13

Halverwege de ochtend kreeg Claire het gevoel dat ze eindelijk verder kwamen. Nadat ze Nick een ontbijt had gegeven, was hij buiten naar confetti van de tasergun gaan zoeken. Toen hij niets vond, was hij naar het bureau gegaan om te controleren of er iemand aan zijn tasers had gezeten, wat niet het geval leek te zijn. Later stuurde hij Mike Woods, de hulpsheriff die ook PD-onderzoek deed, om haar vingerafdrukken te nemen en haar nieuwe sleutels op vingerafdrukken te controleren. Claire gaf Mike de naam van de man die haar sloten had vervangen, zodat ze zonodig zijn afdrukken ook konden vragen. Iets voor twaalf uur belde Nick om te melden dat de enige vingerafdrukken op de sleutels van haar waren, waardoor ze zich wat geruster voelde. Nu waren er tenminste goedopgeleide deskundigen met Keiths dood bezig, of het nu al een officieel onderzoek was of niet.

Diana Nance belde ook nog, om Claires uitnodiging voor het weekend te accepteren. De Nances waren van plan zaterdag rond het middaguur te arriveren en zondag na de lunch weer te vertrekken. Diana verheugde zich erop de cranberrykwekerij en de winkel met ivoor- en beensnijwerk te zien, terwijl Ethan doodmoe was en ernaar uitzag gewoon te luieren in de herberg.

Blij dat ze iets normaals te doen had, plande Claire de maaltijden en ging ze naar de kruidenier. Elke keer dat ze het huis verliet, keek ze uitvoerig om zich heen tot de kust volkomen vrij leek, voorzover dat mogelijk was tenminste, met die dichte bomen en die kronkelende rivier zo dichtbij. Ze deed haar best niet te denken aan die pijnlijke aanval en aan de afschuwelijke ervaring daar in haar eentje op de brug te liggen, maar zelfs in de winkel kwam de herinnering weer boven, alsof ze aan een posttraumatische stressstoornis leed, zoals een vroegere vriend van haar die in Vietnam had gevochten.

Toen ze weer thuis was, bedacht ze dat ze zowel de Markwoods als DeeDee wel een bedankje schuldig was voor hun aanhoudende steun; daarom maakte ze wat te eten voor hen. Wat was het fijn om bezig te zijn, zodat ze wat minder in beslag werd genomen door verdriet en problemen. Haar zogenaamde vriendin Anne Cunningham was nu overgegaan naar het vijandelijke kamp, maar Anne was vast niet het type om een gevild hert rond te zeulen of met een tasergun te schieten. Bovendien had Nick gezegd dat ze gisteravond de stad uit was.

Claire maakte bosbessenmuffins en een schaal lasagne voor de Markwoods en een pastasalade met artisjokken, tomaten en feta voor DeeDee. Deels omdat de lasagne nog warm was, besloot ze eerst bij de Markwoods langs te gaan.

Onderweg keek ze voortdurend in haar achteruitkijkspiegel, en ze sloeg een zijweg of een oprit in als iemand haar leek te volgen, ook al was het van verre. Maar het weggetje naar het huis van de Markwoods, dat langs de dijken om de cranberrymoerassen liep, was uitgestorven. Ze begon wat rustiger adem te halen. Het leek verbazingwekkend stil hier, zonder het geraas van de waterval; soms meende ze hem nog steeds te horen, alsof ze hem in haar hoofd meedroeg.

De cranberry's in de moerassen kleurden van felroze naar rood, dus ze waren bijna zo ver dat ze van hun dichte ranken geoogst konden worden. Toen ze er pas woonde, was Claire verbaasd geweest te ontdekken dat de moerassen niet voortdurend onder water stonden, maar dat men ze alleen liet onderlopen als de bessen nat geoogst werden. Links van de weg stonden metalen wagens ter grootte van een kleine afvalcontainer op rails te wachten op de stapels kratten met bessen. Tussen de lange lage opslagschuur en het bladderende withouten huis stonden twee grote oogstmachines waar Tess de laatste keer dat Claire bij haar kraampje bessen kocht, over verteld had.

Tijdens de oogst reden beide machines langzaam door de moerassen, de ene voor het droog oogsten snoeide met zijn scherpe messen de ranken, en de andere sloeg letterlijk op de struiken voor het nat oogsten. Hoe de machine voor het droog oogsten heette, wist Claire niet meer, maar de natte werd 'de eierklutser' genoemd. Zijn grote metalen lussen sloeg het fruit van de takken en duwden de bessen omlaag, het water in, zodat ze in de grote houten bak aan het uiteinde boven kwamen drijven en eruit gezogen konden worden.

Er was niemand te bekennen toen Claire stilhield en uitstapte om de schaal en het mandje muffins te pakken, die aan de passagierskant van haar auto op de vloer stonden. Met de oogst zo dichtbij zou je toch verwachten dat er wel iemand aan het werk was, maar er was geen mens te zien.

Ze liep de veranda op en zette het mandje op een stoel. Binnen was een of ander belprogramma op de radio te horen, en de schuiframen stonden open.

'Tess?' riep ze. 'Ik ben het, Claire!'

Trage voetstappen binnen. De hordeur ging piepend open, en daar stond Joel. Zijn ogen waren bloeddoorlopen alsof hij de hele nacht aan de boemel was geweest. Zag hij er gisteren ook al zo slecht uit?

'Je hoefde die schaal niet te komen terugbrengen.'

'Ik kom hem teruggeven met iets voor jullie beiden - een klein bedankje voor alles wat jullie hebben gedaan.'

Vreemd genoeg leek hij geïrriteerd. 'Tess' moeder is ziek, in Olympia,' zei hij terwijl hij de veranda op kwam en de hordeur achter zich dicht liet vallen. Maar hij nam de met folie bedekte schaal tenminste van haar aan.

'Wat vervelend.'

'Tess zal heel wat op en neer moeten rijden.'

'Je kunt het eten zo in de koelkast zetten of in de oven, als je ervan wilt eten. En hier - muffins.' Ze wees naar het mandje op de schommelstoel toen hij verder niets zei. 'Want jullie zullen het wel druk hebben met de oogst op komst.'

'Ja, we gaan de bessen binnenhalen - maar niet veel winst, dit jaar. De markt is helemaal ingezakt.'

'Daar had Tess het over - dat ze aandringen op witte bessen.'

'Er zijn al boeren die vijvers van hun moerassen maken om vis te kweken, maar dat vertik ik.'

'Misschien slaat de markt weer om. Ik ben er gek op - op cranberry's.'

'In goede tijden was het vroeger soms wel zestig dollar per vat, maar toen zakten de prijzen naar elf. Nu ligt het rond de twintig. Reken zelf maar uit. Ik heb Stevens-bessen, omdat die eerder rijpen en zoeter zijn, maar het is riskant. Ze zijn minder duurzaam en gaan sneller kapot. En in sommige zit nog snuitkever ook. Het is een grote puinhoop, net als het hele leven. Hoor eens, het is niet mijn bedoeling jou daar mee lastig te vallen, niet in jouw situatie. Sorry, maar ik ben niet in zo'n beste bui.'

'Dat begrijp ik best,' zei ze. Hoewel ze herhaaldelijk had gehoord dat Joel Markwood zoveel gevoel voor humor had, was de man in haar ogen zo bitter als zijn bessen zonder suiker. 'Overigens, ik hoop dat je het goed vindt als ik morgen met een vriendin langskom om de moerassen te bekijken. Ze komt uit Seattle - de vrouw van de baas van mijn man.'

Hij keek weer geïrriteerd; blijkbaar had hij geen tijd of zin in haar poging een gesprekje aan te knopen. 'Kom maar langs als je zin hebt,' mompelde hij, 'maar er zal niet veel te zien zijn.'

'Goed, ik moet ervandoor,' zei ze terwijl ze de veranda afliep. 'Laat Tess me alsjeblieft bellen als ik ergens mee kan helpen.'

Ze verwachtte dat hij iets vriendelijks zou zeggen, al was het maar een groet, maar hij knikte alleen stijf. Toen ze tijdens het wegrijden in de achteruitkijkspiegel keek, zag ze dat hij haar stond na te staren, langs de grote machines die als metalen monsters zwijgend stonden te wachten tot ze de moerassen aan konden vallen.

Na een paar verkeerde afslagen vond Claire eindelijk de plek waar DeeDee woonde, in een deel van de stad waarvan ze niet had geweten dat het bestond. Het was een doodlopende straat met smalle, dicht op elkaar gebouwde twee-onder-een-kap-woningen uit de jaren vijftig, dicht bij een spoor dat vermoedelijk deel uitmaakte van dezelfde opgeheven spoorlijn die vroeger over de Bloodroot Bridge had gelopen.

Twee jongetjes die op straat speelden, vertelden haar dat ze achterom moest gaan. Op de achterveranda stond één tuinstoel met plastic vlechtwerk en een roestig tv-tafeltje. De ramen met horren erin die op de veranda uitkeken, waren, aan de verschillende gordijnen te zien, waarschijnlijk haar keuken en slaapkamer.

'DeeDee, ben je thuis?' riep Claire door de open achterdeur, hoewel het duidelijk was dat ze er was. 'Ik ben het, Claire Malvern.'

'O-o, momentje. Ik ben niet aangekleed,' riep DeeDee van binnen. Claire hoorde haar haastig rondlopen, en de slaapkamergordijnen vlogen dicht, zodat ze zich kon aankleden natuurlijk. Claire ging in de doorgezakte stoel zitten en zette de Tupperware-schaal met de pastasalade op het tv-tafeltje.

'Doe maar rustig aan,' riep ze. 'Ik kwam alleen maar even bedanken omdat je geprobeerd hebt me te helpen - en om je iets te eten te brengen.'

'Pizza of iets van chocola, hoop ik,' zei DeeDee terwijl ze de deur opende en Claire binnenliet.

Achter het compacte keukentje kon Claire een kleine woonkamer zien. De krappe ruimten in de woning waren in pastelkleuren gedecoreerd. Op de tv naast de deur stond een grote ingelijste zwart-witfoto van Nick, Aaron, Mike, DeeDee en nog enkele anderen, waarschijnlijk het kantoorpersoneel van het sheriffbureau. Nee, zag Claire, de foto zag eruit of hij uit een krant was geknipt. Dat DeeDee bij haar 'familie' was weggestuurd moest haar wel heel erg verdriet hebben gedaan.

'Ik heb grote behoefte aan eten om te vergeten,' bekende DeeDee.

'Wie niet? Dit is een salade. Heel lekker en prima als je gezond wilt eten.'

'Wat van dit vet kwijtraken, bedoel je,' zei het meisje met een zucht. Ze droeg een mouwloze jurk, groot als een tent, in felroze en lavendelblauw en ze was op blote voeten. Verbijsterend genoeg leek ze in dat wijde kledingstuk dikker dan in de te krappe pakjes die ze op haar werk droeg.

'Dat zegt mijn familie ook altijd,' merkte ze op. Ze rolde met haar ogen. 'Deze muumuu uit Hawaï heeft mijn zusje me na haar vakantie gestuurd, alleen maar om me dat nog eens goed in te peperen.'

'Maar dat was niet wat ik zei. Ik ben er alleen van overtuigd dat je je beter zou voelen als je wat lichter was.'

'En slimmer,' zei DeeDee terwijl ze de salade aannam en het deksel oplichtte om er met haar vingers een paar pastastrikjes uit te pakken. 'Je hebt zeker wel gehoord dat ik iets ontzettend stoms heb gedaan?'

'Als je gelooft in gedeelde smart is halve smart, dan zul je wel blij zijn dat ik hier ben. Ja, jij hebt een fout begaan, maar ik heb er zelf ook de nodige op mijn geweten. Ik blijf mezelf maar voorhouden dat dat niet het eind van de wereld betekent.'

'Dat kun jij makkelijk zeggen!' gooide DeeDee eruit. Ze verslikte zich in een stuk pasta dat ze gauw wegspoelde met een slok water uit de keukenkraan.

Die plotselinge omschakeling van bekentenis naar beschuldiging verraste Claire.

'Eh...' zei DeeDee toen Claire haar alleen maar aanstaarde, 'dat meende ik niet, niet met wat jij hebt meegemaakt. Hoeveel heeft de sheriff verteld over waarom ik je probeerde te beschermen?'

'Hij heeft me over Keith en Anne verteld.'

'Ik vond dat jij al genoeg narigheid had,' fluisterde DeeDee terwijl ze zich afwendde. Alle fut leek uit haar stem verdwenen en haar schouders hingen omlaag. Claire zag dat de knokkels van haar vingers, die ze om de rand van het formica aanrechtblad klemde, wit waren.

'Neem het alsjeblieft niet verkeerd op, DeeDee, maar heb je genoeg geld om van te leven als die schorsing nog een paar dagen duurt?'

'Heeft hij het over een paar dagen gehad?' vroeg ze. Ze draaide zich weer naar Claire toe en sloeg haar handen in elkaar. 'Heeft hij gezegd wanneer?'

'Niet precies. Je woont alleen, hè?'

'Ja. Ik vind het maar niks, maar ik maak er nog liever een eind aan dan dat ik bij mijn zusjes ga wonen. Zij hebben allemaal kinderen, en hoe leuk die ook zijn, dat doet pijn, hoor, dat zij wel kinderen hebben en ik niet. En ze vinden dat ik moet afvallen, een man moet zoeken, een gezin moet stichten - dat ik een heleboel dingen moet doen die me gewoon niet lukken, lijkt het.'

'Ik heb altijd kinderen willen hebben,' zei Claire rustig terwijl ze een hand op DeeDees schouder legde.

'Ja, maar toch,' DeeDee wendde zich weer af, 'jij had tenminste nog een vader voor ze, ook al ben je die nu kwijt. En je bent knap. In tegenstelling tot sommigen van ons krijg jij wel weer nieuwe kansen.'

'Je hoeft die dromen voor jezelf toch niet op te geven, DeeDee? Misschien moet je er je best voor doen, net als wij allemaal, maar geef het niet op. Weet je zeker dat je het voorlopig redt in je eentje?'

'Ja hoor, echt wel,' beweerde ze, de tranen onder haar ogen wegvegend voor ze Claire met een geforceerde grijns weer aankeek. 'Je bent zeker niet toevallig op zoek naar een kok - of een voorproever - voor de herberg, hè? Geintje. Nee, met mij gaat het best, en het gaat nog beter als ik weer aan het werk mag. Op een gegeven moment heb je zoveel soaps gezien dat je er alleen nog maar om kunt lachen. Je weet wel, om hoe ze elkaar allemaal bedriegen en voorliegen.'

Haar gezicht werd rood en Claire was ervan overtuigd dat ze in tranen zou uitbarsten, maar dat gebeurde niet. Ze was geroerd door het feit dat DeeDee ondanks haar ellende haar gevoel voor humor bewaarde, en bedacht dat Joel Markwood daar niet in geslaagd was.

'Ik bel je nog wel,' beloofde ze, waarna ze DeeDee een vluchtige, lichte omhelzing gaf, hoewel het meisje stokstijf bleef staan. 'Ik wil dat je gauw een keer in de herberg komt eten.'

'Dat zou ik leuk vinden,' zei DeeDee, maar haar stem klonk weer lusteloos.

Haar kameleonachtige stemmingswisselingen vielen Claire sterk op, temeer omdat ze iets dergelijks in Keith moest hebben gemist. Ze zou Nick zeggen dat dat kind weer aan het werk moest - en gauw ook.

Toen Claire later die dag aan het schoonmaken was ter voorbereiding van het bezoek van de Nances, kon ze DeeDee maar niet uit haar hoofd krijgen. Ze kon haar een poosje te logeren vragen. Misschien kon het meisje haar woning onderverhuren en wat extra geld verdienen om het wegvallen van haar salaris te overbruggen. Verandering van omgeving zou haar goed doen, en zelf kon Claire het gezelschap wel gebruiken, zeker 's nachts. Misschien zou ze DeeDee zelfs wat kunnen helpen met wat lichaamsbeweging en een dieet. En zodra Nick haar weer aan het werk liet gaan, zou ze overdag elders zijn.

Bovendien kon Claire de vreemde manier maar niet vergeten waarop DeeDee over lachen om soaps had gepraat, omdat 'ze elkaar allemaal bedriegen en voorliegen'. Wie kon daar nu om lachen? Wat erger was, DeeDee had gezegd dat ze er nog liever een eind aan maakte dan bij haar zusjes te gaan wonen. Het was natuurlijk maar een manier van uitdrukken, maar stel dat haar problemen haar suïcidaal hadden gemaakt? Claire wist dat ze de signalen blijkbaar had gemist toen haar moeder ziek was - en dat ze ze beslist had gemist toen Keith depressief was. Maar ze was niet van plan ze nog eens te missen bij weer iemand die hulp nodig had en te redden was.

Terwijl al die gedachten door haar hoofd gingen, stofte Claire woest de vier wandplaquettes met zalmen af die Sam Twoclaws voor Keith had opgezet. 'Ja hoor, de zalm heeft overal antwoord op,' herhaalde ze de veronderstelde wijze woorden die ze van Sam had. 'Ik zou jullie alle vier in een donkere kast moeten hangen, zo weinig antwoorden hebben jullie!'

Ze vond die dingen afschuwelijk, met hun glazen ogen die haar voortdurend aanstaarden, maar Keith had voet bij stuk gehouden: ze moesten er hangen. Om die reden kon ze het niet verdragen ze al van de muur te halen, en haar toekomstige gasten zouden ze vermoedelijk prachtig vinden. Claire had het hout waarop de vissen zaten, zo bewerkt dat het oud leek; dat vond ze mooier dan de gebruikelijke glanslak, die er te plasticachtig uit zou hebben gezien op die wand van oude planken.

Een van de interieurtechnieken waarin Claire zich gedurende haar carrière als binnenhuisarchitecte had gespecialiseerd, was dingen er te laten uitzien als iets wat ze niet waren. Ze had behang met weidse landschappen aanbevolen voor een ruimtelijk effect en had zelf meer dan één muurschildering met een trompe-l'oeil gemaakt voor adembenemende woningen in Seattle.

In haar keuken in de herberg had ze panelen van gegoten plastic aangebracht die ze zo had geverfd dat het een duur metalen plafond met reliëf leek. De foefjes van de binnenhuisarchitect om een ruimte groter te laten lijken of om iets meer antiek of intiemer te laten lijken dan het was, daar blonk ze in uit. Bij Kallile's mocht ze er dan om bekend staan dat ze een meester in dergelijk bedrog was, maar toch had ze er helemaal niets van gemerkt dat Keith haar bedroog - als hij dat deed. Ze zou hem graag het voordeel van de twijfel geven tot ze Anne had gesproken, maar hij leek zo schuldig.

Plotseling viel er een schaduw over haar heen. Ze slaakte onwillekeurig een gil en verstijfde, en keek toen om naar de ramen aan de kant van de rivier. Er stond een vrouw achter op de veranda, op dezelfde plaats waar dat hert had gestaan, naar binnen te turen. De late ochtendzon weerspiegelde op de ruiten, waardoor Claire eerst niet kon zien wie het was. Tess, die terug was van haar bezoek aan haar moeder? Diana?

Het was Anne.

Stomverbaasd staarde Claire haar aan, alsof ze haar voormalige vriendin tevoorschijn had getoverd door alleen maar aan haar te denken. Het leek haast of Sam Twoclaws' ritueel met de zielenvanger op de veranda de verkeerde persoon op het verkeerde moment had opgeroepen.

Anne droeg een zwart broekpak en had zo te zien een boeket bloemen in haar handen van geblazen glas in geel en blauw. Ja, het was een duur en smaakvol boeket narcissen en irissen van gekleurd glas.

Claire liep al naar de schuifdeuren voor ze zich herinnerde dat Nick haar had laten beloven niet met Anne te praten voordat hij dat had gedaan. Misschien had Anne hem al gezien. Maar ze was toch vast niet gekomen om het goed te maken?

'Ik ben het maar, Claire!' riep ze ongeduldig.

Blijkbaar kon ze Claire door het zonbeschenen glas heen zien. Ze kon Nick nog niet hebben gesproken, want dan zou ze zich hier niet eens durven vertonen. 'Ik was al weken op zoek naar iets wat mooi zou staan op die grote tafel in de woonkamer,' ging ze verder terwijl Claire de schuifdeuren van het slot deed. 'Weet je wel hoe griezelig het is om iets als dit te kopen voor een binnenhuisarchitecte?'

Claire wist dat ze Nick moest bellen, maar ze snakte ernaar een hartig woordje met Anne te spreken. Ze zou heus niet naar Anne toe zijn gegaan, maar zoals het nu was, kon hij het haar toch niet kwalijk nemen? En als ze tegen Anne zei dat ze niet met haar mocht praten voor ze Nick had gesproken, zou ze ervandoor kunnen gaan, zeker als ze meer op haar geweten had dan een verhouding.

Claire besloot Anne niet alles te vertellen wat ze wist, maar af te wachten of de vrouw iets los zou laten. Dat zou Nick vast ook doen. Ze had vaak genoeg op de tv gezien hoe de politie verdachten en daders ondervroeg, stelde ze zichzelf gerust.

Maar toen ze de deur openschoof, moest Claire er opeens niet aan denken Anne in haar huis te hebben. In plaats van haar binnen te laten en de grote glazen bloemen op tafel te zetten om te zien hoe ze stonden, liep ze naar buiten.

Bijna voor ze zelf doorhad wat ze ging zeggen, gooide ze eruit: 'Was jij het die die gele rozen op Keiths graf had gelegd?'

'Ik... Ja, dat klopt. Dat had ik je nog willen vertellen.'

'Maar waarom heb je ze niet gewoon naar de rouwkamer gestuurd?'

'Ik was nogal veel bij jou, weet je nog? En daarna moest ik dingen op mijn werk inhalen die ik had laten liggen. Ik had ze te laat besteld en dat vond ik heel vervelend. Maar wat vind je van deze? Ik was op een conferentie in Seattle, en ik heb ze in een schattig winkeltje daar gevonden.'

Terwijl Anne de bloemen omhooghield om ze te laten bekijken, merkte Claire dat ze nog steeds de deuropening blokkeerde. 'Ze zijn prachtig,' gaf ze toe, om toen te vervolgen, 'maar ik kan er dwars doorheen kijken, net als door jou.'

'Wat? Voel je je wel goed?' vroeg Anne. Ze legde het boeket op de verandatafel. 'De sheriff zei al dat je eens naar een dokter moest.'

'Ik heb geen kalmerende middelen nodig om te slapen.'

'Voor therapie, Claire.'

'Heeft sheriff Braden dat gezegd?'

'Hij wil alleen maar wat het beste is voor jou. Ik weet zeker dat je huisarts wel een psychiater kan aanraden.'

'Wanneer heeft de sheriff dat gezegd?'

'Na de begrafenis. Het zou je vast goed doen, Claire, om met iemand over je gevoelens te praten en -'

'Goed, ik zal eens over mijn gevoelens praten. Ik voel me ontdaan en verraden sinds ik weet dat jij en mijn man meer dan eens samen in de stad zijn gezien, en dat hij op een avond in jouw auto is aangehouden voor te hard rijden toen hij mij vermoedelijk had verteld dat hij een eind ging wandelen! En dan heb ik het nog niet eens over jullie onderonsje in het Bide-A-While motel!'

Alle kleur verdween uit Annes gezicht. Ze deed een stap naar achteren alsof ze een klap had gekregen. Die behoedzame ondervraging kon ze dus vergeten, dacht Claire. Nick zou woedend op haar zijn, maar ze kon zich echt niet inhouden.

'Het spijt me ontzettend, Claire.' Anne vlocht haar vingers in elkaar alsof ze bad of smeekte.

'Dus je geeft toe dat je een verhouding met hem had?'

'Absoluut niet. Een motel? Dan vergist iemand zich toch. Dat is echt niet waar. Ja, ik ben hem een of twee keer in de stad tegengekomen - we hebben zelfs een keer samen geluncht, weet ik nog. Misschien is hij gewoon vergeten dat te vertellen.'

'Jullie allebei misschien.'

'En wat die aanhouding door een van de hulpsheriffs betreft, ik reed 's avonds over River Road terug naar huis, nadat ik iemand een huis aan de rand van Redmond had laten zien,' vervolgde ze terwijl ze haar korte witblonde haar gladstreek. 'Op die avond die jij bedoelt, begon mijn auto opeens te sputteren.'

'O ja? River Road is niet direct de meest voor de hand liggende route van Redmond naar jouw huis.'

'Ik wilde nog even langs een ander pand rijden om te zien of mijn Te Koop-bordje er nog wel stond, omdat de vorige twee kennelijk door kinderen waren gepikt. Goed,' ging ze onverstoorbaar verder, 'ik moest er echt niet aan denken daar in mijn eentje langs de kant te staan, en ik wilde net mijn mobiele telefoon pakken om de Wegenwacht te bellen. Tenslotte betaal ik genoeg voor hun extra dag-en-nachtservice.'

'En Keith kwam heel toevallig langs om je te redden?' Het sarcasme droop van Claires stem.

'Ja, hoe gek het ook klinkt, maar zo was het. Hij zei dat hij over het rivierpad bij de waterval aan het wandelen was en iemand hoorde die vergeefs probeerde te starten. Daarom was hij door het bos naar de weg komen lopen. Hij deed iets onder de motorkap en zei toen dat ik moest opschuiven, zodat hij de motor kon proberen voor ik verder naar huis reed,' besloot ze, nonchalant haar schouders ophalend als om te benadrukken dat er echt niet meer achter stak.

De woorden kwamen vlot haar mond uit. Haar gezicht had zijn normale kleur terug, en nog wat meer zelfs. De verklaring was plausibel. Het was ongetwijfeld hetzelfde verhaal als ze aan Nick zou vertellen. Dus hadden Anne en Keith haar nu verraden of niet? En vond Nick echt dat ze een therapeut of psychiater nodig had?

'Interessant dat noch Keith noch jij het er met een woord over heeft gehad dat jullie elkaar toevallig in de stad tegen het lijf waren gelopen - of over dat gelukkige toeval waardoor Keith 's avonds laat als reddende engel kon optreden,' zei Claire kort. 'Ik zou denken dat een van jullie het op zijn minst even genoemd zou hebben, tenzij jullie iets te verbergen hadden.'

Heel even dacht Claire dat Anne de glazen bloemen op haar hoofd kapot zou slaan. 'Hoor eens, Claire, als de sheriff en jij me nog nodig hebben, dan komen jullie me verdomme maar thuis opzoeken!' Met die woorden stormde ze de hoek van het huis om in de richting van haar auto. Van binnenuit volgde Claire haar van raam tot raam om er zeker van te zijn dat ze vertrok. En waarom was ze trouwens achterom gekomen, in plaats van net als anders op de keukendeur te kloppen?

Toen Anne achteruit de oprit af reed en River Road op stoof, besefte Claire onmiddellijk dat ze beslist gelogen moest hebben. De waterval had het geluid van het starten gedempt, en al helemaal het geluid van het gas geven. Anne had beweerd dat Keith haar auto helemaal beneden op het rivierpad had gehoord, wat nog veel dichter bij de waterval was. Uitgesloten! Ook kon hij nooit door het dichte bos bij de waterval naar de weg zijn gelopen, tenzij hij op de brug was geweest en het pad van de oude spoorweg had gevolgd, dat toevallig een geliefde plek voor vrijende stelletjes was.

Hoewel ze wist dat Nick kwaad zou zijn omdat ze het er met Anne over had gehad, toetste ze zijn mobiele nummer in.

Arend Eén, code vier,' meldde hij.

'Met Claire, Nick. Anne is terug, en ze kwam op weg naar huis hier langs. Ze beweert dat ze onschuldig is, maar ik ben ervan overtuigd dat ze liegt.'

Ze hoorde een onderdrukte vloek. 'Heb je haar erop aangesproken, Claire? Voor ik haar had ondervraagd? Verdomme. Ik kom naar je toe. Maar hoe dan ook, dat jij je ermee bemoeid hebt, kan de hele boel in het honderd sturen!'

Toen Claire Annes uitleg aan Nick had overgebracht, werd hij nog kwader dan hij al was toen hij arriveerde. Hij had altijd kalm en beheerst geleken, zelfs wanneer hij van streek was, zoals toen ze hem op de vrijgezellenveiling in het nauw had gebracht. Maar nu waren zijn brede vierkante kaken op elkaar geklemd, zijn donkere ogen toegeknepen en leek het wel of zijn snor zijn strakke lippen vergrendelde.

'Ik zweer het je,' mompelde hij, 'als ik deze zaak heropen, dan sluit ik jou ergens op zolang mijn bureau ermee bezig is. Je hebt precies gedaan wat ik je verboden had!'

'Ik ben degene die van streek zou moeten zijn,' protesteerde ze. 'Volgens Anne vind jij dat ik een psychiater nodig heb. Bedankt dat je dat tegen haar gezegd hebt, en niet tegen mij. Je begint achter mijn rug om met haar onder één hoedje te spelen, precies zoals mijn man deed!'

Hij pakte haar bij haar schouder en liet haar toen weer los. Zij liep achteruit tot tegen de hoek van het aanrecht, waar hij haar met beide handen insloot.

'Jij bent degene die in deze hele toestand maar steeds de boot mist,' zei hij langzaam en duidelijk. 'Het is helemaal niet vreemd als je oppert dat iemand die een trauma heeft doorgemaakt een therapeut, arts of geestelijke raadpleegt, en ik zou het hebben voorgesteld als je dat trauma zelf niet aan had gekund.'

'Reken daar maar niet op. Blijkbaar kon ik mijn eigen huwelijk niet eens aan.'

'Maak het jezelf niet zo moeilijk - temeer omdat iemand anders dat al doet. Je bent een intelligente vrouw, Claire. Maar zeg je nu werkelijk dat je er geen idee van had dat Keith stiekem met een ander omging? Zijn er gewoonlijk geen kleine dingen die daarop wijzen?'

'Zijn er gewoonlijk geen kleine dingen die erop wijzen dat iemand erg ziek is?' wierp ze tegen. 'Mensen lopen heus niet rond met "echtbreker" of "zieke" op hun voorhoofd getatoeëerd, hoor!'

'Als we mijn gestorven vrouw eens buiten dit onderzoek hielden, en jouw gestorven man ook.'

'Ik had het over mijn moeder. We wisten dat ze depressief was, maar niet dat ze zelfmoord zou plegen! Eerlijk gezegd begin ik me ook al ongerust te maken over DeeDees gemoedstoestand. Kun je haar niet gauw weer terug laten komen?'

'Laat het piekeren over DeeDee nu maar aan mij over, en zorg jij maar voor jezelf.' Hij tilde haar kin op, zodat hij haar aandachtig in de ogen kon kijken. 'Ik ga proberen de brokken te lijmen bij Anne, nadat jij daar zo hals over kop bovenop bent gesprongen.'

'In elk geval weet ik, ook al ben ik er niet voor opgeleid, wanneer er met een plotselinge dood door verdrinking iets niet in de haak is! Jij zou Keith gewoon in vrede hebben laten rusten als een droevig geval van zelfmoord terwijl hij waarschijnlijk vermoord is!'

Nick ging een stukje naar achteren en beet zijn kaken nog steviger op elkaar. Toen liep hij naar de deur. 'Blijf jij nu maar rustig hier, Claire, en geef me geen aanleiding om je ergens anders op te sluiten, zodat ik mijn werk kan doen en jou niet weer iets overkomt!'

Hij beende luidruchtig het huis uit, sprong in zijn auto, smeet het portier dicht en stoof weg. Claire merkte dat de waterval het geluid van zijn auto ook vrijwel meteen overstemde.

Met haar mobiele telefoon bij zich voor als Nick soms zou bellen reed Claire snel naar de stad om nog even met DeeDee te praten. Hij had haar min of meer bevolen thuis te blijven en hem niet voor de voeten te lopen, maar ze probeerde alleen maar te helpen. Hij was echt zo iemand die alles in eigen hand wilde houden, maar ze was niet van plan zomaar thuis te blijven zitten wachten tot er weer iets vreselijks gebeurde, zodat ze hem weer te hulp kon roepen. Kennelijk was hij zo'n man die dacht dat elke vrouw die emotioneel reageerde - wat in Claires ogen natuurlijk gedrag was voor iedere vrouw die een knip voor de neus waard was - irrationeel handelde.

Op hetzelfde ogenblik dat ze stilhield voor het gebouw waar DeeDee woonde, barstte er zo'n typisch middagbuitje los. De spetters kwamen bijna horizontaal uit laaghangende dikke wolken naar beneden, maar het was geen koude regen. Eigenlijk had ze DeeDee gewoon even moeten bellen, maar ze wilde niet dat het meisje een excuus bedacht om haar weg te houden. Bovendien voelde Claire zich schuldig omdat ze niet meer had gedaan om haar te helpen.

Onweer rommelde in de verte toen Claire de trap aan de achterkant van het gebouw weer opliep. Er scheen bleek licht naar buiten. Mooi, dan moest DeeDee thuis zijn, dacht Claire. En Claire was blij te zien dat ze dan tenminste het licht aanhad, ook al was ze dan misschien depressief. Ze moest er niet aan denken dat DeeDee in haar eentje in het donker zou zitten, net zoals haar moeder vroeger.

De achterdeur zat dicht, maar Claire kon door de hordeur en het smalle raampje in de deur naar binnen kijken. Ze klopte. 'DeeDee! Ik ben het. Claire.'

Ze moest weer aan Anne denken, zoals ze eerder die middag achter op de veranda had gestaan en naar binnen wilde. Was ze zo schaamteloos dat ze Claire in haar gezicht had voorgelogen over haar verhouding met Keith? Misschien kon Nick iets uit haar krijgen. Hij kon er in elk geval intimiderend genoeg voor zijn, daar kon DeeDee vast ook over meepraten.

'DeeDee?' riep Claire weer terwijl er een gevoel van naderend onheil in haar opkwam. Het kleine keukentje zag er zo vaag en somber uit door de oude grijze horren. Plotseling zat er weer datzelfde dreigende loodzware gevoel in haar borst als op die dag, lang geleden, toen ze de trap naar haar moeders slaapkamer opliep.

'DeeDee! Ben je thuis?'

Met angst en beven liep Claire naar de slaapkamerramen en gluurde daar door de horren naar binnen. De gordijnen die DeeDee eerder die dag haastig had dichtgetrokken, waren een klein stukje open. Hoewel het er niet zo fel verlicht was als in de keuken, kon ze de hele slaapkamer zien.

Ze tuurde naar binnen, bang om DeeDee languit op bed te zien liggen na een overdosis pillen of iets nog ergers. Toen ze wat duidelijker kon zien, voelde het bijna of ze weer door een tasergun geraakt was. Terwijl ze door de hor naar de kamer staarde, kon ze haar ogen niet geloven.