27

De meeste feestvierders hadden zich verspreid, maar Max en Misty, Kristobal en Lelia en Herrick Higgins zaten allen in het salonrijtuig. Tom en Eleanor waren afzonderlijk weggegaan, meteen nadat Roxannes optreden voorbij was, en sindsdien waren ze niet meer gezien. Roxanne hield zich weer bezig met haar werkzaamheden in de trein en zorgde ervoor dat het koor tot rust kwam na het harde werken. Het pasgetrouwde stel, Steve en Julie, had een lege, dubbele luxesuite gekregen waarin ze officieel aan hun huwelijksreis konden beginnen, wat ze ongetwijfeld enthousiast van plan waren. De Chief was nu een heel eind voorbij Trinidad, Colorado, en reed doelbewust op de Ratonpas af. Iedereen keek toe toen de trein aan de klim begon. Naarmate de helling steiler werd en het zware gedreun van de drie locomotieven luider, bekroop de passagiers een onbehaaglijk gevoel. De grote hoeveelheden sneeuw die van de rails werden geschoven door de sneeuwploeg van de voorste loc waren bij elke bocht goed zichtbaar. Het mocht een wonder heten dat de machinist nog iets kon zien, met al die witte vlokken die om zijn cabine wervelden.

Kristobal zei: 'Eh, wat gebeurt er als een van de wagons losraakt? Tuimelen we dan halsoverkop in de afgrond?' Herrick Higgins antwoordde: 'Nee, de automatische remmen treden in werking en dan stopt de wagon. Het technisch vernuft van de spoorwegen is met de jaren steeds beter geworden.' Hij wees uit het raam. 'We klimmen naar 2530 meter, dat is het hoogste punt.' 'Dat is behoorlijk hoog,' zei Kristobal.

'Nou, het is niet het hoogste punt van de spoorlijnen in dit land. Dat bereik je met de Zephyr uit Californië, voorbij Denver, iets meer dan 3065 meter. In Zuid-Amerika, ik ben vergeten in welk land, loopt een spoorlijn zo hoog dat ze de passagiers zuurstof moeten verstrekken. Wij rijden onder de pas door, door een tunnel van achthonderd meter, en wanneer we daaruit komen zijn we in New Mexico en dalen we langs de oosthelling van het Sangre de Christogebergte af naar Raton. Raton ligt op een hoogte van 2222 meter, in spoorwegtaai zeggen we 6666 voet, dus hoewel het een steile afdaling is, is het niet echt ver.' Misty keek geschrokken, en ze pakte Max' arm. 'Zei je 6666 voet?' Higgins keek haar aan over de rand van zijn koffiekopje. 'Ja, mevrouw, dat zei ik.'

'Weet je zeker dat het zo hoog is? Precies?'

'Eh, ja, mevrouw. Ze meten die dingen tamelijk nauwkeurig.'

'O, mijn god,' zei Misty.

'Wat is er, lieverd?' vroeg Max.

'Begrijp je het dan niet? Zes-zes-zes-zes. Dat is de slechtst denkbare cijfercombinatie, zelfs nog erger dan een driedubbele zes.' Max werd bleek. 'Je hebt gelijk, het teken van de duivel, plus nog een zes. Volkomen verkeerd karma.' 'Is dat echt een probleem?' vroeg Kristobal nerveus. 'In mijn beroep kan het niet slechter,' zei Misty met nadruk. 'Kunnen we de trein laten stilhouden?'

'Is er geen noodrem waar je aan kunt trekken, zoals in de films?' zei Lelia. Ze zat naast Kristobal en hield angstig zijn arm vast. 'Eh, nee, die hebben ze niet meer,' zei Higgins. 'Blijft u nu maar kalm, het komt allemaal goed. De Chief rijdt dit traject twee keer per dag, in oostelijke en westelijke richting.' Hij keek op zijn horloge. 'We gaan bijna de tunnel in.' 'Is het donker?' wilde Kristobal weten.

'Ja, dat zijn de meeste tunnels, jongen,' antwoordde Higgins oordeelkundig. 'Maar we blijven er niet lang in. Erin en eruit in een wip, en daarna op naar Raton en New Mexico.'

Tom keek naar de diamanten ring die hij in zijn hand hield. De ring was van zijn moeder geweest en sinds haar dood had hij het sieraad altijd bij zich gedragen. Hij had zelfs bijna deze ring uit zijn zak gehaald en aan Steve gegeven in plaats van de trouwring. In die verwarring was hij ook begonnen Eleanor de gouden band toe te steken in plaats van die aan Steve te geven zodat deze de ring om Julies vinger kon schuiven. Hij stak de ring in zijn zak, bekeek zich in de spiegel, streek een paar verwarde haren glad, trok de das recht die hij van Kristobal had geleend voor de plechtigheid, ademde diep in en zei voor de honderdste maal tegen zichzelf dat hij dit móést doen.

Een paar minuten later klopte hij op de deur van Eleanors coupé. Ze schoof het gordijn opzij, keek hem aan en trok daarna het gordijn weer dicht. Tom hoorde dat de deur op slot gedraaid werd. Hij tikte nogmaals op het glas. 'Ellie, ik moet echt met je praten, nu meteen.' 'Ga weg!'

'Ik moet je iets vragen en dat wil ik nu doen.'

Eleanor gooide de deur zo hard open dat het metaal knarste.

'Ik dacht dat ik duidelijk genoeg geweest was!'

Tom stak zijn hand in zijn zak en liet zich trillend op zijn knieën vallen.

Het werd donker in de trein toen de Chief de tunnel in reed. De volgende gebeurtenissen voltrokken zich angstaanjagend snel. Alle sneeuw die de zuidelijke bergrug die zich het dichtst bij de spoorlijn bevond, bedekte, raakte los als gevolg van de overweldigende kracht van genadeloze windstoten en de tonnen pasgevallen sneeuw. Officieel begon de lawine om 11.15 uur plaatselijke tijd. Ze kwam met een enorme snelheid de helling af razen; het was zoveel sneeuw dat die als ze zou smelten, een groot meer zou hebben gevormd van een aanzienlijke diepte. De lawine trof de sneeuwhekken die tussen de berghelling en de rails waren geplaatst en daar juist waren neergezet om beschadiging van de spoorlijn te voorkomen. De botsing was zo hevig dat de stalen hekken niet alleen platgedrukt werden, maar ook van hun verankering losraakten en langs de berg omlaag-gleden.

Deze botsing stuurde automatisch een alarmsignaal naar de Amtrak-centrale, die op haar beurt onmiddellijk de machinist van de Southwest Chief opriep om te trein tot stilstand te brengen, in afwachting van verdere ontwikkelingen.

De Chief kwam juist uit de tunnel onder de Ratonpas toen het sein werd gegeven, en de machinist remde met de snelheid die de ernst van de situatie vereiste. Hij had de waarschuwing van de Amtrak-centrale niet eens nodig gehad, omdat hij het indrukwekkende gebeuren duidelijk door zijn voorruit kon zien, hoewel het nog een flink eind verder op de rails had plaatsgevonden. De lawine van sneeuw en rotsblokken was zo heftig dat die zijwaarts uitwaaierde, en een deel ervan kwam recht op de Chief af met zo veel dodelijk geweld dat de machinist, die al veertien jaar op dit traject reed, snel een afscheidswoord fluisterde voor zijn vrouw en kinderen. Hij had in zijn loopbaan heel wat meegemaakt, maar niets wat in de buurt kwam van wat hem en zijn trein nu bedreigde. Hij sloot zijn ogen, omdat hij dacht dat de Southwest Chief en alle inzittenden totaal vernietigd zouden worden.

Toen de trein met een schok tot stilstand kwam, voelde iedereen dat dit geen normale stop was. En toen de stilstaande trein begon te trillen alsof er een aardbeving gaande was, wisten ze het zeker. Gelukkig konden ze niet zien wat de machinist zag, maar ze hoorden allemaal een aanzwellend gerommel, dat onmiddellijk herkend werd door verscheidene mensen aan boord die dergelijke geluiden eerder hadden gehoord.

'Het is een lawine!' schreeuwde Tom en hij keek uit het raam. Eleanor verbleekte. 'Mijn god.'

Tom trok een matras van het bed, gooide Eleanor op de vloer, legde de matras boven op haar en bedekte vervolgens de matras met zijn lichaam, terwijl de trein bleef schudden en trillen en het geluid van de sneeuwlaag die langs de berg gleed, oorverdovend werd.

In het salonrijtuig kroop iedereen onder de tafeltjes. Sommigen krabbelden hun testament op een servetje, anderen zonden haperend langvergeten gebeden op. Max en Misty klemden zich aan elkaar vast, Lelia en Kristobal eveneens, waarbij de jongeman zijn lange armen beschermend om haar heen sloeg. Lelia dacht even dat ze hem hoorde mompelen: 'Vaarwel, Cuppy. Ik hou van je.' Higgins zat ook onder de tafel, maar hij bleef uit het raam kijken nu zijn ergste vrees zo plotseling bewaarheid werd. Het was een wonder, maar de enorme zijwaartse snelheid van de schuivende sneeuw nam af voor de trein van de rails geduwd werd. Toen de machinist eindelijk zijn ogen durfde te openen zag hij echter niets anders dan een ondoordringbare muur van sneeuw. De machinist slaagde erin verslag uit te brengen aan Amtrak. Hij kreeg te horen dat een tweede lawine aan de andere kant van de tunnel vermoedelijk nog een sneeuwhek had meegesleurd. Een minuut of twee eerder of later en dan had de Chief op de bodem van het ravijn gelegen en zou niemand aan boord zich nog zorgen hoeven te maken over de komende feestdagen. Ja, hij had geluk gehad, zei de centraliste van Amtrak tegen de machinist, hoewel hij dat zelf al begrepen had. Daar stond tegenover dat de Chief nu werd ingesloten, ze konden niet voor- of achteruit, en de storm was kennelijk nog maar net begonnen.

De meteorologen waren intussen met een nieuwe weersverwachting gekomen, deze keer een accurate. Het gebied werd getroffen door de ergste winterse storm in de afgelopen dertig jaar. De vorige storm had meer dan zeshonderd mensenlevens geëist; sommige mensen waren van de bewoonde wereld afgesneden geraakt en waren van honger omgekomen. Dat waren mensen in afgelegen, ontoegankelijke gebieden, precies zo een als waar de Chief nu hulpeloos stilstond.

Herrick Higgins keek naar de hemel; hoge winden begonnen van de bergen te waaien en ranselden de Chief met zo veel kracht dat de enorm zware trein angstwekkend heen en weer zwaaide. Al die jaren dat hij bij de spoorwegen had gewerkt, had Higgins nooit zoiets meegemaakt. Wanneer je uit het raam aan de linkerkant keek, kon iedereen zien dat het een heel eind was naar beneden. De sneeuw bleef maar vallen, een volgende lawine was niet uitgesloten en de volgende zou de Southwest Chief wel eens kunnen meesleuren.