Elf

Het weekend met Jet en Mol kon niet meer stuk en staat voor altijd in ons geheugen gegrift. Geweldig om dit met hen te mogen delen. Ze zijn gisteren naar Panama vertrokken om hun reis verder voort te zetten. Begin april zijn ze weer thuis en gaan ze het hun ouders vertellen. Zo leuk dat wij het al weten!

Deze week is het gewoon weer back to reality. Opsommend in willekeurige volgorde, verdeeld over vier deelnemers van jong tot oud(er), ziet dat er als volgt uit:

Naar werk (zes keer), naar school (vijf keer), naar zwembad (zes keer), naar sportschool (vier keer), naar kinderarts voor inentingen (een keer), naar kinderarts om te betalen (een keer), naar Zara om Caesars garderobe aan te vullen (een keer), terug om gympies te ruilen (een keer), nog een keer terug om gympies te ruilen wegens twee linkerschoenen in doos (een keer), Caesar uit busje zien komen zonder jas/trui (vier keer), naar school om jassen en truien op te halen (twee keer), boeren gelaten (achtentwintig keer), voetbaltraining (een keer), voetbalwedstrijd (een keer), tennistraining (twee keer), vergaderd (negen keer), tenniswedstrijd (twee keer), uitslapen (twee keer), stukje geschreven (drie keer), gelachen naar grote broer (zestig keer), pasfoto’s laten maken (een keer), naar ambassade voor twee paspoorten (een keer), te horen gekregen dat pasfoto’s van Carmen van hoofd tot kruin niet tussen de negentien en dertig millimeter waren (een keer), tevergeefs aangevoerd dat ze nu eenmaal een groot hoofd heeft (een keer), nog een keer pasfoto’s laten maken (een keer), Carmen wakker geschud omdat ze met open ogen op pasfoto’s moet staan (twee keer), klasje over kinderemoties bijgewoond (een keer), een half-uur heen en een uur teruggereden na klasje met emotioneel stabiele kleuter (een keer), handtekeningen gezet onder contracten (vijftig keer), Marcos opgehaald (twee keer), Marcos thuisgebracht (twee keer), schoolgeld betaald voor volgend jaar (een keer), bij vriendin langs geweest (een keer), verkoopverhalen van haar moeder die doet in Zwitserse kruidencrèmes geprobeerd te weerstaan (een keer), tube kruidencrème gekocht (een keer), biertje gedronken met advocaat (een keer), met Babygym gespeeld (tien keer), met open mond naar BBC baby programma’s gekeken (dertien keer), meetings bijgewoond met veel te veel en veel te trage Mexicanen (ontelbaar), cadeau uitgezocht voor feestje Javi (een keer), met taxi omdat ik de weg echt niet wist naar feestje (een keer), met Mexicaanse moeders aan lange tafel gezeten met daarop veel eten (een keer), met Mexicaanse moeders aan lange tafel gezeten en gekeken naar onze kinderen die op springkussens sprongen (een keer), na afloop van een feestje gezocht naar sokken en schoenen die niet aan mogen op springkussens (lang), in een taxi samen met Caesar naar kindertehuis Hogar dulce Hogar geweest.

En dat is meteen de enige activiteit van deze week waar ik wat langer bij stil wil staan.

Hogar dulce Hogar is een kindertehuis in Mexico City. Voordat ik zwanger werd van Carmen heb ik daar een tijdje meegeholpen. Tijdens de zwangerschap schreef ik twee verhalenbundeltjes die ik verkocht aan familie, vrienden en kennissen en waarvan ik de opbrengst doneerde aan Hogar dulce Hogar. Helaas heb ik onlangs via via te horen gekregen dat het kwaad der corruptie zich zelfs in zo’n organisatie weet in te vreten.

Destijds overhandigde ik een envelop met daarin de verdiensten aan de directrice. Ze was er bijzonder blij mee.

Ik hoop zo dat de negatieve geruchten die over haar de ronde doen niet waar zijn. Naïef van mij waarschijnlijk, want juist in dit soort organisaties komt corruptie vaak voor. Toch wil ik simpelweg niet begrijpen dat er mensen zijn die zichzelf willen verrijken ten koste van de kinderen die onder hun hoede vallen. Kinderen die ze persoonlijk kennen, dag en nacht zien en waar ze toch een vorm van liefde voor moeten voelen. Of op zijn minst mededogen. Gelukkig maar dat die bundels geen bestsellers waren.

Toch neem ik het zekere voor het onzekere en sla pakken luiers in, dozen melk, vruchtensap en de Mamut-koeken waar Caesar zo dol op is. Niets wat de directrice zal nuttigen of dragen in elk geval. Caesar mag de koeken uitdelen. Hij is nog een beetje bedeesd. Ik vind het leuk om er weer te zijn. Al vind ik het erg dat ik nog veel kinderen herken.

Haast alle kinderen die in Hogar dulce Hogar wonen hebben nog ouders.

Door allerlei problemen zijn die niet in staat om voor hun kinderen te zorgen. Ze zijn verslaafd aan alcohol of drugs, mishandelen elkaar of hun kinderen, zitten in de gevangenis of in andere verre van kindvriendelijke situaties. Het streven is om de kinderen weer naar huis te laten terugkeren als het daar beter gaat. Helaas gebeurt dat zelden.

Pepe Tono scharrelt dus nog in zijn rode schortje rond, en ik zie Santiago en ook grote vriendin Daniela voorbijkomen. Zoals altijd zijn de kinderen blij met het eten en drinken, maar vooral met de aandacht. Ze willen opgetild worden en op schoot.

Op de terugweg ben ik stil. Dat komt goed uit, want Caesar praat.

“Hebt die kindjes geen papa en mama?” wil hij weten.

“Ja, die hebben ze wel, maar die kunnen niet zo goed voor ze zorgen. Daarom wonen al die kindjes met elkaar in dat huis,” is mijn antwoord.

“Wat zielig voor die kindjes. Zijne ze dan helemaal alleen in de noche (nacht)?” gaat Caesar door.

“Ze slapen allemaal bij elkaar op de kamer, dus dat is wel gezellig en ze hebben een soort juf die op ze past,” presenteer ik de realiteit zo gunstig mogelijk.

“Een juf?” vraagt Caesar verbaasd.

“Ja, zoiets als miss Steph,” leg ik uit.

“O. En kunnen ze dan ook als ze bang hebben bij miss Steph in bed?” wil Caesar weten.

“Ja, vast wel,” gok ik vast verkeerd.

“Dan moet die miss Steph wel een reuzenbed hebben,” komt Caesar tot de conclusie.

De taxi rijdt weer door Polanco. Ook Caesar is weer terug in zijn eigen wereld.

“Zullen wij ook zo’n groot bed kopen, mam, dan hebt iedereen heel veel espacio (ruimte). Dat is een goed fidee, hè?”♦