24

Tom strompelde naar het salonrijtuig om steun te zoeken op de bodem van zoveel glazen tequila als hij naar binnen zou kunnen gieten, en intussen snelde de Chief voort naar Lawrence, Kansas, dat voornamelijk bekendstond als de thuisbasis van de universiteit van Kansas. Ze zouden dat station tegen halftwee 's nachts bereiken, vervolgens Topeka om twee uur en daarna tamelijk kort achter elkaar stoppen in Newton, Hutchinson, Dodge City en Garden City, hun laatste stop in Kansas voor ze Colorado binnenreden. La Junta, waar het huwelijk zou plaatsvinden, was de tweede halte in Colorado, ongeveer twee uur voor de Chief zijn klim naar de Ratonpas begon.

De storm woedde nu in alle hevigheid, aangedreven door krachtige winden in de bovenste luchtlagen, richting het noorden, waar hij tegen het onwrikbare massief van de Rocky Mountains beukte. Tot dusver was er deze winter meer sneeuw gevallen dan anders en de bergtoppen waren in het wit gehuld. De wind joeg een deel van de gevallen sneeuw in het rond, maar er werd geen ernstige schade gemeld, en hoewel de weervoorspellers de bewegende massa wervelende wind en vocht in de gaten hielden, hadden ze geen reden te geloven dat deze storm anders was dan talloze van zijn voorgangers. De Chief zou, tijdens de klim naar de Ratonpas, door de achthonderd meter lange tunnel moeten rijden die onder de pas doorliep, om vervolgens af te dalen naar het station van Raton. Zodra de trein uit de tunnel kwam, zou hij Colorado verlaten en New Mexico binnenrijden. Hier was ook een aanzienlijke hoeveelheid sneeuw gevallen en de bergtoppen waren aangekoekt met meters hard geworden sneeuw die normaal gesproken niet zou verdwijnen voor de zomer, en ook dan nog zouden sommige van de hoogste toppen hun witte baard bijna het hele jaar behouden. Er zou heel wat voor nodig zijn om al die miljoenen tonnen sneeuw van hun plaats te krijgen.

Eleanor had door de trein gezworven, in een poging te voorkomen dat ze in tranen uitbarstte. Ze keek bij de coupé van pater Kelly naar binnen, die geheel gekleed in zijn bijbel zat te lezen. Hij nodigde haar uit om binnen te komen en ze ging naast hem zitten. 'Kun je niet slapen?' vroeg ze.

'Nou, Max is vanavond gastheer bij een vrijgezellenparty voor Steve en daarvóór wilde ik een beetje rusten. Weet je, toen ik mijn parochie nog had, werkte ik zestien uur per dag en sliep ik de overige acht uur 's nachts heel goed, mijn hoofd vrij van zorgen vanwege Hem en omdat ik overdag mijn best had gedaan. Nu ik om zo te zeggen buiten dienst gesteld ben, werk ik lang zo hard niet en lijk ik veel minder slaap nodig te hebben. En de trein is een rustgevende plek om te lezen en na te denken. Ik heb al zo lang tijd en medeleven aan de problemen van mijn parochianen gewijd, ik denk niet dat ik genoeg over die van mezelf heb nagedacht. Tamelijk laat in het leven om tot die conclusie te komen, vind je niet?' 'Beter laat dan nooit,' zei Eleanor.

Hij zei diplomatiek: 'Ik zag Tom met die dame. Ze leken elkaar heel goed te kennen.'

'Ja, dat moet wel. Ze zijn een soort stel, eigenlijk.' 'O, juist.'

Eleanor keek naar de bijbel op zijn schoot. 'Staat daar goede raad in voor een gebroken hart?'

'Er is hulp in te vinden voor alles wat je hindert, Eleanor.' 'Ik ga geregeld naar de mis, maar ik heb de heilige Schrift niet zo grondig bestudeerd als ik had moeten doen. Misschien moet ik daar eens aan werken.'

De priester glimlachte. ou, beter laat dan nooit. Ik praat straks met Hem en dan zal ik Hem beslist vragen om een zegen voor je. Misschien maak ik er wel twee van.' 'Dat stel ik op prijs, pater.'

'Er wordt gezegd dat er in de kerstweek allerlei wonderen kunnen gebeuren. Als priester geloof ik natuurlijk dat wonderen altijd mogelijk zijn, maar het schijnt dat er omstreeks de periode waarin Jezus is geboren een positievere energie rondwaart, noem het de kerstgeest of wat je wilt, maar ik geloof dat het zo is. En die kan geweldige dingen doen.'

'Dat is een mooie gedachte,' zei ze, maar het klonk niet overtuigd. 'Het kan er nu op lijken dat het er slecht voorstaat, maar je zou verbaasd staan hoe snel kwesties die het hart betreffen kunnen veranderen.'

'Daar ben ik nu juist zo bang voor.'

'Waar vertrouwen is, bestaat geen angst.'

Ze glimlachte zwakjes. 'Uit welk deel van de bijbel komt dat?'

Hij klopte haar op haar hand. 'Dat, beste kind, is afkomstig van pater Paul Joseph Kelly. En je krijgt het helemaal voor niets.'

Roxanne liep door het salonrijtuig om alles nog eens te controleren. Ze zag dat Herrick Higgins nog steeds uit het raam zat te staren en ze ging naast hem zitten.

'Waarom ga je niet naar bed, Herrick? Ik heb een reservebed in de tussenwagon voor je opgemaakt.' 'Dank je, Roxanne. Ik ga zo naar bed.'

Ze volgde zijn blik en keek uit het raam naar de dwarrelende sneeuw. 'Ik heb in Kansas City wat meer eten aan boord laten brengen, voor het geval dat.'

'Je bent een verstandige vrouw. Men kan nooit te voorzichtig zijn.' 'Je gaat toch niet nerveus tegen me doen na al die jaren, meneer Higgins?'

Higgins haalde zijn schouders op en hij lachte even. 'Misschien verzin ik zorgen, om het gevoel te hebben dat ik weer nuttig ben.' Roxanne legde haar hand op zijn schouder. 'Ze hadden je nooit moeten laten gaan, nooit van zijn leven. Toen we ervan hoorden, was iedereen het erover eens. Sommige mensen die op deze treinen werken, voelen zich er niet bij betrokken, ze innen alleen hun salaris, maar jij bent niet zo. Mensen als jij zijn de ziel van deze grote, stalen monsters.'

'En mensen als jij, Roxanne, en mensen als jij.' Terwijl de Chief voortsnelde, zei Roxanne: 'Ik doe dit al heel wat jaren. Ik vraag me af wanneer de tijd voor mij aanbreekt om bij het eindpunt uit te stappen en het voor gezien te houden.' 'Wanneer en als je het doet, doe je het op je eigen voorwaarden, Roxanne, niet op die van iemand anders.'

'Nou, over tien jaar rijden er misschien niet eens meer treinen. Wat gebeurt er dan?'

Higgins lachte. 'Dan vertellen we aan onze kleinkinderen hoe geweldig het was om erin te rijden.'

Tom werd staande gehouden door Max en Misty voor hij bij het salonrijtuig was.

'Ik heb een borrel nodig,' zei hij tegen Max. 'Ik heb zo'n ongelooflijke behoefte aan een borrel. Als ik er niet snel een krijg, sta ik niet voor mijn daden in.'

Max zei: 'Ik heb alle drankjes die je kunt bedenken in mijn coupé, plus een krat gekoelde wijn. Laten we nu meteen beginnen met de vrijgezellenparty. En ik heb besloten het niet tot de mannen te beperken, dus heb ik de meisjes ook uitgenodigd.' 'Eigenlijk,' zei Misty, 'geloof ik dat het mijn idee was.' 'Hoe heb je al die drank aan boord gekregen?' 'Hij is Max Powers,' zei Misty.

'Ik heb gewoon van tevoren naar Kansas City gebeld en gezegd: "Zorg dat het er komt." Dit is niet bepaald kernwetenschap, kinderen.'

'Ik vind het heerlijk als hij me kind noemt,' zei Misty. 'Dan voel ik me zo jong.'

'We hebben morgen een trouwerij, en jij en Eleanor en de anderen spelen een sleutelrol. Dus behalve de party moeten we ook nog repeteren.'

'Ik geloof niet dat het op dit moment zo'n goed idee is, Max,' zei Tom.

'Doe niet zo raar. Neem maar van mij aan dat ik weet waar ik over praat. Dit is mijn vak. Je moet repeteren, anders komt er niets van terecht. We zijn het aan Steve en Julie verplicht om er een mooie show van te maken. Vooruit, ga mee, kindertjes, oom Max krijgt altijd zijn zin.'

De man huppelde letterlijk de corridor in, blijkbaar vermaakte hij zich kostelijk. Misty volgde hem, zodat Tom niets anders overbleef dan mismoedig achter het vrolijke stel aan te sjokken. Max stuurde Kristobal erop uit om Steve, Julie en Eleanor op te trommelen, alsmede de dominee die het huwelijk zou voltrekken. Laatstgenoemde was lang en keurig, met kort grijs haar, een verstandige blik en vriendelijke ogen, zoals een geestelijke er hoort uit te zien. Tom zou eigenlijk de voorkeur hebben gegeven aan pater Kelly, die ook aanwezig was. De priester probeerde een praatje te maken met zijn collega, maar de dominee was nogal afstandelijk en ten slotte gaf pater Kelly het op. Max' compartiment bestond eigenlijk uit twee coupés die waren samengevoegd tot een soort suite. Tom verbaasde zich over de ruimte. 'Hoe heeft hij dit voor elkaar gekregen?' 'Hij is Max Powers,' zei Misty.

De regisseur nam zijn plaats in alsof hij midden op een toneel stond, en deelde aan elkaar geniete vellen papier uit. 'Oké, hier is het script voor morgen, met elke scène, ik bedoel, elk deel van de trouwplechtigheid.'

Tom schoof naar Kristobal, die achter de bar stond die in een van de hoeken was opgezet. 'Heb je whisky?' vroeg hij. 'Helaas hebben we alleen maar een vijfentwintig jaar oude single malt Macallan's. Dat is meneer Powers' lievelingsdrank.'

Tom staarde hem aan. 'Nou, ik denk dat ik het daar dan maar mee moet doen, hè?'

'Ik ben de hele middag bezig geweest met het uittypen van die scripts,' zei Kristobal. 'Max kwam natuurlijk met een miljoen wijzigingen, zoals altijd. De man is briljant, dat moet ik hem nageven.' Tom nam een slok van zijn whisky en keek naar Eleanor die, volgens hem, haar uiterste best deed met niemand oogcontact te maken, in het bijzonder niet met hem. Wie kon het haar kwalijk nemen? Ze bestudeerde ijverig het script, terwijl Max iedereen aanwijzingen toeblafte.

Tom had net de moed opgevat om naar haar toe te gaan, toen Lelia zwierig binnenkwam en naast hem ging staan. 'Ik heb gehoord dat er een vrijgezellenparty gehouden wordt waar mijn meneer Langdon me niets over verteld heeft.' Daarna bleef Lelia's blik op Max Powers rusten. Het viel Tom op dat de regisseur, zodra hij Lelia zag, probeerde zich achter Misty te verschuilen. 'Max? Max Powers,' zei Lelia. 'Lieve god, je bent het.' Ze verschikte iets aan haar kapsel en streek over haar jurk, hoewel beide onberispelijk waren.

Max deed een stap terug, deed alsof hij verbaasd was en zei daarna:

'Lelia, ben jij het echt?'

Tom zei: 'Kennen jullie elkaar?'

'O, dat was jaren geleden,' zei Max snel.

'Maar het voelt aan als gisteren, Max,' zei Lelia. 'Ik heb auditie gedaan voor een van zijn films, voor een bijrol. Het was jaren geleden, maar hij was al een legende,' liet ze er op eerbiedige toon op volgen. 'Kom nu, Lelia,' zei Max nerveus, 'mijn ego is groot genoeg zonder dat jij er iets toe bijdraagt.'

Lelia scheen hem niet te horen. 'Ik heb de rol niet gekregen. Weet je nog welke film het was, Max?'

'Nee, schatje, dat weet ik echt niet meer. Sindsdien ben ik zo veel hersencellen kwijtgeraakt.'

'Het was Fall of Summer, over een jong stel dat verliefd raakt en weer uit elkaar gaat tijdens een zomervakantie.' 'O, ja, dat is ook zo.'

'Ik heb nooit goed begrepen waarom ik niet de rol kreeg van de beste vriendin van het meisje, Bambi Moore.' 'Dat was kennelijk een van mijn grootste vergissingen, Lelia. In het

begin van mijn carrière heb ik er heel wat gemaakt.'

'Nou, je was tenminste zo fatsoenlijk om me op een avond mee uit eten te nemen. Dat weet je toch nog wel?'

'Natuurlijk, eten. Het was heerlijk.'

'En het diner strekte zich uit tot het ontbijt. Ik mag toch aannemen dat je je dat deel van de auditie herinnert?' Lelia trok haar wenkbrauwen op en tuitte haar lippen.

'Laten we een borrel nemen,' riep Max, 'en dan beginnen met deze repetitie.'

Max' enorme vakbekwaamheid als regisseur en zijn obsessie voor de kleinste details, het meest onbetekenende voorval, werden die avond iedereen duidelijk. Telkens en telkens weer liet hij hen al hun stappen voor het op handen zijnde huwelijk doornemen. Ten slotte vroeg Tom om een pauze, waar Max tegen protesteerde, maar de regisseur werd snel door alle aanwezigen overstemd. Lelia liep op Eleanor af terwijl Tom in doodsangst toekeek, in afwachting van deze aanvaring.

'Ik heb gehoord dat jij bruidsmeisje bent en dat Tom ceremoniemeester is. Wat leuk voor jullie en wat komt dat goed uit.' 'Geloof je dat echt?' zei Eleanor. 'Dat zijn nu niet direct de woorden die bij mij opkomen.' 'Tom en ik gaan met Kerstmis naar Tahoe.' 'Dus je bent van Los Angeles naar Kansas City gegaan en daar in een trein gestapt die teruggaat naar Los Angeles, om met Kerstmis naar Tahoe te gaan? Dat lijkt me nogal omslachtig.' 'Nou, ik moest Tom iets heel belangrijks vragen.' 'O, en wat dan wel?' 'Om met me te trouwen.'

Eleanor keek woedend naar Tom, en toen zei Lelia: 'Iemand vertelde me dat jij en Tom vroeger een relatie hadden. Je hebt toch geen hepatitis, of wel?' voegde ze eraan toe, met een ondeugend lachje naar Tom. 'Pardon?' zei Eleanor.

'Weet je, het is raar, Eleanor, het is toch Eleanor? Het is raar dat Tom je naam nooit genoemd heeft. Ik neem aan dat het geen gedenkwaardige relatie was.'

'Ik weet zeker dat hij mijn naam genoemd heeft,' zei Eleanor, 'waarschijnlijk wanneer jullie samen in bed lagen.' Lelia's mond viel zo wijd open dat Tom kon zien dat ze haar amandelen nog had.

'Heeft iedereen nog iets te drinken?' was alles wat Tom kon bedenken.

Met een laatste, nijdige blik op hem zei Eleanor tegen Lelia: 'Maak je geen zorgen, liefje, je mag hem hebben.'

Eleanor stormde de suite uit en Tom wilde haar achternahollen, maar Lelia greep hem vast. 'Heb je gehoord wat ze tegen me zei?' Tom bleef staan en zag dat Eleanor aan het eind van de gang de deuren door liep. 'Tom, heb je me gehoord?' Eindelijk keek hij haar aan. 'Lelia.' 'Wat is er?' 'Hou je kop.'

Terwijl Toms wereld ineenstortte, stond Roxanne op en ze zei tegen Max: 'Oké, schatje, aan de slag.' Ze stak haar pagina's met het script omhoog. 'Dit is prima, maar ik heb een beetje ruimte nodig om te improviseren.'

'Improviseren?' zei Max zenuwachtig.

'Ja, weet je wel, iets onverwachts doen, inspelen op de energie van het publiek.'

'Maar het is een huwelijk, Roxanne. En een goede voorbereiding is de manier om een dergelijk project tot een succes te maken. Ik heb alle songs die ik je graag wil laten zingen in de juiste volgorde opgeschreven.'

Steve en Julie keken bezorgd naar het tweetal, dat elkaar in de haren dreigde te vliegen.

'Ik zal me erop voorbereiden, maar je kunt een vrije vogel niet in een kooitje stoppen, Max, je moet de vogel laten vliegen wanneer hij wil, anders gaat hij dood.' 'Maar...'

Roxanne legde haar hand op Max' schouder. 'Hoor eens, schatje, je vertrouwt me toch?' 'Ja, natuurlijk, maar...'

'Meer hoef ik niet te weten.' Ze wendde zich tot Steve en Julie en pakte hun handen. 'Nu moeten jullie ervoor zorgen dat je vannacht goed slaapt. Deze trein zal morgen schudden op zijn rails, ter ere van jullie. Ik beloof jullie één ding, jullie zullen Roxanne Jordan en de Southwest Chief nooit vergeten.'

Terwijl de mensen geleidelijk aan vertrokken, bleef Tom wazig staan. Ten slotte kwam Max naar hem toe. 'Je ziet eruit of je nog een borrel kunt gebruiken.' Max mixte twee cocktails en beide mannen gingen zitten.

'Die Roxanne is geweldig, vind je niet?' 'Ja, geweldig,' zei Tom afwezig.

Max gaf Tom een klap op zijn dij. 'Sorry dat er geen meisje uit een taart kwam springen bij het vrijgezellenfeest. Het leek me niet gepast, omdat er dames bij waren, en eerlijk gezegd zou Amtrak zich er vermoedelijk ook tegen hebben verzet.'

Eindelijk kon Tom zich op de regisseur concentreren. 'Dus jij hebt iets met Lelia gehad?'

'Nou, zo zou ik het niet willen noemen. Het is bij die ene keer gebleven, voorzover ik me herinner. Mijn geheugen is niet meer wat het geweest is. Maar heeft Lelia je gevraagd om met haar te trouwen?' Tom knikte.

'Man, ik geloof dat vrouwen dat tegenwoordig kunnen doen. Betekent het dat als jullie gaan scheiden, zij jóu alimentatie moet betalen?'

'Ze hoeft me niets te betalen, want we gaan niet trouwen.' 'Hoor eens, Tom, ik wil me nergens mee bemoeien, maar Lelia is mooi en doet ze niet iets met tekenfilms waar ze een smak geld mee verdient?'

'Cuppy the Magic Beaver, Freddy the Futon, Petey the Pickle.' 'Juist. Cuppy, Petey, dat is goed werk. Ik geloof dat een stiefkleinkind van een van mijn ex-vrouwen er altijd naar keek. In elk geval, ze is mooi, ze heeft geld en ze heeft je ten huwelijk gevraagd. Je moet geen overhaaste beslissing nemen, want misschien krijg je geen tweede kans. Ik wil je niet beledigen, je ziet er nog goed uit en ik mag je graag, maar je bent ook niet meer zo piepjong.' 'Je hebt gelijk, ze is rijk, ze is mooi en ik hou niet van haar, Max.'

Max pakte zijn glas en leunde naar achteren in zijn stoel. Een diepe zucht ontsnapte hem. 'Ik heb het nu vier keer gedaan. Wie weet, misschien is er nog een vijfde keer voor me op komst.' 'Heb je van alle vier gehouden?'

De regisseur boog zich naar voren en zijn gezicht werd somber. 'Patty was mijn eerste vrouw, we zijn meteen na de middelbare school getrouwd. Ik ging in dienst en daarna verhuisden we naar Californië. We hadden twee kinderen. We waren straatarm, maar ze klaagde nooit, niet één keer. Ze kon meer met een dollar doen dan ieder ander die ik kende. Ik brak door in de filmindustrie en ik begon net naam te maken toen ze stierf.' Max zweeg en keek uit het raam naar het voorbijglijdende landschap. 'Ja, ik hield zielsveel van Patty. Ik zal altijd van Patty blijven houden. De andere drie?' Hij haalde zijn schouders op. 'Ik trouwde met hen, we kregen een paar kinderen, we hadden het een tijdje naar onze zin, daarna gingen we scheiden en dat was dat. Ik hield van hen, op een bepaalde manier. Maar niet zoals van Patty. Als ze was blijven leven, had ik nooit naar een andere vrouw gekeken. Ik denk dat er iets speciaals is aan je eerste liefde. Daarna klungelde ik zo'n beetje rond en had het naar mijn zin, maar ik ben er niet trots op. Het was allemaal niet blijvend. Begrijp je?' Tom knikte. 'Ik begrijp het.'

Max keek Tom aan. 'Ben jij ooit getrouwd geweest?' Tom knikte opnieuw. 'Hield je van haar?'

'Laten we het zo stellen, ze was geen Patty.'

Max schoof wat dichter naar Tom toe en hij zei zacht: 'Nogmaals, ik wil me nergens mee bemoeien, maar wil je me op één vraag antwoord geven?' 'Ik denk het wel.'

'Waarom zijn Eleanor en jij niet bij elkaar?' 'Je hebt gezien wat er gebeurde. Ze is gewoon hier weggelopen.' 'Nou, dat kun je haar niet echt kwalijk nemen. Je vriendin komt uit Los Angeles overgevlogen om je te vragen met haar te trouwen. God weet dat ik geen expert ben in liefdesaangelegenheden, maar dat is nu niet bepaald een ideale manier om de liefde van je leven weer voor je te winnen.'

'Ik heb het geprobeerd, Max. Ik heb het echt geprobeerd.' 'Zal ik je eens wat zeggen?' Tom keek hem aan. 'Ja?'

'Als ze echt jóuw Patty is, zou ik er beter mijn best voor doen.'