28

Een uur later kwam Roxanne via de omroepinstallatie met een officiële aankondiging van wat er gebeurd was en wat er werd gedaan om de gestrande trein te helpen. Dat laatste was vrij weinig, omdat er op dat moment niet veel gedaan kon worden. Met twee sneeuwbergen die zowel de rails naar Los Angeles als de weg terug naar Chicago blokkeerden, de Chief precies in het midden en een sneeuwstorm die het gebied teisterde, kon men maar beter kalm blijven en zijn coupé niet verlaten, zei Roxanne tegen hen. Desalniettemin stonden de corridors voortdurend vol bezorgde mensen die op zoek waren naar meer gedetailleerde informatie. Herrick Higgins was met de machinist gaan praten en hij kwam terug met een zo mogelijk nog somberder gezicht. Tom en Eleanor hadden zich bij Misty en Max gevoegd in het salonrijtuig, waar ze afwisselend uit het raam staarden naar een deken van witte sneeuw, die bij elke windvlaag tegen de zijkanten van de trein duwde, en ze zo nu en dan aan de linkerkant van de trein naar het zeventig meter diepe ravijn tuurden. Lelia had zich discreet in haar coupé teruggetrokken met haar nieuwe vriend, Kristobal. 'Ik wist dat dit zou gebeuren,' zei Misty, 'vier zessen, het moest er wel van komen.'

Nou, ik heb dit heel lang gedaan,' zei Herrick, 'en het is nog nooit gebeurd. Per trein reizen is de veiligste manier om je te verplaatsen, veiliger dan een vliegtuig, als je naar de statistieken kijkt.' 'Kan er nog een lawine komen?' vroeg Misty. 'Eentje die de trein treft?'

'Dat hangt van Moeder Natuur af,' zei Higgins, 'dus alles is mogelijk, maar volgens mij is, met de twee lawines die we gehad hebben, de meeste sneeuw al omlaaggekomen.'

Tom keek naar de oude spoorman. 'En wat nu? Hoe bereiken ze ons ? We kunnen hier toch niet blijven wachten tot het lente wordt?'

'Nee, dat kunnen we niet. Maar het is een beetje moeilijk om ons te bereiken. De vrachtvervoersmaatschappij, die eigenaar is van deze lijn, is goed, en ze heeft veel materieel, maar met de rails die geblokkeerd zijn door de sneeuw en de weersomstandigheden, kan ze niet veel uitrichten. Er is weinig ruimte hier, lastig om te manoeuvreren. En er is nergens een plek waar een klein vliegtuig of een helikopter kan landen, ook al bedaart de storm een beetje.' 'Nou, dat is een hele geruststelling,' zei Max. Roxanne kwam binnen, ze zag er doodmoe uit. Het afgelopen uur was ze zo ongeveer overal geweest, om passagiers te kalmeren, het jongenskoor te troosten, ervoor te zorgen dat alles wat nog gedaan kon worden in de trein om het de passagiers naar de zin te maken ook gedaan werd. Ze ging zitten om op adem te komen. 'Bij dit alles komt nog dat de dief, die in de Cap heeft toegeslagen, blijkbaar kans heeft gezien aan boord van de Chief te komen; een heleboel mensen hebben gemeld dat ze dingen kwijt waren.' Max schudde zijn hoofd. 'Dat is echt verbazingwekkend,' zei hij terwijl hij Misty even aankeek.

'Het enige pluspunt is,' zei Higgins, 'dat we er in La Junta een derde locomotief bij hebben gekregen, dus we hebben een extra krachtcentrale om ons hier doorheen te helpen.' Roxanne knikte. 'Hoe bedoel je?' vroeg Max.

'De elektriciteit die voor de verlichting, de verwarming en dergelijke in de wagons zorgt, is afkomstig van elektrische generatoren in de locomotieven, generatoren die worden aangedreven door de dieselmotoren. Krachtoverbrenging wordt dat genoemd.' 'Dus wanneer de brandstof opraakt hebben we geen elektriciteit meer,' zei Tom.

'Dat klopt. Maar een extra loc geeft ons meer tijd.' 'Hoeveel meer?' vroeg Max.

'Moeilijk te zeggen. In Kansas hebben we extra brandstof ingenomen, maar de Chief moet opnieuw bijgetankt worden in Albuquer-que, dat is ongeveer vierhonderd kilometer vanhier.' 'Er is veel brandstof voor nodig geweest om naar de pas te klimmen, dus de dieseltanks zijn niet bepaald vol,' zei Tom. Higgins knikte. 'Dan zou het een kwestie van een paar uur kunnen zijn voor de stroom uitvalt.' 'Tja, de machinist doet er alles aan om brandstof te besparen.' 'Kunnen we alle passagiers niet in een paar wagons bijeenbrengen en de stroom naar de andere rijtuigen afsluiten?' opperde Max. 'Nee, zo werkt het niet. De motoren wekken elektriciteit op, zoals voor een hotel, en of ze nu drie wagons verwarmen of tien, het brandstofverbruik is hetzelfde. Tijdens mijn bezoek aan de machinist hebben we een strategie besproken. Hij gebruikt de drie locomotieven afwisselend, door ze om de beurt stand-by te houden, dat is de manier waarop elektriciteit wordt opgewekt wanneer de trein stilstaat. Dat houdt het brandstofverbruik in evenwicht en spaart diesel, omdat de motoren die niet stand-by zijn heel langzaam draaien, zodat het brandstofverbruik tot een minimum wordt beperkt.'

'Waarom kan hij een paar van de motoren niet gewoon uitzetten?' zei Eleanor.

'Het kost te veel brandstof om ze weer te starten,' zei Roxanne. Higgins knikte en zei: 'Een ander probleem is dat treinen geen antivries in htm koelinstallatie hebben, omdat het te veel water vergt. Je moet de motoren in de vrijstand laten draaien om te voorkomen dat de leidingen bevriezen. Wanneer je de krachtoverbrenging afsluit en de zaak afkoelt, bevriezen de leidingen binnen een uur, bij weer als dit. Dan heb je geen water om eten klaar te maken, geen drinkwater, en de sanitaire voorzieningen werken niet meer.'

'Ik ben blij dat we in Kansas City extra eten aan boord hebben gekregen,' zei Roxanne. 'We beginnen nu meteen te rantsoeneren, omdat we er geen idee van hebben hoelang we hier blijven.' Ze stond op om weer aan het werk te gaan. 'Als ik hulp nodig heb, weet ik zeker dat ik op jullie allemaal kan rekenen, nietwaar?' Ze knikten allemaal. Roxanne lachte dapper en draafde weg. Vier uur later werd het donker. De meeste mensen waren teruggekeerd naar htm coupé, waar ze diep onder de dekens kropen en erover begonnen na te denken dat ze tijdens deze kerstvakantie wel eens zouden kunnen omkomen.

Tom liep even binnen bij pater Kelly, die in zijn bijbel zat te lezen. 'Misschien kunt u een dienst houden in de trein, pater, om de mensen wat op te beuren.'

Pater Kelly zei: 'Maar niet iedereen is katholiek.' Tom keek uit het raam; het sneeuwde nog steeds hard en de wind beukte nog steeds op hen in. 'Ik weet niet of het er op dit moment wel iets toe doet.'

'Ik ben het een beetje verleerd, vrees ik.' 'Het is net als fietsen, je verleert het nooit.' Tom trof Max en Misty tegen elkaar aan gedrukt in de dubbele luxesuite. Misty was nog steeds somber, maar Max had weer een goed humeur, ondanks dat hij zijn paar Brano Magli-schoenen kwijt was. 'Ik denk dat degene die ze heeft gestolen ze harder nodig had dan ik.'

'Dat is ruimhartig van je,' zei Tom.

'Ik heb toch al te veel spullen. Maar ik zal je dit vertellen, met alles wat er tot dusver gebeurd is, kunnen we een geweldige film maken, als ik tenminste in leven blijf om die te maken.' 'Max!' zei Misty berispend.

'Ik heb altijd gedacht dat ik ertussenuit zou knijpen met een enorme knal, maar ik heb nooit gedacht dat het in een trein zou gebeuren.' 'Je wordt bedankt, Max, dat is heel bemoedigend,' zei ze. 'Toe nu, Misty, het staat immers toch allemaal in de sterren. Vertel eens, wat voorspel je nu? Wat zeggen de kaarten je?' 'Max, nu niet.'

'Wil je me wijsmaken dat één ongelukje je afbrengt van alles waarin je gelooft? Dan stelt dat geloof niet veel voor.' Zuchtend pakte Misty haar tarotkaarten. Ze schudde ze en legde daarna de kaarten uit, één tegelijk. Eerst leek ze volkomen ongeïnteresseerd door die bezigheid en bij elke krachtige windstoot keek ze angstig uit het raam, maar naarmate ze meer kaarten omdraaide begon ze zich te concentreren. Er verscheen een diepe rimpel in haar voorhoofd. Ten slotte zei ze: 'Dat is raar.' 'Wat is raar?' vroeg Tom. 'Nou, we worden blijkbaar gered.' 'Dat is goed nieuws,' zei Max. 'Hoe dan?' 'Nou, door iets met zes benen. Dat zal ons redden.' 'Zes benen?' zei Tom ongelovig.

'Weer een zes. Dat zijn al vijf zessen. Is dat niet erger dan vier zessen?' vroeg Max.

'Nee, hier staat het, zes benen, en een redding. Ik moet het geloven, maar ik begrijp het niet,' zei Misty.

Max stond op en liep naar de bar in de hoek. 'Nou, tot de zes benen komen aanwandelen neem ik nog een whisky. Wil je ook een borrel, Tom?'

'Straks misschien. Ik moet nog iets doen.' 'Wat dan?'

'Zoeken naar iets met zes benen.'

Het verhaal van de ingesneeuwde trein kwam terecht bij alle nationale en internationale persbureaus en iedereen wachtte de verdere ontwikkelingen af. Helaas werkte Moeder Natuur niet mee en ondanks alle menskracht en materieel die de Verenigde Staten gereedhielden om de trein te redden, zou er voorlopig weinig nieuws te-melden zijn. Er kon geen vliegtuig opstijgen in dit weer, en zelfs al had het gekund, zou het nergens kunnen landen. Ook de helikopters moesten aan de grond blijven. Men kon niets anders doen dan op beter weer wachten. En omdat de trein nog brandstof, verwarming en voedsel aan boord had, was het niet al te dringend. Kalm blijven, werd hun gezegd, uiteindelijk zou er hulp komen. Op het hoofdkantoor van Amtrak waren de voorbereidingen voor een redding echter in volle gang. De plannen namen snel vorm aan. Er was voortdurend contact met de vrachtvervoersmaatschappij die de rails beheerde waar de Chief op was gestrand, en de beide ondernemingen werkten samen een reddingsstrategie uit die in werking zou treden zodra het weer het toeliet. In het hele land waren oproepen gedaan voor materieel en ook voor de mankracht die ongetwijfeld nodig zou zijn om de rails vrij te maken. Bij Amtrak twijfelde men eraan of ze veel reacties zouden krijgen, zo vlak voor Kerstmis. Iemand was echter zo slim geweest om in de oproep die was uitgegaan te vermelden dat Roxanne Jordan en de onlangs 'gepensioneerde' Herrick Higgins zich aan boord van de Chief bevonden. Binnen enkele uren begonnen duizenden gesprekken en e-mails binnen te stromen, afkomstig van spoorwegmensen uit het hele land, die zich als vrijwilliger meldden en htm Kerstmis opofferden om te helpen.

Amtrak had nu de mankracht, en het materieel zou weldra beschikbaar zijn. Ze konden echter helaas niets doen aan het weer, dat alleen maar slechter leek te worden.