14

Claire kneep haar ogen even dicht en keek opnieuw. Nog steeds kon ze niet geloven wat ze zag.

Op prikborden aan de twee wanden die ze door de spleet tussen de gordijnen kon zien, hingen rijen foto's, voor een deel genomen bij de herberg of op de jachtclub in Seattle. Maar de meeste waren close-ups, vergrotingen zelfs, van Nick - sommige uit de krant geknipt, andere glansafdrukken in zwart-wit of in kleur. Wat nog vreemder was: er hingen er ook een paar van Claire bij, sommige van haar alleen en enkele met Nick samen. Ze dacht tenminste dat het foto's van hen samen waren, omdat ze bekrast waren en omdat er in rode verf de woorden 'hoer' en 'ik haat je' overheen gespoten waren.

Ze werd er misselijk van, maar haar hersenen werkten op volle toeren. Kon DeeDee verliefd op Nick zijn en kwaad op hem zijn omdat hij haar een uitbrander had gegeven en geschorst had? En gaf ze Claire daar de schuld van? Of was het veel erger dan dat? DeeDee was duidelijk geobsedeerd door haar baas, een man die ze nooit zou krijgen. Maar de blinde woede waarmee die foto's - ooit ongetwijfeld gekoesterd - waren bekrast, wees op iets veel ziekelijkers en dodelijkers dan verliefdheid.

Misschien had DeeDee Nick of Claire gestalkt, of hen allebei. En als dat zo was, wat had ze dan nog meer gezien of gedaan? Snel wierp Claire een blik op haar horloge. Het was bijna half zes. Dus waar was DeeDee op dit ogenblik?

Toen Nick om half zes van het bureau vertrok, voelde hij zich doodmoe en gefrustreerd. Hij had Anne Cunningham langer dan een uur ondervraagd, maar ze was blijven vasthouden aan het verhaal dat ze Claire had verteld, en daarom had hij haar naar huis laten gaan. Ze had wel meteen, maar alleen tegen hem, toegegeven dat ze een verhouding met Noah Markwood had gehad. Die was op een vervelende manier geëindigd, had ze gezegd. Noah was wat al te bezitterig geweest, en ze wilde niet dat haar naam met de zijne in verband werd gebracht. Maar met Keith had ze nooit iets gehad, hield ze vol, ook al had Noah haar daar wel van beschuldigd.

Nick had geprobeerd haar onzeker te maken met behulp van Claires gevolgtrekking dat Keith zo dicht bij de waterval onmogelijk Annes auto gehoord kon hebben, maar ze had beweerd dat ze alleen maar herhaalde wat Keith haar verteld had. Als dat een leugen was, had ze uitdagend gezegd, kon Nick net zo goed een dode de schuld geven, een dode om wie zij rouwde, maar met wie ze nooit had geslapen en die ze ook geen kwaad had gedaan.

Nick was zo neerslachtig toen hij in zijn auto stapte om naar huis te gaan, dat hij het enige deed wat hem vaak opbeurde. Hij reed naar de enige vriendin die hem nooit teleurstelde: de twintigjarige maîtresse op wie hij al jaren verliefd was. Ze was kostbaar en vergde veel onderhoud, maar ze was het waard.

Toen hij het vliegveld op reed, snakte hij ernaar met haar te ontsnappen. Na een dag hard werken wachtte zijn geliefde Cessna 206 Amphib geduldig op zijn komst, kalm in haar blokken staand tot hij zijn sleutel in haar deur stak.

Nick sloeg geen acht op de zachte regen terwijl hij parkeerde en over het asfalt naar haar toe liep. Ze had een gestroomlijnd glanzend lichaam en het contrasterende bordeauxrood met wit was nog even fris en helder als altijd. Haar cabine bevond zich op drie meter boven de grond. Hoewel ze in 1982 gebouwd was, was ze een echt werkpaard. Zijn aanhoudende zorg en voortdurende controles hadden haar in vorm gehouden en klaar voor alles waarvoor hij haar nodig had.

Hij liep trots een rondje om haar heen zoals zijn gewoonte was, en bedacht dat hij, ondanks de brandstofkosten, misschien wel even met haar de lucht in kon gaan voor een dans door de avondwolken en de mist. Hij had haar lang geleden Susan genoemd, hoewel zijn vrouw eigenlijk niet zo van vliegen hield en hij soms in de verleiding kwam het toestel een romantischer naam te geven, zoals Luchtdanser of Windvleugel.

Hij herinnerde zich dat Claire had gezegd dat ze gek op vliegen was, en dat haar vader haar mee de lucht in had genomen. Zelf had hij zijn vader nauwelijks gekend; hij had als piloot in de Koreaanse oorlog gevochten en was daarbij omgekomen, en Nicks grootvader had dat gat in zijn leven opgevuld. Later, als dit allemaal achter de rug was, kon hij Claire misschien eens meenemen om een stukje te vliegen. Met zijn gedachten nog bij Claire aaide hij over de staart van het toestel.

Toen zag hij de enorme graffiti die op de zijkant geschilderd - nee, gekrast - waren.

Hij vloekte. Een of andere schoft had een enorm slordig hart in de lak van het toestel gekrast, met een pijl erdoorheen. Nee, het leek eerder een dolk die het hart doorboorde. Hadden ze hier dan verdomme totaal geen beveiliging? Dit leek niet het gebruikelijke jeugdvandalisme.

Hij dwong zichzelf stil te blijven staan en een paar keer langzaam, diep adem te halen, om zijn zelfbeheersing terug te krijgen. Hij nam zich voor hoogstpersoonlijk degene die Claire lastigviel en kwaad deed op te pakken, wie het ook was - ook al was hij veel te emotioneel bij het onderzoek betrokken, ook al had hij mensen die voor hem werkten, bestraft omdat ze te nauw bij burgers betrokken waren geraakt, en ook al bracht dat altijd een hoop ellende mee. Want nu hij al zin had iemand in elkaar te slaan alleen maar omdat die zijn vliegtuig beklad had, snapte hij eindelijk hoe wanhopig Claire ernaar moest verlangen erachter te komen wie Keith vermoord had.

De avond bracht nevel, mist en duister mee, en Claire reed voorzichtig de stad in op zoek naar Nick. Ze wist niet goed hoe hij na hun ruzie op een telefoontje zou reageren. Hij had haar gezegd dat ze zich gedeisd moest houden; keer op keer had hij haar gezegd erbuiten te blijven, maar dat had ze niet gedaan. Nu moest ze hem over DeeDee vertellen, en hem zo ver krijgen dat hij haar appartement bekeek. En hij moest hulp voor die jonge vrouw zien te krijgen, voordat DeeDee nog meer deed met haar mes.

Claire gaf zo'n ruk aan het stuur dat ze bijna van de weg raakte. Het drong opeens tot haar door dat DeeDee wel eens achter die akelige dingen kon zitten waarmee ze de laatste tijd geconfronteerd was. DeeDee had Nick en haar samen gezien, en misschien had ze verkeerd begrepen wat de reden daarvoor was. Claire kon zich nauwelijks voorstellen dat DeeDee dat hertenkarkas en die beenderen had neergezet, maar aan de andere kant zat dat kind vol verrassingen. Ze kon ook toegang tot Nicks taserguns hebben gehad, zelfs terwijl ze geschorst was.

Claire begon van top tot teen te trillen. Ze was zelfs van plan geweest DeeDee te vragen bij haar in te trekken. Voor de zoveelste keer had ze iemand totaal verkeerd beoordeeld - maar goed, daar kon Nick ook wat van. En waarom had DeeDee dat proces-verbaal verduisterd, van toen Keith met Anne was aangehouden? Toch vast niet om de gevoelens te beschermen van de vrouw wier foto's ze had bekrast. Dat was een van de eerste dingen die Claire haar graag zou vragen, alleen zou ze het deze keer goed aanpakken. Ze zou het aan Nick overlaten.

'Als u de baas zoekt, die is al minstens tien minuten weg,' zei Aaron, die Claire tegenkwam toen hij net het bureau uit liep. 'Peggy kan hem wel voor u bellen als het belangrijk is,' bood hij aan, op de witharige vrouw wijzend die op de plaats van de centraliste zat, waar eerst DeeDee had gezeten.

Het leek Claire dat ze beter niet aan Nicks collega's kon vertellen dat hij haar zijn privé-nummer had gegeven. En ze wilde ook niet dat iemand erachter kwam wat er met DeeDee aan de hand was voor Nick daar toestemming voor had gegeven.

'Nee, bedankt, dat hoeft niet,' antwoordde ze, besluitend om Nick zelf te bellen. Ze reed terug in de richting van DeeDees huis, maar stopte toen ze de buurt bereikte. Ze deed het binnenlichtje van haar auto aan en toetste zijn mobiele nummer in. Dit is idioot, dacht ze, het privé-nummer van de sheriff bellen om politieassistentie te krijgen.

'Arend Eén hier,' antwoordde Nick.

Hij klonk zo kwaad dat ze bijna ophing.

'Met Claire, Nick. Ik weet dat je had gezegd dat ilc thuis moest blijven, maar je moet naar DeeDees appartement toe komen. Ik denk dat ze wel eens gevaarlijk zou kunnen zijn - voor ons allebei.'

'Ze heeft toch niet je auto of de herberg bekrast, hè?'

'Niet dat ik weet, maar je zou haar slaapkamer eens moeten zien. Wacht eens even... hoe wist jij dat ze haar spullen bekrast heeft?'

'Haar spullen? Iemand heeft mijn vliegtuig bekrast, dat is alles wat ik weet, en ik probeer alleen maar één en één bij elkaar op te tellen. Ik heb haar wel vaker zulke hartjes zien tekenen. Maar deze keer zit er een dolk doorheen. Ik kan niet geloven dat ze zo kwaad op me is. Als ze denkt dat ik haar hiervoor niet oppak, is ze niet goed bij haar hoofd.'

'Dat zou heel goed kunnen. Ze heeft thuis foto's van ons allebei, helemaal verknipt en met woorden erop in rode verf, net bloed, dat... Ben je er nog, Nick?'

Niet alleen was de verbinding verbroken, ze wist ook zeker dat ze voor dat gebeurde een doffe bons en gekreun had gehoord.

Claire reed zo snel naar het vliegveld dat ze haar handen niet van het stuur durfde te halen om 911 te bellen. Ze rende de kantine binnen omdat ze niet wist waar ze anders heen moest.

'Weet iemand soms waar sheriff Braden zijn vliegtuig heeft staan?' riep ze.

Een paar mannen aan de bar draaiden zich om en staarden haar aan. De barman, zo te zien een indiaan, wees uit het raam. 'Derde toestel in die rij daar,' zei hij, waarop hij Come Fly With

Me begon te zingen, kennelijk om haar te plagen, terwijl zij weer naar buiten vloog, om het gebouw heen.

Tijdens het rennen toetste ze 911 in, maar ze sloot alweer af voor de telefoon overging. Nick zou haar vermoorden als ze zijn mensen hierheen liet komen terwijl alleen maar de verbinding verbroken was en er niets met hem aan de hand was. Als hij in veiligheid was, zou ze beloven zich nooit meer met politiezaken te bemoeien, nam ze zich plechtig voor.

Heel even meende ze waarachtig het bulderen van de waterval te horen, zelfs hier. Maar nee, het was een klein vliegtuigje dat keerde om de startbaan op te gaan. De koplampen flitsten over het natte asfalt en lieten het silhouet zien van twee gestalten onder het stilstaande vliegtuigje dat van Nick moest zijn.

Claire stopte abrupt en hurkte achter de staart van een toestel er vlakbij. Nick lag languit op het cement, en er zat iemand - DeeDee - bij hem met zijn hoofd en schouders op haar schoot.

Claire verstijfde en wist niet goed wat ze moest doen. Wat als DeeDee Nick iets had gedaan? Hem had gestoken of gesneden? Wat als zij het was geweest die de tasergun op Claire had gebruikt en er nu Nick mee had neergeschoten? Alleen al de herinnering aan die gruwelijke pijn maakte Claire doodsbang. Maar ze moest hem helpen. Hij was bewusteloos, gedrogeerd, gewond of erger. Ze mocht de explosieve haat van het meisje niet onderschatten.

Ze durfde niet te proberen haar aan te spreken of haar wat ze ook van plan was uit het hoofd te praten. Wat had ze zich vergist toen ze dacht dat ze DeeDee zou kunnen helpen. Maar toen had ze ook nog niet doorgehad hoe ziek DeeDee was. Nick had er vast geen flauw idee van dat hij het doelwit van de verwrongen genegenheid van zijn werkneemster was, ongetwijfeld al langer dan Claire haar kende.

Met een gevoel alsof ze naar iemand anders in een film keek, stak Claire haar mobiele telefoon in haar zak en trok haar witte jasje uit, dat ze in een hoopje onder het vliegtuig liet liggen. Haar donkere spijkerbroek en sweater zouden als camouflage dienen.

Langzaam, voorzichtig kwam ze uit haar schuilplaats tevoorschijn en schoot toen naar de achterkant van de dichtstbijzijnde drijver onder Nicks vliegtuigje. Ze wilde niet het risico lopen DeeDees aandacht te trekken als ze soms van Nicks hoofd in haar schoot opkeek. DeeDee woog bijna twee keer zoveel als zij, schatte Claire; ze zou het van de verrassing moeten hebben.

Terwijl ze op haar tenen naar DeeDee toe liep, kon ze haar horen neuriën. DeeDee bewoog licht heen en weer, kennelijk wiegde ze Nick in haar armen, en ze drukte een zakdoek tegen zijn voorhoofd.

Claire zag DeeDees fototoestel achter haar op de grond liggen. Daar moest een flitser op zitten. Ze schuifelde dichterbij, haar adem inhoudend, en pakte de camera, in de hoop dat ze hem zou weten te hanteren ook al kende ze hem niet. Er zaten een zoomlens en een flitser op.

Op datzelfde moment keek DeeDee om en hapte naar adem.

'Jij! Jij hebt hem tegen me opgezet, maar je krijgt hem toch niet!'

Het kostte DeeDee even om Nick voorzichtig neer te leggen voor ze zich omdraaide en log overeind kwam. Claire vond het knopje van de flitser en drukte erop op hetzelfde ogenblik dat DeeDee haar besprong.

DeeDee was niet alleen zwaarder, maar ook langzamer. De flitser ging af en verblindde haar. Maar ze had een mes in haar opgeheven hand. Daarmee zwaaide ze blindelings in een boog naar Claire; ze miste en deed weer een uitval.

'Het is helemaal niet wat je denkt tussen Nick en mij, DeeDee.'

'Nick dit, Nick dat! Het is jouw schuld dat hij mij heeft ontslagen!'

'Hij wil dat je terugkomt.'

'Hij zag niet wat er gebeurde, daarnet. Hij was met jou aan het bellen, en hij zei dat ik niet goed bij mijn hoofd was. Ik kom hier wel vaker, dan wacht ik op hem. Jij belde hem, jij wilde hem tegen me opzetten,' riep ze. Ze bukte, en Claire dacht dat ze weer even naar Nick keek. Maar toen kwam DeeDee weer op haar af, een driehoekig stuk hout aan een ketting rondzwaaiend.

Een van de wielblokken van het vliegtuig! Het zoefde zo dicht langs Claires gezicht, dat haar haren ervan wapperden.

'Nick! Nick!' schreeuwde Claire, een list proberend. 'Gelukkig, je mankeert niks.'

Hij had zich niet verroerd, maar DeeDee draaide zich om om naar hem te kijken. Claire rende op haar af en gaf haar een flinke zet. Ze struikelde over Nicks liggende lichaam en viel. Het wielblok raakte met een klap het plaveisel, de ketting ratelde. Terwijl Claire intussen om hulp schreeuwde, raapte ze het zware ding op en zwaaide het onhandig heen en weer om DeeDee op afstand te houden. Er kwam een man van binnen aanrennen, en toen nog een.

'Houd haar op de grond!' riep Claire hen toe terwijl ze het wielblok liet vallen en op Nick af rende. 'Ze heeft de sheriff aangevallen. Bel 911! Mijn telefoon ligt daarginds onder dat vliegtuig - in dat witte jasje.'

'Wat? Wie schreeuwt daar zo?' mompelde Nick toen ze haar vingers tegen de ader aan de zijkant van zijn hals drukte. Onder de zakdoek die op zijn voorhoofd gedrukt was, bloedde het. DeeDee zou hem toch niet gesneden hebben? Het zag er meer uit of hij ergens tegenaan gevallen was. Nee, ze moest hem hebben geraakt met het wielblok.

'O, god zij dank, je bent in orde,' riep Claire uit, terwijl DeeDee luidkeels aan het schreeuwen was. 'Blijf maar gewoon stil liggen en praat niet. Ik dacht eerst dat je niet meer ademde.'

'En jij ging me mond-op-mondbeademing geven? Mij best.'

Was hij aan het ijlen? Hij zou toch zeker geen geintjes maken op een ogenblik als dit? Ze zag zijn blik plotseling scherp worden en zijn omgeving opnemen. Hij wendde zijn hoofd in DeeDees richting en fronste. Toen tilde hij zijn hoofd en schouders op.

'Liggen blijven, Nick,' beval Claire, maar hij worstelde tot hij overeind zat, zwaar tegen haar aan leunend. In een poging hem te helpen hield Claire hem tegen haar knieën overeind. DeeDee schreeuwde en krijste, maar de ene man hield haar tegen de grond terwijl de andere op Claires telefoon om hulp belde.

'Dus ze heeft je niet gesneden of gestoken?' vroeg Claire terwijl ze met haar hand over zijn borst en maag, over zijn schouders en rug ging en bad dat ze geen bloed zou aantreffen. 'Ze had een mes.'

'Nee. Ik had geen idee dat ze zo... ziek was. Ik had jou niet zo op je kop mogen geven omdat je niets aan Keith en Anne had gemerkt, want ik had ook niets aan DeeDee gemerkt. Verdomme.'

'Niet praten.'

'Ze heeft heel wat te verantwoorden,' vervolgde hij alsof ze niets gezegd had.

Ze herinnerde zich wel eens gehoord te hebben dat slachtoffers van hoofdletsel soms onafgebroken praatten. Hij had tenminste geen geheugenverlies.

'En ze zou iets gezien kunnen hebben wat ons kan helpen met wie er achter jou aan zit,' zei hij. 'Dat kan zij niet alleen zijn, en zij kan ook niet degene zijn geweest die Keith vermoord heeft, denk ik - of dat zou ik denken, als mijn hoofd niet te veel pijn deed om te denken.'

Die Keith vermoord heeft... De woorden echoden door Claires hoofd. Nick geloofde haar en wist blijkbaar dat zij Keith niets gedaan had. Nu konden ze er samen verder aan werken.

'O, mijn arme hoofd,' zei hij met een vertrokken gezicht. 'Ik zal naar de dokter moeten om te laten controleren of ik geen hersenschudding heb, en ik moet DeeDee officieel op haar rechten wijzen. Na alles wat jij hier hebt gedaan, kan ik jou wel opdracht geven haar aan te houden.'

In de verte hoorden ze één enkele sirene, die luid genoeg werd om met DeeDees geschreeuw en gesnik te concurreren. Claire zag dat de man die had getelefoneerd, het mes van de grond opraapte.

'Kijk uit dat u daar geen vingerafdrukken op maakt,' waarschuwde ze hem.

'Wat je zegt, hulpsheriff,' mompelde Nick.