12

Max en Kristobal droegen dezelfde chique kleren, en de laatste had bovendien zijn koptelefoon op en zijn mobiele telefoon bij zich. Hij kwam heupwiegend binnen als een of andere futuristische schutter, op zoek naar problemen, met zijn koudbloedige ogen, Top Gun-kapsel en gemanicuurde nagels. Eleanor had zich wel verkleed; ze droeg nu een lange, turkooiskleurige rok en een wit spijkeroverhemd, met een schakelketting om haar slanke middel. Ze had haar haar opgestoken. Misschien, dacht Tom, had ze gedoucht in haar kleine cabine, waarbij de dampende, schuimende vloeistof over haar lange, gewelfde... Nee, hij kon daar maar beter niet aan denken. Toch was het feit dat ze zich had opgefrist en hier duidelijk was gekomen om hem te zien, heerlijk geruststellend, tot Tom haar gezicht zag. Er lag, om een eufemisme te gebruiken, geen uitdrukking op van opperste blijdschap. Moordlustig was eerder het woord dat in zijn door de gin benevelde gedachten opkwam.

'Tom,' zei Max met zijn enthousiaste stem, die goedmoedig rondbazuinde dat hij zowel stinkend rijk was als dat je het leuk moest vinden om in zijn gezelschap te verkeren. Ze gingen met zijn allen in een rustig hoekje zitten.

'Sorry dat we zo laat zijn. Eleanor en ik hadden nog een paar dingen te bespreken. Tjonge, wat een rit tot dusver, vind je ook niet?' zei Max.

Kristobal staarde naar buiten, de duisternis in; zijn knappe gezicht stond treurig. 'Nou, het ding beweegt tenminste.' 'Is dit je eerste treinreis, Kristobal?' vroeg Tom. 'Ja, en hopelijk mijn laatste.'

Hij was, dat wist Tom zeker, meer het type voor privé-vliegtuigen, met gratis flessen champagne en niemand die hem lastigviel wanneer hij languit in zijn ligstoel lag, in de watten gelegd door een legertje stewardessen die eruitzagen als moderne Eva Marie Saints, en op een hoogte van tienduizend kilometer de aangename dromen had van een toekomstige filmbons.

'Hij is van een andere generatie,' zei Max, met een speels tikje op de arm van zijn assistent. 'Hij is geen man voor een trein; niet zoals jij en ik.'

'Nou, Ellie en ik hebben heel wat keren de trein genomen wanneer we in het buitenland waren. We zaten een keer in een oude rammelkast van Amsterdam naar Parijs. Ingestapt om vijf uur 's ochtends, met het plan om onderweg wat te eten. Er was ons alleen niet verteld dat er geen eten te krijgen was in de trein, omdat de Franse obers staakten, iets wat ze blijkbaar met grote regelmaat doen. Daarna, terwijl we langzaam stierven van de honger, zagen we op de velden waar we langsreden allemaal mensen staan die foto's van de trein maakten. Ik dacht dat de trein misschien gekaapt was, weet je wel, door de Franse obers en dat ons op het station in Parijs groot onheil te wachten stond.' 'Wat gebeurde er toen?' vroeg Max.

'Bij aankomst in Parijs stond er een fanfareorkest. En toen kwam een gestroomlijnde, rode hogesnelheidstrein aanglijden, die stopte naast de trein waar wij in hadden gezeten. Het was de laatste rit op die route voor de snelheidstrein op dat traject werd ingezet. Daar ging al die commotie over. Dus terwijl de band speelde, gaven wij zowat een biljoen francs uit om onze maag te vullen. Weet je nog, Ellie?'

'Ik word tegenwoordig Eleanor genoemd, gewoon Eleanor. En, nee, ik weet er niets meer van.'

De gin had Tom nu opgewarmd, van zijn tenen tot zijn mond met de afmeting van een 80mm houwitser. 'Goed. Ellie behoort blijkbaar tot het verleden. Het oude is uit, het nieuwe is in, een hele verbetering.' Hij keek Max aan. 'Enfin, je zei dat jij en Eleanor hadden gepraat.'

'Ja, we hebben de zaak overlegd. En als je wilt kunnen jullie tweeën nu meteen beginnen.'

Tom keek Eleanor verward aan. 'Ik dacht...' 'Wanneer Max ergens opgewonden over raakt, verspreidt zijn enthousiasme zich snel en overweldigend,' verklaarde ze met norse stem, zonder hem aan te kijken.

Tom zei: 'Weet je zeker dat je je niet te snel hebt laten overhalen?' 'Helemaal niet,' zei Max. 'Zo is het toch, Eleanor?' Ze knikte. 'En, hoe zullen we beginnen?' merkte Tom vriendelijk op. Max zei: 'Wat heb je tot dusver ontdekt?'

Tom zakte onderuit, met zijn lege glas tussen zijn handen. 'Nou, om te beginnen, ginseng wordt geteeld in Wisconsin en zorgt ervoor dat oudere mannen in bed Ramboprestaties leveren. Er is een gekke vrouw aan boord, ze heet Agnes Joe, die om de een of andere reden iedereen kent; ze is veel zwaarder dan ik en ze is trapezewerkster geweest bij Ringling Brothers.' Hij wees naar Steve en Julie. 'Die twee gaan aan boord van de Southwest Chief trouwen. Het zijn aardige kinderen, maar doodsbang. Ik heb een contactpersoon aan boord van de Chief, die ons heel wat geweldige verhalen kan vertellen. De dame met de tarotkaarten, die daarginds zit, heeft grote zakenlieden in haar ban gekregen met haar kijk op de toekomst. O, en Elvis Presley is opgestaan als een zwarte man met de naam Tyrone, die in het salonrijtuig een brouwseltje serveert dat hij "stookplaat" noemt, waardoor je, als het je niet om zeep helpt, wilt doodgaan van verrukking. En er is een priester aan boord, die me misschien het laatste oliesel zal moeten toedienen als we niet op tijd in Los Ange-les zijn, want dan vermoordt mijn vriendin me.' Bij die laatste woorden keek Tom Eleanor recht aan. Zij was tenslotte degene die hem in de steek had gelaten. Ze knipperde met haar ogen. Jawel, de dame knipperde met haar ogen. Hij wist niet of ze iets in haar oog had of dat het een reactie op zijn uitspraak was, maar Tom werd er wel iets nuchterder van.

'Wauw,' zei Max, 'je bent al heel wat te weten gekomen.'

'Eens een wereldverslaggever, altijd een wereldverslaggever. Net als

Ellie, ik bedoel Eleanor.'

'Ze heeft nooit echt veel verteld over die periode in haar leven.'

Eleanor zei snel: 'Misschien moesten Tom en ik nu maar aan het werk gaan, Max. Zoveel tijd hebben we niet.'

'Nou, we hebben de rest van de rit naar Chicago, en daarna reizen we door naar Los Angeles. Bij het tempo dat we op het moment aanhouden, blijven we bij elkaar tot de lentedooi invalt,' was Toms reactie.

'Nee, ik bedoel dat ik misschien moet uitstappen in Chicago en dan doorvliegen naar Los Angeles. Het is een privé-kwestie, Max. Die is net opgedoemd.'

Tom zette zijn glas neer. Ja, dat geloof ik graag, in de vorm van mij. 'Nou, dan moeten we opschieten,' zei hij.

Max leek niet blij met de eventuele verandering van Eleanors plannen, maar daarna keek hij naar Steve en Julie. 'Je zei dat zij gaan trouwen, aan boord van de Chief?'

Tom legde de toestand met hun respectieve families uit en vertelde dat Julie bezorgd was dat er misschien slechts weinig mensen bij de ceremonie aanwezig zouden zijn. Max leek erdoor geïntrigeerd en hij stelde een heleboel vragen.

'Dat arme meisje,' zei Eleanor met oprecht meegevoel. 'Zo hoort het niet te gaan bij een huwelijk.' Ze keek even naar Tom. 'Je zei dat ze uit de bergen in Virginia komt. Uit welke stad?' 'Dat heeft ze niet gezegd. Hoezo?'

'Voor het geval je het vergeten bent, ik ben opgegroeid in het oostelijk deel van Kentucky, vlak bij de staatsgrens. Waarschijnlijk ben ik wel eens in haar stad geweest.'

Tijdens al het gepraat over huwelijken wierp Tom even een blik op Eleanors hand. Ze droeg geen trouwring en evenmin iets wat ook maar in de verste verte op een verlovingsring leek. Het was moeilijk te geloven dat ze niemand anders had gevonden. Wat haalde hij zich nu weer in zijn hoofd?

'Hoe ziet de plot van jullie film eruit?' vroeg hij. Tom wist niets van films maken, maar hij probeerde over te komen als een doorgewinterde celluloidimpresario.

'Het hangt ervan af wat we aan boord tegenkomen. Max wil een romantische komedie. Ik neig meer naar een detective, met een flink aantal lijken.'

'Waarom niet allebei? Wanneer het goed gedaan wordt, is er niets grappiger dan een stapel lijken op de rails.' Max wees naar Tom en hij keek Eleanor aan. 'Zie je wel? Ik mag die knaap. Hij wijkt af van de geijkte paden. Heb je er ooit over nagedacht om filmscenario's te gaan schrijven, Tom?' Toms ogen dwaalden naar Eleanor. 'Tot twee uur geleden niet.' 'Het is niet zo gemakkelijk als het lijkt,' zei ze. 'Verdomme, wat is dat wel?' viel hij uit.

Max verontschuldigde zich en hij wandelde op Steve en Julie af, met Kristobal als een trouw hondje achter zich aan. Max begon geanimeerd met hen te praten, maar Tom kon er niets van verstaan. Het moest echter iets opwindends geweest zijn, want de arme Steve en Julie leken oprecht verbluft over hetgeen de regisseur zei. De man had die uitwerking waarschijnlijk op heel wat mensen. 'Is Max iets van plan?' 'Dat is hij meestal,' antwoordde Eleanor.

'Ik had nooit kunnen denken dat jij uiteindelijk in Los Angeles terecht zou komen.'

'We moeten allemaal ergens terechtkomen.' Ze keek op. 'Kijk maar naar jou. Van Beirut naar Duncan Phyfe?'

'Oorlogsverslaggeving is iets voor een jongeman. Zo jong ben ik niet meer,' zei Tom, waarna hij erop liet volgen: 'Trouwens, op hoeveel manieren kun je beschrijven hoe mensen elkaar uitroeien? Vijf jaar geleden had ik er geen zelfstandige naamwoorden, werkwoorden en bijvoeglijke naamwoorden meer voor.' 'Ben je er ooit in geslaagd de wereld te veranderen?' De vraag leek sarcastisch, de manier waarop ze die stelde niet. 'Kijk om je heen, dan zie je je antwoord,' zei hij kortaf. 'Je hebt het langer volgehouden dan de meesten.' Langer dan jij, dacht Tom. Ze zweeg even en daarna zei ze: 'Hoe gaat het met je ouders?'

'Ze zijn allebei overleden. Mijn moeder nog maar kort geleden.' 'Dat vind ik heel naar voor je, Tom. Het waren goede mensen.' Tom dacht erover om Eleanor te vertellen waarom hij in deze trein zat, maar ten slotte besloot hij het niet te doen. Het gevoel van intimiteit was er gewoonweg niet meer. Het was in wezen een heel verwarrende situatie, want er was een tijd geweest dat ze elkaar alles hadden verteld.

Ze zagen dat Max en Kristobal haastig wegliepen, het jonge stel verbijsterd achterlatend.

'Waar zullen we beginnen?' vroeg Eleanor ten slotte. Tom stond op en hij wees naar Julie en Steve. 'Waarom daar niet?' Ze gingen bij hen zitten nadat Tom Eleanor had voorgesteld. Steve en Julie begonnen om de beurt, op een toon vol ontzag, uit te leggen wat Max Powers had voorgesteld.

'Hij wil de catering voor het hele gebeuren verzorgen, met versiering, en er komt zelfs muziek bij,' zei Julie. 'En hij betaalt alles,' voegde een opgelucht klinkende Steve eraan toe. 'Hij zei dat hij het met Amtrak zou regelen. Maar ik weet niet wat ze van dat alles zullen zeggen.' 'Max krijgt meestal zijn zin,' was Eleanors mening. 'Is hij echt die beroemde filmregisseur?' vroeg Julie. 'Ja,' antwoordde Eleanor. 'En zijn hart is bijna net zo groot als zijn ego.'

'Ik heb het gevoel dat we zojuist de hoofdprijs in de loterij hebben gewonnen,' zei Steve, en hij pakte de hand van zijn toekomstige bruid.

'Nou, het lijkt er wel op,' zei Tom.

'Uit welke plaats in Virginia kom jij?' vroeg Eleanor aan Julie. 'Je hebt er waarschijnlijk nooit van gehoord. Dickenson County.' 'Mijn vader is op school geweest in Clintwood High. Twee van mijn tantes wonen in Grundy, Virginia.'

'Gossie,' zei Julie, 'ik ben nog nooit iemand tegengekomen die wist waar het lag.'

'Ik ben opgegroeid op een boerderijtje in het oosten van Kentucky. Daarbij vergeleken is Clintwood een wereldstad.' Eleanor keek hen beiden aan. 'Ik vind het heel dapper, wat jullie van plan zijn.' 'We zijn best wel bang, omdat we zo dapper zijn,' zei Steve, met een nerveus lachje en een blik op Julie.

'Als jullie echt van elkaar houden, zul je verbaasd staan over wat je kunt bereiken.'

Julie pakte Eleanors hand. 'Jij komt uit mijn omgeving, en kijk nu eens wat er van jou is geworden. Het maakt me gek dat zijn ouders niet willen begrijpen dat het er niet toe doet waar je vandaan komt. Waar je naartoe gaat, dat is belangrijk.'

Eleanor zei: 'Je trouwt niet met Steve's ouders. En misschien geloven ze wel dat niemand goed genoeg is voor hun zoon. Het zijn vaak de moeders die er zo over denken. Maar als je hen een beetje tijd gunt, zul je zien dat ze wel bijdraaien. Als ze het niet doen, is het jammer voor hen, maar het is jullie leven dat je samen wilt leiden.' 'Ik ben zo sterk geworden doordat ik daar ben opgegroeid. Ik heb het gevoel dat ik alles aankan,' zei Julie.

'Van jezelf afhankelijk zijn voor ongeveer alles wat je nodig hebt, maakt je sterk, zeker wanneer de mensen niet de moeite nemen je goed te leren kennen, maar alleen zeggen dat je ergens uit de rimboe komt.' Eleanor vervolgde: 'Dat maakt het juist zo veel prettiger wanneer je kunt bewijzen dat ze ongelijk hebben.' Julie leek vastberaden. 'Je hebt gelijk. En het is een lange lijst die ik moet afwerken.'

Tom stootte Steve aan. 'Heb je al geoefend op je "ja, schat, nee, schat"-regels? Ik denk dat je die heel vaak moet zeggen tegen deze vrouw.'

Pater Kelly kwam binnen en vroeg of ze zin hadden om mee te gaan naar beneden, waar in het salonrijtuig een pokerspelletje om hoge bedragen gespeeld werd, hoge bedragen in die zin dat de pokerfiches in werkelijkheid zoutjes waren. Ze praatten niet meer over huwelijken en begaven zich naar de afdeling voor volwassenen in het barrijtuig, om zich zonder terughouding op het gratis junkfood te storten.