22

Kansas City was een groot station, waar veel mensen in- en uitstapten en de trein zou er een tijdlang blijven staan om brandstof en voorraden in te nemen. Roxanne begeleidde de vrouw die naar Denver moest met de Californische Zephyrtrein tot waar ze moest instappen. Tom greep de gelegenheid aan om uit te stappen en een frisse neus te halen voor de vrijgezellenparty begon. Met wat Herrick Higgins had gezegd in zijn achterhoofd, keek hij toe terwijl de mensen aan boord van de trein gingen, ongetwijfeld vol verhalen om te vertellen, ervaringen om uit te wisselen en misschien om vriendschappen, hoe kort van duur ook, te sluiten.

Het sneeuwde hard en hij zocht beschutting onder de overkapping. Verrast keek hij op toen Eleanor de trein uit kwam en naar hem toe liep.

'Beetje benauwd in de trein,' verklaarde ze. 'Ja, dat vond ik ook.'

Ze bleven wat onwennig bij elkaar staan, tot Eleanor zei: 'Ik kan je niet zeggen hoe groot de schok voor me was toen ik je zag.'

'De afgelopen jaren ben ik een miljoen keer van plan geweest om contact met je te zoeken. Maar het kwam er nooit van. Noem het trots, koppigheid, domheid. Kies maar uit.'

'Nou, ik geloof niet dat ik het je kwalijk kan nemen, gezien de manier waarop er een eind aan kwam.'

Tom ging dichter bij haar staan. 'Geloof je in een tweede kans?' Ze ging een stapje achteruit. 'Tom, ik kan dat verdriet niet nog eens verdragen. Ik kan het niet.' 'Jij bent bij mij weggegaan, weet je nog?' 'Na al die jaren van samenzijn werd het tijd om het te bezegelen, of om er een streep onder te zetten,' zei ze ronduit. 'Ik had behoefte aan een vaste relatie en die kreeg ik niet. Ik veronderstelde dat je werk voorrang had boven alles.' 'Mensen kunnen veranderen, Ellie.'

'Ja, dat heb ik gehoord. Geloof je echt dat je voorgoed zult blijven schrijven over antieke meubels ? En je hebt een vriendin, je gaat naar haar toe met Kerstmis. Wil je je aan haar binden?' 'Zo'n relatie is het niet.'

'Natuurlijk niet, want zo'n man ben jij niet,' zei Eleanor hoofdschuddend, en ze keek de andere kant op.

Tom pakte haar bij haar schouder en hij draaide haar naar zich toe.

'Het is niet zo'n relatie, omdat ik niet van haar hou. Er is maar één vrouw van wie ik ooit heb gehouden, Ellie, dat weet je.'

'Tom, alsjeblieft, doe me dit niet aan.'

'Waarom ben je naar buiten gekomen? Het is steenkoud.'

'Ik... ik weet het niet.'

'Dat geloof ik niet. Ik denk dat je precies weet waarom.' 'Misschien.'

'Niets in mijn leven is zo goed geweest als wat wij samen hadden.

Niets! Ik ben al die jaren naar iets op zoek geweest.'

'Ik ook,' zei ze, 'en ik heb het niet gevonden.'

'Dat is het nu juist, Ellie, we weten allebei wat het is. Ons. Wat we hadden.'

'Het klinkt allemaal prachtig, Tom, maar...'

'Het is geen toeval dat we samen met deze trein reizen. Het is een voorteken, Ellie, begrijp dat dan. Het heeft zo moeten zijn.' 'Je lijkt Misty wel. Zo gaat het niet met liefde. Het is geen toverspray. Het is iets waar je elke dag aan moet werken.' Ze streek een haarlok uit haar gezicht en de volle kracht van haar smaragdgroene ogen trof hem. Het had tien jaar geleden kunnen zijn, of tien jaar later, voor Tom deed het er niet toe, bij het schijnsel van de perronlamp had de blik van de vrouw op hem een nog even hypnotische en bedwelmende uitwerking als vroeger. Hij dacht dat hij een stap achteruit deed, maar in werkelijkheid ging hij dichter bij haar staan. Hij zag dat zijn hand een andere, losse pluk roodbruin haar uit haar gezicht streek. Daarna gleden zijn vingers naar haar wang, die hij zachtjes streelde. Ze maakte geen aanstalten om hem tegen te houden.

'Nou, misschien wordt het tijd dat ik eraan ga werken.' Hij ademde in, keek even op en zijn lippen weken vaneen. Maar zijn ogen bleven gefixeerd op de gestalte die naar hem toe kwam lopen en hij schudde ongelovig zijn hoofd, want dit was de tweede schok die hij in iets meer dan 24 uur had gekregen. Hoeveel bliksemschichten kon hij overleven?

Het was Lelia Gibson, die met grote passen naar de trein liep, met in haar kielzog een stoet kruiers die haar verbluffende hoeveelheid koffers meesjouwden. De vrouw kon eenvoudig niet met weinig bagage reizen. Het was een van haar lievelingsbezigheden, onvermoeibaar van alles inpakken, elk kostuum gepland voor een bepaald deel van de reis, elk accessoire beoordeeld met een oog dat zo kritisch was als dat van een bekwame generaal die zijn aanvalsstrategie bepaalt.

Tom ging een stapje bij Eleanor vandaan, die haar ogen gesloten had terwijl haar lippen Toms mond zochten, maar die niet vonden. 'Ellie.'

Ze deed haar ogen open en streek met haar hand over zijn wang, terwijl hij nog een stap achteruitging. 'Wat is er?'

'Snel, snel, denk aan de slechtste timing die je ooit in je leven hebt meegemaakt.'

'Hè?' vroeg ze verbijsterd.

Tom keek nog een keer naar Lelia. Ze kwam dichterbij. Hij wist niet zeker of ze hem had opgemerkt, maar dat was nog slechts een kwestie van tijd. Ze wist blijkbaar dat hij in deze trein zat. 'Het allerergste van je leven. Denk eraan, nu. Alsjeblieft?' 'Ik denk eerder dat dit van jouw kant een heel slechte timing is,' zei ze geïrriteerd. 'Denk eraan!' 'Oké, oké!'

'Heb je eraan gedacht?'

Ze aarzelde heel even. 'Ja, en wat nu?'

Hij slaakte een diepe zucht. 'Nou, dit is nog erger. Nog veel erger zelfs. Ik ben de onbetwistbare koning van de slechte timing.' Hij wees naar Lelia. 'Daar heb je mijn vriendin uit Los Angeles. Lelia Gibson.'

Eleanor draaide zich verrast om en staarde naar de naderende groep mensen.

'Wist je dat ze hier de trein zou nemen?'

'Nee, dat is de totale schok van mijn leven, zo een waar je een hartstilstand van krijgt.'

Eleanor sloeg haar armen over elkaar en liep bij Tom vandaan. Op dat moment zag Lelia Tom en ze begon driftig te wuiven. Terwijl zij op haar doel afvloog, trok Eleanor zich nog verder terug, tot ze niet méér was dan een schaduw in de duisternis. Terwijl Tom haar van zich zag wegvluchten had hij het gevoel dat al het bloed uit zijn lichaam met haar meeging. Daarna keek hij naar Lelia. Hij vond enige troost in de gedachte dat het er toch zeker niet erger op kon worden. Maar o, wat vergiste hij zich.