24

'Nee!' gilde Claire. Ze sprong op Ethan af met de balpen in de ene en de schaar in de andere hand. Ze was ervan overtuigd dat hij haar zou proberen te raken met de tasergun, maar blijkbaar verraste ze hem. Met een neerwaartse haal met de schaar stak ze hem in zijn pols, waardoor hij het wapen liet vallen.

Hij greep haar van achteren beet. In de worsteling schopte een van hen tegen het wapen, waardoor het het portaal op gleed. Kon ze maar langs Ethan komen, het wapen grijpen en naar beneden rennen om ervandoor te gaan.

Claire dook naar het portaal en probeerde de taser te pakken te krijgen, maar Ethan krabbelde er ook naartoe over de gladde vloer. De vier diskettes vlogen alle kanten op. Weer schoof de taser weg; hij zeilde tussen twee spijlen van de reling door en kletterde beneden in de kamer op de vloer.

'Nee!' riep Claire weer. 'Ik ga niet naar buiten, zoals hij die nacht!'

Ze klauwde en schopte, maar Ethan was groter en sterker. Hij duwde haar met haar gezicht omlaag op de vloer en draaide haar rechterarm achter haar rug. Ze lag met haar wang op een van de diskettes die voor die hele chaos verantwoordelijk waren.

'Hou op met vechten, verdomme,' beval hij tussen zijn op elkaar geklemde tanden door. 'Zodra je in die rivier ligt, doen eerdere blauwe plekken of gebroken botten er toch niet meer toe, dus geef me geen excuus om je eerst nog in elkaar te slaan!'

Het beeld van Keith of haarzelf in de rivier bracht haar tot bezinning. Lichamelijk zou ze deze man nooit kunnen verslaan. Misschien moest ze doen alsof ze meewerkte en intussen uitkijken naar een kans hem onverhoeds te treffen. Zelfs als hij haar meenam de brug op kon ze misschien een manier vinden om te ontsnappen. Als ze hem er maar van kon overtuigen dat ze zwakker was dan ze in werkelijkheid was.

Ze deed alsof ze per ongeluk haar voorhoofd stootte tegen de vloer en bleef doodstil liggen.

'Claire?'

Ze hoorde hem de diskettes bijeenrapen van de grond. Hij trok die ene onder haar wang vandaan. Moest ze doen of ze bewusteloos was, of proberen hem te laten denken dat ze alleen maar versuft was, dat ze zich niet meer alles herinnerde wat hij had gezegd? Hopelijk zou hij dan de taser niet op haar gebruiken. Maar haar list werkte niet. Hij rukte haar overeind en sleepte haar terug de kamer in. Terwijl hij met zijn ene hand haar arm op haar rug bleef houden, slaagde hij erin de diskettes op te bergen in zijn heuptas.

'Ik ben vergeten touw mee te brengen, dus we zullen het met Keiths stropdassen uit jullie klerenkast moeten doen,' mompelde hij, drie aan elkaar geknoopte dassen uit de mouw van zijn flanellen hemd trekkend. Hij bond haar stevig vast, wond het geïmproviseerde touw achter haar rug om haar polsen en toen om haar hele lichaam, intussen nerveus doorpratend.

'Als de politie die dassen vindt en ontdekt van wie ze zijn, denken ze misschien dat je de brug op bent gegaan om je te verhangen, maar in plaats daarvan gevallen bent,' mompelde hij alsof hij hardop redeneerde. Hij duwde haar naar de trap en, toen ze tegenspartelde, sleepte haar naar beneden, alleen even stoppend om de tasergun op te rapen. Nadat hij had gecontroleerd of de veiligheidspal erop zat, duwde hij het wapen in zijn broekzak.

'Weet je,' merkte hij op, 'als ze jouw lijk vinden, zou jouw dood eindelijk weleens de druppel kunnen zijn om die schitterende brug die jij zo goed hebt geschilderd te laten slopen.'

'Je hebt Joel mijn schilderijen uit het atelier laten halen.'

'En dat dode hert en zo achter op je veranda laten zetten toen hij opperde dat je dan die ouwe indiaan misschien wat meer zou gaan wantrouwen.' Hij lachte. 'Ik heb die indiaan zelfs bij de rivier zien rondhangen op die dag dat ik hier het hele huis doorzocht. Ik was woedend toen ik de diskettes en het geld dat ik Keith had betaald niet kon vinden.'

'Je had hem in leven moeten laten, dan had hij het kunnen vertellen.'

'Nee, hij moest verdwijnen. Hij was een ongeleid projectiel. Ik kon niet voorkomen dat hij zijn mond open zou doen, misschien wel tegen de FBI.'

Toen Ethan haar naar de glazen deuren liet lopen, sprong hun spiegelbeeld haar tegemoet. Ze kon bijna dat dode hert weer zien dat haar van buiten aankeek.

Zodra Ethan de achterdeur naar de veranda opende, hoorde ze het geklater van de stroomversnellingen in de rivier en, zoals altijd, daarbovenuit de lokkende stem van de waterval. Hij klonk vreemd troostend, bijna verleidelijk. Ze had haar hoofd niet moeten stoten; ze was zo duizelig.

Maar ze was toch niet echt gek? Wilde ze aan dit alles ontsnappen door middel van de gruwelijke val waartoe Ethan haar zou dwingen? Wilde ze het voorbeeld van Keith en haar moeder volgen? Het zou zoveel gemakkelijker zijn dan bang zijn en vechten

Nee, ze weigerde op te geven of toe te geven. Ethan was degene die gestoord was, zij niet. Ze wilde leven, tijd hebben om te ontdekken of ze een leven kon hebben met Nick samen. En ze wilde dat leven hier doorbrengen, aan de rivier waar ze van was gaan houden en die, zelfs nu, vol leven werd gehouden door de sterke zalmen.

'Hoe bedoel je, je weet niet waar ze is?' bulderde Nick.

Peggy kromp in elkaar alsof ze een klap had gekregen.' Ik bedoel,' zei ze handenwringend, 'dat ze heeft gebeld om te vertellen wat ik net heb uitgelegd, over Joel, en dat ze me straks bij Mike Woods thuis zou zien.'

'Maar daar is ze niet!'

'Misschien is ze nog onderweg - nee, daarvoor is het te lang geleden. Nou, ze zal heus niet terug zijn naar de herberg. Ik kan Mike er niet heen sturen, want die is nog op de cranberrykwekerij. Claire zei dat hij Joel daar zou vinden, maar die is kennelijk vertrokken.'

Nick liet zich op de houten stoel naast Peggy's bureau vallen. Alles deed hem pijn, en hij functioneerde louter op adrenaline. Hij wist niet eens of hij nog wel logisch dacht. Hij wist alleen dat hij van Claire Malvern hield, en dat hij als de dood was haar te verliezen.

'Ik heb de taxi laten gaan, dus jij zult me moeten brengen,' zei hij tegen Peggy. Hij wist dat hij met dat bevel zijn hele carrière op het spel zette. Als er een 911-melding binnenkwam, en hij had de centraliste weggehaald en het bureau leeg achtergelaten... Maar de parttime centraliste voor de nachtdienst zou wel gauw komen. Hij was er zeker van dat Claire hem nodig had, en hij kon niet zelf rijden. Dat zou nog erger zijn dan rijden onder invloed, met die kalmerende middelen en pijnstillers die zijn hersenen en zijn gezichtsvermogen nog steeds vertroebelden.

'Bedoelt u dat ik een patrouillewagen mag rijden?' Daar werd Peggy weer wat vrolijker van. 'Dat heb ik altijd al eens willen doen.'

'Nee, in jouw auto. Nu.'

Hij kwam weer overeind terwijl Peggy haar tas pakte. Als Joel Claire achterna zat, of als er iemand achter zat die nog slimmer en machtiger was, had Nick één kans. Eén gok, dacht hij, waar hij haar kon zoeken voor het te laat was.

Claire had geen andere keus dan met Ethan het rivierpad af te lopen, in de hoop dat hij even niet zou opletten. Hij had nu tenminste de taser niet meer in zijn hand. Het regende, maar die nattigheid voelde prettig, reinigend, opwekkend zelfs, terwijl haar brein als een razende naar een uitweg zocht.

Ze kon proberen te gillen, maar ze zag geen vissers, mogelijk omdat het al de hele dag regende. Zelfs Sam zou vanavond niet als een dwalende geest langs de rivier rondzwerven. Waarschijnlijk zou haar stem verdrinken in de waterval, maar ze was niet van plan er zelf in te verdrinken.

'Je hebt Joel betaald om het sheriffbureau te bellen en te zeggen dat Keith van de brug gesprongen was terwijl jij hem geduwd hebt,' zei ze beschuldigend toen Ethan haar het pad op duwde dat naar de brug leidde. Ze moest hem weer aan het praten krijgen. Het ging allemaal veel te snel; de brug en de waterval kwamen veel te dichtbij.

De natte bladeren lagen glad en glibberig onder hun voeten. Misschien kon ze doen of ze viel en daarbij zorgen dat hij zijn evenwicht verloor en de helling af gleed. Maar toen ze probeerde op haar knieën te belanden, hees hij haar alleen maar weer overeind en duwde hij haar verder.

'Dat helikopterteam van Howard Chin dat ons zogenaamd kwam redden, moest ons eigenlijk vermoorden, hè?' vroeg ze. 'Nick Braden zag een geweer, dat ze verruilden voor een megafoon toen die andere heli vlak bij hen landde. Dat zal Nick op het idee brengen achter Howard Chin en jou aan te gaan.'

'Gok daar maar niet op. Howards geld kan de meeste dingen laten verdwijnen, maar hij heeft mij persoonlijk opdracht gegeven Keith op te ruimen, en daarna jou. Maar inderdaad, toen ze die andere heli zagen, moesten ze doen alsof ze zelf om hulp hadden gevraagd en hun strategie aanpassen,' zei hij.

'Je leek van streek door mijn vraag of Diana er ook bij betrokken was. Noah Markwood zal getuigen dat zij van alles op de hoogte was wanneer het uitkomt van die voetstukken van precies tien centimeter in het vierkant onder dat Tang-paardje en die gesmokkelde schijfjes. Je mag dan tegen mij liegen dat ze er niets mee te maken had, maar ze gaat toch de gevangenis in als -'

Ethan gaf haar zo'n harde ruk, dat Claire bijna het bewustzijn verloor van de pijn.

'Ze wist alleen dat we op voetstukken van die maat waren overgegaan, niet waarom. Zoals ik al zei, daar zat Keith achter.

Ik bescherm Diana. Ze mag het niet weten, over haar vader en mij. Die nacht dat Keith stierf, dacht ze dat ik bij haar vader thuis was. Hij heeft me gedekt, en dat doet hij vannacht ook.'

'Howard Chins schuld zal over de hele wereld voorpaginanieuws zijn,' sarde Claire, zo wanhopig dat ze nauwelijks meer wist wat ze zei, alleen dat ze deze man niet zomaar zijn gang kon laten gaan - dat ze hem moest tegenhouden. 'Ik zie het al voor me,' zei ze. 'Howard Chin ruïneert zijn dochters toekomst en het trotste erfgoed en fortuin van zijn familie door verraad van het land dat hem opnam en -'

'En dat zijn enige zoon in feite liet verdrinken, zo ziet hij dat!' schreeuwde Ethan om boven het kabaal van de waterval uit te komen toen ze onder het gebladerte vlak bij de brug uit kwamen. 'Zijn enige zoon was met de zoon van een senator aan het strand toen de senator zag dat de jongens door de stroom werden meegesleurd. Hij redde zijn eigen zoon eerst. Toen hij volgens eigen zeggen terugging om Howards zoon te redden, was die al onder water verdwenen. Zo iemand vertegenwoordigt een land waar geen eer, geen opoffering bestaat, zoals in China - zo denkt Howard Chin erover!'

Ze kreeg geen tijd om tegen te spreken, omdat Ethan haar de eerste van de verrotte spoorbielzen op duwde. Toen ze tegenspartelde, sleurde hij haar mee, zich schrijlings over de meest slechte exemplaren bewegend.

Die avond dat ze op de brug bij haar positieven was gekomen nadat ze met de tasergun beschoten was, was angstaanjagend geweest, maar nu voelde ze zich verstijfd van pure ontzetting. Deze man zou haar vermoorden, haar naar beneden gooien, dat kolkende, woeste water in, net als hij met Keith had gedaan. Of dat nog voorafgegaan zou worden door de afschuwelijke pijn van de tasergun maakte bij zo'n gruwelijke dood niet meer uit.

Claire liet zich door haar knieën zakken, zodat er geen gewicht meer op haar voeten rustte. Ze had weer flink last van haar enkel: in haar doodsangst was ze vergeten hoeveel pijn elke stap hierheen had gekost.

Ethan verloor zijn evenwicht, maar niet zodanig dat ze hem van de brug kon duwen. Weer hees hij haar overeind en duwde hij haar verder de oude ijzeren boog op. Hij zou tenminste haar armen los moeten maken voor hij haar eraf gooide, dacht ze, en dan...

'Weet je, Claire, ik vind dit echt heel vervelend. Keith was een verrader

'Daar weet jij alles van.'

'...maar jij was alleen maar een goede echtgenote toen je erachter probeerde te komen wat er met hem gebeurd was. Een goede echtgenote voor een man die jou niet waard was. Je bent intelligent en moedig, en ik zweer je dat ik het jammer vind dat het zo moet eindigen. Om je niet te laten lijden in de rivier beschiet ik je eerst met de taser, net zoals ik bij hem heb gedaan, dan is het eerder voorbij. Weet je, hij dacht dat hij me mee de brug op had gekregen omdat hij had gezegd dat hij hier het geld en de diskettes had verstopt, terwijl ik hier juist naartoe wilde om hem te vermoorden.'

'Zul je niet vreemd opkijken als op die diskettes alleen maar verkopen opgesomd staan van kunstvoorwerpen die jullie zo goed als gestolen hebben van Chinese graven?' riep ze. Het was het laatste wat ze kon bedenken om hem tegen te houden. 'En stel dat hij niet loog en het geld hier echt ligt? Stel dat ik weet waar het ligt? Ik wilde het niet met je delen, maar nu ben ik bereid te onderhandelen.'

'Jij houdt ook nooit op me te verbazen,' schreeuwde Ethan.

Hij draaide haar naar opzij en duwde haar tegen een roestige brugpaal terwijl hij Keiths stropdassen losmaakte van haar polsen en romp. Geloofde hij haar wat het geld betrof? Maakte hij haar los zodat ze kon laten zien waar het lag? Maar nee, hij trok haar een stukje van de paal weg, met haar gezicht naar het water. Toen wist ze dat hij haar eraf ging duwen.

Hoewel ze het beeld onder haar wilde buitensluiten, tuurde ze naar de diepe woeste rivier. Gevallen sterren dreven in draaiende, schuimende poelen inktzwart water. Ze wenste dat ze dat beeld in een schilderij kon vastleggen, die vage, donkere kleuren, al die gedenkwaardige bewegingen, de kracht van dat alles. Het voelde alsof ze haar evenwicht kwijt was, alsof aarde en heelal geen boven- of onderkant meer hadden. Toch verbeeldde ze zich dat ze tussen de bomen door de verlichte herberg kon zien die op haar terugkeer wachtte.

Het zou zo gemakkelijk zijn om zich over te geven, maar ze wilde zo ontzettend graag leven, dit beeld weer in het zonlicht zien. En het samen met Nick Braden zien.

Nick werd gek van paniek. De herberg was goed afgesloten, afgezien van de achterdeur, die niet op slot zat. Met een van de gietijzeren verandastoelen en zijn goede arm sloeg hij een ruit stuk om binnen te komen.

De vier opgezette zalmen waren van de muur gerukt en hun houten plaquettes waren losgetrokken. In alle vier zat een ruimte waarin iets ter grootte van een computerdiskette paste, en de computer in het kantoortje boven stond aan. Het kantoortje vertoonde ook sporen van een worsteling. Erger nog, er lagen druppels bloed op het portaal.

En er slingerde, alsof Keiths geest op bezoek was geweest, een stropdas met de tekst 'Made in Hong Kong' en de initialen K.M. op de verandatrap - de trap die naar de waterval leidde.

'Maar wat doet een das van een dode nu hier?' vroeg Peggy terwijl Nick de woorden op het label hardop voorlas.

'Misschien heeft Claire een spoor achtergelaten zodat we haar, of degene die haar heeft meegenomen, kunnen volgen. Ga terug naar binnen en bel Mike Woods, en Aaron als je hem te pakken kunt krijgen. Zeg dat ze me bij de brug moeten treffen.'

'De zelfmoordbrug?'

'En maak er een code acht van!'

Hij greep de das en beende de trap af. Bij elke stap voelde hij zo'n pijnscheut in zijn schouder, dat hij zijn tanden op elkaar moest klemmen.

Hij vervloekte zichzelf omdat hij geen zaklantaarn had meegenomen uit de herberg, maar zijn ogen wenden al gauw aan het donker. Rondturend om te zien of er nog meer dassen op het rivierpad lagen, rende hij verder terwijl hij zijn arm in de mitella tegen zich aan probeerde te houden.

Hij had, drong het tot hem door, niet alleen geen zaklantaarn maar ook geen wapen. Geen versterking, geen uithoudingsvermogen, geen kracht. Alleen maar wanhoop en zijn liefde voor Claire. Plus de groeiende angst haar te verliezen.

Claire tuurde in het duister, want ondanks het gebulder van de waterval was ze ervan overtuigd dat ze iemand haar naam had horen roepen. Dat moesten de stemmen in de waterval weer zijn. Of Keiths geest, die Sam met zoveel moeite had geprobeerd op te roepen. Had Ethan nog iets gezegd, in het ogenblik voor hij haar met de taser wilde raken of haar de diepte in wilde duwen?

Maar in haar hoofd en hart had het als Nick geklonken.

Op het pad beneden, rennend... ja, Nick!

'De politie is er!' schreeuwde ze naar Ethan.

Het interesseerde hem niet, of hij geloofde haar niet. Ze geloofde het zelf niet eens, maar moest Nick gedroomd hebben, hem voor zich hebben gezien als een figuurtje dat ze op een schilderij kon afbeelden.

Maar de man op het rivierpad bleef rennen, rennen.

Het ging allemaal zo snel, maar tegelijk als slow motion.

Ethan hief de taser naar haar nek, ze kon voelen hoe koud de loop was. Ze probeerde hem weg te duwen, en terwijl ze dat deed zag ze dat hij zo'n haast had dat ze nog twee van Keiths stropdassen om haar pols geknoopt had zitten.

Naar opzij draaiend probeerde ze haar knie in Ethans kruis te stoten. Hij kreunde en het wapen vloog weg, het donker in. Ze schrok toen ze zag dat hij zijn skimasker voor had gedaan. Alleen zijn ogen en mond waren te zien, alsof er een gezichtloze gedaante uit het donker was opgedoken. Hij vloekte, kwam half overeind en gaf haar een harde zet. Ze probeerde de metalen steunbalk vast te grijpen, haar armen eromheen te slaan, maar het lukte haar niet.

Het volgende moment viel ze in het niets.

De man die Claire te pakken had, scheen geen gezicht te hebben. Nee, dacht Nick, hij had een zwart masker voor, maar Nick wist toch wie het moest zijn. Alle stukjes waren eerder die avond al op hun plaats geschoven, ook al ontbraken er nog een paar. Degene die overal achter zat was Ethan Nance, een man die hij nog nooit had ontmoet, een riviergeest in de donkere nevels op de brug.

Op hetzelfde moment dat hij het glibberige pad omhoog naar de brug op liep, leek Claire te vallen, omlaag te storten.

Een kreet ontsnapte aan Nicks keel.

Maar ze viel niet in de rivier. Ze kwam met een ruk tot stilstand en zwaaide ongeveer een meter onder de brug heen en weer, boven de kolkende stroom, hangend aan een touw of iets dergelijks dat haar polsen verbond.

Nick sloot zich af voor zijn pijn. Met zijn goede arm klauwde hij zich omhoog, het kronkelende pad naar de brug op, en rende toen, van balk naar balk springend, de brug op naar de man die Claire wilde vermoorden. Als Nance een revolver had, betekende dat de dood voor Claire en hemzelf, maar evengoed rende hij als een gek.

Blijkbaar had de man hem niet gezien tot hij de brug op kwam. Met nog steeds zijn masker voor was hij aan het proberen Claires touwen door te snijden.

Zodra Nance Nick zag en overeind kwam om ervandoor te gaan, gaf Nick hem een zet met zijn goede schouder.

De impact ervan schoot door zijn hele lijf, maar Nance wankelde. Hij moest hem snel buiten gevecht stellen en bij Claire zien te komen voor ze viel. Als het moest zou hij de man vermoorden, alles om haar te redden.

Claire kon niet geloven dat Nick er echt was en met Ethan vocht op de kapotte overkapping van spoorbielzen boven haar terwijl zij zich daaronder aan de stropdassen vastklampte. Ze wist zelf niet hoe ze erin was geslaagd de zijden stroken om de steunbalk te winden voor Ethan haar duwde. Het was Keiths laatste geschenk aan haar, wat hij verder ook had gedaan.

Eén das zat nog strak om haar rechterpols geknoopt, de andere hield ze om haar linkerhand gewonden. Kon ze er maar aan heen en weer zwaaien, zodat ze dichter bij het web van ijzeren pijlers onder de brug kon komen, maar de stof zou kunnen scheuren of wegglijden. Haar handen werden drijfnat van de regen en de mist van de waterval, die alles glibberig maakte. De leegte van het brullende water vlakbij probeerde haar te pakken te krijgen. Toch was ze niet zo ver gekomen om te sterven in de rivier waar ze zo van hield.

Ze voelde dat de bloedsomloop in haar polsen werd afgesneden door de dassen. Haar handen, koud en prikkelig, werden gevoelloos. Wat gruwelijk dat haar moeder haar polsen had doorgesneden. Hoe ze ook in uiterlijk en in artistieke aanleg op elkaar leken, zij was heel anders dan haar moeder. Claire Malvern vocht tegen tegenslag en bezweek niet.

Ze schreeuwde toen er een lichaam langs haar stortte en in de kolkende diepte onder haar verdween. Wie? Wie van hen beiden?

Ze keek op, doodsbang dat Nicks verwondingen hem weerloos hadden gemaakt tegen die maniak. Als Ethan over de brug leunde om haar verder los te snijden, zou ze misschien gewoon loslaten.

Maar het was Nicks gezicht, Nicks arm.

'Ik denk niet dat ik je omhoog kan trekken,' schreeuwde hij, 'maar ik laat mijn mitella zakken, dan kun je daarin zien te komen. Ik kan mezelf hier zo wel op de een of andere manier schrapzetten en de mitella vasthouden tot er hulp komt.'

Ze vroeg zich af hoe het hem was gelukt uit die mitella te komen; het was duidelijk dat hij verging van de pijn. Maar hij liet hem naar haar zakken. Ze wist hem onder haar armen te krijgen, zodat ze niet langer met haar volle gewicht aan de dassen hing.

Ja, dacht ze terwijl ze omhoogkeek in zijn ogen en zijn vastberaden blik zag, hij kon haar hier eeuwig vasthouden en ze zou nooit meer ergens bang voor zijn. Bovendien had hij haar nodig om voor hem te zorgen.

'Ik weet dat we elkaar pas een week of drie kennen,' zei Nick met op elkaar geklemde tanden, 'maar ik wil graag bij je in de herberg komen eten zoals je beloofd hebt. Dat ziekenhuiseten was niet geweldig.'

'Vertel mij wat. Heb je morgen tijd?'

'Morgen is best.'

'Afgesproken! En verder?'

'Ik wil je graag vertellen hoe je mijn leven hebt veranderd, hoeveel ik van je hou.'

Die woorden gaven haar bijna het gevoel dat ze kon vliegen. 'Ik denk dat ik nog maar een poosje blijf rondhangen om meer van dat soort dingen te horen,' wist ze uit te brengen.

'Ik weet dat het allemaal wel erg snel -'

'Na alles wat wij hebben doorgemaakt?' onderbrak ze hem. 'Drie levens in drie weken tijd!'

'Ik help je wel met de herberg, en dan kun jij mij helpen met mijn werk. Je hebt me toch al van het begin af aan verteld hoe ik dat moet doen.'

'De complimenten bevallen me veel beter, Nick Braden!'

'Dat was een compliment!'

Ze waren allebei aan het huilen, maar ze bleven doorpraten, roepen. Een deel van hun gesprek was bravoure, een deel plagerij, maar uit alles sprak moed en liefde.

Toch leek het een eeuwigheid te duren voor de lichtbundels van zaklantaarns hen vonden en ze stemmen hoorden. Even later haalden Mike en Aaron een touw onder Claires oksels door en trokken ze haar omhoog en in Nicks armen - dat wil zeggen, in zijn goede arm - waar ze elkaar stevig vasthielden, zegevierend over de razernij van de waterval.