15

Toen Claire de volgende dag opendeed om de Nances te verwelkomen, begon toevallig op precies hetzelfde moment haar telefoon te rinkelen. 'Ik ben zo blij dat jullie er zijn,' zei ze terwijl ze hen allebei omhelsde en hen binnen wenkte.

Hoewel ze nonchalant gekleed waren, zagen ze er chic uit. De upper ten gaat uit kamperen, dacht Claire. Bij allebei zat er geen haartje verkeerd, het zijne zilver en het hare glad en zwart, en allebei waren ze even slank, volmaakt bij elkaar passend. Hun zwarte leren jasjes waren al net zo op elkaar afgestemd, tot op de oversized ritsen. Diana, die er zo efficiënt als een stewardess uitzag, reed een Vuitton weekendtas achter zich aan, terwijl Ethan met enkel zijn laptop naar binnen kwam.

'O, nee.' Claire deed of ze hem op zijn kop gaf. 'Je komt hier voor je ontspanning, en niet om ChinPak-aandelen in de gaten te houden.'

'Dat is iets waarvoor Howard Chin en ik niet van plan zijn ons ooit te excuseren,' zei Ethan. 'Maar ik zou die telefoon maar opnemen, want je bent hier ook nog een bedrijf aan het runnen, hoor.'

'Mijn antwoordapparaat hoort het over te nemen,' zei ze, maar ze rende toch maar naar de keuken om op te nemen.

Het zou Nick kunnen zijn. Ze had hem die dag al een keer gesproken. Nadat hij zich op de Spoedeisende Hulp had laten hechten, was hij thuis de hele nacht opgebleven om er zeker van te zijn dat zijn hoofdpijn niet tot iets ernstigers leidde. Die ochtend had hij een huiszoekingsbevel gehaald en in DeeDees appartement rondgekeken. Het zou wel die middag worden voor hij haar kon ondervragen, had hij gezegd. Hij had haar opgepakt voor geweldpleging en haar die nacht in de cel gestopt. Ze had geweigerd een advocaat te bellen en had van haar rechten afgezien, al was Nick wel van plan een advocaat voor haar te laten komen zodra hij haar ging verhoren. Intussen had hij een adviserend psycholoog ingeschakeld, die elk moment kon arriveren uit Seattle.

Hoewel hij dat alles met een kalme stem had verteld, kon Claire horen dat hij ziedend was, op zichzelf net zo goed als op DeeDee. Hij had het wel niet met zoveel woorden gezegd, maar ze had het idee dat hij zijn best deed te verbergen hoezeer zijn zelfvertrouwen onderuitgehaald was - ze was er inmiddels heel goed in dat te herkennen - doordat hij zich zo door DeeDee had laten beetnemen.

'Hallo.'

'Met mij, Claire. Ik wou eens even horen hoe het met je gaat.'

Haar vader. Ze klemde haar hand om de telefoon en probeerde zich te concentreren. Ze wilde dolgraag in de andere kamer zijn wanneer Ethan en Diana voor het eerst zagen wat ze met de herberg hadden gedaan om het uitzicht op de omgeving goed te laten uitkomen.

'Lief dat je weer belt, pap. Ik... Ik maak het goed.'

'Zo klink je niet.'

'Goed gezien de omstandigheden.'

'Heb je al besloten de boel te verkopen? Je zou weer in San Diego kunnen komen wonen.'

'Nee, dat lijkt me niet, echt niet. Voorlopig ben ik van plan de herberg te openen en hier te blijven. Ik kan niet wachten tot ik weer kan gaan schilderen, en een kunstwinkel hier heeft werk van me te koop.'

'Dat kunstzinnige heb je van je moeder, net als je knappe uiterlijk.'

Claire kneep nog steviger in de telefoon. Het was juist die gelijkenis met haar moeder, dacht ze vroeger altijd, die er de oorzaak van was dat hij haar niet om zich heen wilde hebben, alsof ze hem eraan herinnerde dat hij gefaald had, dat ze allebei gefaald hadden. Tegenwoordig praatte hij tenminste weer over haar moeder.

'O Ethan, is het niet adembenemend!' riep Diana in de andere kamer.

'Maar ik wil je niet verdrietig maken,' zei haar vader.

'Jonge weduwen zijn verdrietig, pap, zeker als je bedenkt dat sommige mensen geloven dat Keith zelfmoord gepleegd heeft. Maar dat kan ik niet accepteren.' Ze was niet van plan op dat moment de redenen daarvoor te gaan opsommen, net zo min als ze van plan was de Nances tijdens hun bezoek met al haar moeilijkheden te belasten.

'Dat begrijp ik, Claire. Eerlijk. Maar denk erom dat je niet zoiets doms doet als je moeder deed. Zoals Keith kennelijk heeft gedaan.'

Luisterde hij niet naar haar? Die man was zo ongeveer opgehouden naar haar te kijken en met haar te praten nadat haar moeder gestorven was. Hij had Keith nooit goed gekend en had hen beiden in de tien jaar dat ze getrouwd waren niet langer dan vijf minuten gezien. Maar misschien probeerde hij nu het goed te maken. 'Ik sta hier niet alleen in, pap. De sheriff hier helpt me de zaak te onderzoeken.'

'Ik hoor stemmen op de achtergrond. Is hij daar ook?'

'Dat is een echtpaar uit Seattle, vrienden van ons.'

'Dan zal ik je maar niet ophouden. Zolang je maar onthoudt wat ik gezegd heb, dat je thuis kunt komen.'

'Ik bedoel het niet onaardig, pap, maar dit is nu mijn thuis. Bedankt voor je telefoontje, en voor de bloemen met de begrafenis. Gaat het goed met de nierspoelingen?'

'Het werkt. Ik kom waarschijnlijk op de wachtlijst voor een niertransplantatie; als het moet laat ik mijn maatjes in het ziekenhuis hun invloed gebruiken. En mijn jonge gezin zal me ook wel wat punten opleveren.'

'Doe ze de groeten. Misschien kunnen de kinderen 's zomers een keer hier komen logeren, om te vissen en de omgeving te verkennen. Het is hier op een ruige manier mooi, met de waterval zo dichtbij.'

Toen ze afscheid hadden genomen, ging ze haastig naar de Nances toe, die de veranda op waren gelopen. Ethan wees net op zalmen die over de rotsen sprongen.

'Sorry, maar dat was mijn vader in San Diego,' vertelde Claire. 'Nadat mijn moeder gestorven was, probeerde hij te doen alsof ik niet bestond, maar inmiddels is hij hertrouwd en heeft hij twee kinderen die op de middelbare school zitten, en ik geloof dat hij probeert het contact te herstellen.'

'Dat is waar ook,' zei Diana. Ze draaide zich om en legde haar hand op Claires arm. 'Dat schiet me nu weer te binnen. Je moeder heeft ook zelfmoord gepleegd, hè?'

Claire knikte, al wilde ze eigenlijk, net als tegen haar vader, protesteren dat Keith geen zelfmoord had gepleegd. Waarschijnlijk zou ze hen op de loop jagen als ze een beschrijving gaf van een gevild hert, beenderen, sjamaans en geraakt worden met een tasergun, laat staan van die toestand met DeeDee. Maar dat was nu tenminste voorbij.

'Het wil me niet meer te binnen schieten,' zei Ethan, nog steeds naar de rivier kijkend, 'wat voor werk je vader deed.'

'Charles B. White werkt nog altijd als kinderarts,' zei ze, zich herinnerend hoe trots haar vader altijd op zijn medische graad was geweest. 'Hij heeft er twee jongere artsen bij genomen in zijn praktijk, omdat hij nierklachten kreeg. Hij is goed met kinderen, zolang het maar niet zijn eigen kinderen zijn.' Ze deed haar best niet bitter te klinken. 'Als er problemen waren omdat mijn moeder depressief was of omdat ik rebelleerde, reageerde hij door ons naar een psychiater te sturen, ene dokter Clarence White - geen familie. Ik dacht altijd dat hij die man gekozen had om zijn naam. Hoe dan ook, noch die dokter White noch mijn vader kon mijn moeder ook maar enigszins helpen, omdat ze zich desondanks van het leven beroofd heeft.' Haar wimpers werden nat van tranen en ze wendde haar gezicht af.

Diana gaf Claire een stevige knuffel terwijl Ethan haar op de rug klopte. 'Kom op, als je ons de rest van de herberg eens liet zien,' stelde Diana voor, 'want wat we tot nog toe hebben gezien is absoluut geweldig. Ik heb mijn fototoestel bij me, en ik ben van plan foto's te nemen om aan die vriend van mijn vader te sturen die zijn huis in de Cascades aan het herinrichten is. Ik ben ervan overtuigd dat hij wil dat je zijn huis doet met dezelfde flair als hier. En ik zou dolgraag een foto nemen van die oude man die ik beneden bij de rivier zag. Een indiaan, zo te zien. Daarnet was hij er nog, maar het lijkt wel of hij zomaar verdwenen is.'

Abrupt keek Claire naar de omgeving. Een paar mannen in waadbroek waren in de ondiepe stroomversnellingen aan het vissen, maar geen Sam. 'Dat is een visvriend van Keith, Sam Twoclaws,' vertelde ze.

'Een vriend?' vroeg Diana. 'Ik wil niet met oude Hollywood-stereotypen aankomen, maar ik vond dat hij er nogal... vijandig uitzag.'

 

'DeeDee, ik heb zowel Aaron als dokter Miles gevraagd erbij te komen zitten terwijl wij praten over wat er gisteravond gebeurd is - en waarom.'

Nick begon het verhoor in zijn kamer kort na de lunch. Hij probeerde kalm te klinken, alsof het een gewoon gesprekje was, al kostte dat heel wat moeite. Hij was woedend dat DeeDee hem zo voor de gek had gehouden en dat hij haar voor normaal en behulpzaam had gehouden. Verdorie, wanneer zou hij nou ooit eens leren uit te vogelen wat vrouwen echt dachten? Hij was een beroerde politieman als hij mensen niet beter kon doorzien dan zo.

Dokter Lillian Miles was een jonge psychologe in dienst van de staat, met een voortdurend bezorgd gezicht maar onverstoorbaar in haar gedrag. Aaron en zij zaten iets achter DeeDee, zodat het, zolang DeeDee niet omkeek, leek alsof ze gewoon met zijn tweeën zaten te praten, zoals ze in betere tijden vaak hadden gedaan.

'Ik wil niet dat ze erbij zijn, en ik wil geen advocaat ook,' zei ze koppig, onderuitgezakt en met haar armen over elkaar op de stoel aan de andere kant van zijn bureau hangend.

Ze droeg nog steeds de donkere versleten spijkerbroek en het zwarte T-shirt dat ze de vorige avond op het vliegveld ook aanhad, hoewel hij Mike Woods haar riem en haar veters had laten afnemen. Mike had haar de afgelopen nacht bewaakt. Mensen hoefden niet van een brug af te springen om een eind aan hun leven te maken, en de echte DeeDee had hun al één keer een schok bezorgd.

Nick was opgelucht dat ze niet om een advocaat had gevraagd, al zou hij er na dit eerste verhoor wel een voor haar bellen. Om zijn eigen rechten te beschermen had hij haar niet alleen mondeling en schriftelijk op haar rechten gewezen, maar haar ook een verklaring laten ondertekenen dat ze geen advocaat wilde of nodig had. Hij was niet van plan een fout te maken terwijl hij ervoor zorgde dat ze vervolgd en behandeld werd. Bovendien zou DeeDee misschien enig licht kunnen werpen op de vraag wie Claire lastigviel. Hij begon al te denken dat DeeDee, als ze in staat was foto's te bekrassen en te bekladden, een mes te dragen en hem met een wielblok knock-out te slaan, ook best degene kon zijn geweest die achter Claire aan zat. Kon er enig verband bestaan tussen DeeDee en wat er met Keith was gebeurd?

Hij trok zijn stoel achter zijn bureau vandaan en ging tegenover haar zitten. Hij had besloten de vriendelijke-agentbenadering te gebruiken, zonder barrière: niet achter het bureau zitten, of op de rand ervan zodat hij op haar neerkeek. Toch wilde hij dat ze wel begreep hoe ernstig dit was.

'Ik praat alleen met u of helemaal niet,' hield DeeDee vol, met een hoofdbeweging naar de psycholoog en de hulpsheriff.

'Jij bent niet degene die hier de regels bepaalt. Dat ben ik.'

'Nog meer nieuws?' mompelde ze.

'Je had me wel kunnen vermoorden gisteravond.'

'Ik wou u geen pijn doen,' zei ze, op haar stoel heen en weer schuivend. Ze bestudeerde zijn verbonden voorhoofd en zijn bont-en-blauwe ogen. 'Maar u bent veel te vaak met haar aan het praten en naar haar toe aan het gaan - enzovoorts - bij haar thuis, en ik kon me niet meer beheersen.'

'Als we het eens hadden over jou en wat jij gedaan hebt, en niet over Claire,' zei Nick. 'Vanochtend heb ik je unieke fototentoonstelling gezien, die bewijst dat je me al veel langer volgt dan ik Claire Malvern ken. Kun je me vertellen waarom die verzameling bestaat - en waarom de foto's kapotgesneden waren en bespetterd met iets wat op bloed leek?'

'Dat was spuitverf, sheriff. Maar u wist er niks van, hè?'

'Dat jij het enige lid van mijn geheime fanclub was?'

'U bent de sheriff, en u wist niet eens dat u een stalker had,' treiterde ze. 'Ik bedoel, u mag dan goed zijn in het oplossen van misdaden, maar hier had u echt geen flauw benul van, hè? Dat komt omdat het met hartsaangelegenheden te maken had en daar bent u blind voor. En, gaat u nu proberen me te beschuldigen van stalking en geweldpleging?'

'Ja,' zei hij kortaf, 'ik ben van plan mijn centraliste, die ik ooit vertrouwde, te beschuldigen van stalking en meerdere gevallen van geweldpleging - tenzij ik meer kan bewijzen.'

'Geweldpleging tegen u of tegen haar?' wilde ze weten. 'Zij viel mij eerst aan, gisteravond.' Ze schoof weer heen en weer en vroeg toen: 'Wat bedoelt u met "meer"?'

'Al die foto's van de herberg vormen het bewijs dat je daar zo ongeveer de hele tijd rondhing om te gluren. Omdat je het kennelijk slecht met Claire voorhad toen je deed alsof je haar hielp, wil ik weten wat je voor vreemde voorvallen hebt gezien bij de herberg. Of,' vervolgde hij, ieder woord beklemtonend, 'hoeveel daarvan je zelf hebt gedaan.'

Een ogenblik lang zat DeeDee met grote ogen te zwijgen. Toen schreeuwde ze: 'Ik heb haar voor u uit naar boven zien gaan, en toen deed u beneden alle lichten uit zodat u bij haar in bed kon kruipen, donderdagavond!'

'Hou op met doen alsof we het over mij hebben. Je hebt alleen maar gezien dat zij naar boven ging en dat ik de lampen uitdeed. De rest heb je verzonnen, die dingen wilde je je voorstellen, daar wilde je kennelijk ook bij zijn. Ik heb op de bank geslapen. Ze had bescherming nodig omdat iemand op haar had geschoten met een taser - misschien wel met die hier in onze wapenkamer, waar jij ook bij kunt.'

'Een van de onze?' flapte Aaron eruit. Een blik van Nick bracht hem weer tot zwijgen.

'Dus als je niet beschuldigd wilt worden van geweldpleging en het stalken van twee mensen,' ging Nick verder, terwijl hij DeeDee weer woedend aankeek, 'en ik weet zeker dat ik nog wel een paar dingen kan vinden om erbij te doen - dan kun je maar beter beginnen me alles van a tot z te vertellen.'

'Goed dan,' zei ze, snotterend tot de psycholoog haar een tissue aangaf, 'ik zal een paar dingen vertellen, omdat ü zo geobsedeerd was van haar dat u ze zelf niet opmerkte.'

Hoewel zijn hart daarvan nog heftiger tekeer begon te gaan dan het al deed, knikte Nick. Hij moest goed in de gaten houden dat hij, en niet deze verknipte vrouw, de controle over het verhoor hield. Hij was geschokt dat hij zich had laten beetnemen en bedriegen, eerst door zijn vrouw en nu door DeeDee. En dat hij zich niet had gerealiseerd dat allebei die vrouwen ziek waren, Susan lichamelijk en DeeDee emotioneel.

Maar Claire was een vrouw die hij kon vertrouwen, beschermen en helpen. In het verleden was hij in gebreke gebleven, maar met Claire zou hij niet in gebreke blijven.

 

'O, wat spannend!' riep Diana toen ze met zijn tweeën een van Claires olieverfschilderijen stonden te bewonderen dat in de etalage van Noah Markwoods Puget Treasures stond. Ze hadden met zijn drieën geluncht en toen Ethan alleen gelaten om van de herberg te genieten.

'Dat ga ik kopen,' vervolgde Diana. 'Ik heb er een ideale plek voor.'

'Ik maak wel een ander voor je, cadeautje van de schilder. Na alles wat jullie tweeën voor me gedaan hebben, hoef je niet te betalen voor een van mijn schilderijen,' zei Claire.

'Nee, ik koop het, al kan ik haast niet geloven dat je de brug hebt geschilderd. Het is toch dé brug, hè?'

'Ja, maar ik heb het gemaakt vóór Keiths dood. Hij was het die met mijn werk naar Noah Markwood is gestapt om mij te verrassen.'

'Nou, dat is dus nog iets wat je kunt doen behalve een herberg runnen waar je dag en nacht tussen de mannen zit die denken dat ze je kunnen commanderen alsof je een kok of een dienstmeisje bent. Je kunt erop uit om landschappen langs de kust of in de Cascades te schilderen. Maar volgens mij heb je toch het meeste talent voor binnenhuisarchitectuur. Je hebt fantastisch werk verricht in de herberg, maar dat had ik je geloof ik al verteld.' Ze haakte haar arm door die van Claire en trok haar mee naar de ingang van de winkel.

Noah Markwood begroette hen en leidde hen rond. Claires eerste opwelling was hem te vragen of ze hem even in het achterkamertje kon spreken om uit hem te krijgen of hij een verhouding met Anne had gehad. Maar ze had zichzelf en Nick beloofd dat ze het politiewerk aan hem zou overlaten. Daarom hield ze haar mond dicht en liet Diana het woord doen.

'Claire had het erover dat u een paard uit de Tang-dynastie hebt,' zei Diana tegen Noah nadat ze zijn snijwerk had bewonderd en een ivoren walvistand waaruit een fregat was gesneden had uitgekozen voor Ethan.

'Ah,' zei Noah begrijpend, 'u hebt zeker te maken met dat bedrijf dat Chinese kunst importeert, waar Claires overleden man voor werkte.'

Hun gesprek ging een andere kant op, ze bespraken keizers en dynastieën, terwijl Claire de nieuwste aanwinsten van indiaans snijwerk bekeek. Een stuk snijwerk in been, waar een kaartje bij stond met 'Sammamish-kunstenaar Sam Twoclaws' stelde een hert voor dat recht voor zich uit staarde. Claire huiverde en liep verder.

Toen ze weer bij de andere twee kwam, was Diana net het ivoren paard van de Tang-dynastie aan het bekijken.

'Oorspronkelijk een drinkvat,' vertelde Noah. Hij zag er zo trots uit of hij het zelf had gemaakt.

'De benen zijn vermoedelijk zo goed bewaard gebleven door dat mooie vierkante voetstuk waar het op staat,' zei Diana. 'Het hele ding is zo'n combinatie van robuustheid en teerheid.' Ze draaide het om en bestudeerde de onderkant van het voetstuk. 'Zou u dit eens voor me willen nameten?' vroeg ze aan Noah. 'Ik heb zo'n idee dat het circa tien bij tien centimeter is.'

'Dat is exact de afmeting,' bevestigde hij. 'Maar ze signeerden ze nooit op de onderkant,' voegde hij eraan toe toen ze het paardje op zijn kop bleef houden.'

'Nee, dat weet ik. Ik neem het, en ook dat ivoorwerk en Claires mooie schilderij. Ons bedrijf heeft diverse bronzen drinkvaten in de vorm van olifanten geïmporteerd, maar nog nooit een met een voetstuk.'

 

Nick wilde in DeeDees verhoor niets onaangeroerd laten. Hij haalde zijn vingers door zijn haar, maar trok zijn hand met een ruk terug toen hij zijn verband raakte. 'Tot nu toe heb je me altijd geholpen, DeeDee,' zei hij terwijl hij zijn best deed wat minder vijandig te klinken. Ze had hem uitgedaagd op het gebied van 'hartsaangelegenheden', en daarom zou hij nu eens proberen of hij daarvan kon profiteren. 'Hier heb ik je hulp bij nodig.'

'Tot zij kwam opdagen, hielp ik u de hele tijd. Ik werkte me halfdood om het maar allemaal goed te doen.'

'Je deed het ook goed.'

Haar uitdrukking werd merkbaar zachter. Hij stond versteld van de emotionele macht die hij over haar had.

'Ik besef heus wel,' zei ze terwijl ze eindelijk haar armen liet zakken, 'dat ik een beetje té beschermend was omdat ik voortdurend een oogje op u hield.'

'Heb je op momenten dat je niet in staat was persoonlijk een oogje op me te houden wel eens naar mijn huis gebeld?' vroeg Nick.

'Eén keer maar, want dat is kinderachtig. Toen u met haar op dat jacht aan het varen was, kon ik er niet achteraan, en ik wist niet hoelang jullie weg zouden blijven. Ik kon moeilijk bij de jachtclub blijven rondhangen of voor uw huis op u gaan zitten wachten, want dan had u me vast gezien. Daarom ben ik naar huis gereden en heb ik gewoon eens in de tien minuten uw nummer gebeld tot u opnam. Toen wist ik dat u weer veilig terug was.'

'Goed. Even iets heel anders. Heb jij ooit Claires vuilnis doorzocht?'

'Haar vuilnis? Nee, zeg. Waarom zou ik? Om naar een liefdesbrief te zoeken die ze van u had gekregen?'

'Ik heb haar nooit een liefdesbrief geschreven, DeeDee. Merk je wel dat ik vandaag ook vragen beantwoord? Oké, heb je ooit olieverfschilderijen - afbeeldingen van de brug en de rivier - uit een schuur op haar terrein gehaald?'

'Ik hoef haar spullen niet, vuilnis of schilderijen! Maar ik geef toe dat ik wel een paar schilderijen van haar heb gezien toen ze me de herberg liet zien. Dat, en een stel dooie vissen aan de muur.'

Ze kon toch geen grapje maken, dacht hij. Hij besloot door te gaan. 'Wat was de echte reden waarom je dat verbaal hebt verwijderd en vernietigd, van toen Aaron Anne Cunninghams auto aanhield en Keith Malvern bij haar was?'

Hoewel hij dacht dat hij haar nu aan het praten had, aarzelde DeeDee.

'Omdat,' zei ze zacht, 'ik niet wilde dat ze dacht dat haar man haar bedroog.'

'Kom nou. Je maakt me niet wijs dat je Claire probeerde te helpen.'

'Uw probleem is dat u niet weet hoe vrouwen denken!' schreeuwde DeeDee zo hard dat dokter Miles een hand op haar schouder legde om haar te kalmeren. 'Ik wilde niet dat ze reden had om boos te zijn op haar overleden man. Als ze wist dat hij vreemd gegaan was, was de kans groter dat ze meer interesse voor u zou krijgen dan alleen om de dood van haar man op te lossen. Ze moest hem blijven idealiseren, maar ze is een sukkel, net als ik eerst was. En u ook! Ze heeft u te pakken, net als... net als die getikte Sam Twoclaws die zalmen vangt in de rivier!'

 

Toen Claire en Diana thuiskwamen, popelden ze allebei om Ethan hun aankopen te laten zien. Ze vonden hem in het kantoor boven aan het bureau, met zijn kleine laptop naast Keiths grotere computer, druk aan het werk in plaats van genietend van de herberg en het uitzicht op de omgeving.

'E-tha-ann!' zei Diana streng met haar handen op haar heupen. 'Er ligt een prachtige wereld daar achter die enorme ramen.'

'Geeft niks,' zei Claire. 'Ik zet drankjes en wat hapjes op de tafel vlak voor het raam. Dan kunnen we allemaal van het uitzicht genieten.'

'Hé, ik ben naar buiten geweest om een eindje te wandelen!' protesteerde Ethan. Hij stak zijn armen omhoog en rekte zich uit. 'Ik heb naar een paar kerels een stuk verderop staan kijken, die grote zalmen binnenhaalden.'

'Wacht maar tot je dit ziet!' pochte Diana toen ze met zijn allen weer naar beneden gingen en Claire wijn en glazen op tafel zette. 'Ta-daaa!' Ze haalde het Tang-paardje tevoorschijn, dat Ethan nogal voorzichtig uitpakte, alsof hij verwachtte dat het iets van porselein of kristal was.

'Dat is fantastisch!' zei hij, het van alle kanten bewonderend.

' Net zoals Diana had gedaan inspecteerde hij de onderkant van het voetstuk op een signering. 'Wat gedetailleerd en wat een proporties, en het heeft precies de juiste maat. Wist de verkoper ook wanneer het is opgegraven?'

'Kort geleden,' zei Diana. 'De Chinezen hadden het naar Hongkong gestuurd, en het was oorspronkelijk aangekocht met toestemming van de Chinese regering, net zoals in ons bedrijf.'

'Maar,' kwam Claire ertussen, 'die tere porseleinen vazen op gelakte zuilen waarin Chin Pacific handelt, kunnen toch geen eeuwen begraven hebben gelegen? Dit paard zou nog wel bewaard blijven onder de grond, maar dat porselein toch zeker niet, tenminste niet ongeschonden.'

'Klopt, maar veel van onze kunstvoorwerpen hebben in verzegelde tomben gelegen,' legde Ethan uit. 'Onze bronnen hebben de laatste tijd enkele heel belangrijke fantastische vondsten gedaan, vaak versierd met de vormen van beesten en groteske figuren. De oude Chinezen geloofden dat dergelijke voorwerpen de ziel van prominente en machtige mensen naar de volgende wereld begeleidden, moet je weten.'

'Net als de oude Egyptenaren,' merkte Claire op. 'In sommige culturen is de dood de grote conservator van waar ze tijdens hun leven van hielden.'

Ze was gefascineerd en dankbaar dat Ethan haar zulke dingen vertelde, maar voelde irritatie ten opzichte van Keith. Hij had zelden over zijn werk bij Chin Pacific gepraat. Toen ze veel vragen begon te stellen, had hij een keer gezegd dat hij zijn werk gewoon liever niet mee naar huis nam. Zelfs wanneer hij het over zijn reizen met Ethan naar China en Hongkong had, had hij meer als een reisleider geklonken.

'Inderdaad, net als de Egyptenaren,' zei Ethan nu. 'En net als sommige indianenstammen, begrijp ik.'

Claire zag in gedachten Sam voor zich, die met zijn uitgesneden en opgezette beesten en groteske figuren de lichamen en geesten van dieren probeerde te bewaren. Nick had hem nog een tweede keer ondervraagd over dat gruwelijke tableau dat achter op haar veranda was neergezet, maar Sam had gezegd dat hij er niets meer aan toe te voegen had. Misschien moest zij nog eens met Sam praten, in elk geval om te vragen of hij wel of niet dacht dat Keith depressief was geweest, wat precies de richting was waarin ze dit gesprek met Ethan graag wilde sturen.

'De noordelijke Chinese volken begroeven vaak voorwerpen voor bescherming - figuren van soldaten en wapens,' vervolgde Ethan, 'terwijl de mensen in het zuiden voorwerpen begroeven om in hun volgende leven plezier van te hebben. Bescherming of plezier - twee heel verschillende dingen, maar allebei hoogstnoodzakelijk en wenselijk.' Er speelde een raadselachtige glimlach om zijn lippen. 'Wij Amerikanen spelen het tegenwoordig klaar om het beste van twee werelden te krijgen.'

Hij hief zijn wijn in een toost, en Diana klonk snel met hen mee.

 

'Als mensen op hun privacy gesteld zijn, moeten ze niet in een glazen huis gaan wonen, als u begrijpt wat ik bedoel,' hield DeeDee vol. 'Ja, ik heb wel een aantal rare dingen zien gebeuren bij haar thuis. Maar het punt is, ik lette er alleen maar op dat het goed ging met u, want u werkt veel te hard. Haar heb ik nooit gevolgd.'

'Rare dingen zien gebeuren bij haar thuis? Zoals?' Nick probeerde al dat emotionele gedoe waarin DeeDee al haar antwoorden verpakte te negeren.

'Sam Twoclaws. Die heb ik een keer langs zien lopen, en ik werd bang van hem, maar ik heb me gewoon verstopt.'

'Heeft hij je gezien?'

'Ik geloof het niet. Hij liep gewoon door.'

'Wanneer was dat?'

'Eh... vijf september, die avond dat Keith Malvern vermist werd, toen zij om hulp belde en u er zelf heen ging. Ik zat op de parkeerplaats van het vliegveld uw auto in de gaten te houden, maar ik werd het zat te wachten tot u terugkwam. Daarom ging ik naar huis om de golflengte van de centrale af te luisteren, en toen hoorde ik dat Peggy u de informatie doorgaf - en dat u er dolgraag zelf op af wilde. Weet u zeker dat u haar daarvóór echt nog nooit in de stad was tegengekomen en had gezien hoe mooi ze was?'

Dat was waar ook, hij had die melding over de radio aangenomen, zonder over te schakelen op zijn mobiele telefoon. Het moest kinderspel voor DeeDee zijn geweest om de oproepen af te luisteren; hij wist dat anderen dat ook deden, maar niet om dezelfde redenen. Hij had haar radioapparatuur die ochtend in haar woonkamer zien staan, al zou hij dat, gezien haar beroep, niet vreemd hebben gevonden.

'Hield Sam de herberg die avond ook in de gaten?' ging hij verder.

'Hij kwam er alleen langs, denk ik. Ik zag jullie tweeën door die ramen, net of je naar een grootbeeld-tv keek. Ik deed net of u mij kwam helpen, en niet haar. Het enige wat u van mij wilde, was uw zonnebril die u op bureau had laten liggen, maar die ben ik u de volgende dag tijdens het zoeken komen brengen, nietwaar?'

'Dat klopt, en dat waardeerde ik. En op het ogenblik help je me ook erg goed. Was jij afgelopen maandag soms bij de herberg? Dat was de dag waarop Claire naar het bureau kwam om onze verbalen door te kijken. Ik zou die avond naar Cedar Island vliegen.'

'Ja, toen ben ik bij de herberg geweest. Omdat ik wist dat u naar het eiland ging, was ik van plan om overal op haar huis "hoer" te verven, om precies te zijn.'

Nick slikte moeizaam. Dat was de avond waarop iemand die beenderen en dat dode hert bij Claire op de veranda had gezet.

'En waarom heb je je spuitbus dan niet gebruikt die avond?'

'Twee redenen. In de eerste plaats vond ik het rottig om de herberg te beschadigen, want die is echt mooi. Maar de werkelijke reden was dat ik iemand iets haar veranda op zag slepen. Dat bleek iets heel smerigs te zijn - een gevild dier en een paar botten. Toen hij weer weg was, heb ik dat door de zoomlens bekeken en ook gezien dat zij het vond. En toen kwam u al gauw opdagen - natuurlijk.'

'Kon je de persoon die die spullen daar heeft neergezet, goed zien?'

'Niet echt, en ik was heus niet van plan om dichterbij te sluipen om te zien wie het was.'

'Je hebt niet toevallig een foto genomen met je zoomlens?'

'Van die walgelijke troep? Kom nou.'

'Kun je me dan tenminste helpen door die persoon te beschrijven?'

'Een man, niet dik, niet dun, met een baseballpet op. Donkere kleren, misschien een spijkerbroek met een donker jasje.'

'Model, stijl?'

'Het was donker - een donkere avond, bedoel ik. Geen colbertje, of sportjasje. U weet wel, een flanellen shirt of zoiets van L.L. Bean. Ik neem aan dat het zelfs wel een vrouw geweest kan zijn.' Grijnzend leunde ze naar voren. 'Misschien heeft ze het wel zelf gedaan, alleen maar zodat u weer zou komen aanrennen, want zo werkte het wel.'

 

'Je moet echt overwegen die opdracht om dat huis in te richten aan te nemen, Claire,' zei Diana.

Het was later in de middag en ze zaten nog steeds aan tafel over de rivier uit te kijken. 'Je zou daar een dag of wat bij mijn vader kunnen logeren en eens lekker kunnen ontspannen.'

'Dit is anders ook aardig ontspannend, als je het mij vraagt,' merkte Ethan op.

'Dat vond Keith ook,' zei Claire, die de kans aangreep om het gesprek de gewenste richting in te sturen. 'Ik vroeg me af,' ging ze verder, zich tot Ethan wendend, 'waarom jij dacht dat Keith gespannen was voor hij stierf. Dat vertelde Diana laatst.'

'Hij had altijd zijn ups en downs,' antwoordde Ethan terwijl hij het restje van zijn wijn in het glas liet ronddraaien. 'Eigenlijk denk ik dat hij het afgelopen jaar of zo perioden van malaise had. Hij hield van jou, hij hield van zijn werk bij ChinPak, maar hij wilde zijn levensstijl veranderen - maar tegelijkertijd viel het hem zwaar Seattle en het leven dat hij daar had achter te laten. Om een vergelijking met de oude Chinezen te trekken, het viel hem zwaar de bescherming van een goede baan en de pleziertjes die die opleverde, los te laten. Laten we eerlijk wezen, jullie leven hier is veel onzekerder. Een nieuwe, mogelijk met schulden gepaard gaande onderneming, eigen baas zijn, je snapt wel wat ik bedoel,' zei hij met een breed gebaar om zich heen naar de hele herberg.

'Ik begin het te snappen, de laatste tijd,' zei Claire, maar ze weerstond de neiging alles te vertellen wat er gebeurd was.

'Keith leek eigenlijk wel op die rivier daarbuiten, Claire,' vervolgde Ethan, 'diep en onstuimig, niet alles aan de oppervlakte, snap je? Misschien hield hij dat voor jou verborgen, maar hij kon wispelturig zijn. Anderzijds, zijn we dat niet allemaal?'

 

'Nog één ding, DeeDee, en dan pauzeren we even,' beloofde Nick.

'Hoelang bent u trouwens van plan me in die kleine cel hier te houden?' vroeg ze.

'Je gaat voor een paar dagen met dokter Miles mee naar een instelling in Seattle.'

'Niks tegen mijn moeder of mijn zusjes zeggen - helemaal niks.'

'Je familie heeft er recht op het te weten.'

'Niet waar! Ik ben volwassen, ze hoeven het niet te weten!'

'Je hebt me enorm geholpen, en ik weet dat ik erop kan rekenen dat je dat blijft doen.'

'Kleineer me niet. Ik ben een volwassen vrouw, sheriff. En ik ken u, weet u wel?'

'Dan hoop ik dat je beseft hoe hard ik je hulp nodig heb. Was jij op veertien september, twee dagen geleden, in de buurt van de herberg, zo rond de schemering?'

'Dat was de avond dat u eindelijk naar Cedar Island vloog, omdat u dacht dat zij u niet nodig zou hebben - maar dat had ze wel. Nee, ik ben de wapenkamer hier niet binnengeslopen om een tasergun te pakken en op haar te schieten. Dat is de volgende vraag, hè? Ik had er geen idee van dat er op haar geschoten was. Ik was er niet bij. Ik was op het vliegveld, aan het wachten tot u verscheen in dat vliegtuig waar u meer om geeft dan om welke vrouw ook - voor zij verscheen tenminste. Zij is de eerste vrouw naar wie u verlangt sinds uw vrouw is gestorven, of niet soms?'

Voor Aaron of dokter Miller haar kon grijpen, duwde DeeDee zich van haar stoel en besprong Nick. Zijn stoel kiepte achterover onder haar gewicht. Ze klampte zich aan hem vast, met haar hete gezicht in zijn hals geperst, en drukte met haar knieën zijn benen omlaag.

'U ging zelfs nooit met iemand uit, dat weet ik zeker!' riep ze. 'U was van mij alleen, tot zij om hulp begon te vragen.'

Aaron wilde de snikkende vrouw wegtrekken, maar ze klampte zich alleen maar steviger vast.

Dokter Miles zei zacht: 'Kom nu maar. De hulpsheriff gaat ons naar Seattle brengen. We willen je helpen, DeeDee. Kom nu maar.'

'Het spijt me,' zei Nick tegen DeeDee, en hij klopte haar onhandig op haar rug, hoewel ook hij niets liever wilde dan haar lostrekken en wegduwen. Ondanks alles had hij medelijden met haar en voelde hij zich schuldig omdat hij zo met zichzelf bezig was geweest dat hij niet had gemerkt hoe zij in de knoop zat. 'We willen allemaal - ik ook - dat je wat rust krijgt.'

Met zijn drieën trokken ze DeeDee van hem af. Aaron wilde zijn handboeien al pakken, maar Nick schudde zijn hoofd. De hulpsheriff en de psycholoog leidden het snikkende meisje de kamer uit.

'Stuur me niet weg,' smeekte ze, naar Nick omkijkend. Haar rode wangen glommen van de tranen. 'Ik wed dat ik die man die dat hert op haar veranda heeft achtergelaten, wel kan aanwijzen, en misschien is dat wel dezelfde die haar met de tasergun beschoten heeft. Zet de verdachten maar op een rijtje naast elkaar, of laat Mike Woods foto's van ze nemen, dan zal ik ernaar kijken om u te helpen.'

Hij wist dat ze blufte, tijd probeerde te winnen. Daarom knikte hij naar Aaron, die DeeDee zachtjes meetrok. Nick had zelf wel kunnen huilen toen hij de deur achter hen dichtdeed.