30

Het restauratierijtuig zat vol hongerige passagiers die kwamen ontbijten en Roxanne zag bezorgd dat de voorraden in de keuken snel afnamen. De etenswaren in het salonrijtuig waren de vorige avond al op geraakt en het humeur van sommige passagiers begon naar het kookpunt op te lopen, zodat Roxanne er veel werk aan had de vuurtjes te doven met alle humor en diplomatie die ze kon opbrengen. Er waren een paar baby's aan boord en omdat luiers en melk ook schaars begonnen te worden, werkte hun gekrijs over de volle lengte en breedte van de trein iedereen nog meer op de zenuwen. Pater Kelly vatte eindelijk moed om een gebedsdienst te houden in het salonrijtuig. De bijeenkomst werd goed bezocht door passagiers van allerlei gezindten en groeperingen en zelfs door een paar agnostici die op zoek waren naar troost in hun beproeving. De priester was de routine een beetje kwijt en af en toe haperde hij, maar zijn bedoeling was oprecht, en na afloop kwamen de mensen naar hem toe om hem te bedanken dat hij hen had opgebeurd. Tegen Agnes Joe, die hem tijdens de dienst had geassisteerd, bekende de priester dat hij zich in geen jaren zo goed had gevoeld en dat hij er zelfs over zat te denken zijn pensionering ongedaan te maken.

Wanneer Higgins geen overleg pleegde met het treinpersoneel over de manier waarop ze het best konden bezuinigen op brandstof en energie, ging hij in de storm naar buiten om persoonlijk onder de wagons te kijken of er misschien leidingen bevroren waren. Toen hij van een van deze tochten terugkwam, was het lunchtijd en tijdens het drinken van een groot aantal koppen koffie onthaalde hij de gasten in de restauratiewagen op verhalen uit het Wilde Westen, waar Jesse en Frank James, Billy the Kid en andere desperado's de hoofdrollen in speelden. De kinderen en de meeste volwassenen luisterden er vol ontzag naar. Hij vertelde ook het verhaal van de legendarische Pullman-conducteur, John Blair, die vrijwel in zijn eentje een hele treinlading passagiers had gered, die aan het eind van de negentiende eeuw in Minnesota in een bosbrand terecht waren gekomen. 'Ze verkeerden in een wanhopige situatie,' zei Higgins, 'want er is niets erger dan brand. Als je brand met sneeuw vergelijkt,' en hij wees naar buiten, 'geef mij dan maar sneeuw. Misschien lijkt het er op dit moment niet op, maar in dat opzicht hebben we geluk gehad.'

Roxanne lachte waarderend om dit verhaal met een bijbedoeling. Ze pakte Higgins bij zijn schouder en schonk hem als bedankje nog een kop koffie in.

Agnes Joe had al geruime tijd uit het raam van het salonrijtuig zitten staren. Toen Roxanne haar vroeg waar ze toch naar keek, wees de vrouw naar iets wat Roxanne slechts kon zien door met half dichtgeknepen ogen door de vallende sneeuw te turen. 'Het is kerstavond, dat weet je toch,' zei Agnes Joe. Roxanne knikte. 'Je hebt gelijk, schatje, en daar is niets tegen in te brengen.'

Even later kwam Eleanor het salonrijtuig in en ze ging bij Agnes Joe en Roxanne zitten, die nog steeds uit het raam keken. Eleanor volgde hun blik. Twee mannen, dik ingepakt, waren moeizaam bezig iets wat met een stuk zeildoek bedekt was, de trein in te slepen. 'Wat is er aan de hand?' vroeg Eleanor. 'Dat zul je wel zien,' zei Roxanne.

Toen de eerste man in de trein stond en het zware pak greep, zag Eleanor dat het Barry was, de conducteur van het slaaprijtuig. Het dekzeil was van het voorwerp dat hij droeg, gegleden en Eleanor zag dat het een kleine dennenboom was, die blijkbaar op een van de hellingen had gestaan. De meeste sneeuw was buiten eraf geschud, maar er plekten nog harde brokken aan de takken en de iele stam van de boom. De tweede man klom aan boord, zijn capuchon gleed van zijn hoofd en Eleanor snakte naar adem. Het was Tom.

'Bij Kerstmis hoort een kerstboom,' verklaarde hij. 'Eerlijk gezegd was het een idee van Agnes Joe.'

Ze zetten de boom in het salonrijtuig op een soort podium en daarna kwamen de kinderen en versierden hem met alles wat ze maar wilden. Een uur later was de kleine dennenboom echt mooi, of op zijn minst interessant, omdat er van alles in hing, van namaaksieraden tot honkbalplaatjes uit pakjes kauwgum. Plastic poppetjes waren met pleisters vastgemaakt aan een lange, zilveren slinger die een vrouw had meegenomen voor een familiefeest in Albuquerque. Een paar kinderen maakten een grote ster van papier en lijm, kleurden die zilver en bevestigden hem boven in de boom, wat niet zo moeilijk was, omdat de boom nog geen anderhalve meter hoog was. Voor de mensen aan boord van de Chief was de kerstboom echter van een adembenemende schoonheid, ondanks de honkbalplaatjes en de poppetjes.

Tom was gaan zitten met een kop gloeiend hete koffie en hij keek toe hoe een geweldige kerstboom ontstond uit een miezerig, altijdgroen boompje, geholpen door het talent en de verbeelding van lachende, vrolijke kinderen die zich niet lieten storen door een onbeduidende gebeurtenis als een lawine. Ook voor de volwassenen betekende het een welkome afleiding. 'Hij is prachtig.'

Tom keek op. Eleanor keek naar de boom en vervolgens naar hem.

Tom speelde nerveus met zijn kopje. 'Nou, het brengt de mensen even op andere gedachten. En het is fijn om de kinderen op dit

moment te horen lachen.'

'Mag ik bij je komen zitten?'

Tom knikte naar de lege stoel.

'Ik dacht dat je allang weg was,' zei Eleanor.

'Ja, nou, plannen veranderen soms. Mensen ook.'

'Waarom zijn je plannen veranderd?'

'Ik heb besloten om niet te gaan. Ik heb besloten om hier af te wachten. Eén voor allen, allen voor één.'

Ze leunde naar achteren. 'Ik moet zeggen dat ik verbaasd ben. Ik geloofde niet dat er ook maar iets van wat ik zou zeggen...' Haar stem stierf weg.

Tom maakte de zin voor haar af. 'Tot mijn botte hersens zou doordringen?' Hij lachte zwakjes. 'Hoor eens, Ellie, ik heb gewoon bedacht dat het beter zou zijn om hier te blijven en te helpen. Tegen de tijd dat ik bij het skidorp aankwam, als ik er aankwam, zou de storm waarschijnlijk zijn gaan liggen en de cavalerie zijn gearriveerd.' Hij wachtte even en liet er toen op volgen: 'En zo niet, nou, dan kan ik ook maar beter hier zijn.' Hun ogen hielden elkaar lange tijd vast. Daarna stond Tom opeens op. 'Waar ga je naartoe?' vroeg ze.

'Ik moet een paar dingen regelen. Dat had ik allang moeten doen.' Hij liep bij Lelia's coupé binnen om haar te vertellen dat hij besloten had dat hij niet met haar wilde trouwen. 'Ik mag je echt heel graag, en ik geef om je, maar ik ben niet van plan om met je te trouwen en acht kinderen te krijgen. Ik hoop dat je het begrijpt.' Ze nam het nieuws heel goed op, eerlijk gezegd verbaasde het Tom dat ze betrekkelijk kalm bleef, tot Kristobal uit haar badkamer tevoorschijn kwam en hen beiden aankeek. 'Hallo, Kristobal,' zei Tom. 'Stoor ik?' vroeg hij. 'Nee,' zei Tom, 'maar ik blijkbaar wel.'

Tom liep de corridor in, opgeluchter dan hij sinds lang was geweest, nu Cuppy the Magie Beaver niet langer beslag op hem legde. Na het avondeten, dat werd opgediend met rode en witte versiering ter ere van de feestdagen, werd de kinderen verzocht bij elkaar te komen in het salonrijtuig. Iedereen kwam, waarom ook niet? De sneeuw hoopte zich op tegen de trein en op de daken van de wagons, en het geknars van metaal en het gieren van de wind waren overal zo hoorbaar dat de mensen ervoor hadden gekozen de geluiden te negeren, hoewel de bezorgdheid in htm ogen zichtbaar bleef. Higgins, die het aanvoelde, had uitgelegd dat de wagons sterke, onbreekbare ramen hadden. 'Als je erop slaat met een moker is het enige wat stukgaat je hoofd, wanneer de moker afketst en terugslaat.' Bovendien vertelde hij dat de metalen wanden van de trein een geheugen hadden, wat betekende dat ze, als ze openscheurden, onmiddellijk weer in de oude toestand zouden terugschuiven. Hoewel deze opmerkingen op prijs gesteld werden, wilde niemand op dit moment aan treinen denken; ze wilden gewoon een rustige kerstavond beleven op de verraderlijke hellingen van de Ratonpas, in het centrum van een sneeuwstorm, met de mooiste versierde miezerige kerstboom die ze ooit hadden gezien. Via de omroepinstallatie kwam de mededeling dat er over ongeveer tien minuten een kindervoorstelling zou beginnen in het salonrijtuig. Het bericht kwam op een heel geschikt moment, omdat de temperatuur in de trein was gedaald, het eten vrijwel op was en de mensen zich nu genoodzaakt zagen het voedsel te delen dat ze bij zich hadden, een proces dat ordelijker en eerlijker was verlopen dan Roxanne voor mogelijk had gehouden. Eerst hadden de kinderen te eten gekregen, daarna de bejaarden en de jongere volwassenen bleven voor het merendeel hongerig.

Er had ook nog een positieve, zij het verrassende gebeurtenis plaatsgevonden. Alle artikelen die in de Chief waren gestolen en veel van de spullen die waren weggenomen tijdens de rit met de Capitol Limited, waren aan hun rechtmatige eigenaar teruggegeven. Niemand had iets gezien en niemand kon verklaren waarom de dief opeens van gedachten was veranderd. Roxanne en pater Kelly noemden het simpelweg een kerstwonder.