man wist misschien wel niet wat Keith had bedoeld, net zo min als zij, maar nu had ze een plek om te zoeken. Er was haar zoveel ontgaan, om te beginnen het feit dat Keith - net als Diana - er belang aan had gehecht dat de voetstukken van hun geïmporteerde Chinese kunst bepaalde afmetingen hadden. Het was Keith, niet Sam, die de plaquettes voor die vier opgezette zalmen had aangepast voor hij ze in de grote kamer aan de wand hing. Hij had een opmerking gemaakt dat hij ze in een bepaalde maat wilde hebben, en zij had niet erg geluisterd. Hoe vaak had ze ze afgestoft, hoe vaak had ze tegen Keith gezegd dat ze ze niet mooi vond, maar had hij erop gestaan dat ze bleven hangen?

Claire reed de oprit op en schakelde de verlichting en de motor uit. Met moeite kreeg ze haar sleutel in het slot van de keukendeur. Ze was blij dat ze de lampen in haar slaapkamer boven aan had gelaten, want nu zag de herberg er veilig en verwelkomend uit na alles wat ze had meegemaakt.

Nadat ze de deur zorgvuldig achter zich had afgesloten en vergrendeld, liep ze snel de woonkamer in en deed nog meer lampen aan. Zonder er acht op te slaan dat ze trilde van natheid en kou tilde ze de eerste opgezette zalm van de wand en draaide hem om.

Het stuk hout dat Keith op maat had gemaakt om de vis aan de wand te hangen was iets groter dan tien centimeter in het vierkant, de standaardmaat van ChinPak. Dat moest iets betekenen, maar wat? Voorzichtig tilde ze een van haar twee grote Ming-vazen van de schoorsteenmantel en liep met het voetstuk naar de bank. Ja, in vorm en afmeting leek het heel sterk op de plaquettes waarmee de vissen aan de wand hingen, maar wat dan nog?

Ze keerde zowel het voetstuk van de vaas als de visplaquette om. Onder het voetstuk zag ze een ruimte van tien centimeter in het vierkant waar iets plats in verborgen kon worden. Toen ze de plaquette los trok van het stuk hout waarop de vis bevestigd zat, viel er een computerdiskette op de bank.

Ze bekeek de anonieme diskette en sprong op om de drie andere opgezette zalmen te controleren. Bij alle drie zat er een diskette verborgen tussen de houten plaquette en de vis.

Claire verzamelde de vier diskettes en rende naar boven, onderweg meer lampen aanknippend. Ze startte Keiths computer, die door Nick was teruggebracht nadat zijn deskundige er niets ongewoons in had aangetroffen, en stopte er toen een diskette in.

Toen ze met de muis klikte, zoemde het apparaat; verticale rijen Chinese kalligrafie verschenen in beeld, regel na regel toen ze verder omlaag ging. Gedachten vlogen door haar hoofd. Misschien was dit niets, misschien alles. Maar toen ze de eerste diskette eruit haalde om de volgende te controleren en daarbij tegen het toetsenbord stootte, besefte ze wat Ethan Nance moest hebben gedaan toen hij beweerde dat hij liever in de herberg wilde blijven, die dag dat Diana dat Tang-paardje voor hem had gekocht in Noahs Puget Treasures. Ethan moest Keiths computer hebben doorzocht op zoek naar de informatie op deze diskettes. Maar wat was het?

Had Keith nog meer kunstvoorwerpen mee gesmokkeld zonder dat Ethan of Diana of Howard Chin het wist, en waren ze daar op de een of andere manier achter gekomen? Of hadden ze zelf naast hun import aan kunstsmokkel gedaan, en had Keith hen betrapt, en was dit het bewijs?

Nee, redeneerde ze met een misselijk gevoel in haar maag, want het scheen dat de diskettes zelf de verborgen schat vormden. Maar wat was dit dan voor informatie? De tweede diskette, en toen de derde, vulde het scherm met nog meer rijen Chinese karakters. Ze kon de Nances nu niet meer vertrouwen, maar ze moest iemand zien te vinden die kon lezen wat er op de diskettes stond. Ze zou ze meenemen en naar het huis van Mike Woods gaan om wat slaap te krijgen voor ze ze morgen aan Nick kon laten zien.

Toen schoot haar nog iets te binnen. Dat ene psychiatrische rapport over haar moeder dat ze had - ze wist precies waar het lag.

Ze trok de enige lade in het bureau open die niet van Keith was geweest. Ja, in deze map, daar lag het in. Maar het was weg - nee, alleen verkeerd opgeborgen, in de map ernaast. Ethan moest het die dag dat Diana en zij hem hier aan het bureau vonden, hebben zitten lezen, en het misschien haastig hebben teruggestopt toen zij thuiskwamen. En met die kennis plus wat zij hem over haar moeders zelfmoord had verteld, had hij het neprapport geschreven dat hij Nick had gestuurd.

Er viel een schaduw over het bureau. Het silhouet van een man blokkeerde de deur naar haar slaapkamer. Eén waanzinnig moment dacht ze dat het Keith was, Keith die uit de dood was herrezen.

Toen de man verder de kamer in kwam, slaakte ze een kreet alsof ze een stomp in haar maag kreeg.

'Dus tot nu toe wist jij niet waar ze waren,' zei hij. 'Ik dacht al dat ik dit huis plank voor plank zou moeten afbreken, over jouw lijk nog wel.'

Nick was ontzettend opgelucht toen de taxi voor Mike Woods' huis stilhield. Hij kon niet wachten tot hij Claire zag, haar kon vasthouden. Peggy zou vannacht nooit genoeg bescherming voor haar kunnen zijn, zelfs al wist niemand waar hij haar moest zoeken. Hij zou vannacht ook hier blijven om te zorgen dat haar niets overkwam.

'Drie van die twintigjes moet voldoende zijn,' zei hij tegen de chauffeur.

'Meer dan, makker. Wil je dat ik wacht tot je binnen bent?'

'Ja, tot ik mijn hand opsteek,' antwoordde Nick, waarna hij voorzichtig, met pijn en moeite, van de achterbank schoof. De medicijnen die hij had binnengekregen via het infuus dat hij uit zijn arm had getrokken, begonnen uitgewerkt te raken, en alles deed hem pijn. Zijn schouder was weer aan het bonzen, maar zijn wazige zicht was wat opgehelderd. Hij praatte nog steeds traag en omzichtig, alsof zijn mond vol pindakaas zat.

Toen zag hij opeens dat het pikdonker was in Mikes huis. Op de deurbel reageerde niemand, en met zijn goede hand op de deur bonzen had ook geen enkel resultaat.

'Weet je zeker dat dit het goede adres is, makker?' riep de taxichauffeur.

Binnensmonds vloekend klom Nick stijf weer in de taxi.

'Achteruit en dan rechtsaf,' zei hij. 'Naar het politiebureau in het centrum.'

'Wil je zeggen dat je echt de sheriff bent en had je hier iemand willen ophalen? Of ga je jezelf ergens voor aangeven?'

'Vooruit,' mompelde Nick. 'En je hebt mijn toestemming om boven de maximumsnelheid te gaan.'

Maar die woorden van de chauffeur deden hem weer aan iets anders denken. Nick hoorde nog steeds die man in de heli van Howard Chin zeggen: 'We zijn hier om jullie op te halen.' Hij had natuurlijk bedoeld dat ze hen ergens anders heen zouden vliegen, maar voor Nick had het geklonken of ze hen kwamen elimineren. Hij wist zeker dat hij eerst een wapen in de handen van die vent had gezien, dat op hem en Claire gericht was.

'Hoe vaak ik Howard niet heb verteld,' zei de man tegen Claire, 'dat hij je alleen maar genoeg tijd hoefde te geven voor we je wegjoegen of uitschakelden, en dat jij, slim nest dat je bent, die diskettes dan wel voor ons zou vinden.'

Ethan. Voormalig vriend en ook beschermer. Het was Ethan Nance. Ze had het huis van boven tot onder van nieuwe sloten laten voorzien, maar hij had die dag dat hij hier alleen was kans gehad haar reservesleutels te laten kopiëren.

'Wat staat er op die diskettes?' vroeg ze. Ze slaagde erin haar stem beheerst te laten klinken, ook al trilde ze of ze het weer ijskoud had. De haartjes op haar armen en achter in haar nek prikten van het opkomende kippenvel. Haar intuïtie zei haar alles te doen om tijd te winnen tot ze een wapen te pakken kreeg, al was het maar een balpen of een schaar uit de bureaulade. Het moest Ethan zijn geweest - met Diana of Howard Chin - die overal achter zat. En hij was nu beslist niet hier om haar te vertellen hoe het zat of met haar te babbelen.

'Kort samengevat,' zei Ethan terwijl hij een stap verder de kamer in kwam, 'de diskettes bevatten informatie over software van de Amerikaanse inlichtingendienst waarvoor mijn schoonvader een heleboel geld heeft betaald en die hij daarna in het Chinees heeft laten vertalen. Dat durfden we niet via het internet naar Beijing te sturen. Ik geloof dat de huidige term daarvoor "illegaal verhandelde technologie" luidt.'

Hoewel ze hem had gevraagd het haar te vertellen, was ze verbijsterd dat hij het ook deed. Het bracht geen opluchting; zijn openlijke bekentenis van spionage en verraad wees erop dat hij echt van plan was haar te doden, nu ze had gevonden wat hij zocht.

'Prettig te merken dat je verbaasd bent, Claire,' vervolgde hij. 'Ik heb Howard wel gezegd dat het feit dat je ons op het spoor was niet hoefde te betekenen dat Keith je alles had verteld. Want als de FBI die diskettes vindt, zullen ze ChinPak - en mij - van samenzwering willen beschuldigen.'

'En niet van verraad?'

'Waar het om gaat, is dat zo'n beschuldiging tot vijf jaar gevangenisstraf zou betekenen plus tweehonderdvijftigduizend dollar boete voor samenzwering, en nog eens vijfhonderdduizend dollar boete plus vijf jaar cel erbij voor elke transactie, en we hebben het hier over een heleboel transacties.'

'Maar de kunstvoorwerpen kwamen uit Chinees gebied, ze gingen er niet naartóé. Waarom zou je dan informatie voor de Chinezen in die uitgeholde voetstukken verbergen? Dat snap ik niet.'

'O, dat snap je wel, denk ik. Of dat komt nog.'

Zijn stem was zo dreigend dat ze huiverde. Hij was van top tot teen in het zwart - spijkerbroek, T-shirt, een heuptasje dat hij op zijn buik droeg, een flanellen hemd, schoenen en handschoenen. Er stak iets uit de zak van zijn hemd dat een zwart skimasker leek. Haar pols sloeg sneller en sneller. Ze moest kalm blijven, hem aan de praat houden.

Hij haalde zijn schouders op alsof het te veel moeite was om nog meer uit te leggen, maar ging toch door. 'Keith en ik brachten de contrabande, zullen we maar zeggen, Hongkong en Beijing binnen, verstopt in onze speciaal gemaakte aktetassen, maar Keith heeft heel lang niet geweten dat hij als koerier dienst deed. Jammer genoeg ontdekte hij het, en beging toen de grote fout vier diskettes te kopiëren voor hij ze afleverde, om ons te kunnen chanteren.'

'Je probeert de schuld op hem te schuiven.'

'Hij is in elk geval schuldig aan medeplichtigheid, omdat hij besloot er ook aan te verdienen. Het was Keith die achter mijn rug om die voetstukken van tien bij tien centimeter regelde, zodat hij kopieën uit China kon smokkelen van de diskettes die hij niet in handen kon krijgen voor hij in China was. Om zijn sporen uit te wissen liet hij bijna alle nieuwe voetstukken in diezelfde maat maken, maar hij kon maar vier diskettes naar buiten smokkelen - de vier waarnaar ik op zoek was - voor ik het doorkreeg en voorstelde dat hij met vervroegd pensioen zou gaan. Ik moest hem het bedrijf uit werken voor ik zorgde dat we definitief van hem af kwamen.'

'Hoe weet je dat er maar vier diskettes waren? Misschien weet ik er nog wel meer te vinden en kunnen we een dealtje sluiten, als -'

Hij lachte smalend. 'Leuk geprobeerd. Wat ben je toch een slimme meid. Te slim, en dat was al net zo'n probleem voor me als Keith was. Hij kon goed geheimpjes bewaren, hè, inclusief Anne Cunningham?'

Claire was ervan overtuigd geweest dat ze zich niet nog beroerder kon voelen, maar ondanks haar afschuw over zijn andere bekentenissen deden Keiths overspel en het feit dat zij daar niets van gemerkt had, nog steeds pijn. Maar waarom zou ze deze leugenaar en moordenaar eigenlijk geloven?

'Anne was er toch niet ook bij betrokken, hè?' vroeg ze.

'Ik zou zelfs nog nooit van haar hebben gehoord als Keith het niet over haar had gehad. Haar enige betrokkenheid was haar affaire met hem. Joel zegt dat ze blijkbaar haar mond stijf dicht houdt over dat onderwerp, en dat is haar geluk. En nu moet ik helaas het een en ander gaan regelen zodat jij ook niet meer praat.'

Claire voelde zich verdoofd. Keith was het verkeerde pad op gegaan en had daarvoor betaald. Ze zou graag geloven dat hij van plan was geweest de Amerikaanse autoriteiten in te lichten, maar het klonk alsof hij alleen maar van plan was geweest ChinPak te chanteren om er zelf beter van te worden. Als dat zo was, moest hij ergens geld verstopt hebben.

'Geen vragen meer?' vroeg Ethan. 'Ik dacht dat je tegen me tekeer zou gaan omdat ik geprobeerd heb je te manipuleren, omdat ik het vaderland verraden heb of iets dergelijks.'

'Je hebt Keith natuurlijk vermoord.' 'Je had het erbij moeten laten dat hij gewoon de zoveelste was die van de brug was gesprongen, Claire. Je had gewoon weer moeten verhuizen, terug naar Seattle of, nog beter, naar San Diego of-'

'Jij hebt dat vervalste psychiatrische rapport over mijn moeder naar Nick Braden gestuurd, hè? Moest hij gaan denken dat ik net zo labiel was als zij? Of moest ik dat gaan denken, toen je mijn schilderijen veranderde? Weet Diana daarvan?'

Voor het eerst leek hij zowaar uit zijn doen. 'Ik zweer je van niet,' fluisterde hij, haar andere vragen negerend.

Vreemd genoeg geloofde Claire hem. Zij had ook niet geweten wat Keith in zijn schild voerde, en ze wilde er wat om verwedden dat Tess geen flauw idee had over Joels aandeel in dit alles.

'Misschien weet ik wel waar het chantagegeld is,' zei ze.

'Je houdt niet op me te verbazen, Claire. Jouw hersens en jouw vasthoudendheid - en dat je de sheriff van dit gat erbij hebt gesleept - daardoor zit je nu zo in de problemen. Ja, ik heb Keith in het begin een heleboel geld betaald, alleen om mezelf tijd te geven om te bedenken hoe ik hem het beste kon aanpakken. Maar dat doet nu allemaal niet meer terzake, dus genoeg gekletst. We gaan.'

Uitdagend keek Claire hem aan en ging op de rand van het bureau zitten, leunend op haar handen achter haar. De schaar lag niet op het bureau. Ze wist niet zeker of ze de lade kon openen om hem te pakken, maar het lukte haar wel haar rechterhand op een balpen te leggen. Magere bescherming, dacht ze, tegen een man die voor tasers betaalde en mensen die hem dwars zaten van de brug af gooide.

'Ik zei: we gaan, maar dat weet je. Ik kan er niet van uitgaan dat je politievriendjes je hier niet komen zoeken.'

'Ze hebben Joel gearresteerd,' zei ze in de hoop dat ze niet blufte. 'En ik twijfel er niet aan dat hij bereid is een dealtje te sluiten en te vertellen wat hij als jouw loopjongen allemaal weet.'

'Weet je, ik vroeg me al af waarom je kletsnat was,' zei Ethan, haar kant op komend, 'en hoe je aan al die rode vlekken op je kleren kwam. Heb je met die arme Joel door de bessen liggen rollen? Hij belde me, maar zonder alle details te vertellen, omdat hij nogal haast had de stad uit te komen.'

Claire schoof langzaam om het bureau terwijl Ethan dichterbij kwam. Hij pakte de diskettes, ook die ene die nog in de computer zat. Langzaam trok ze de bureaulade open en wenste dat ze de schaar kon pakken, maar net als Joel eerder die avond haalde Ethan een taser tevoorschijn.

'Deze dingen zijn zoveel netter dan kogels en bloed,' merkte hij op. 'En nadat een lichaam door de rivier is meegesleurd is absoluut niet meer te zien dat er een taser is gebruikt. Zal ik deze nu gebruiken en je inpakken om mee te nemen, of kom je als een brave meid met me mee?'

'Je hebt al eens op me geschoten met die taser.'

'Dat was Joel, maar in opdracht van mij, zoals alles wat hij heeft gedaan sinds Keith en jij hier zijn komen wonen. Toen ik hem gevonden had, heb ik hem een voorstel gedaan, een lucratief voorstel wat hem betrof - om de kwekerij boven water te houden, zoals hij het noemde - omdat ik iemand ter plekke moest hebben die Keith in de gaten hield. Toen ik Joel begon te betalen, heb ik gezegd dat hij moest blijven doen alsof de kwekerij elk moment op de fles kon gaan.'

'Hoe heb je hem weten te vinden?' vroeg ze terwijl ze haar hand langzaam de lade in liet glijden. De schaar voelde koud tegen haar vingers.

'Ik had een heel kwaad en bitter stuk in een krant gelezen, dat hij had geschreven, over de benarde positie van kleine familiebedrijven waar cranberry's werden gekweekt. Omdat ik zelf in een familiebedrijf zit, had ik echt met hem te doen.'

'Schoft die je bent. Je hebt met niemand te doen behalve met jezelf. Je hebt niet alleen Keith vermoord, maar ook geprobeerd Nick Braden en mij te vermoorden door de olieslang van zijn vliegtuig gedeeltelijk door te snijden!'

'Ik beken dat ik Keith een handje geholpen heb om van de brug af te komen, maar Joel, die zo thuis is in de techniek van die oogstmachines, heeft voor die olieslang gezorgd. En nu zal ik op de een of andere manier voor Joel moeten zorgen. Maar hij is bang en op de loop. Hij belde me een kwartier of wat geleden op mijn mobiele telefoon. Hij reed toen net Portfalls uit en waarschuwde me dat jij weer rondliep.'

'Je bluft!' riep ze beschuldigend terwijl ze haar hand om de schaar sloot.

'O ja? Keith was zo dom hetzelfde te denken. Dat hij mij aankon, me te slim af kon zijn. Dat hij me kon bedriegen en opzij kon schuiven. Hij was er zo verrekte zeker van dat hij de touwtjes in handen had, dat hij stiekem wegsloop uit jullie bed daar,' hij wees in de richting van hun slaapkamer, 'waar ik net heb liggen rusten, in de hoop dat jij nog even langs zou komen voor je naar dat "veilige huis" ging waar de sheriff het op het antwoordapparaat over had. Die nacht dat hij stierf, sloop Keith naar buiten om me te vertellen dat ik voor het kwart miljoen dat ik hem al in cash had betaald maar een van de vier diskettes terugkreeg. Maar nu heb ik ze alle vier - en jou. Kom op, we gaan.'

'Waarheen?' Ze schoof de schaar tot achter haar heup.

'Weet je dat niet?' Hij klonk nu bijna hypnotiserend. 'Weet je niet dat je de lokkende stem van de waterval hebt gehoord, die 's nachts luider en luider werd?'

'Kwam dat ook van jou?'

'Van Joel, met een bandje in een boombox. Ik hoopte dat je het aan de sheriff of iemand anders zou vertellen, want elk normaal gezond mens zou vermoeden dat het alleen maar tussen je oren zat.'

Maar het had ook tussen haar oren gezeten, dacht ze. Soms had ze zelfs gemeend de waterval te horen wanneer ze er niet eens in de buurt was, wanneer Joel niet ergens vlakbij kon zitten met een bandje in een boombox. Wat een rotzak, dat hij haar dat allemaal had aangedaan!

'Die boeken over depressie waren van jou, niet van Keith,' vervolgde Ethan op kalme overredende toon. 'Dat zal de sheriff tenminste denken na de overhaaste wanhoopsdaad die jij vanavond begaat. Hij zal aannemen dat je zelf je schilderijen veranderd hebt om je doodswens te tonen. Jee, dat ene schilderij zou er zelfs op kunnen wijzen dat jij Keith hebt vermoord. Hoe dan ook, je hebt besloten het voorbeeld van je dode echtgenoot en je zieke moeder te volgen en een eind aan je leven te maken.'