EEN VRIJWEL VOLMAAKT PLAN

Vrijdagochtend gingen we eindelijk over tot actie.

Giannandrea kwam naar me toe in de bar bij mijn huis, die wordt gerund door de mevrouw uit de Marken. Hij was zoals altijd in een sombere stemming, maar in zijn ogen glinsterde een ongebruikelijk sprankje energie. Mij helpen om anderen te helpen schonk hem een rilling van leven, het was net een defibrillator van de geest.

Mijn kordate bondgenoot had een schema voor Simona en een voor Luca gemaakt op basis van de gegevens die ik hem had doorgespeeld: smaken, favoriete plekken, lievelingseten, passies, alles wat van pas kon komen in de fase van het flirten. Het observeren van de schematische weergave van de persoonlijkheden en de levens van mijn vrienden bevreemdde me enkele minuten.

Is ons bestaan echt zo voorspelbaar? Zijn een paar aantekeningen op een Word-pagina voldoende om het meest beschermde systeem dat we hebben, namelijk ons hart, kwetsbaar te maken? Daar zou ik gauw achter komen.

Ik nam afscheid van Giannandrea en haastte me naar mijn afspraak met Piero, de acteur. Ik gaf hem het schema van zijn doelwit en nam het plan met hem door.

Daarbij werd voor mij bevestigd dat zijn intelligentiequotiënt geen applaus verdiende, maar ik wist zeker dat hij die tekortkoming wel zou compenseren met zijn onbetwiste acteertalent en vooral met zijn charme. De volgende dag zou hij voor Simona’s huis op de grond liggen met een scooter naast zich, precies op het moment dat zij terugkwam nadat ze haar kinderen naar de zondagse scoutingbijeenkomst had gebracht. Een ongelukje, een verstuiking, maar mijn vriendin zou niet aarzelen om hem te hulp te schieten. En om haar een handje te helpen zou daar een heer van een zekere leeftijd zijn die toevallig langsliep: Massimiliano. Als de twee ‘acteurs’ het heel goed zouden doen, zou Simona misschien zelfs wel vragen of Piero mee naar binnen ging om zijn enkel te verbinden.

Ik zou in de buurt zijn, met mijn telefoon in de hand, in afwachting van positief nieuws.

Massimiliano’s telefoontje kwam precies op het afgesproken tijdstip. Ik verwachtte een ‘Missie volbracht’, maar de oud-politieman temperde mijn enthousiasme onmiddellijk.

‘Diego, we hebben een klein probleempje.’

‘Wat bedoel je?’

‘Piero is echt van zijn scooter gevallen; niets ernstigs, rustig maar. De conciërge van het gebouw aan de overkant heeft me geholpen hem te verzorgen. Nu heb ik hem aan zijn zorg toevertrouwd, ik geloof dat hij de wond aan het desinfecteren is. Uiteindelijk is het maar een schrammetje op zijn knie, zoiets als wanneer je bent gestruikeld.’

‘Ik begrijp dat het goed met hem gaat. Maar vertel eens over Simona? Is het contact gelegd?’

‘Negatief. Ze heeft ons niet eens gezien. Nog ideeën?’

‘Nee.’

Een fraaie start. De enige troost was dat er twee uur later kans was op onmiddellijke revanche met de andere helft van het plan, waarin Giannandrea een heel belangrijke rol zou spelen.

Ik had Luca uitgenodigd voor een lunch op het terras van een restaurantje in Borgo Pio. Aan de tafel naast ons zaten mijn kleermakersvriend en Daniela, de getatoeëerde bardame, die meteen luid begonnen te discussiëren. Het verschil in leeftijd en schoonheid tussen de twee maakte het gesprek nog interessanter. Luca en ik luisterden en wierpen elkaar een blik van verstandhouding toe, zoals dat altijd gebeurt wanneer je getuige bent van een ruzie in het openbaar. Het was duidelijk dat het om twee oude exen ging en dat hij zich er nog niet bij neer had gelegd dat het uit was. Giannandrea was heel geloofwaardig in zijn rol als geknakte man. Die was hem dan ook op het lijf geschreven. Op een gegeven moment vereenzelvigde hij zich iets te veel in het personage en huilde. Waardoor wij moeite moesten doen om niet te lachen.

In elk geval kon Luca zijn ogen niet meer van de aantrekkelijke oud-ballerina afhouden. En opeens begreep ik hoe Cupido zich voelt als een van zijn liefdespijlen doel treft.

Het hoogtepunt kwam toen de twee opstonden, de toon valser werd en Giannandrea Daniela een duw gaf, waardoor ze op de grond viel. De ex rende weg zonder haar zelfs maar te helpen: dat was het moment om in te grijpen.

‘Ik grijp die stalker!’ schreeuwde ik en ik zette de achtervolging op mijn handlanger in. ‘Help jij die vrouw maar.’

Dat liet Luca zich geen twee keer zeggen. Alles ging van een leien dakje.

Toen ik een paar minuten later terugkwam, zat hij aan tafel met de jonge, belaagde vrouw en schonk haar een glas water in.

‘Hij is ontkomen,’ deelde ik buiten adem mee. ‘Wie was die idioot?’

‘Mijn ex,’ zei ze. ‘Een heel gewelddadige man. Hij is gek geworden: hij achtervolgt me, bestookt me met berichtjes... ik kan er niet meer tegen.’

‘Heb je hem aangegeven?’ vroeg Luca bezorgd.

Hij had toegehapt.

‘Nee. Maar als hij zo doorgaat, doe ik dat wel.’

Hij zou natuurlijk niet zo doorgaan.

‘Mocht het nodig zijn,’ – Luca wees naar mij – ‘mijn vriend hier is een heel goede advocaat.’

‘O, dank je,’ antwoordde ze, en terwijl ze naar hem lachte, masseerde ze haar schouder. ‘Ik geloof dat ik een flinke klap heb gekregen. Hoe dan ook, ik ben Daniela.’

Luca schudde haar de hand en toverde een glimlach tevoorschijn, alsof hij zijn kans schoon zag.

‘Luca. Ik ben fysiotherapeut. Als je wilt, kan ik wel even kijken.’

Dit was het moment waarop ik afscheid moest nemen.

‘Ik ben Diego,’ zei ik, zonder te gaan zitten. ‘Sorry, Luca, maar ik moet er helaas vandoor, ik heb een afspraak. Betaal jij?’

Hij knikte en keek me erkentelijk aan, zoals wanneer je op de middenschool een feest hebt en je alleen wilt zijn met het meisje dat je leuk vindt.

Ik glipte weg terwijl hij de beslissende aanval uitvoerde door de niet meer zo onbekende een lift aan te bieden.

Een paar uur later gaf de efficiënte Daniela me een nauwkeurig verslag. Het kwam erop neer dat ze, na een leuk gesprek in de auto, Luca’s uitnodiging voor een etentje die zaterdag had aangenomen. Perfect.

Ik had de situatie onder controle en voelde me beter dan anders. Voordat ik ging slapen zette ik zelfs de wekker, een eenvoudige handeling die ik al een hele tijd niet meer had verricht.

Voor de volgende ochtend had ik in allerijl een tweede toenaderingspoging tussen Piero en Simona georganiseerd.

De atletische acteur zou mijn vriendin met de auto schaduwen en haar bij het eerste stoplicht zachtjes aanrijden, net genoeg om te moeten stoppen en de eventuele schade op te nemen. Hij zou aardig en berouwvol zijn, hij zou aanbieden de schade in contanten te betalen, zelfs meer dan nodig was, en hij zou alles regelen. Het plan behelsde dat ik in Simona’s auto zou zitten om hem te helpen bij de uitvoering. Ik had gevraagd of ze met me mee wilde om een cadeau voor mijn zus te kopen. Het kon niet misgaan.

Rood. Simona’s Panda bleef keurig een eindje voor het zebrapad staan. Ik keek een ogenblik naar het verkeerslicht. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht toen ik terugdacht aan de metafoor van mijn therapeut, die ik inmiddels als dood en begraven beschouwde. Voor mij stond het stoplicht nog niet op groen, maar ik voelde dat ik het oranje al wel aan het veroveren was. Het huis uit gaan en de tijd niet zappend doorbrengen was al een hele overwinning.

Ik wierp een blik in het spiegeltje. Piero kwam eraan. Ik keek of mijn vriendin haar veiligheidsgordel wel omhad en zette me schrap voor de kleine botsing. Maar op het ogenblik dat ik weer in het achteruitkijkspiegeltje keek, bekroop me het gevoel dat die idioot een beetje te hard ging. Een beetje veel te hard.

Bam!

Beslist veel te hard.

Ik sloeg met mijn hoofd tegen de voorruit en verloor het bewustzijn.

Toen ik bijkwam, stond de Panda langs de kant van de weg en kwam de sirene van een ambulance dichterbij. Ik was de gewonde. Ik had een snee in mijn voorhoofd, maar niets ernstigs. Er waren nauwelijks een paar minuten verstreken na de botsing. Simona stond fel te ruziën met Piero. Gelukkig had zij niets, maar ze leek wel heel boos.

Hij bleef in zijn rol en incasseerde de verwensingen ongedwongen. Ik voelde me niet zo goed, anders had ik hem ook aangevallen. Het bloed uit de wond droop over mijn gezicht. Ik liet me zonder protest op een brancard leggen. In het ziekenhuis was de diagnose: verwonding met snee/kneuzing op het voorhoofd en een lichte hersenschudding. Ik moest een nacht ter observatie in de polikliniek blijven.

Tot overmaat van ramp vroeg Simona of ik Piero wilde aangeven en het schadeformulier naar de verzekering wilde doorspelen. Ik was per slot van rekening nog altijd haar advocaat.

Het resultaat van mijn briljante plan was dat ik depressiever was dan eerst.