29

Buiten werd de duisternis dieper, de enige geluiden waren die van de wind en van de sneeuw die op het dak van de wagons viel en tegen de ramen tinkelde. Niemand kon de slaap vatten. Bij elk gekraak zagen de mensen geen beelden van kerstengeltjes en een dikke man met zijn rendier voor zich, maar stelden ze zich het ontijdige einde van hun leven voor.

Er was nog een probleem, behalve dat de voorraad brandstof en voedsel slonk. Gelukkig was geen enkele passagier zich ervan bewust, maar het treinpersoneel en Higgins wel. Het ging om de hoeveelheid sneeuw die zich boven op de wagons vormde. Het gewicht was enorm, en hoewel de rijtuigen stevig geconstrueerd waren, hadden ze hun grenzen en tonnen sneeuw op het dak was een van die grenzen. Ofschoon de wind hielp door voortdurend grote hoeveelheden opgehoopte sneeuw van de wagons te blazen, viel er al snel evenveel op als eraf geblazen werd. De meeste mensen gaven er de voorkeur aan niet naar het restauratierijtuig te gaan; ze bleven in hun coupé en aten een klein hapje, of helemaal niets, terwijl ze hulpeloos uit het raam tuurden. Zo bleef de voedselvoorraad op peil, maar op een gegeven moment zouden de mensen toch moeten eten, en de Chief had nog slechts voor ongeveer een dag eten aan boord. Roxanne had een team eropuit gestuurd om onder de wagons te controleren of er leidingen waren bevroren. Tot dusver was dat nog niet het geval, meldden ze bij hun terugkomst, maar de mannen hadden een paar lagen kleding over elkaar aangetrokken en niettemin waren ze toen ze weer binnenkwamen, bedekt met sneeuw en ijs en rilden ze zonder ophouden, zelfs na zo'n korte tijd buiten te zijn geweest. Het brandstofprobleem was zo mogelijk nog groter. Higgins legde het uit aan Tom en Eleanor, terwijl ze bedrukt zaten te eten in de restauratiewagen. 'Wanneer de brandstof opraakt, krijgen we een heleboel problemen die alleen maar snel zullen verergeren. Geen water, gesprongen leidingen, geen verwarming.' 'Als we geen brandstof meer hebben, hoe kan de trein dan rijden, zelfs al kunnen ze ons bereiken? Het is niet zoals bij de luchtmacht, waar ze een vliegtuig in de lucht kunnen bijtanken,' zei Tom. 'Nou, dan zetten ze locomotieven met volle tanks voor de Chief en slepen ze de trein op die manier. Maar, zoals je al zei, dan moeten ze eerst hier zijn. Ik ben in de voorste locomotief geweest en heb gezien hoeveel sneeuw er op de rails voor ons ligt, en dat is heel wat. Het zal een poosje duren eer die is weggeruimd.' 'Misschien zouden we, in plaats van te wachten tot er hulp komt, zelf moeten proberen hulp te halen.'

'Waarvandaan?' vroeg Eleanor. 'Kijk om je heen, Tom, we zitten in de onbewoonde wereld.'

'Heb jij daar een idee over, Herrick?' vroeg Tom. 'Jij kent het traject van Amtrak op je duimpje.'

Higgins dacht even na. 'Nou, er is een snelweg, de Interstate 25, die loopt evenwijdig aan de pas, tussen Raton en Trinidad, en buigt daarna af naar het noorden, richting Denver.'

'Een snelweg, dat is tenminste iets,' zei Tom. 'Als we bij een auto kunnen komen, kan die auto ons verder helpen.'

'Nee, want ze hebben de weg afgesloten vanwege de storm,' zei Higgins.

'Oké, wat hebben we nog meer?'

Higgins dacht opnieuw na, maar ten slotte schudde hij zijn hoofd.

'Nee, dat zou niet gaan.'

'Wat? Zeg het maar.'

'Het zou niet gaan,' hield hij vol.

'Herrick, op dit moment ben ik bereid te luisteren naar de gekste inval die je krijgt. Misschien kunnen we zorgen dat het wel gaat.' Higgins haalde zijn schouders op en leunde naar voren. 'Er is een vakantieoord hier vlakbij, in de bergen, 's Winters is het een skigebied en 's zomers een vakantieboerderij die de Dingo heet. Het bestaat pas een paar jaar, maar het is een groot complex, heel goed geoutilleerd en met een hoop personeel. Ik ben er een paar keer geweest met mijn zoons en hun gezin. Toen heb ik de eigenaars ontmoet, een stel Australische emigranten die een fortuin hebben verdiend in Wall Street en daarna naar het westen zijn getrokken om lekker iets heel anders te gaan doen. Het probleem is dat je over behoorlijk ruw terrein moet trekken, met steile hellingen en noem maar op, om er te komen. Je moet de pas over om er te komen, een tocht van een uur of vier. Maar in dit weer is dat te voet niet mogelijk.'

Tom staarde hem aan. 'Wel op ski's.' 'Heb jij ski's bij je?' vroeg Higgins.

'Ik zou met Kerstmis naar Tahoe gaan. Ik heb alle denkbare spullen bij me, dikke kleren, skischoenen, handschoenen, fakkels, een kompas, een helm met een lamp, enzovoort.' 'Het is echt ruig terrein, Tom.'

'Ik heb zo ongeveer overal geskied, Herrick, onder allerlei omstandigheden. Wijs jij me nu maar de weg en vertel me alles wat je weet over de gesteldheid van het terrein.' 'Geloof je echt dat je het kunt, Tom?' vroeg Higgins. 'Ik kan alleen maar beloven dat ik mijn uiterste best zal doen. Wat hebben we te verliezen?' 'Wat dacht je van je leven?' zei Eleanor.

'Nou, het is mijn leven, nietwaar? Er zal niemand om me treuren.' Na die woorden stond Eleanor op en liep de wagon uit. Higgins riep snel de conducteur, Roxanne en de machinist bij elkaar in het restauratierijtuig om het met Tom te bespreken. Noch de machinist, noch de conducteur leek het een goed plan. De conducteur zei: 'Hij is een passagier. En hoewel ik je aanbod werkelijk op prijs stel, Tom, als er iets met je mocht gebeuren is het mijn verantwoordelijkheid. Ik kan je niet laten gaan. We zullen gewoon moeten afwachten tot er hulp komt.' 'Kun je de centrale van Amtrak aan de telefoon krijgen? Of misschien kunnen we naar de eigenaars van de Dingo bellen en kunnen die iemand hiernaar toe sturen,' zei Higgins tegen de machinist. De man schudde zijn hoofd. 'De storm stoort de signalen. Mijn laatste gesprek met de centrale was uren geleden. Sindsdien heb ik hen niet meer aan de lijn kunnen krijgen.'

Roxanne voegde eraan toe: 'We hebben alle mobiele telefoons in de trein geprobeerd, maar niemand krijgt een signaal door. We kunnen de centrale niet bereiken, de Dingo niet, niemand. Het lijkt het stenen tijdperk wel.' 'Hoor eens,' zei Tom, 'ik ben niet van plan hier te zitten afwachten tot die storm ons te pakken krijgt. Ik zal elke verklaring tekenen die je maar wilt, waarbij ik jullie ontsla van alle verantwoordelijkheid voor het geval me iets overkomt. Zo'n verklaring moest ik ook tekenen wanneer ik op reportage naar het buitenland ging. Ik ben een volwassen vent en gewend om voor mezelf te zorgen.' 'Dat is het niet alleen, Tom,' zei Roxanne, 'we willen niet dat je iets overkomt, lieverd. Het is daarbuiten nu niet bepaald weer voor een wandelingetje in het park.'

'Ik heb het wel erger meegemaakt, Roxanne, echt.' Hij keek naar de anderen. 'Laat me het proberen. Dat is alles wat ik vraag. Als ik niet verder kan, kom ik terug, zo simpel is het.'

De anderen keken elkaar aan en ten slotte knikten de conducteur en de machinist langzaam. 'Oké.'

Tom ging met Roxanne naar de bagagewagen om zijn skiuitrusting te halen. Weer in zijn coupé, waar hij alles in gereedheid begon te

brengen, voelde hij iemand achter zich. Het was Eleanor.

'Ik ben bijna zover,' zei hij zacht.

'Ik zie het.' Ze bleef naar hem staan kijken.

'Kan ik iets voor je doen? Ik heb het op het moment nogal druk.'

'Ik wil niet dat je gaat.'

'Oké, hou maar op. Ik ga.'

'Ik geloof dat jij denkt dat je de trein en alle inzittenden kunt redden.'

Hij keek haar scherp aan. 'Ja, ik geloof dat dat zo ongeveer de bedoeling is. Je hoeft me niet te bedanken omdat ik de held wil spelen.'

Eleanor liep een paar stappen verder en nam daarna plaats op het randje van de bank. 'Geloof je niet dat je eerder wegloopt?' 'Ik ga eropuit in een sneeuwstorm, ik waag mijn leven om hulp te halen en jij noemt me een lafaard. Nou, je wordt bedankt.' Eleanor deinsde niet terug voor die verbale aanval. 'Wil je echt weten waarom ik in Tel Aviv bij je weg ben gegaan? Misschien moet je het horen, voor het geval je niet terugkomt.' Tom bleef haar geruime tijd aankijken en daarna ging hij ook zitten. 'Nou, ik moet zeggen, jouw timing is even beroerd als de mijne, maar goed, kom er maar mee voor de dag.'

Eleanor nam er even de tijd voor om zich te vermannen. Ze zei: 'Je bent een eenling, Tom, en zo wil je het graag. Je bent alleen verantwoordelijk voor jezelf, niet voor iemand anders.' Hij wilde weer uitbarsten, maar ze weerhield hem ervan met een ijskoude blik.

'Ik heb er jaren op gewacht om dit te kunnen zeggen en nu zeg ik het, en jij zult naar me luisteren.' Ze zweeg even en daarna ging ze verder: 'Ik hield van je, Tom, onvoorwaardelijk. Ik hield van je. Ik hoorde bij jou, totaal en compleet.' 'Hoorde. Verleden tijd.'

'Besef je niet dat je alleen al gedurende de tijd dat we bij elkaar waren, één keer ontvoerd bent en drie keer bijna gedood? Dat je maar waanzinnige risico's bleef nemen voor weer een artikel, dat je er nooit bij nadacht wat dat voor mij betekende? Telkens als je de deur uitging wist ik niet of je terug zou komen. Heb je dan niet gemerkt dat ik steeds minder schreef en me steeds meer zorgen maakte? Ik wilde gewoon naar huis. Ik wilde een plaats hebben waar jij en ik konden blijven, samen konden zijn. Ik wilde niet weer in een vliegtuig stappen. Ik wilde je niet weer zien vertrekken voor een opdracht en me afvragen of ik je ooit terug zou zien. Na al die jaren van rondzwerven wilde ik een wit hekje, een achtertuin en een man die om negen uur de deur uitging en om vijf uur thuiskwam.' Ze hield even op met spreken en staarde naar de vloer. 'Maar je hebt het me nooit gevraagd. Ik denk dat rondtrekken belangrijker voor je was dan ik.'

'Jij stelde me een ultimatum, Ellie, en daar kan ik niet goed mee overweg. Je gaf me een paar minuten om een beslissing te nemen die mijn hele leven zou veranderen.'

'Nee, dat heb ik niet gedaan. Ik heb het je jarenlang gevraagd, maar je wilde gewoon niet luisteren. Toen ik die ochtend thuiskwam en tegen je zei dat ik weg wilde, was dat geen spontane opwelling. Het heeft me weken gekost om de moed op te brengen. Ik ben een eind gaan lopen om eindelijk de knoop door te durven hakken. Nou, dat heb ik gedaan, en ik heb mijn antwoord gekregen.' Ze stond op. 'Nu kun je op je ski's stappen om de trein te redden. Weer op avontuur uit, helemaal alleen. Ik hoop dat je veilig aankomt en ik hoop dat je er een prachtige reportage over schrijft.

Maar je moet niet denken dat je het voor iemand anders doet dan voor jezelf.'

Eleanor ging weg. Tom bleef zitten, en terwijl hij haar nakeek, stak hij zijn hand in zijn zak en betastte afwezig de ring.