PAUZE

Ik heb altijd van pauzes gehouden.

Op school, in de bioscoop, in het theater en vooral op televisie, als de Rai-zenders Italiaanse landschappen en monumenten uitzonden, vergezeld van dat onmiskenbare harpmuziekje dat elke Italiaan van boven de veertig uit zijn hoofd kent. Weten jullie trouwens hoe dat heet en wie het heeft gecomponeerd?

Ik durf op mijn verzameling elpees te wedden dat het antwoord nee is.

Het is het allegro van de Sonate VI in ƒ majeur van Pietro Domenico Paradisi, een Napolitaanse musicus uit de zeventiende eeuw die veel beluisterd maar toch onbekend is. Sorry voor de uitweiding, maar misschien hebben jullie al begrepen dat een van mijn passies, op de tweede plaats na rockmuziek, het lezen van ‘De week in raadsels’ is, de opmerkelijke, enigszins nutteloze informatie die we gewoonlijk onder de parasol lezen. Ik zei dat ik van allerlei pauzes hield: tijd die wordt stopgezet, een heerlijke zaterdag in het dorp, waar je niets anders hoeft te doen dan wachten op het volgende moment, een straks dat ongetwijfeld beter is dan het nu.

Straks is in feite altijd beter dan nu, tenminste, tot het moment waarop ook dat weer nu wordt. Zo gaat dat met straks, het is onbetrouwbaar en misleidend, het houdt zich nooit aan de belofte die het heeft gedaan.

Voor mij zijn mensen onder te verdelen in drie categorieën: voor-mensen, tijdens-mensen en na-mensen. Voor-mensen denken met enige nostalgie terug aan het verleden, luisteren naar evergreens en dragen vintagekleding omdat ze ervan overtuigd zijn dat ze op die manier de boosaardige tiktak kunnen stopzetten. Ik behoor tot deze categorie. Tijdens-mensen zijn fanatiek van het carpe diem en kijken noch vooruit, noch achterom. Die zijn het gevaarlijkst, want ze zijn egoïstisch en ter vermaak of uit eigenbelang tot alles bereid. De meeste politici, acteurs en sportlui zijn tijdens-mensen. Het is de populairste, meest verbreide categorie.

Maar ik geef de voorkeur aan de na-mensen, de uitverkoren geesten die altijd achter de horizon van het dagelijks leven kijken en zich de dag van morgen proberen voor te stellen of die zelfs te verzinnen. Leonardo da Vinci, Jules Verne, John Lennon en Steve Jobs waren grootse na-mensen, misschien wel de besten aller tijden.

De wereld heeft alle drie de categorieën nodig om te overleven: de eerste om te herinneren, de tweede om te doen en de derde om te dromen.