20

Claire was ervan overtuigd dat ze gek werd. Hoewel de helikopter op de grond stond en de rotoren langzamer begonnen te draaien, was het gebulder toegenomen, als het geluid van de waterval.

Maar er vloog ook weer meer vuil rond.

'Nog een helikopter!' schreeuwde Nick. 'Iemand heeft een heel leger gestuurd.'

Voorovergebukt renden ze onder de buik van de Slasher uit, naar de dekking van het bos. Nick ging langzamer lopen en wankelde, maar ze hielp hem, met haar schouder onder zijn goede arm. Ze bereikten de eerste bomen en sprongen achter een dikke stam.

Claire wist dat het haar nooit zou lukken Nick ook maar een meter dieper het bos in te krijgen. Zijn normale gezonde kleur had plaatsgemaakt voor asgrauw, en zijn voorhoofd was een en al rimpels terwijl hij naar lucht hapte. Het zweet liep over zijn gezicht.

De mannen uit de eerste helikopter waren nu uitgestapt en kwamen achter hen aan rennen.

Claire kneep haar ogen toe om te zien of ze een van beiden het geweer bij zich hadden dat Nick daarnet had gezien. Degene die naar buiten geleund had, herkenbaar aan zijn helm, had alleen een megafoon in zijn handen.

Nick, die nog steeds hijgde, keek ook om. 'Die tweede helikopter - Staatsbosbeheer, zo te zien,' bracht hij uit boven het afnemende gebulder toen het toestel naast de eerste heli landde.

De mannen die in hun richting renden, bleven op een meter of twaalf staan; de langste tilde de megafoon naar zijn mond. 'Sheriff? Mrs. Malvern?' klonk het blikkerig. 'Howard Chin heeft ons gestuurd om jullie te zoeken. Toen we jullie in het oog kregen, hebben we er een tweede heli die in de buurt was bij gehaald. We zijn hier om jullie op te halen.'

'Mag ik sheriff Braden nu zien, zuster?' vroeg Claire opnieuw.

'Het spijt me, Mrs. Malvern. Niet voor ze zijn arm weer in de kom hebben. Moet u horen, het aantal verslaggevers beneden neemt nog steeds toe. Maar u moet zelf weten of u hen te woord wilt staan of niet.'

'Eerst moet ik hem spreken.'

'Dat begrijp ik,' zei de vrouw, maar toen keerde ze weer terug naar haar werk aan de balie.

Claire wenste dat ze begreep hoe alles zo snel had kunnen gaan. Ze waren die ochtend gered, en nu was het nog niet eens twaalf uur. Maar sinds het moment dat Nicks vliegtuig was neergestort - of eigenlijk al veel langer - scheen haar leven volledig uit de hand gelopen te zijn.

De mannen van Howard Chin hadden aangeboden hen naar Xanadu te brengen om bij te komen, maar Nick moest naar een ziekenhuis. Nadat ze door de heli van Staatsbosbeheer naar het Skykomish Ranger Station waren gebracht, waren Nick en Claire per ambulance naar een ziekenhuis in Seattle vervoerd. De mensen van de ambulance hadden gezegd dat ze niet zeker wisten of Nick iets gebroken had; zijn pijn werd veroorzaakt door een ontwrichte schouder. Maar wat Claire nog het meest verbaasde was dat ze in de twee dagen dat ze weg waren geweest overal in de staat de voorpagina's hadden gehaald.

'Misschien jaagt onze instantroem onze vijanden wel op de vlucht,' had Nick haar op de Spoedeisende Hulp toegefluisterd toen ze over de wachtende reporters hoorden. Hij praatte door op elkaar geklemde tanden, hoewel het ambulancepersoneel hem iets tegen de pijn had gegeven.

Op de Spoedeisende Hulp had hij zijn goede hand zo strak om haar pols geknepen dat ze in elkaar was gekrompen. 'Ik wil niet dat je alleen in de herberg bent, Claire. We moeten bedenken waar we mee moeten beginnen -'

'We moeten beginnen met u op te lappen, sheriff Braden,' had een lange dunne broeder gezegd, waarna hij Nick op zijn brancard de afdeling af had gereden en Claire alleen had achtergelaten.

Nick kneep zijn ogen stijf dicht. Zodra de ambulancebroeders er waren, hadden ze een infuus in zijn goede arm aangelegd tegen de pijn, maar die schoot weer terug in zijn schouder toen ze hem onderzochten.

Had hij tegen Claire gezegd dat ze hier in het ziekenhuis moest blijven tot ze verder konden overleggen? Hij had niet meer normaal kunnen denken sinds hij in dat rondvliegende vuil op de een of andere manier tegen een van die grote wielen van die machine geklapt was, toen hij Claire uit de weg van eventuele kogels probeerde te trekken.

'Het is uw schietarm, hè, sheriff Braden?' zei de witharige orthopeed wiens naam hij maar niet kon onthouden.

'Ja,' wist Nick uit te brengen, maar zijn stem klonk zwak en ademloos.

'Met uw hulp gaan we dat opperarmbeen in de schouderkom terugzetten. Maar daardoor neemt de pijn weer even toe, en daarom geven we u eerst een verdovende injectie.'

Nick knikte en sloot zijn ogen weer. De prik van de naald was niets vergeleken bij de ondraaglijke, misselijkmakende pijn in die verrekte schouder. Het was de eerste keer dat hij een echte verwonding opliep tijdens zijn werk, en nog wel door zijn eigen schuld. Maar was hij wel aan het werk geweest? Of was hij op zichzelf aan het proberen Claire te beschermen en te helpen en lief te hebben?

Zijn gedachten werden vaag. Hij kreeg ze niet meer te pakken; ze sprongen en schoten weg als zalmen die zich tegen de stroom op worstelden. Misschien was dit hoe het voelde als je door een taser geraakt werd. Verdomme, hij wist zeker dat die vent in die eerste heli - die van Howard Chin - een geweer had gehad. En toch bleek het later een megafoon te zijn. Het zicht was slecht geweest door het rondvliegende vuil, maar geweren en megafoons leken niet op elkaar. Zijn oude peloton zou zich ziek hebben gelachen om zo'n vergissing. Als hij niet zo van de wereld was geweest, zou hij hebben geëist dat hij hun toestel mocht doorzoeken.

'We wachten even tot de verdoving goed werkt,' zei de arts.

Nick knikte, maar kon zich toen niet meer herinneren wat er zojuist was gezegd. Claire had hem gered, hem geholpen. Hij had zich weer blootgegeven aan een vrouw, hij was weer verliefd geworden... Eerst had iets aan haar hem aan Susan doen denken, maar ze leek niet op haar. Hij was er nu zeker van dat hij Claire kon vertrouwen - haar zijn liefde kon toevertrouwen - meer en dieper van haar kon houden

'Zo beter?' vroeg de arts. 'Nu ga ik de vingers van uw gewonde arm voorzichtig in dit apparaat leggen, sheriff.'

Nick deed zijn ogen een klein stukje open. Aan een tweede infuuspaal hing een constructie die eruitzag als een Chinese vingerklem. Toen hij klein was, had hij er een gehad die van in elkaar geweven bamboe was en waar je je vinger onmogelijk uit kon trekken.

'Chinese foltering?' gromde hij.

De arts had het lef te grinniken terwijl hij Nicks arm voorzichtig optilde en in de lussen manoeuvreerde tot zijn vingers recht omhoog wezen. Zijn arm zat in een rechte hoek ten opzichte van de rest van zijn lichaam op de brancard. Voor hij zelfs maar doorhad dat er nog iemand in de kamer was, kwam de assistent van de arts naar voren om druk uit te oefenen op het onderste deel van zijn bovenarm, bij de elleboog.

Nick probeerde niet te denken aan wat er gebeurde terwijl de mannen met zijn tweeën aan de arm draaiden om hem weer op zijn plaats te krijgen.

Het werd nog moeilijker om zijn gedachten vast te houden.

Wie had Claires leven bedreigd en toen geprobeerd hen allebei te vermoorden? Dat was natuurlijk dezelfde persoon die Keith had vermoord. Misschien had Keith iets illegaals gadegeslagen aan de rivier, onder de ramen van de herberg. Zomaar een toevallige, ongewone gebeurtenis waar hij Claire niets over verteld had. Misschien zag hij een paar kerels die in drugs handelden. Waarom zou een man die een herberg bezat in een landelijke omgeving, anders vermoord worden, tenzij...

Weer probeerde Nick zijn hersens te dwingen de mogelijke verdachten langs te lopen. Maar de pijn leidde hem af, liet zijn gedachten ontsporen. Annes verhouding en leugens, Joels bedrijf dat in het rood stond, Noah die misschien wel illegaal ivoorwerk smokkelde...

Hij hapte naar adem en keek fronsend naar zijn vingers in die Chinese klem.

Door de pijn heen begonnen de mogelijke puzzelstukjes op hun plaats te vallen.

'Gaat het, sheriff? Nu niet flauwvallen, hoor. Nog heel even, dan is het ergste achter de rug.'

'Aaah!' riep Nick terwijl hij zijn hand uit de vingerklem probeerde te rukken. Maar de assistent en de klem hielden hem stevig vast; hij hoorde en voelde zijn arm weer op zijn plaats komen. En in de pijn en opluchting van dat moment was het hem plotseling volkomen duidelijk wie Keith Malvern vermoord moest hebben.

Hij moest Claire waarschuwen voor het te laat was.

Claire schrok op van het geluid van een mannenstem. Ze was warempel ingedut, misschien evenzeer door het vele eten uit de kantine dat ze ophad als van pure uitputting, zowel lichamelijk als emotioneel. Toch was het nog maar twaalf uur 's ochtends, en er was die dag al zoveel gebeurd.

'Sorry dat ik u aan het schrikken maak,' zei dokter Scherbarth, Nicks orthopeed. Hij was de wachtkamer voor familieleden binnen gekomen en boog zich over haar heen. Hij was zo lang dat hij moest bukken om zijn hand op haar schouder te leggen. 'Ik wilde u alleen even vertellen dat we de arm van de sheriff er weer in hebben, en dat hij nu lekker ligt uit te rusten. Ik heb goede hoop dat er geen verdere ingreep nodig is.'

'De hemel zij dank - en u ook bedankt, dokter. Ik zou hem graag even willen zien.'

'Ik zal u naar zijn kamer brengen, maar ik kan niet beloven dat hij wakker of helder is.'

'Vanwege de pijnstillers?'

'Ja, hij is verdoofd. Ze hadden hem daarstraks al morfine toegediend, en ik heb hem ook nog een flinke verdoving gegeven.' Hij leidde haar een gang door en toen twee hoeken om.

Nick lag in een zaaltje met gordijnen om zijn bed. Hij had zijn ogen dicht, maar zijn kleur was beter dan toen ze hem voor het laatst had gezien. Hij zag er vreemd uit in dat ziekenhuishemd, alsof hij een groot kind was dat in een klein bedje lag te slapen - dat wil zeggen, een kind met het begin van een dichte zwarte baard. Zijn gewonde arm zat in een met schuimrubber beklede mitella die met klittenband aan een schuimrubber band om zijn borst was bevestigd.

'Ik moet u wel waarschuwen, Mrs. Malvern,' vervolgde dokter Scherbarth, die niet eens moeite deed zachtjes te praten, 'dat er als gevolg van de verdoving geheugenverlies kan optreden.'

'U bedoelt dat hij zich niet alles zal kunnen herinneren?'

'Neemt u maar van mij aan dat het maar beter is dat hij zich de pijn van zijn schouderontwrichting of van het herstel niet meer herinnert. Maar inderdaad, het blokkeert alles wat we met hem hebben gedaan, en ook alles wat hij daarbij dacht. Vanwege het trauma ten tijde van zijn verwonding kan dat deel van zijn geheugen ook geblokkeerd zijn, maar zijn geheugen heeft geen blijvende schade opgelopen. Als u hier een poosje bij hem wilt blijven zitten, is dat prima. Straks wordt hij naar een kamer overgebracht voor minstens één nacht observatie, te meer omdat jullie daar in de wildernis een eigen aflevering van dat tv-programma Survivor hebben geënsceneerd. U hebt zeker wel gehoord dat de media beneden staan te wachten.'

'Ik praat wel even met ze op weg naar huis. Een vriendin van me komt me halen en brengt me dan naar Portfalls terug, maar ik kom terug om Nick te halen als hij ontslagen wordt.'

Diana had over hun redding gehoord van haar vader, die haar daarvoor al op de hoogte had gehouden van hun verdwijning. Ze had Claire in het ziekenhuis opgespoord om haar hulp aan te bieden en kon elk ogenblik arriveren. Wat een geluk toch dat Howard Chin die helikopter had gestuurd, want de andere toestellen die hen hadden gezocht hadden ze zelfs nooit gezien, en de heli van Staatsbosbeheer was alleen maar toevallig in de buurt toen het toestel van Chin contact zocht. Maar Claire wist heel goed dat deze redding heus nog niet betekende dat Nick en zij nu in veiligheid waren.

Dokter Scherbarth ging weg en liet haar naast Nicks bed staand achter, maar ze was nog zo uit haar doen en moe, dat ze zich al snel op de stoel liet vallen. Wanneer ze met de verslaggevers praatte, kon ze moeilijk iemand van moord op Keith beschuldigen, of van poging tot moord op haarzelf en Nick, want daar was ze nog niet echt uit.

Nick opende zijn ogen. 'Claire?' mompelde hij. Voor het eerst sinds zijn vliegtuig was neergestort zag hij er ontspannen uit. Ze was enorm opgelucht dat hij zich haar tenminste herinnerde, maar de arts had gezegd dat de verdoving alleen zijn recente geheugen zou beïnvloeden. Ze ging staan en pakte zijn goede hand met allebei haar handen vast terwijl ze zich over hem heen boog.

'Hoe voel je je?'

'Goed genoeg om je te vertellen dat je vannacht niet in de herberg mag gaan slapen.'

Hij was vergeten dat hij dat al had gezegd, dacht ze.

'Goed.'

'Ik zou je mijn huis wel aanbieden, maar wie er ook achter ons aanzit denkt daar misschien ook aan. Bel Aaron dat hij je bij de herberg treft zodat je wat spullen kunt pakken en ga dan bij iemand logeren die te vertrouwen is. En laat hem of iemand anders van mijn mensen weten waar je bent.'

'Diana brengt me naar huis.'

Hij fronste. 'Maar laat haar niet bij je blijven,' hield hij aan. 'Weet je wat, Mike Woods heeft nachtdienst, dus zeg maar tegen mijn mensen dat ik heb gezegd dat je vannacht in zijn huis slaapt. Dat zal wel goed gaan. Mijn huis zou een doelwit kunnen zijn, maar dat van Mike niet. Beloof het!'

'Ja, ik zal Aaron of Peggy bellen, dan kunnen die het met Mike regelen. Zorg jij nu maar dat je goed uitrust, dan kom ik morgen of wanneer je ook weg mag om je naar Portfalls terug te rijden.'

'Dat moet morgen toch kunnen. En Claire...'

'Wat?'

'Partners, in de misdaad en daarbuiten?' fluisterde hij, met een wenkbrauw opgetrokken.

Ze werd zo overspoeld door emoties dat ze geen woord kon uitbrengen. Pas toen ze knikte en snel een kus op zijn stoppelwang drukte liet hij haar los.

'Ik snap niet waarom je niet hier bij ons in de stad komt logeren,' zei Diana terwijl ze Claire door de regen over de I-5 naar het noorden, richting Portfalls, reed. 'Je hebt het ongeluk en jullie hachelijke avonturen zo gedetailleerd beschreven dat die verslaggevers je wel niet meer lastig zullen vallen. En trouwens, ze zouden je nooit vinden als je bij Ethan en mij was. We hebben meer dan genoeg ruimte, je zou na die rampzalige belevenis bij vrienden zijn en je zou dichter bij Nick Braden in het ziekenhuis zijn.'

'Dat is heel lief van je, maar ik wil mijn auto ophalen bij het vliegveld en thuis een paar spullen halen,' zei Claire. Ze voelde zich volkomen uitgeput.

'Denk je dat wij je geen auto zouden kunnen lenen en je wat spullen zouden kunnen bezorgen voor een korte logeerpartij? Mijn vader stuurt zijn eigen helikopter om jullie te zoeken, en jij denkt dat we je geen auto kunnen lenen?'

Ze klonk gekwetst - nee, meer dan gekwetst. Diana klonk beledigd of kwaad, hoewel ze nauwelijks te verstaan was met die regen die op de auto roffelde en het gerommel van de donder in de verte.

'Ik stel alles heel erg op prijs, Diana, eerlijk.'

'Of nog beter, ik zou in de herberg kunnen blijven slapen en morgen met je terugrijden om Nick te halen.'

'Dank je, maar dat hoeft niet. Bovendien loop ik al bijna drie dagen in dezelfde kleren rond.'

Claire aarzelde om meer te zeggen. Haar eerste opwelling was Diana te vertellen dat ze maar heel even bij de herberg langs zou gaan, een paar spullen zou pakken en dan bij een van Nicks hulpsheriffs thuis zou gaan logeren. Maar ze had door schade en schande geleerd dat ze op dit moment niemand kon vertrouwen, niemand behalve Nick.

'Ik red me wel,' verzekerde ze Diana, wensend dat ze zichzelf daar ook van kon overtuigen. 'Ik vind het alleen vervelend dat jij me door deze stortbui naar huis moet rijden.'

'Stormen halverwege de middag zijn de laatste tijd vaste prik,' mompelde haar vriendin. 'Maar iets anders als je naar de herberg teruggaat is dat je daar ook wel eens door de media opgewacht zou kunnen worden.'

'Maar daarnet zei je dat je dacht dat ze wel tevreden zouden zijn met mijn interview, althans voorlopig. Ik hoop alleen maar dat ze je vader niet lastigvallen.'

' "Althans voorlopig"? Heb je nog meer schokkende onthullingen in petto?'

'Dat bedoelde ik niet. Ik hoop alleen dat je vader, zo aardig en royaal als hij tegenover Keith en mij is geweest, al die publiciteit niet vervelend vindt.' Claire staarde ingespannen naar de weg voor hen, alsof ze zelf achter het stuur zat. 'Ik weet dat hij probeert buiten de publiciteit te blijven nu hij zich teruggetrokken heeft. Ik vind het alleen jammer dat ik Xanadu niet meer heb gezien.'

'Daar maken we later wel een nieuwe afspraak voor. Hij is alleen maar opgelucht dat je in veiligheid bent. Hij was als de dood dat we je zouden verliezen, vooral na die tragedie met Keith.'

Lag het aan Claires toenemende paranoia dat Diana's hartgrondige opmerking hol klonk? Deze vrouw zou ze toch wel kunnen vertrouwen?

Aan de andere kant, ze was er ook zo zeker van geweest dat ze Keith kon vertrouwen.

'Wanneer mag ik hier nu weg?' vroeg Nick de verpleegkundige toen ze zijn bloeddruk en temperatuur kwam opnemen.

Ze meldde dat ze Carolyn heette, maar met haar mannelijke gezicht, haar korte haar en haar militaire houding deed ze Nick denken aan een kolonel aan wie hij vroeger een hekel had. Zelfs haar bleekgroene operatiekleding leek keurig gestreken. Het enige wat nog ontbrak, waren de kolonelsstrepen op haar borst, anders zou Nick hebben gesalueerd. Hoewel hij maar wazig zag, werd haar uitstraling daar niet echt zachter van. Die medicijnen zaten nog in zijn systeem, beïnvloedden zijn zicht en zijn denken, en zijn hoofd barstte van de pijn.

'U mag hier weg wanneer de dokter het zegt, sheriff,' zei kolonel Zuster. Ze liet een strak glimlachje zien alsof ze een grapje had gemaakt terwijl ze het manchet van de bloeddrukmeter oppompte en las toen fronsend de meter af terwijl de lucht sissend ontsnapte. 'Het is van het grootste belang dat schoudergebied immobiel te houden, anders zou de arm er zomaar weer uit kunnen schieten,' voegde ze er dreigend met opgetrokken wenkbrauwen aan toe.

'En hoe staat het verder met me?' vroeg hij.

'Bloeddruk aan de hoge kant, maar na alles wat u hebt doorgemaakt is dat niet abnormaal. Al meld ik het wel aan dokter Scherbarth.'

Als zijn bloeddruk hoog was, dacht hij, dan kwam dat van het piekeren over Claire. Hij had haar moeten zeggen dat ze niet weg mocht van die stoel naast zijn bed; hij had Aaron moeten bellen en erop moeten staan dat die haar hier kwam halen en haar met zijn leven zou beschermen.

Maar het was Nicks eigen leven waarmee hij haar wilde beschermen, dat hij haar wilde geven. Hij wou dat hij met haar mee terug had kunnen rijden. Had ze gezegd dat Diana Nance haar hier kwam ophalen?

Zijn hart begon weer harder te slaan. Een of andere gedachte - een of andere angst, tussen al zijn angst om Claire - lag net buiten zijn bereik begraven. Er was iets wat hij zich moest herinneren; ook al verging hij van de hoofdpijn, hij moest alles opnieuw overdenken om te proberen erachter te komen wie er met zijn vliegtuig geknoeid kon hebben en hun leven bedreigd kon hebben. Als Claire er maar niet steeds zo koppig op had gestaan overal halsoverkop bovenop te springen. Als ze maar niet zo vastbesloten was geweest in haar eentje Keiths dood tot op de bodem uit te zoeken.

Terwijl kolonel Zuster de kaart invulde die in een plastic hoes achter op de deur hing, dacht Nick terug aan Claires schilderij van de zelfmoordbrug. Langs de rand van het doek bogen de dennen en sparren somber en rouwend hun hoofd. De waterval stortte neer in diepe donkere poelen, en de boog van de ijzeren brug, waarvan Claire volhield dat zij hem niet op dat doek geschilderd had, zag eruit of hij zich in die kolkende vergetelheid wilde storten. Toch had hij soortgelijke schilderijen van haar gezien: die taferelen, die emoties kwamen diep uit Claires binnenste, of die gestalte op de brug, die over de rand keek, klaar om te springen, nu wel of niet door iemand anders was toegevoegd.

En toen had Claire, dat had ze zelf toegegeven, die gestalte omlaag geveegd, alsof hij was gevallen of geduwd of-

Zodra de verpleegkundige de kamer uit was, gooide hij de lakens van zich af en schoof voorzichtig zijn voeten naar de rand van het bed. Toen reikte hij met zijn goede arm naar de telefoon op het nachtkastje. Ondanks het feit dat Aaron tijdens de afwezigheid van de sheriff de zorg voor het district had, moest hij hem bellen, en Mike Woods moest hij ook bellen. Hij moest hun zeggen een oogje op Claire te houden zodra ze in Portfalls terug was. Maar zou ze eerst naar het vliegveld gaan om haar auto te halen, of naar de herberg? Hij wilde niet dat ze alleen was, of in gezelschap van iemand die hij niet persoonlijk kende en vertrouwde.