Ik ben geen nul in de kantlijn

Onze mooie, zorgzame samenleving heeft twee gezichten. Daarmee vertel ik je niets nieuws. Hebben jullie weleens een familiebijeenkomst meegemaakt waar zowel jongens als meisjes aanwezig waren? De eerste vraag die ze aan de jongens stellen is: “Wat wil je worden als je later groot bent?” De brutale jongetjes – dat is ongeveer de helft – zullen zeggen dat ze politieagent willen worden en als ze een greintje politiek bewustzijn hebben, willen ze misschien president van Egypte worden (het is tenslotte de generatie van de toekomst,* meneer, dus wat wil je?).

≡ Toespeling op de Generatie van de Toekomst, een jeugdbeweging die is opgericht door Gamal Mubarak, de zoon van de huidige president Mubarak.

Goed, maar wat krijgen de meisjes te horen? “Zullen we je aan Hammada uithuwelijken als je groot bent, Susu, of wil je liever met Khalid trouwen?” Het meisje kijkt ze onnozel aan en zegt: “Ik wil met papa trouwen,” waarop iedereen in lachen uitbarst. En daarmee is het onderwerp afgesloten.

Als ze klein zijn, krijgen de meeste meisjes een pop, die ze optutten en aankleden als een bruid. Het lievelingsspelletje van alle meisjes in alle samenlevingen is bruidje en bruidegom, of vadertje en moedertje. Maar dan doen ze het wel op een kindermanier en niet volgens de traditionele Egyptische huwelijksregels.

Als ze over zijn naar de volgende klas, zeggen de mensen steevast: “Gefeliciteerd! Ik hoop dat we binnenkort je bruiloft kunnen vieren!”

Wanneer ze iemand van de universiteit om een studieadvies vragen, is de standaardreactie: “Maak je niet zo druk, de uiteindelijke bestemming van een meisje is toch het huis van haar toekomstige man, of niet soms?”

Zo worden meisjes hun leven lang geïndoctrineerd met het idee dat het enige wat er van ze wordt verwacht, is dat ze trouwen en kinderen krijgen.

Oké, van mij mag het, maar wat als het niet gebeurt?

Laten we eens naar de volgende dialogen kijken.

A: “Hoe gaat het nu met jou?”

B: “Goed. Ik heb net een paar dure armbanden gekocht.”

A: “Nee, ik bedoel: heb je kinderen?”

B: “Nee, ik ben nog niet getrouwd.”

A: “Ach, wat sneu!”

Een ander milieu en een ander niveau:

A: “Hoe gaat het nu met jou?”

B: “Goed. Ik heb net mijn master gehaald en ik werk momenteel aan mijn proefschrift.”

A: “Nee, ik bedoel: heb je kinderen?”

B: “Nee, ik ben nog niet getrouwd.”

A: “Ach, wat sneu!”

Nog een ander milieu en een ander niveau:

A: “Hoe gaat het met jou?”

B: “Goed. Ik heb net een jeep gekocht.”

A: “Nee, ik bedoel: heb je children?”

B: “No children…Ik ben nog niet getrouwd.”

A: “Oh, my goodness.…Wat sneu!”

Dit soort gesprekken hoor je in alle sociale klassen. Er is niets, op welk gebied dan ook, wat voor oosterse meisjes de plaats van het huwelijk kan innemen. Het zij zo. Maar hoe moet het dan met de meisjes die geen man hebben gevonden en de boot hebben gemist? Zijn die overbodig geworden? Moeten die zich dan maar van kant maken?

Meestal zijn ze noch psychisch, noch fysiek, noch financieel opgewassen tegen die situatie. Iedereen houdt je de hele tijd voor dat je heus wel gaat trouwen en dat het er heus wel van komt, en als dat dan niet gebeurt, sta je er ineens helemaal alleen voor.

Ondertussen blijft het percentage ongehuwde vrouwen groeien en het aantal overblijvers loopt inmiddels in de miljoenen. Al die meisjes moeten nu ineens van zichzelf gaan houden, carrière gaan maken en doen alsof ze een volwaardig leven leiden. Kortom, ineens hoeven ze zich niet meer te gedragen alsof ze in het aankondigingsfilmpje zitten van een serie die nog van start moet gaan.

De maatschappij moet er eens mee ophouden meisjes uitsluitend in de rol van bruid te zien, want op het beslissende moment kan diezelfde maatschappij, die hun heeft geleerd dat het huwelijk de enige weg is, niets voor hen doen. Het is onvermijdelijk dat ongehuwde vrouwen zich overbodig voelen en denken dat ze niets voorstellen. En dan zullen ze zich, net zoals ik nu, bij jullie gaan beklagen.

Vanaf deze plaats zeg ik tegen alle meisjes van Egypte: ook als het niet gebeurt, ook als ik niet trouw, geen kinderen krijg en niet de weg volg die de maatschappij voor me in gedachten heeft, dan heb ik altijd mezelf en mijn eigen leven nog.

In ieder geval ben ik geen nul in de kantlijn!