8

Claires hart bonsde en ze voelde dat ze een rood hoofd kreeg. Om rustiger te worden probeerde ze dingen te bedenken waar ze blij om was. Dat werkte altijd als ze bang of overstuur was. Eens kijken, ze was blij dat de vrijgezel bij haar aan tafel, Paul Frederick, de directeur van het tv-station, zo te zien geen camera's of verslaggevers bij zich had om dit evenement te verslaan. Ze was blij dat ze een plan had om actief onderzoek te doen naar Keiths dood. En dat Nick Braden al doorhad hoe vastbesloten ze daartoe was. Gelukkig was hij ook een man van wie ze wist dat ze hem kon vertrouwen, een die zowel kon troosten als confronteren, want ze was doodsbenauwd om op deze manier zijn onverdeelde aandacht te zoeken.

Ze moest zich heel erg beheersen om niet onder de tafel te kruipen toen Nick naast de gastvrouw op het podium ging staan en met een gespannen glimlach het publiek bekeek. Hij leek haar rechtstreeks aan te kijken, maar stond kennelijk de hele zaal op te nemen. Hij zou wel denken dat zij de laatste was die hier plotseling zou opduiken.

'Zo, dames,' zei de gastvrouw, 'u kunt in uw programma meelezen als ik de hoogtepunten uit het leven van vrijgezel nummer één opsom, voor ik de microfoon doorgeef voor het bieden.'

Opeens kreeg Claire een afgrijselijk visioen van een oud tv-programma dat The Dating Game heette, waarin een man of vrouw vragen stelde aan drie leden van het andere geslacht die achter een gordijn zaten, en er dan een uitkoos met wie hij of zij uit wilde. Ze rilde. Eigenlijk moest ze meteen opstappen, naar buiten glippen en gewoon haar eigen speurwerk doen.

'Nick heeft eerst elders bij de politie gewerkt, dames, en is nu sheriff van het schilderachtige Portfalls en verschillende eilandjes in de buurt van de romantische San Juans. Vroeger heeft hij bij de militaire politie van de marine gezeten, die diende in Operatie Desert Storm, en u weet wat hun motto is: Semper Fidelis, eeuwige trouw,' voegde ze er met een koket saluut aan toe. 'Nick houdt van vissen en vliegt graag in zijn eigen vliegtuig. We zijn allemaal heel erg blij dat hij tijd heeft vrijgemaakt om een van onze vrijgezellen te zijn voor ons goede doel.'

Er volgde applaus. Vrouwen die niet goed konden zien, rekten hun nek of gluurden over de hoofden van anderen. Claire merkte dat de punten van Nicks oren rood waren geworden. Hoewel ze een van de bordjes met een biednummer - vierenvijftig - in haar hand geklemd op haar schoot had, verstijfde ze toen de veilingmeester zijn mond opendeed.

'En we starten het bieden op deze heerlijke middag op het water met onze vrijgezelle sheriff op éénhonderd dollar. Hoor ik, ja, daarginds, nummer elf, éénhonderdvijftig. En hoor ik -ja, tweehonderd van nummer drieëntwintig, de dame in het rood.'

Ondanks de maaltijd, die haar kracht en moed had aangewakkerd, kreeg Claire toch het gevoel dat ze moest overgeven.

'Vrijgezel Braden,' vervolgde de veilingmeester in zijn staccato manier van spreken, 'zweeft graag hoog door de lucht, maar vandaag gaat hij liever schuitje varen met een van u, gelukkige dames - ja, tweehonderdvijftig, nummer elf - ah, driehonderd, nummer negen.'

Claire begon te beven. Het was geld dat ze eigenlijk aan de privé-detective had willen uitgeven, en Nick kon zoveel meer waard zijn voor haar zoektocht dan Sam Perlman, hoe nuttig zijn gratis advies ook was geweest. Tenslotte kende Nick Portfalls en omgeving op zijn duimpje. En ook al hadden ze nog zo geruzied, ze vertrouwde hem.

Ze stak haar bordje op.

'Vierhonderd, nummer vierenvijftig, achterin. En vierhonderdvijftig dollartjes van nummer elf.'

Claire zag dat Nick de vrouwen niet aankeek, maar over hun hoofden heen staarde. Dat was een truc die ze tijdens haar studie had geleerd toen ze een facultatieve cursus spreken in het openbaar volgde: kijk de mensen niet recht aan als je zenuwachtig bent. Wat ze zelf ook op het punt stond te doen, ze voelde met hem mee.

Ze stak haar bordje op.

'Nummer vierenvijftig, vijfhonderd dollar! Vijfhonderd dollar één maal, vijfhonderd dollar andermaal... Vijfhonderdvijftig van nummer drieëntwintig!'

Claire vroeg zich af voor welk goede doel dit eigenlijk was, maar ze durfde het niet te vragen. De hemel zij dank dat niemand hier haar kende. Stel je voor, iemand die nog maar net weduwe was, nog volop in de rouw, die zo'n vertoning bijwoonde, aan zo'n vertoning meedeed. 'Die Lustige Witwe', hoe toepasselijk.

Toen het bieden naar zeshonderd ging, zei Claire tegen zichzelf dat ze moest stoppen. Dit was echt waanzin. Toch zou ze voor zeshonderd dollar nog geen zeven uur hulp van de detective hebben kunnen kopen, terwijl dit Nick vast en zeker duidelijk zou maken dat zijn voortdurende assistentie van onschatbare waarde was. Bovendien steunde ze er ook een goed doel mee dat hem na aan het hart lag. Dus toen de peroxide-blonde vrouw voorin - de niet weg te krijgen nummer elf -haar bordje weer omhoogstak, overtroefde Claire haar weer, en toen nog een keer.

Achterin en langs de zijkanten waren intussen vrouwen gaan staan. Gelach en gejuich zwollen om Claire heen aan. Het leek een bovenaardse ervaring het bordje nog een keer op te steken en te horen: 'Eén maal, andermaal... en een tochtje op een jacht met de sexy sheriff is verkocht aan nummer vierenvijftig, voor zevenhonderdvijftig dollar!'

Applaus, en weinig damesachtig gejoel. Er kwam meteen een vrouw naar haar tafel om het geld te incasseren, en daarom schreef Claire een cheque aan de Pacific Lights Yacht Club terwijl het bieden op de tweede vrijgezel begon. Ze aarzelde even toen ze met haar eigen naam ondertekende, maar ze twijfelde er geen moment aan dat haar geld maar al te graag geaccepteerd zou worden, zelfs al had ze zich als Kaye Madden voorgedaan.

Toen ze opkeek, stond Nick haar met toegeknepen ogen en opeengeklemde kaken woedend aan te staren, niet van voor in de zaal maar van een meter afstand.

Omringd door leden van de organisatie poseerden ze samen voor een foto, waarvan Claire hoopte dat hij voor de nieuwsbrief van het goede doel was en niet voor de krant. In feite kwam het erop neer dat Nick haar overeind hield, want haar benen voelden als watten; ze was er zeker van dat zijn vingers blijvende indrukken in haar bovenarm en haar middel maakten. Toen de flitser afging, stond ze er domweg recht in te staren, zodat ze een ogenblik verblind werd, maar ze kon maar al te goed horen wat Nick fluisterde.

'Wat denk jij verdomme dat je aan het doen bent?'

'Ik moest met je praten, en je wilde niet luisteren. Ik heb je tijd niet gekocht voor een afspraakje op een jacht, maar om je te laten helpen zoeken naar -'

Tot haar verbijstering en afschuw floepten er nog meer lampen aan en werd er een microfoon voor hun neus gehouden.

'Jennifer Crosby, Zes-Uur-Journaal. Hoe voelt het, sheriff Braden, als het zogenaamd zwakke geslacht eens de leiding neemt?'

'Dat begint heel normaal te voelen,' zei Nick, waarna hij Claire van de camera weg draaide. Hij gooide haar haar tas toe. alsof hij een football op haar middenrif mikte en leidde haar de hal door waardoor ze was binnengekomen.

Als je trouwens dacht dat dit een fantastische geheime zet van jouw kant was,' zei hij, vanuit zijn mondhoek pratend zonder haar aan te kijken, 'Noah Markwood was daarbinnen, en je weet hoe snel de praatjes rondgaan in Portfalls. Nu is het alleen nog wachten tot iemand uitvogelt dat een van ons tweeën Keith het hoekje om geholpen heeft zodat wij samen konden zijn,' mompelde hij terwijl ze naar buiten, de felle zon in liepen.

'We kenden elkaar niet eens voor hij stierf. Dat is volslagen belachelijk!' riep ze uit, hoewel ze begreep dat ze Nicks positie als neutraal politieman mogelijk in diskrediet had gebracht. Als ze hem maar daar weg kon krijgen voor er nog iets geb -

'Hemeltje, je bent het echt, Claire,' zei een welluidende vrouwenstem achter hen.

Toen Claire omkeek, zag ze dat Diana Nance hen het clubhuis uit gevolgd was. Ze wist zeker dat de Nances geen lid waren van de Pacific Lights Yacht Club, maar Diana zette zich in voor vele liefdadigheidsinstellingen.

'Ik zag je naam niet op de lijst staan.' Diana's hand dwaalde elegant naar het parelsnoer om haar hals. 'En ik kon niet geloven dat je het echt was.'

'Ik... Ik ben alleen gekomen om sheriff Braden te steunen na alles wat hij heeft gedaan - zijn hulp na Keiths dood,' stamelde Claire.

'Nou, in dit geval zou een donatie volkomen acceptabel zijn geweest,' merkte Diana op, haar sierlijke wenkbrauwen optrekkend.

Claire kon zichzelf wel een schop geven. En ze voelde dat Nick daar ook zin in had.

'Ik weet hoeveel je filantropische werk voor je betekent, Diana, en daarom ben ik heel blij dat ik eraan heb kunnen bijdragen,' zei Claire, in een poging kalm te blijven te midden van de chaos. Misschien zou Diana gewoon denken dat ze gek was van verdriet. Heel even overwoog ze nog meer leugens te vertellen dan ze al gedaan had: ze kon zeggen dat ze was gekomen om voor haar vriendin Kaye Madden te bieden. Maar toen bedacht ze dat ze voor vandaag wel genoeg aan 'toneelspelen' had gedaan, zoals Sam Perlman het had genoemd.

'Ja. Bedankt dat je de dag na Keiths begrafenis de stad in bent gekomen,' zei Diana ijzig met een korte blik naar Nick. 'Ethan en ik bellen nog wel, maar denk erom dat je eerst wat tijd uittrekt om tot rust te komen.' Ze draaide zich om en liep terug naar binnen.

'Ik hoop dat je nu tevreden bent,' mompelde Nick. 'En help me onthouden dat ik jou nooit inhuur voor undercoverwerk.'

'Het spijt me, maar je bezorgde me het gevoel dat ik je tijd niet kreeg al betaalde ik ervoor, dus toen werd ik wanhopig en heb ik dat toch maar gedaan.'

'Laten we dan maar eens kijken of die onverschillige meedogenloze sheriff je geld waard was,' zei hij tussen opeengeklemde tanden terwijl hij haar naar het netwerk van steigers achter het clubhuis dirigeerde.

 

De gluurder zag dat de sheriff Claire naar de steigers begeleidde. Ongelooflijk hen weer samen te zien, maar het was beslist geen toeval. Als je de een volgde, dook de ander na verloop van tijd ook op. En dat was onacceptabel.

Maar nu was het onmogelijk hen verder naar de steigers te volgen zonder opgemerkt te worden. Toch werkte deze camera met zijn zoomlens prima op grote afstand. Hopelijk was het onafgebroken klikken niet te horen over het water. Van boot tot boot rennen langs de parallelle havenarm, meer was niet mogelijk. Misschien zouden hun stemmen ook over het water te horen zijn.

De kapitein van het jacht wenkte hen en was bezig de meertouwen los te maken. Ze gingen zeker samen varen. Dat was een heel slim plannetje, een plannetje waarvoor Claire Malvern zou betalen, op meer dan één manier.

De gluurder kneep zijn ogen dicht tegen de middagzon en voelde niets dan hulpeloze woede, maar hulpeloos zou hij niet lang meer blijven.

 

'Wacht,' sputterde Claire tegen toen Nick haar de steiger af leidde. 'We gaan niet echt op een of ander jacht mee. Ik heb je tijd gekocht om je te laten helpen het gebied rond de brug en mijn huis opnieuw af te zoeken, omdat ik aannam dat jij zou weten waar je naar uit moest kijken. En ik ga de processen-verbaal op het bureau doornemen en -'

'Hou nou eens één keer je mond,' beval hij terwijl hij haar langs motor- en zeiljachten loodste, die op hun ligplaats lagen te schommelen. Meertouwen kraakten en de ogen van de canvas zeilen klingelden ritmisch in de wind tegen de metalen masten.

Claire zag dat er bij een aantal boten een nummer op de achtersteven geplakt zat, dat kennelijk overeenkwam met het nummer van een van de vrijgezellen. Naast boot nummer één wachtte een glimlachende man met een kapiteinspet op en een witte broek en een marineblauw jasje met een dubbele rij knopen aan. Zoals hij daar stond met een dik meertouw in zijn hand, leek hij rechtstreeks van het castingbureau te komen. Hij hield het touw vast alsof het enorme motorjacht met twee verdiepingen een huisdier aan een dikke riem was. Het minstens dertig meter lange jacht nam de volle lengte van een zijpoot van de hoofdsteiger in beslag. Nick gaf de man een hand, maar Claire kwam niet verder dan een zwijgend knikje en een glimlach.

'Welkom op de Lucky Lady. Kapitein en gastheer John Patterson, tot uw dienst, met eerste matroos en eerste echtgenote Ginny om u de champagne en het dessert te serveren.'

Een aantrekkelijke brunette wuifde vanuit de deur naar de grote mooi ingerichte hoofdkajuit aan boord, maar verdween meteen weer naar binnen.

'Maar,' zei kapitein Patterson terwijl hij weer aan boord ging, 'als ik u was zou ik daar nog maar even mee wachten tot we ergens een rustige baai vinden. Het is een tikje onrustig vandaag.'

'Vertel mij wat,' hoorde Claire Nick mompelen terwijl hij haar stevig bij haar elleboog vasthield en naar de rand van de steiger duwde tot ze wel op het trapje moest stappen en aan boord moest gaan. Kapitein Patterson hielp haar omlaag en Nick volgde vlak achter haar.

'Zo, als u mij wilt excuseren laat ik de Lucky Lady uitvaren,' zei de kapitein met alweer een glimlach. 'Geef maar een brul als u mij of Ginny nodig hebt. Tot dan zullen we u niet storen.'

Zonder te spreken bleven Claire en Nick op het onderste dek bij de achterreling staan kijken hoe de jachthaven steeds kleiner werd boven hun bruisende witte kielzog. De krachtige binnenboordmotoren van de boot leken tot in Claires lichaam door te trillen. Naarmate ze meer vaart kregen, helde de achtersteven naar het water en kwam de neus omhoog alsof ze door zwaartekracht en snelheid op hun plek werden gehouden.

'Eigenlijk zou ik je overboord moeten gooien,' zei Nick.

'Dat is niet grappig, gezien de omstandigheden.'

'Het was ook niet mijn bedoeling om grappig te zijn.'

Ze bleven naar de veranderende kustlijn staan staren, terwijl de met wit linnen gedekte tafel achter hen wachtte. Om zich schrap te zetten tegen de deining van de baai toen ze de beschutting van de jachthaven verlieten, grepen ze de glanzende teakhouten reling vast, met witte knokkels, hun handen dicht bij elkaar maar zonder elkaar aan te raken.

'Had DeeDee je verteld waar ik was?' vroeg hij, terwijl hij zijn zonnebril opzette tegen de schittering van de zon op het water.

'Aaron Curtis. Er is ingebroken in mijn atelier en er zijn een paar schilderijen gestolen. Toen ik het bureau belde - niet 911 deze keer - kwam hij.'

'Hoeveel schilderijen ontbreken er?' vroeg hij.

Hij dacht tenminste als een politieman, dacht ze, en niet als een man die op een of andere manier belazerd was - toen ze zevenhonderdvijftig dollar had betaald voor het voorrecht door hem meegesleurd te worden.

Ze aarzelde. 'Een stuk of vijf, denk ik.'

'Waarschijnlijk zijn het er drie, en die heeft Noah Markwood.'

Ze gaapte hem aan. 'Wat? Heeft Noah Markwood ze meegenomen?'

'Keith is er een poosje geleden mee naar Markwood gegaan, in de hoop dat hij ze goed genoeg zou vinden om ze in zijn winkel Puget Treasures te verkopen, of zelfs om er nog meer in voorraad te nemen of een expositie voor je te sponsoren.'

'O,' wist ze uit te brengen. Ze klampte de reling steviger vast. Ze was geschokt, had het gevoel dat ze voor gek stond. De boot nam nu hogere golven en ze moest wijdbeens gaan staan om haar evenwicht te bewaren.

Nick pakte haar arm vast, voorzichtiger deze keer, en liet haar plaatsnemen op de beklede bank die aan weerszijden langs het overdekte achterdek liep. Daar hadden ze minder last van de wind.

'Ik vermoedde al dat je daar niets vanaf wist,' zei hij.

'Nee, dat klopt. In zekere zin is het heel lief van hem, maar ik wou dat hij het verteld had of dat we het samen hadden bedacht. Ik dacht dat hij niet geloofde dat mijn werk zo goed was.'

'Misschien dacht hij dat jullie het extra geld zouden kunnen gebruiken.'

Hij trok met één vinger zijn das wat losser en kwam naast haar zitten. Ze rook een frisse dennengeur bij hem, al nam de zeelucht die meteen mee. De blauwe ondoorzichtige piloten-zonnebril verborg zijn ogen, maar desondanks voelde ze hun priemende blik.

'Ik zou graag denken,' zei ze, haar gevouwen handen bestuderend die in haar schoot lagen, 'dat hij het had gedaan om mij een plezier te doen, als leuke verrassing, en omdat hij echt geloofde dat mijn werk goed was, maar ik weet het niet. Er is geloof ik een heleboel dat ik niet over hem weet, maar ik zal erachter komen. Het was niet mijn bedoeling voor een stuk varen en champagne te betalen, maar voor een paar uur hulp van jou, ook al kun je dat niet in je officiële hoedanigheid doen. Misschien als vriend,' voegde ze eraan toe, weer naar hem opkijkend.

Hij haalde zijn vingers door zijn korte stugge haar. 'Je hebt toch wel door dat je weer te haastig conclusies trekt, hè?' vroeg hij na een lange ongemakkelijke stilte. 'Je beschuldigt iemand van diefstal terwijl je schilderijen helemaal niet gestolen zijn.'

'En er is Keith die nacht dat hij gestorven is niets overkomen, behalve wat hij zichzelf heeft aangedaan, bedoel je?'

Hij haalde alleen zijn schouders op, maar zijn uitdrukking zei genoeg, ook al kon ze zijn ogen niet zien. Hij geloofde haar nog steeds niet en wilde haar niet helpen.

'Ik ben ook bij een privé-detective geweest voor advies,' vertelde ze terwijl ze weer recht ging zitten. 'Ik ben van plan in Seattle en in Portfalls navraag te doen - te beginnen bij Noah Markwood, denk ik nu - over Keiths gedrag en activiteiten. Ik ben van plan eventuele processen-verbaal over hem bij jullie op het bureau in het archief door te lezen.'

'We leven in een vrij land, en die gegevens zijn openbaar.'

'Wil je me niet helpen, Nick, op zijn minst met advies? Als je niet wilt, heb ik gewoon de misrekening gemaakt dat ik je kon vertrouwen en daarbij een hoop geld weggegeven aan een goed doel waarvan ik niet eens weet wat het is.'

Ze was ervan overtuigd dat hij zou beweren dat ze überhaupt niet veel wist, maar zijn strenge uitdrukking veranderde plotseling en werd toen zachter. Zijn onderlip werd strak; hij stond op en ging weer bij de reling staan, met stijve armen erop leunend, zijn brede schouders wat voorovergebogen.

'Wat?' vroeg ze terwijl ze naast hem ging staan. 'Wat heb ik nu weer gezegd?'

'Je bent die kermis daarginds echt komen binnenvallen zonder er een fluit vanaf te weten, hè? Zo ben je precies, Claire, sterk maar koppig, vastberaden maar gevaarlijk.'

'Geloof je niet in vrouwelijke intuïtie?' vroeg ze. 'Die heb ik, voorzover het erom gaat dat Keith geen zelfmoord heeft gepleegd. Maar er kan wel iets mis zijn geweest in zijn leven, en ik moet ontdekken wat. Ik ga alles doorzoeken wat hij heeft aangeraakt, want ergens moet het antwoord te vinden zijn.'

'Ik zou beginnen met die computer op zijn bureau.'

'Dat ben ik ook van plan.'

'Had hij ook een laptop?'

'Die was gestolen op het vliegveld, vlak voor hij zijn baan in Seattle opzegde. Dat beschouwde hij zelfs als een vingerwijzing.'

'Er worden er zoveel gestolen. Vergeet niet bij de bank naar eventueel gehuurde kluizen te vragen, of de safe thuis te controleren, als je er een hebt.'

'Die hebben we niet,' gaf ze toe, maar haar hart juichte omdat hij haar alweer begon te helpen.

'Ik wil niet dat je narigheid vindt, Claire,' gooide hij eruit.

'Ik zit al in de narigheid. Ik moet doorgaan, de waarheid weten.'

Hij zweeg enkele ogenblikken, en zij bleef ook stil. Ze staarden elkaar aan, hoewel zij alleen maar haar eigen vervormde spiegelbeeld in zijn brillenglazen zag. Zo bleven ze staan tot de boot vaart minderde en hij als eerste zijn blik afwendde. Ze keken toe hoe de kapitein het anker liet zinken in een rotsige baai. In plaats van bij elke golf heen en weer te schommelen lag de boot zachtjes te deinen.

Toen ze geen van beiden bij de reling vandaan kwamen, bracht Ginny Patterson hun een glas champagne en verdween toen weer naar binnen, de schuifdeur achter zich sluitend. Ze dronken, spraken of bewogen niet.

'De donaties gaan allemaal naar de strijd tegen borstkanker,' zei Nick. Zijn woorden klonken opeens ruw tegen de lieflijke geluiden van golven en wind. 'Ik zou liever gewoon geld geven, maar ze vroegen me, en het is iets wat ik altijd steun. Mijn vrouw is vijf jaar geleden aan borstkanker overleden, op haar drieëndertigste.'

Claire was zo verbijsterd, dat ze champagne morste. 'Wat afschuwelijk, Nick. Dat wist ik niet - waaraan ze gestorven was, bedoel ik.'

'Dat weet ik wel. Alleen mensen die heel dicht bij me staan weten het.'

Opeens verlangde ze er wanhopig naar heel dicht bij hem te staan, hem te troosten. Hij leek zo alleen en zo eenzaam. Wie had hij nu eigenlijk? Zijn personeel bewonderde hem. De stad vertrouwde op hem. Maar ze betwijfelde of hij zelfs maar een huisdier had, zoals die arme Sam Perlman met zijn Mozes. Ze stond vlak naast hem en hunkerde ernaar iemand te zijn die hij kon vertrouwen, iemand die hem kon helpen, hoe hard ze zelf ook om zo iemand zat te springen.

'Het spijt me wat ik die eerste nacht zei, toen Keith vermist werd,' zei ze, 'dat je onmogelijk kon begrijpen hoe het was om opeens en zo jong je partner te verliezen. Maar ik neem aan dat het verlies van je vrouw niet zo onverwacht was.'

'Toch wel. Het was heel snel afgelopen nadat ik erachter was gekomen.' Zijn stem was weer hard, zijn houding stijf. 'En tegelijk is het nooit afgelopen. Ze hield haar ziekte voor mij verborgen, ze hield het stil. Later zei ze dat ze me geen pijn wilde doen.'

Aan de manier waarop hij zich een stukje afwendde, zag Claire dat hij niet van plan was geweest haar dat allemaal te vertellen.

'Maar ze deed je wel pijn,' fluisterde ze.

'Ik wil er niet over praten. Wat gebeurd is, is gebeurd. Ik heb het je alleen verteld om je te laten inzien dat ik je frustratie en je pijn omdat Keith misschien iets voor je verborgen heeft gehouden, wel kan begrijpen. En omdat ik vandaag toch geen dienst heb, zal ik je, als we in Portfalls terugkomen, helpen je huis en het gebied rond de brug af te zoeken. Maar dan moet jij me in ruil beloven,' zei hij, met zijn ene elleboog op de reling leunend en zo hard in zijn glas knijpend dat ze bang was dat het zou versplinteren, 'dat je, als we daar of in de processen-verbaal niets vreemds ontdekken, je weer aan je schilderijen en de inrichting van de herberg wijdt, zodat je wat kunt terugverdienen van het geld dat je vandaag zo gul hebt weggeschonken.'

'Oké,' zei ze met een bijna onzichtbaar maar triomfantelijk glimlachje. Afgesproken.'

Even dacht ze dat hij haar de hand zou schudden, maar hij leunde alleen naar haar toe om met zijn glas tegen het hare te klinken, en zo dronken ze erop.