VOLLE KRACHT VOORUIT

Nu mijn taak als Cupido – of als pooier, het is maar hoe je het bekijkt – erop zat, wijdde ik me weer aan het verloop van de plannen. Alessandro’s tentoonstelling was heel goed gegaan, maar nu werd het tijd om verder te gaan met het tweede deel van mijn briljante strategie. Ik had met de galeriehouder afgesproken dat ik een paar doeken zou kopen onder een valse naam, of eigenlijk, om het geloofwaardiger te maken, onder twee valse namen: een verzamelaar uit Milaan, ene Antonello Ricciardulli, en een Duitse galeriehouder, een zekere Karl Heinz Müller. Elke week een schilderij om de boel in beweging te zetten en de prijs op te drijven. We hadden afgesproken om te beginnen met driehonderd euro per schilderij, wat een meer dan redelijk bedrag was voor een beginner. Ik kwam erachter dat kunstwerken per vierkante meter worden verkocht, net als tapijt. Een groot schilderij van dezelfde maker kost meer dan een kleine, ook als het kleine interessanter is. Uitzonderingen daargelaten, zoals de Mona Lisa, maar dat is iets anders.

Toen Alessandro van De Bortoli – die inmiddels een paar keer uit was geweest met Edoardo, Simona’s gay collega – te horen kreeg dat hij zijn eerste schilderij had verkocht, viel zijn mond open. Loredana en ik waren de eersten aan wie hij het vertelde en we deden net of we verbaasd waren.

‘O echt? Wat geweldig!’ riep ik uit. ‘Ik wist wel dat je talent vroeg of laat herkend zou worden.’

‘Ik durf te wedden dat dit pas het begin is.’ Loredana deed er nog een schepje bovenop.

Het is makkelijk om te wedden op dit soort in elkaar gezette gebeurtenissen; hiermee vergeleken is het Italiaanse voetbalkampioenschap eerlijk en oprecht. Hoe dan ook, Alessandro begon weer met hernieuwde gedrevenheid te schilderen en dat kon al als een goed resultaat worden beschouwd.

Zijn schilderijen zouden een voor een in mijn kelder belanden, tussen dozen vol boeken die ik nooit had gelezen en een oude bezemkast.

Ik was tevreden, alles liep op rolletjes.

Ook de missie die erop gericht was om het huwelijk van Luca en Simona te lijmen, maakte vorderingen. Diezelfde avond kwam Luca me thuis opzoeken en vertrouwde me een nieuwtje toe. Iets positiefs, en al lang door mij voorzien.

‘Diego, herinner je je Daniela nog?’

‘Ik ben depressief, niet seniel.’

‘Natuurlijk, sorry. Nou, ik ben verliefd op haar. En zij op mij.’

‘Zij ook op jou? Heel goed, dat doet me deugd.’

Dat meisje deed geweldig werk.

‘Ik heb een reis voor ons geboekt. Naar de Caraïben. Het was een lastminuteaanbieding. Ik wil haar verrassen. Lijkt het je een goed idee? Ik wil niet te hard van stapel lopen.’

‘Welnee, het leven is al zo kort, waarom zou je wachten? Een vakantie is een uitstekende manier om te weten of ze de juiste vrouw is. Ik weet dat het niet eenvoudig is om een bijzonder persoon als Simona te vervangen.’

‘Ik vind Daniela echt leuk. Het lijkt wel of we een bijna magische band hebben. Ze begrijpt meteen wat ik denk, we hebben dezelfde smaak.’

‘Dat had ik met Giulia. Je ziet dat het echte liefde is, man.’

Ik had nog nooit zoveel leugens verteld als de laatste tijd, sinds ik had besloten te veranderen in een barmhartige samaritaan. Misschien kun je niet echt goede daden verrichten zonder een beetje vals te spelen.

‘Ja, dat is het ook. Morgen hebben we een etentje gepland: dan laat ik haar de vliegtickets zien.’

Perfect. De volgende dag zou Daniela niet op telefoontjes en sms’jes reageren en natuurlijk zou ze niet naar het restaurant gaan, maar Luca daar als een idioot alleen laten zitten. ’s Avonds laat zou ze hem een laconiek berichtje sturen: ‘Sorry, maar het is een beetje een rare periode, we bellen snel.’ Na een week lang alle andere eventuele sms’jes genegeerd te hebben zou ze een uitnodiging voor een etentje aannemen en, jullie voelen het al aankomen, hem opbiechten: ‘Sorry, het was allemaal een vergissing, ik ben verliefd op iemand anders. Trouwens, het leeftijdsverschil tussen jou en mij is toch te groot.’ Tenzij Luca het initiatief zou nemen en haar misschien zou opzoeken in de pub; dan zou het plan versneld worden en zou het meisje zonder aarzelen overgaan op de laatste stap.

Mijn vriend zou knock-out gaan, maar daarna weer overeind krabbelen in de overtuiging dat zijn vrouw bij nader inzien toch zo slecht niet was.

Piero was er overigens eindelijk in geslaagd Simona te ontmoeten, dankzij een simpel maar doeltreffend idee van Loredana, die veel ervaring had met vrouwen die teleurgesteld raken in mannen. Op haar aanwijzingen was de aantrekkelijke acteur met een bos rozen naar het huis van mijn vriendin gegaan en had hij haar onthuld dat hij door Italia 1 was ingehuurd voor een candid-cameraserie voor stadsbewoners. Het was de enige manier om het ongeluk en het daaropvolgende alcoholische fiasco te verklaren. Simona was erin getrapt en had de bloemen, de excuses en een uitnodiging voor een borrel aangenomen. Hij was tenslotte een heel charmante man.

‘Een vrouw zal niet snel weigeren om iets te gaan drinken met een man die zo van de cover van Vanity Fair lijkt te zijn weggelopen,’ had Loredana gezegd. ‘Misschien houdt ze de boot heel even af om aan de norm te voldoen, maar uiteindelijk geeft ze zich echt wel gewonnen. Geloof me.’

De volgende middag vroeg ik of mijn zoon Pico meeging om een ijsje te eten. Hij vertelde dat hij een bijzonder meisje had ontmoet, ene Arianna. Ik was het inmiddels gewend om verrassing te veinzen. Trouwens, de kunst van het bedrog zit in het DNA van elke goede advocaat.

‘Echt? Daar ben ik blij om.’

‘Weet je, pap, ze houdt net als ik van stripboeken en ze is heel mooi, maar ook heel verlegen en gereserveerd, echt de girl next door.’

‘O ja? Luister, als je van de week een keer een avond in mijn huis wil doorbrengen, ga ik wel met Loredana naar de bioscoop om een paar films te kijken. Van mij zul je geen last hebben.’

‘Ik wist niet hoe ik het moest vragen. Maar vanavond gaan we inderdaad uit en misschien...’

Misschien wel ja, met wat ik moest betalen aan dat verlegen, gereserveerde meisje.

‘Ik heb geen rijbewijs,’ vervolgde mijn erfgenaam. ‘Ik kan niet naar haar toe, want ze woont bij haar oma, dus...’

‘Geen probleem. Waar heb je anders een vader voor?’

Ik gaf hem een duplicaat van mijn sleutels, die ik ‘toevallig’ bij me had.

‘Hier. Maar tot middernacht, net als Assepoester.’

‘Dat is lang genoeg, ze komt me om acht uur ophalen bij mama.’

‘Om die tijd ben ik al weg.’

‘Bedankt, pap.’

Hij aarzelde even en omhelsde me toen. Dat had hij voor het laatst gedaan toen hij zeven was en ik een fiets voor hem had gekocht.

Ik voelde me goed. Heel goed.

Om kwart over twaalf ’s nachts, toen Loredana en ik uit de tweede film van die avond kwamen – een dramatische tranentrekker over het trieste verhaal van een vader die nog maar honderd dagen te leven had – zag ik op mijn telefoon dat ik een stuk of twaalf gemiste oproepen had, allemaal van hetzelfde nummer. Ik kreeg niet de kans om terug te bellen, want mijn telefoon ging alweer.

‘Goedenavond, met het hoofdbureau van de carabinieri van San Lorenzo, spreek ik met de vader van Pierfederico Anastasi?’

‘Ja, ik ben Diego Anastasi. Is er iets met mijn zoon gebeurd?’

‘Maakt u zich geen zorgen. Met uw zoon gaat het goed. Hij is alleen gearresteerd wegens openbare schennis van de goede zeden. Kunt u naar het hoofdbureau komen? We zitten in de Via dei Volsci 112, vlak bij de Piazza dei Sanniti.’

‘Ik kom eraan.’ Ik hing op en keek naar Loredana. ‘Ik vrees dat ik je niet thuis kan brengen.’

Een kwartier later kwam ik het bureau binnen en zag mijn zoon in tranen op een bankje zitten, in gezelschap van de mooie Arianna.

‘Wat is er gebeurd?’

‘Papa, dit is Arianna.’

‘Aangenaam, wat is er gebeurd?’

‘We zaten in haar auto,’ legde Pico uit, ‘en parkeerden in een vrij donkere straat...’

‘Waarom zijn jullie niet naar mijn huis gegaan?’

‘Hij zei dat het zo opwindender was,’ zei Arianna zonder onze afspraak te verraden.

Mijn zoon bloosde.

‘Uiteindelijk vond ik het te spannend om naar jou te gaan...’

Het meisje vervolgde het verhaal: ‘Het leek een verlaten gebied, we stonden aan de achterkant van een soort loods.’

‘En?’

‘En opeens, terwijl... nou ja, binnen twee seconden stonden er tweehonderd mensen om de auto heen. We stonden naast de nooduitgang van een theater. Die deden ze na afloop open om de mensen naar buiten te laten gaan.’

‘Maken jullie een grapje?’

‘We hadden het niet in de gaten,’ snikte Pico.

‘Dat mag ik hopen.’

‘Helaas waren we al naakt...’ merkte Arianna op.

‘Maar we hadden nog niets gedaan, hoor!’ zei mijn zoon, die daarmee aangaf dat zijn maagdelijkheid nog intact was.

‘Het was heel gênant. Er werd gelachen, ze maakten foto’s en filmpjes. We waren nog niet eens aangekleed toen de carabinieri kwamen,’ besloot het meisje.

‘En nu?’ vroeg Pico.

‘Nu hebben jullie een gratis advocaat.’

Ik gaf hun opdracht geen verklaring af te leggen en vroeg of de officier van dienst me wilde ontvangen. Ik werd verwelkomd door een jongeman met een sikje, dat zijn de lastigste types. Het kostte me bijna twee uur om hem ervan te overtuigen dat hij de kinderen niet te hard aan moest pakken.

‘Toe, luitenant. Over een tijdje bent u ook vader en zult u het begrijpen. Mijn zoon is minderjarig, een veroordeling wegens zedenschennis zal zijn leven verwoesten.’

‘Ik wijs u erop dat het meisje, Tamara Bertocchi, al eerder is opgepakt wegens oneerbare voorstellen, belediging van een ambtenaar in functie en, raad eens, openbare schennis van de goede zeden.’

Dus Arianna heette Tamara.

‘Ja, dat begrijp ik, maar ook zij probeert een nieuwe start te maken. Alstublieft, strijk met de hand over uw hart. Per slot van rekening is niemand gewond geraakt en hadden de toeschouwers die u hebben gebeld net drie uur Tjsechov gezien. Mijn zoon en zijn vriendin hebben hun avond gered.’

Hij glimlachte. Hij stond op het punt te zwichten. Ik ben gewend aan debatten in de rechtszaal en weet altijd wanneer ik op het punt sta te winnen.

‘Goed dan.’ De luitenant gaf zich gewonnen. ‘Uw zoon mag gaan, maar het meisje niet.’

Dat was een probleem, dat moge duidelijk zijn. Stel dat ze zou gaan praten.

‘Ik smeek u, knijp allebei uw ogen toe, voor deze ene keer. Ik sta ook voor haar in.’

Ik moest nog tien minuten door het stof gaan, maar uiteindelijk gaf hij toe.

‘Nou, goed dan. Maar denk eraan dat ze ontspoord is. Zorg maar dat ze uit de problemen blijft.’

Dat kon ik alleen maar beamen.

‘Maar de auto blijft in beslag genomen,’ benadrukte de officier. ‘Er is geen kentekenbewijs en het nummerbord is zo’n Amerikaans ding dat je op eBay koopt om op je slaapkamer te hangen.’

‘Dat lijkt me het minste.’

Ik drukte hem de hand.

‘Ik hoop u niet meer te zien,’ zei hij.

‘Dat hoop ik ook.’

Nog een halfuur bureaucratie en ik bracht de twee exhibitionisten naar huis terwijl ik luisterde naar de radio, waarop een special werd uitgezonden over boybands uit de jaren negentig. Ik deed mijn mond niet open. Mijn zoon had zijn maagdelijkheid niet verloren en ik had garant gestaan voor het goede gedrag van een prostituee van twintig. Erger kon het niet gaan.

Toen ik voor mijn huis parkeerde, zong Take That ‘Back for Good’. Ik wist niet of ik nu moest huilen of lachen vanwege de absurde ontwikkelingen van die avond. Ik bleef roerloos in de auto zitten tot het nummer was afgelopen.

Maar goed dat ze uit elkaar waren, dacht ik in dit geval.