21.21 uur

Er was inmiddels weer een week voorbijgegaan en ik begon het erg moeilijk te krijgen. Het leven als onderduiker viel me steeds zwaarder.

Elke ochtend spreidde ik de tekeningen uit op de grond en bestudeerde ze. Dat was mijn werk, daar concentreerde ik me op. Ik maakte aantekeningen en schreef alles op wat in me opkwam. Ik wist dat ze op de een of andere manier te maken hadden met mij, met onze familie.

De meeste dagen ging ik de achterdeur uit en zat daar onder het scheve metalen dak - het enige wat was overgebleven van het dak van de oude veranda - wat te eten van de voorraad die Boges me had gebracht.

En daarna ging ik weer terug naar de tekeningen.

De tijd kroop voorbij. Als het donker was, waagde ik me buiten om naar de winkel te gaan voor meer eten en batterijen voor mijn zaklantaarn.